Aggressors: Ancient Rome Review

Μην κρίνετε τα strategy από το περιτύλιγμά τους...

Το Aggressors: Ancient Rome είναι παιδί μιας εταιρίας που είναι γνωστή μόνο στους καλά μυημένους στο είδος των 4X turn-based strategy. Η Slitherine Software έχει μία μακρά παράδοση στο είδος και 18 χρόνια τώρα έχει αποδείξει ότι ένας αυθεντικός strategy developer έχει ξεχωριστή θέση μέσα στην αγορά παρ’ολη την γενικότερη αδιαφορία για το είδος. Δυστυχώς η παρακμή του genre και η μονοπωλιακή θέση μεγάλων τίτλων

(Total War, Civilization) έριξε τα μικρότερα studio στην αφάνεια, αν όχι στην χρεοκοπία. Η εταιρία επέστρεψε φέτος δυναμικά στο προσκήνιο με τo Warhammer 40,000: Gladius - Relics of War που άφησε ένα δυνατό στίγμα στο ραντάρ μας.

Με κάποιες γλυκές νοσταλγικές αναμνήσεις, κυρίως από τίτλους σαν το Spartan: Blood and War ανοίξαμε το game. Τα πρώτα 45 λεπτά του παιχνιδιού κυλούσαν ομαλά μέσα στο tutorial, με το Aggressors: Ancient Rome πραγματικά να νιώθει σαν να βγήκε την πρώτη πενταετία του 2000’s. Από τα απλά γραφικά, στα τεράστια κείμενα με πληροφορίες ο τίτλος δείχνει από νωρίς τι... δεν έχει να σου προσφέρει, οπότε θα ξεκινήσουμε από αυτά.

Μην περιμένετε πολλά διαφορετικά units, ωραία γραφικά και προσεγμένους χάρτες. Τα κουμπιά είναι αρκετά και οι μηχανισμοί τούς είναι πολλές φορές άγνωστοι ακόμα και σε έναν πιο προχωρημένο παίκτη. Στον οπτικοακουστικό τομέα θα δείτε και θα ακούσετε αρκετά γνώριμα assets. Οι ήχοι είναι φτιαγμένοι για να ντύσουν τον τίτλο σε ένα επιφανειακό επίπεδο, θα ακούσετε ταμπούρλα και όργανα πού απ’οσο γνωρίζουμε δεν ανήκουν στην εποχή της κλασσικής αρχαιότητας πού διαδραματίζεται ο τίτλος. Οι διάφορες φωνές στρατιωτών μας έκαναν πολλές φορές να χαμογελάσουμε από την σχεδόν αστεία ερμηνεία τους. Ο γραφικός τομέας είναι και αυτός αρκετά απλός , σχεδόν απογοητευτικός εν έτη 2018. Βέβαια για να ήμαστε δίκαιοι όλα τα artwork φαίνονται φτιαγμένα στο χέρι και δίνουν ενα cute feel στους αιμοσταγείς αρχηγούς των αντιπάλων παρατάξεων, οι οποίοι αναπάντεχα θα σας πατήσουν κάτω στις πρώτες ώρες ενασχόλησης σας.

Τώρα με όσους από εσάς απομείνατε ας περάσουμε στα σημαντικά πράγματα που έχει να προσφέρει ο τίτλος. Το μεγάλο στρατηγικό βάθος ξεχωρίζει από νωρίς, η A.I σε ξεκάνει ακόμα και στα ευκολότερα επίπεδα δυσκολίας... Βέβαια, ακόμα και όταν αυτή δεν ανακατεύεται στα πόδια σας συχνά θα βρεθείτε εσείς οι ίδιοι να σαμποτάρετε τον εαυτό σας. Το παιχνίδι τρέχει σε γύρους και ο παίκτης διαχειρίζεται το κράτος του σε διάφορα επίπεδα τα οποία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, η βασικη 4Χ φόρμουλα υπάρχει αλλά πολλά κομμάτια της φαίνεται να είναι προσαρμοσμένα για πιο γρήγορο gameplay. Τα matches δεν πρόκειται να κρατήσουν πανω από τέσσερις ώρες το καθένα στα Default values. Η οικονομία και η πολιτική, η στρατιωτική ετοιμότητα και η διπλωματία απαιτούν απο τον παίκτη μια εξοικείωση με τούς μηχανισμούς πριν του επιτρέψουν να κερδίσει ενα match. Οι χειρισμοί γίνονται σχεδόν αποκλειστικά με το ποντίκι και δεν αποτελούν κάτι καινούργιο στο είδος.

