4 Iουλίου 2004: Το απέραντο γαλανόλευκο…(vid)

Mε το πέρασμα των ετών όλοι έχουν αντιληφθεί πως η 4η Ιουλίου 2004 –και ό,τι αυτή η ημέρα έχει πάνω στο μάρσιπό της- δεν είναι αποκλειστικά ελληνική υπόθεση. Προφανώς, η εθνική Ελλάδος σήκωσε την κούπα στη Λισσαβώνα εκείνο το βράδυ. Ωστόσο ο ποδοσφαιρικός αντίκτυπος ήταν ξεκάθαρα μεγαλύτερος από τα σύνορά της. Η αστρόσκονη δεν έχει εξαφανιστεί. Κι ούτε πρόκειται. Δεν αποτελεί ελληνική υπερβολή. Εκείνο το Euro, εκείνη η βραδιά, εκείνη η Ελλάδα έχουν μπει για τα καλά

Δεν ξεθωριάζει. Τουναντίον, η φήμη γιγαντώνεται. Έτσι συμβαίνει με τους θρύλους. Και τα θαύματα. Απλώς στην εποχή της οπτικοακουστικής και της άνετης πρόσβασης στην πληροφορία, από το Όκλαντ έως το Παραμαρίμπο κι από την Τεχεράνη έως τη Λα Πας, όλοι γνωρίζουν ή κάποια στιγμή στη ζωή τους θα μάθουν για την «Ελλάδα του 2004».

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι κειμενογράφοι και οι επικεφαλής διαφημιστικών εταιρειών καταγράφουν εύστοχα με μια αράδα αυτό που νιώθεις. Impossible is nothing. Ουδέν αδύνατον. Αυτή είναι η κληρονομιά του Ότο Ρεχάγκελ και των παικτών του στους υπόλοιπους. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από άλλους προπονητές/ποδοσφαιριστές το «αφού το κατάφερε η Ελλάδα το 2004, μπορούμε κι εμείς». Είναι η πηγή έμπνευσης, η Μούσα τους, το κίνητρό τους, το αιώνιο παράδειγμα. Για την επόμενη έκπληξη, το πρωτοσέλιδο είναι ήδη έτοιμο. «Το έκαναν σαν τους Έλληνες».

Όταν είσαι μικρός σε ηλικία, το καταγραφικό της μνήμης είναι πολύ πιο ισχυρό. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, με τον καταιγισμό εικόνων/πληροφοριών, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ταλαιπωρείται να αποθηκεύσει τα σημαντικά. Οι σαχλαμάρες έχουν την ενοχλητική συνήθεια να προσκολλώνται στα τοιχώματα του μυαλού, καταλαμβάνοντας χώρο. Παρόλα αυτά, έχω την αίσθηση πως όλοι, μικροί μεγάλοι, έχουν ισχυρές θύμησες από το Euro 2004.

Όλοι τα θυμόμαστε βήμα-βήμα, παιχνίδι-παιχνίδι, σαν να προχωρούσαμε με το ζάρι παίζοντας Monopoly. Φυλακή δεν μπήκαμε ποτέ, η δική μας εθνική τους έπιασε όλους αιχμαλώτους. Η πρεμιέρα με τους οικοδεσπότες Πορτογάλους, η σουτάρα του «Κάρα», το πέναλτι του Μπασινά αλλά και τί παράσταση από τον Σεϊταρίδη! Η αναμενόμενη ποδοσφαιρική furia (οργή) της roja, τότε που όλοι έλεγαν τους Ισπανούς losers προτού γίνουν οι απόλυτοι winners, η χιλιοστή πάσα στην καριέρα του «el mago» Τσιάρτα με μοιρογνωμόνιο για την ισοφάριση του Χαριστέα. Ήταν σαν παιχνίδισμα της μοίρας, ο πιο Ισπανός-Έλληνας, ο πιο άρτιος τεχνικά να πληγώσει τους Ίβηρες.

Το ναυάγιο στο πρώτο ημίωρο με τους Ρώσους, εκεί όπου κατά ομολογία των διεθνών «δεν ξέραμε που πατούσαμε και που βρισκόμασταν». Η επιμονή του «Παπ», το κόλπο του Βρύζα, η ήττα-πρόκριση χάρη στην καλύτερη επιθετική παραγωγή από τους Ισπανούς (!), ο αλαλάζων εισβολέας Καραγκούνης –τιμωρημένος γαρ- για να πει στους υπόλοιπους το «προκριθήκαμε»!

Και μετά τα μεγαλεία με τη Γαλλία. Απέναντι στους Μυρμιδόνες με τον Αχιλλέα (Ζιντάν), ο Ζαγοράκης κι η παρέα του βρήκαν άκρη με το γκολ του Χαριστέα. Ήταν λογικό ύστερα από εκείνη την πρόκριση, να πιστέψουν πως «τώρα το πράγμα σοβαρεύει, μπορούμε». Η ευχάριστη στο μάτι Τσεχία του Νέντβεντ που τραυματίζεται, ο ατάραχος Νικοπολίδης που έμοιαζε άνιωθος ενώ γύρω του σφύριζαν αστεράκια Shinobi, μια παράταση μονάχα ελληνική στο γήπεδο, το μοναδικό silver goal στην ιστορία του θεσμού με τον «Τράι».

4 Ioυλίου 2004. Από την πρώτη πράξη στο Πόρτο έχουν περάσει 23 ημέρες. Ικανό διάστημα για να δικαιολογηθεί ένα «ατύχημα», όπως ήταν η ήττα των Ιβήρων του Φίγκο, του Κριστιάνο, του Ντέκο, του Παουλέτα, του Καρβάλιο, του Ρουί Κόστα από τους Έλληνες. Οι οποίοι έχουν μια ημέρα ξεκούρασης λιγότερη από τους διοργανωτές, αλλά τι να λέει. «Η ομάδα του Ρεχάγκελ λειτούργησε ως ανιχνευτής ψεύδους, εξέθεσε με ευκολία τα ψέματα και τις ατέλειες των υπολοίπων» γράφει την επόμενη ημέρα του τελικού ο Guardian. True story. Η επικράτηση δεν ήρθε από χάιδεμα της Τύχης. Ούτε καν. Το τρίτο γκολ του Χαριστέα ύστερα από το (μοναδικό ελληνικό) κόρνερ του Μπασινά, απλώς σφράγισε τη δίκαιη νίκη.

Στην επιστροφή δεν υπήρχαν τείχη για να πέσουν. Μόνο αδιάβατοι δρόμοι σε μια Αθήνα, μια Ελλάδα πιο ενωμένη από ποτέ. Λες κι εκείνη η παρέα ανθρώπων, είχε κλείσει τη μεγαλύτερη πληγή που ταλανίζει τον Ελληνισμό από καταβολής του έθνους: τη διχόνοια. Ήταν ωραίο όσο κράτησε. Λίγο, αλλά ωραίο. Τα πάρτι διαρκούν για πάντα, μόνο στα όνειρα. Αλλά και το Euro 2004 τι ήταν τελικά; Ένα ζωντανό όνειρο…