Eternity: The Last Unicorn Review

Ένας όμορφος μονόκερος με σπασμένο κέρας…

Οι δυσκολίες τις οποίες πρέπει να ξεπεράσει ένας νέος developer για να μπορέσει να παραδώσει ένα παιχνίδι είναι άπειρες. Συγκεκριμένα το RPG genre έχει μια εξτρά δυσκολία, καθώς το είδος έχει εξελιχθεί αφάνταστα τόσο τεχνικά όσο και σε σχεδιασμό. Το Eternity: The Last Unicorn φαίνεται να μένει κολλημένο στο παρελθόν, μασκαρεύοντας τα προβλήματά του με ένα Hardcore προσωπείο.

Η γενικότερη πλοκή καλύπτει ένα αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι της νορβηγικής μυθολογίας. Η ιστορία εξελίσσετε

μέσα από δύο διαφορετικές οπτικές: του Bior, ενός Viking, και της Aurehen, μίας Elf. Η εξερεύνηση του lore αποδεικνύεται ως μια από τις ελάχιστες κινητήριες δυνάμεις για κάποιον που θέλει να παίξει το παιχνίδι, με τον κόσμο να είναι γεμάτος με καλογραμμένα κείμενα.

Πιο συγκεκριμένα η ιστορία έχει ως εξής: Στα λημέρια του Vanaheimr, εκεί που εγκλώβισαν τον Βανίρ τον σοφό οι θεοί... Aurehen τ΄ όνομα της, ξωτικό άσπρο και ωχρό απ’ του Álfheimr τους κήπους, ψάχνει την Γκούλβιγκ την πρωτογέννητη, την τρεις φορές καμένη, να συντρίψει! Το ξόρκι να σπάσει και τον Γκράνι, τον ίππο με το κέρας να λευτερώσει, την αθανασία των ξωτικών σώσει (είπαμε να αντιγράψουμε το ύφος από τις Edda).

Αυτό που σίγουρα λείπει από την εμπειρία είναι οποιοδήποτε voice acting. Φαίνεται να είναι μια χαμένη ευκαιρία για τους developers το γεγονός ότι το παιχνίδι διαθέτει τόσο όμορφα και περιγραφικά κείμενα, τα οποία παραμένουν αχρωμάτιστα σε μια εκ φύσεως προφορική κουλτούρα. Η μετάβαση και η ατμόσφαιρα κάποιων loading screens θα αναβαθμιζόταν αφάνταστα με ένα απλό voice over. Βέβαια δεν είναι όλα τα κείμενα άξια αυτής της αναβάθμισης, με κάποιους χαρακτήρες να έχουν περίεργα κακές γραμμές, που δεν προσθέτουν τίποτα, εκτός ίσως από έναν ψευδο-αναχρονιστικό χαρακτήρα σε έναν μυθολογικό κόσμο.

Αυτό που δεν λείπει είναι οι συνεχόμενοι αναστεναγμοί των πρωταγωνιστών όταν πολεμάνε, που μετά από λίγο καταντούν ενοχλητικοί από την επανάληψη. Το γενικότερο sound design είναι μετριοπαθές σε αντίθεση με τη μουσική που είναι ευχάριστη και θα έλεγα αποτελεί το πιο αξιομνημόνευτο κομμάτι του τίτλου. Σίγουρα θα βρεθεί να χρωματίζει τις περιγραφές στην επόμενη D&D μάζωξη. Είναι διαθέσιμη δωρεάν για όποιον έχει το παιχνίδι μαζί με το επίσης εξαιρετικό Artbook, μέσω DLC.

Στον τομέα των γραφικών είχαμε μια ανάμικτη εντύπωση. Η Unreal Engine δίνει ένα μεγάλο εύρος δυνατοτήτων, ακόμα και σε μικρά στούντιο. Εδώ, έχουμε μια υπεροχή γραφική εκτέλεση η οποία όμως αποστερείται χαρακτήρα.

Τα τοπία του Eternity: The Last Unicorn δείχνουν αρκετά όμορφα και υπήρχαν στιγμές στις οποίες σταματούσαμε την πρόοδό μας για να αφουγκραστούμε λίγο τις όμορφες εικόνες. Όταν κλείσαμε όμως το παιχνίδι, δεν παρέμεινε τίποτα αξιοσημείωτο στην μνήμη μας. Αυτό είναι αποτέλεσμα της αρκετά γενικευμένης γραφικής κατεύθυνσης που ακολουθεί το Eternity: The Last Unicorn. Τα τοπία αποτελούνται από φωτεινά δάση, σκοτεινές σπηλιές και ρίζες… πολλές ρίζες! Μοτίβα στα οποία είμαστε ήδη συνηθισμένοι και δεν μας τραβάνε πια την προσοχή.

Η ομορφιά των γραφικών όμως σταματάει εκεί, διότι μόλις πρέπει να περιηγηθείς μέσα στον κόσμο αρχίζουν τα ευτράπελα. Η Aurehen μπορεί να είναι elf, αλλά τα animations της μοιράζονται την χάρη και την λεπτότητα ενός ogre. Ναι, έχει μια θηλυκή σιλουέτα και έναν κάπως θηλυπρεπή βηματισμό, αλλά η κίνησή της είναι αισθητά πιο χοντροκομμένη. Ειδικότερα όταν μπαίνει σε στάση μάχης το animation γίνεται κουραστικό στο μάτι και καταλήγει δύσκολο να καταλάβεις τι συμβαίνει με τον χαρακτήρα σου, ποσό μάλλον να τον ελέγξεις.

