Glass Review

Σκότωσε το τέρας που κρύβεις μέσα σου.

Ο Bruce Willis επιστρέφει ως David Dunn απ' το “Unbreakable”, όπως και ο Samuel L. Jackson ως Elijah Price-Mr. Glass. Ο James McAvoy επίσης, θα επαναλάβει τον χαρακτηριστικό ρόλο K.W.Crumb,

σχιζοειδούς μορφής πολλαπλών προσωπικοτήτων, ενώ μαζί τους συναντάμε και την Anya Taylor-Joy ως το μοναδικό θύμα του παρανοϊκού K..W Crumb που επέζησε. Ο Dunn, θα καταδιώξει τον Crumb, ενώ ο Glass-Price γνωρίζει πολλά παραπάνω για τους δύο αυτούς χαρακτήρες.

Ο M.Night Shyamalan (Sixth Sense) παρουσίασε πριν λίγα χρόνια το ιδιόμορφο “Split”, όπου κατάφερε να δημιουργήσει μια χαρακτηριστική φιγούρα διαστροφής, αυτή του σχιζοειδούς K.W.Crumb, στο πρόσωπο του James McAvoy. Στο φινάλε του “Split” και με την παρουσία του Bruce Willis, έγινε εμφανής η πρόθεση για sequel, που θα δημιουργούσε και θα έκλεινε μια τριλογία, που ξεκίνησε απ 'το “Unbreakable”, συνεχίστηκε με το “Split” και κλείνει φέτος με το “Glass”.

Στο “Split” θεωρώ πως το πείραμα του Shyamalan, παρά τις υπερβολές, πέτυχε, καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα περίεργο υβρίδιο ψυχολογικού θρίλερ, με την φιγούρα του McAvoy να κυριαρχεί και να καθηλώνει, ενσαρκώνοντας τον τερατώδη K.W Crumb με έμπνευση και δημιουργώντας μια περσόνα στα όρια του pop icon. Αντίθετα με το “Glas”s, ο Shyamalan δεν δείχνει έτοιμος να ξεπεράσει το “Split” κι αυτό γιατί δεν έχει σαφή στόχο και γνώση των θεμάτων που προσπαθεί να αναδείξει. Όντας αποδεδειγμένα γνώστης του χτισίματος σασπένς και μυστηρίου, ο Shyamalan ξεκινά ατμοσφαιρικά την ταινία του, μπάζοντας αμέσως του βασικούς αντίπαλους του στόρι, Bruce Willis και McAvoy, ενώ η δράση των αρχικών σκηνών μας προδιαθέτει για κάτι αξιόλογ, που ωστόσο δεν έρχεται. Παρόλη τη σκοτεινή του αισθητική και τις επιρροές από Κάφκα, τα κόμιξ, μέχρι και Cronenberg των πρώτων φιλμ, παρόλες τις κάποιες αξιόλογες και καλογυρισμένες σκηνές από έναν γνώστη και τεχνίτη του σινεμά, το εγχείρημα του Shyamalan σιγά σιγά καταποντίζεται, απ' τη σαφή έλλειψη κεντρικού θέματος, αλλά και την υπέρμετρη στα όρια αλαζονείας φιλοδοξία του δημιουργού, να καταπιαστεί με κάτι απροσδιόριστο, χωρίς ο ίδιος να καταλαβαίνει τι θέλει να πει. Με κάποια ενδιαφέροντας flashback, ο Shyamalan θα ενώσει πρόσωπα και γεγονότα απ' τις προηγούμενες ταινίες, ωστόσο το ψυχολογικό θρίλερ-περιπέτεια που προσπαθεί να στήσει, πάσχει από μια υπέρμετρη φλυαρία εκ μέρους του σεναρίου και φιλοσοφίες που δεν οδηγούν κάπου, αλλά συνθέτουν ένα συνολικό μπέρδεμα που κυριαρχεί στο “Glass”.

