Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age Review

Another day, another Square Enix JRPG

H σειρά Dragon Quest μετράει περισσότερα από 30 χρόνια ζωής με έντεκα αριθμημένα main games και πολλά spin-offs. Ο ενδέκατος αριθμημένος τίτλος κυκλοφόρησε το 2017 στην Ιαπωνία και φέτος ήρθε και στη Δύση για PS4

και PC, ενώ αναμένεται μελλοντικά και η κυκλοφορία του στο Nintendo Switch. Αντίθετα όμως με την σειρά Final Fantasy, η οποία είναι παρόμοιας ηλικίας, τα Dragon Quest games δεν αλλάζουν σχεδόν καθόλου την κλασική φόρμουλα. Το αποτέλεσμα αυτής της επιμονής στα “πατροπαράδοτα”, είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα JRPG παλαιάς κοπής. Το αν αυτό σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και ένας καλός τίτλος, είναι κάτι που θα συζητηθεί παρακάτω.

Το story παίρνει κάμποσες ώρες μέχρι να αποκτήσει ενδιαφέρον, καθώς στην αρχή είναι φορτωμένο με όλα τα κλισέ των JRPG. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο εκλεκτός που θα σώσει τον κόσμο, η μετενσάρκωση ενός αρχαίου ήρωα που έσωσε τον κόσμο από σκοτεινές δυνάμεις. Δεν αντιμετωπίζεται με χαρά από όλους όμως, καθώς πολλοί τον θεωρούν πρόδρομο της επιστροφής του Dark Lord και θέλουν να τον εξαφανίσουν. Είναι ένα παραμύθι με μάγους, βασιλιάδες και κατά… λάθος ήρωες, όπως αυτά που έχουμε ακούσει αρκετές φορές. Αλλα είναι τα μικρά πράγματα που κάνουν την διαφορά στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Οι διάλογοι είναι γραμμένοι με ζωντάνια και έχουν τόσο χιούμορ όσο και συγκινητικές στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη σας. Οι χαρακτήρες έχουν υπόβαθρo και οι ιστορίες τους είναι πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες, ενώ ακόμη και τα side quests είναι στην πλειοψηφία τους καλοφτιαγμένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιστορία του Sylvando, ενός από τους συμμάχους που σας συνοδεύουν στην περιπέτειά σας. Ενώ επιφανειακά είναι ένας χαρούμενος και λίγο σνομπ πλανόδιος performer, μαθαίνουμε αργότερα ότι η ανάλαφρη συμπεριφορά του είναι ένα προσωπείο που κρύβει από κάτω πολύ πόνο.

Οι μάχες είναι turn-based, με ένα σύστημα που μοιάζει να έχει μείνει απαράλλακτο από την δεκαετία των 90s, ένα αίσθημα που ενισχύεται από την χρήση των ρετρό sound effects. Στην σειρά του ο κάθε χαρακτήρας μπορεί να επιτεθεί, να αμυνθεί ή να χρησιμοποιήσει ειδικά skills και αντικείμενα. Κατά τη διάρκεια της μάχης μπορείτε να μετακινείτε ελεύθερα τον χαρακτήρα σας, χωρίς όμως αυτό να έχει την παραμικρή επίδραση σε τίποτα. Αν και το combat system είναι ευχάριστο μέσα στην απλότητά του, θα μπορούσε να είναι συναρπαστικό αν η κίνηση είχε ενσωματωθεί σε αυτό με ουσιώδη τρόπο.

Μπορείτε να αναθέσετε τον έλεγχο των συμμάχων σας, ή ακόμα και του χαρακτήρα σας στη CPU, ορίζοντας απλά σε γενικές γραμμές τί τακτική θέλετε να ακολουθήσουν, όπως έμφαση στην επίθεση, ισορροπία μεταξύ άμυνας και επίθεσης ή έμφαση στο healing του party. Τέλος, πολλοί θα χαρούν να μαθούν ότι έχουν αφαιρεθεί τα random encounters και έχει προστεθεί ένα mount system, με το οποίο κάποια από τα τέρατα που θα νικήσετε μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως υποζύγια, καθιστώντας δυνατή την πρόσβαση σε μέχρι τότε απροσπέλαστα μονοπάτια.