Στην οικονομία του παιχνιδιού έχουμε αρκετά resources: gold, food, coal, stone, iron, wood, research, influence, και population. Εδώ δεν πρόκειται να δείτε εξωτικά ελεφαντόδοντα και αρώματα που δίνουν μια ευρεία γκάμα απο bonuses, όπως έχουμε συνηθίσει στους μεγάλους τίτλους του είδους, όπως το Civilization. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις διακρίσεις, αν ένα από τα παραπάνω resources βρεθεί σε έλλειψη σύντομα θα προκαλέσει μία μοιραία κρίση στην επικράτειά σου. Έτσι οι αρχικοί πόροι καταναλώνονται για την παραγωγή υποδομών (roads, buildings και city upgrades) και πληθυσμό. Ο πληθυσμός παράγει units και περισσότερα resources αλλά έχει και περισσότερες απαιτήσεις για την συντήρηση του. Σε συνδυασμό λοιπόν μεταξύ τους τα resources επηρεάζουν όλους τους τομείς της στρατηγικής σου σε μία ευαίσθητη αλυσίδα αλληλεξάρτησης.

Στο πολιτικό κομμάτι, ανάλογα με το πολίτευμα οι παίκτες αποκτούν διάφορα bonuses παραγωγής. To πολίτευμα επηρεάζει ταυτόχρονα και το επίπεδο ευτυχίας των πολιτών, οι συνεχείς πόλεμοι, οι σκληρές πολιτικές και η έλλειψη κάποιου αγαθού σύντομα θα προκαλέσουν ταραχές στην επικράτεια σας. Η πολιτική διαχείριση γίνεται μέσω ενός κεντρικού μενού που παρουσιάζει όλα τα απαραίτητα στατιστικά. Η πιο σημαντική επιλογή μετά το πολίτευμα είναι η μπάρα για τα growth subsidies. Δίνεις λεφτά και φαγητό στον κόσμο για κάθε παιδί που κάνουν και αυτοί πληθαίνουν. Εν ολίγοις περισσότερος πληθυσμός σημαίνει περισσότερα υλικά, περισσότερος στρατός, ευκολότερη επέκταση και νίκη.

Η τεχνολογική πρόοδος είναι συνήθως αυτή που εξασφαλίζει την επιτυχία στα πεδία των μαχών. Η επένδυση στην πρόοδο του tech-tree αποδεικνύεται καθοριστική για όλους τους τομείς και είναι ιδιαίτερα ακριβή. Τα units έχουν δύο βασικά stats, attack και defence, ενώ τα cities και τα buildings έξω απο αυτές έχουν μόνο το δεύτερο. Τα μεταγενέστερα units έχουν καλύτερα stats. Ο πρώτος που θα φτάσει στα πιο εξειδικευμένα στρατεύματα θα έχει ένα γερό πλεονέκτημα. Ακόμα και μεταξύ τους δυο ίδιες μονάδες μπορεί να έχουν μεγάλη διαφορά, αφού η εμπειρία και η εξειδίκευση παίζουν καθοριστικό ρόλο σε μια μάχη. Έτσι, δύο units hoplites εξέχουν σε ανοιχτές πλαγιές, όμως η μια μπορεί να είναι εκπαιδευμένη για άμυνα και γρηγορότερη κίνηση, ενώ η άλλη σε επιθετικές ενέργειες και λεηλασίες πόλεων. Και μην νομίζεις ότι είναι αναλώσιμα στρατιωτάκια που μπορείς να ρίξεις στην μάχη, όχι, κάθε λάθος επιλογή πονάει.