Σε αυτό δεν βοηθάει καθόλου η fixed camera, που είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα του τίτλου, οι γωνίες είναι άβολες και η αίσθηση του χώρου χάνεται μέσα στα επίπεδα. Συνδυάστε το παραπάνω με τα προβληματικά animations και την τυχαιότητα με την οποία αντιδρά η/ο χαρακτήρας, και έχετε στα χεριά σας τον πυρήνα των προβλημάτων αυτού του Eternity: The Last Unicorn.

Η γραμμικότητα των επίπεδων δεν αποτελεί κάτι αρνητικό από μόνη της, η εκτέλεση όμως στον συγκεκριμένο τίτλο είναι προβληματική όταν συνδυάζεται με τη στατική κάμερα. Τα μικρά περάσματα και μονοπάτια, οι πολλοί εχθροί και τα άβολα collision boxes καθιστούν την κίνηση μέσα στον χώρο δύσκολη. Αναπάντεχα όμως ο τίτλος φαίνεται να δίνει αρκετή έμφαση στην ευελιξία του χαρακτήρα για την αποφυγή των χτυπημάτων.

Το combat system είναι απλοϊκό. Τα χτυπήματα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, light attacks και heavy attacks. Η/Ο χαρακτήρας έχει επίσης την ικανότητα να κάνει block, κάτι που όμως αποδεικνύεται άχρηστο στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού με πολλές επιθέσεις να το παρακάμπτουν. Έτσι, η αποφυγή γίνεται ο καλύτερος σας φίλος, καθώς είστε immune σε οποιοδήποτε χτύπημα για το μικρό χρονικό διάστημα που η Aurehen ανασκιρτάει απρόβλεπτα. Το damage ανάλογα με το όπλο φαίνεται να συμπεριφέρεται σαν directional... μερικές φορές, με τους εχθρούς που βρίσκονται κοντά σε αυτόν που έχετε κάνει lock να τρώνε συμπληρωματικό damage χωρίς όμως να τους ενοχλεί. Οι ρουτίνες τους δεν διακόπτονται πάντα και αργά ή γρήγορα θα τις ολοκληρώσουν αφαιρώντας πρακτικά από τον παίκτη την αίσθηση του ελέγχου κατά τη διάρκεια της μάχης.

Έτσι όταν ο χαρακτήρας σας βρίσκεται ανάμεσα σε πολλούς εχθρούς τα πράγματα γίνονται αναπάντεχα δύσκολα ακόμα και για έναν έμπειρο παίκτη. Η κάμερα δεν συνεργάζεται με τίποτα και συχνά θα τρέχετε πίσω σε μια πιο βολική γωνία για να μπορέσετε να τα βάλετε με τους εχθρούς σας, ενώ αυτοί, μόλις σας κυκλώσουν απλά σας κοπανάνε μέχρι θανάτου με το evade να δουλεύει πολλές φορές ενάντια σας.

Τουλάχιστον όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσετε κάτι μεγαλύτερο από απλά minions, η κατάσταση είναι κάπως καλύτερη. Τα bosses έχουν τη δυσκολία τους, καθώς και μερικούς ενδιαφέροντες μηχανισμούς, ενώ καλά θα κάνετε να αναμένετε να πεθάνετε αρκετά από το πρώτο κιόλας. Τα cutscenes που υπάρχουν πριν από αυτά δεν μπορείτε να τα κάνετε skip οπότε ετοιμαστείτε να τα δείτε πολλές φορές!

Το Eternity: The Last Unicorn έχει και ένα σύστημα με levels και διάφορες ικανότητες, αλλά είναι κάπως δυσνόητο το τι κάνουν τα πρώτα, ενώ τα δεύτερα είναι στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορα. Το crafting system, αν και βασικό, έχει κάποια χρησιμότητα, η οποία όμως επισκιάζεται από την παρεμβατικότητα του looting animation που κρατάει περίπου 2 δεύτερα για κάθε αντικείμενο που μαζεύετε από το πάτωμα και σταματάει την ροή του gameplay σε έναν ήδη αρκετά χρονοβόρο τίτλο. Σαν να μην έφτανε το παραπάνω, θα βρεθείτε να κάνετε grind για να μπορέσετε να ανεβάσετε τα στατιστικά σας και να νικήσετε τα bosses, με τους εχθρούς να κάνουν respawn οπότε φεύγετε και ξαναμπαίνετε στην περιοχή.

Τα bugs που συναντήσαμε κατά την διάρκεια του playthrough μας δεν ήταν τραγικά (chests που δεν άνοιγαν, μουσικές και εφέ που κολλούσαν), αλλά προκαλούσαν μια σχετική ενόχληση. Γενικότερα όμως ο τίτλος έτρεξε ομαλότατα στο PC μας (Ryzen 3 1300X, R7 360 4GB, 8GB RAM) στα μέγιστα settings.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την 1C Entertainment.

IGN Greece Για τρίτη χρονιά οι UNIque Days ανοίγουν τα πανεπιστήμια για τους μαθητές To Sega Genesis ήταν κοντά σε ένα Alien vs. Predator παιχνίδι αμερικάνικου ποδοσφαίρου Έρχεται το Alpine Green DualShock 4

Πηγή: IGN Greece