Ο κόσμος του Dragon Quest XI, που λέγεται Erdrea, είναι τεράστιος. Συνδυάζει ερημιές στις οποίες δεν υπάρχει ψυχή με διάφορες πόλεις, κάθε μια εκ των οποίων έχει το δικό της στυλ. Όμως στην πραγματικότητα οι διαδρομές που θα κάνετε θα είναι απολύτως γραμμικές, με τα δάση, τις ερήμους και τα λιβάδια να είναι στην πραγματικότητα καμουφλαρισμένοι διάδρομοι προκειμένου να δώσουν στον παίκτη μια αίσθηση open world. Οι πόλεις από την άλλη, αν και οπτικά διαφορετικές, έχουν όλες ένα ξενοδοχείο, μια εκκλησία και μαγαζιά για διάφορα αντικείμενα, πανοπλίες και όπλα. Οι κάτοικοι, με λίγες εξαιρέσεις που θυμίζουν στον παίκτη τι πρέπει να κάνει, δεν έχουν τίποτα ιδιαίτερο να πούνε και απλά περιπλανιώνται άσκοπα.

Η διάλυση αυτής της ψευδαίσθησης του πολυποίκιλου, ζωντανού κόσμου ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση που βίωσα κατά τη διάρκεια του playthrough μου και χάλασε αρκετά το immersion. Παρ’όλα αυτά η Erdrea παραμένει πανέμορφη, κυρίως χάρη στα cel shaded γραφικά σε συνδυασμό με την χρωματική παλέτα στην οποία κυριαρχούσαν το μπλε και το πράσινο. Οι χαρακτήρες είναι εξίσου όμορφοι και εκφραστικοί, ενώ τα animations είναι αρκετά προσεγμένα, ιδιαίτερα στις μάχες. Εξίσου εντυπωσιακός ήταν και ο σχεδιασμός των τεράτων, αλλά και οι διαφορές στη συμπεριφορά τους.

To μουσικό σκορ του Dragon Quest XI ακολουθεί το ίδιο μοτίβο με τους περισσότερους άλλους τομείς. Αρχικά το main theme, εκτελεσμένο από τη Μητροπολιτική Συμφωνική Ορχήστρα του Τόκυο, είναι ένα αριστούργημα που αναδεικνύει το ταλέντο των μουσικών και του συνθέτη. Πέρα από αυτή τη δυνατή αρχή όμως το soundtrack καταντάει γρήγορα μονότονο, καθώς θα ακούτε τις ίδιες μελωδίες για τις δεκάδες ώρες που διαρκεί ένα playthrough.

Το voice acting, αν και σχετικά καλό, γίνεται κουραστικό κάποιες φορές με τις έντονα Βρετανικές προφορές, κάποιες εκ των οποίων είναι υπερβολικές. Προσωπικά, βρήκα ότι απολάμβανα την εξερεύνηση της Erdrea πολύ περισσότερο, έχοντας κλείσει και τη μουσική και τις φωνές. Ακόμα και χωρίς φωνές όμως, η μετάφραση των διαλόγων στα αγγλικά ήταν τόσο καλή, που πραγματικά εντυπωσίαζε, με λαμπρότερο παράδειγμα την πόλη όπου όλοι μιλάνε με haikus.

Τέλος θεωρώ παράλειψη να μη σημειώσω την φτωχή χρήση των γυναικείων χαρακτήρων της σειράς. Ο πρώτος γυναικείος χαρακτήρας που συναντάμε, η παιδική φίλη του πρωταγωνιστή, είναι μονίμως στο ρόλο της δεσποσύνης σε κίνδυνο, ανίκανη να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Στην πρώτη κιόλας μάχη, όταν έρχεται η σειρά της παρουσιάζεται στην οθόνη το μήνυμα: “Gemma watches the battle unfold worriedly”. Αργότερα ευτυχώς συναντάμε και κάποιους ικανούς γυναικείους χαρακτήρες, αν και συνεχίζουν να είναι αισθητά λιγότερο αναπτυγμένοι από τους αντρικούς.

Το review βασίστηκε στη ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για το PS4, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη CD Media.

IGN GreeceΟ κόσμος προσπαθεί να καταλάβει τι περιέχει το μυστηριώδες νέο update του PS4To Death Stranding στο TGS 2018 ως Stage EventΑνακοινώθηκαν τα παιχνίδια του PS Plus για τον Αύγουστο

Πηγή: IGN Greece