Υπάρχουν σκηνές και μεγάλα χρονικά σημεία του φιλμ, που ο θεατής πασχίζει να βγάλει νόημα απ' τα τεκταινόμενα, τα οποία είναι μονίμως αμπαλαρισμένα με ένα περιτύλιγμα φιλοσοφίας και συγκεχυμένων εξυπνακίστικων, βαθυστόχαστων νοημάτων, που δεν εξυπηρετούν ούτε στην πλοκή, ούτε λένε κάτι στην ουσία τους, παρά φανερώνουν μια απέλπιδα προσπάθεια εκβιαστικού εντυπωσιασμού, χωρίς πραγματικό βάθος. Ο Shyamalan ίσως εδώ δεν έπρεπε να καταπιαστεί με ψυχαναλυτικές προεκτάσεις που δεν κατέχει, αλλά θα 'πρεπε να μείνει σε έναν πιο διασκεδαστικό περιπετειώδη τόνο, επικεντρώνοντας στην κόντρα Willis-McAvoy και ίσως έτσι, είχε προκύψει κάτι πιο ξεκάθαρο και με συνοχή. Αρκετά γεγονότα κι αντιδράσεις των ηρώων δεν εξηγούνται επαρκώς και μοιάζουν τραβηγμένα απ' τα μαλλιά, ενώ δεν έχουμε την ανάλογη σεναριακή υποστήριξη που να δίνει τον απαραίτητο ρεαλιστικό τόνο ή να δικαιολογεί τα δρώμενα επαρκώς, κάτι το οποίο οφείλεται στην αδυναμία του δημιουργού να διαχειριστεί, τα πάμπολλα παράλληλα μέτωπα που ανοίγει, με αποτέλεσμα να φορτώσει την ταινία με ότι μπορούμε να φανταστούμε. Κάτι τέτοιο οδηγεί μοιραία σε εμφανή έλλειψη ταυτότητας και περισσότερο κουράζει παρά ιντριγκάρει τον θεατή, ειδικότερα στο δεύτερο μέρος, σαφώς κατώτερο του υποσχόμενου πρώτου, ωστόσο οι κοιλιές και σκαμπανεβάσματα στον ρυθμό είναι αρκετά και δεν αφήνουν το “Glass” να βρει tempo και προσωπικότητα.

Ο J.McAvoy που επανέρχεται στον χαρακτήρα του τερατόμορφου σχιζοειδούς Crumb, ξεκινάει με ανεβασμένες ταχύτητες να αποθεώσει τον ρόλο και σε σημεία το καταφέρνει, ωστόσο το σενάριο κάνει κατάχρηση του χαρακτήρα του, ενώ ο ρόλος του πέφτει στην παγίδα της έκδηλης υπερβολής και καρικατούρας σε πολλά σημεία, φυσικά όχι υπ' ευθύνη του ηθοποιού που κάνει ό,τι μπορεί. Ο McAvoy υπάρχουν στιγμές που δείχνει το μεγαλείο του, παίζοντας με άνεση όλες τις υποπροσωπικότητες που κατοικούν στον Crumb, όντας απειλητικός, με επιρροές που ξεκινούν απ' τον Hannibal Lecter και φτάνουν μέχρι τον Spacey του Seven. Ο Bruce Willis , παρόλα τα εμφανή σημάδια κούρασης είναι εμφανώς βελτιωμένος στην εδώ ερμηνεία του επαναλαμβάνοντας τον χαρακτήρα του Άφθαρτου, χωρίς να εντυπωσιάζει, ενώ ο Samuel L. Jackson, έχει όλο εκείνο το μυστήριο και αινιγματικό που χρειάζεται ως Mr. Glass, συμπληρώνοντας τον καμβά ενός αρχικά φιλόδοξου sequel, που στην πορεία έχασε κατά πολύ τον δρόμο του.

IGN GreeceΟ Mr. Glass δεν αφήνει κανέναν πίσω στο νέο κλιπ του "Glass"Πρώτο τηλεοτπικό σποτ για το επερχόμενο "Glass"Ψάχνοντας τον πραγματικό αντίπαλο στο νέο trailer του "Glass"

Πηγή: IGN Greece