Με αφορμή το παραπάνω θα φέρουμε ένα παράδειγμα για το πώς επηρεάζει το ένα σύστημα το άλλο. Σε μια εκστρατεία λοιπόν χάνεις τρία units και ένα λιποτακτεί και περνάει στον εχθρό. Μια σχετικά μικρή ήττα που όμως θα στοιχειώσει το μέλλον σου με έναν απλό τρόπο. Τέσσερα units πεζικού είναι περίπου 40.000 στρατιώτες. Αυτοί προέρχονται από το γενικότερο pool που σημαίνει ότι εκτός από το φαγητό που τρώνε, χάνεις και το φαγητό που δεν παράγουν. Προφανώς και χρειάζεσαι αυτές τις μονάδες στο πεδίο οπότε αν θες να τις αναπληρώσεις πρέπει τραβήξεις άλλους 40.000 (στο UI του map παρουσιάζεται με μονοψήφιους αριθμούς ενώ στα αποτελέσματα απο τις μάχες βλέπουμε τους στρατιώτες σε χιλιάδες. Ενα unit με 10k στρατιώτες κοστίζει περίπου 10 μονάδες population, με έναν γρήγορο υπολογισμό περίπου 1=10.000) κατοίκους από διάφορες περιοχές. Άρα κάθε θάνατος μετράει για δυο στην οικονομία σας. Για τους επόμενους 10 τουλάχιστον γύρους θα παλεύετε να κλείσετε αυτό το κενό, η πιεσμένη οικονομία θα ρίξει τον αριθμό των units και την ποιότητα τους και ένας κακός πόλεμος θα προκαλέσει μια χιονοστιβάδα αποτυχιών που χρειάζονται δυνατά νεύρα και πολλές υποχωρήσεις για την ανακοπή τους.

Μην ανησυχείτε όμως, η διπλωματία έρχεται σαν deus ex machina να σώσει την κατάσταση και να εξομαλύνει τις επιπτώσεις. Οι σωστές φιλίες είναι απαραίτητες για την επιβίωση σας. Μία επιτυχημένη εξωτερική πολιτική θα εξασφαλίσει την εύκολη ειρηνική επέκταση. Οι διάφορες επιλογές του παίκτη ξεκινούν από το εμπόριο και φτάνουν μέχρι την πλήρη ένωση των κρατών. Κάθε δυνατή επιλογή πρέπει να την εκμεταλλευτεί κανείς στο έπακρο καθώς ακόμα και η πιο μικρές υποχωρήσεις από τους αντιπάλους είναι δύσκολο να γίνουν.

Εδώ πρέπει να θιχτεί και ίσως το μόνο σημαντικό πρόβλημα του τίτλου: Η A.I παίζει σαν ένα οπορτουνιστικό τέρας, ακόμα και ο Μέτερνιχ φαντάζει γατάκι μπροστά στις απροκάλυπτες ραδιουργίες των ψηφιακών σας αντιπάλων. Σε πολλά runs τα ισχυρότερα κράτη αντί να πολεμούν μεταξύ τους (καθώς έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα) καταλήγουν να ενώνονται σε συμμαχίες και σύντομα να εξαλείφουν τους μικρότερους παίκτες, αγνοώντας το προς ίδιον όφελος και να κερδίζει η A.I το παιχνίδι, ενώ οι διάφορες συμμαχίες που κάνει ο παίκτης με τον υπολογιστή διαλύονται απρόβλεπτα και εύκολα. Έτσι, το να παίξεις με ενα μικρότερο κράτος, όπως η Αθήνα ειναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και δύσκολο. Στο multiplayer αυτο το πρόβλημα περιορίζεται και η εμπειρία είναι μοναδική σε co-op.

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Slitherine Software.

IGN Greece Η ΕΑ ονειρεύεται το μέλλον του gaming Στο PornHub βρέθηκε το νέο MMO της Amazon Το κλείσιμο της Telltale οφείλεται σε αποτυχημένη χρηματοδότηση

Πηγή: IGN Greece