Υπάρχει το Χάσμα των Γενεών; Και κατά πού πέφτει;

Ναι, το χάσμα των γενεών υπάρχει. Σιγουρεύτηκα γι’ αυτό τις προάλλες, σ’ ένα ταξίδι που κάναμε με τον Χάρη, το γιο μου, ετών σχεδόν 15, σε κάτι μακρινά ξαδέλφια στη Μασσαλία.

Με το γιο μου μοιάζουμε πολύ. Μάλιστα θεωρώ ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που δεν ταιριάζουμε σε τίποτα.  Άσπρο εγώ, μαύρο αυτός. Θα σας κουράσω μ’ ένα γρήγορο παράδειγμα, έχει να κάνει με τις μουσικές μας προτιμήσεις: τις προάλλες, έφτασα στο σημείο -άκουσον άκουσον- να τον παρακαλάω ν’ ακούσει ένα τραγούδι των Jethro, που έχω σε βινύλιο

“Από περιέργεια βρε παιδί μου. Μόνο ένα! Έτσι για χάρη του πατέρα σου.” Βράχος όμως αυτός, ακλόνητος. “Ροκάς είσαι και φαίνεσαι,” μου είπε.

Παλιά, με κάτι τέτοια, θα έλεγα ορίστε, πάρε χάσμα γενεών να έχεις. Όμως σήμερα έχω αλλάξει γνώμη. Αυτά είναι απλά κόνξες, ιδιοτροπίες. Αλλού παίζει το περίφημο χάσμα. Κι εξηγούμαι.

Καθώς γυρίζαμε από την Γαλλία, λίγο πριν προσγειωθούμε στα Σπάτα, ο Χάρης έπαιζε -ω, τι έκπληξη- με το κινητό του. Θυμήθηκα λοιπόν μια απορία που είχα και είπα να τη λύσω: “Πώς καταλαβαίνεις βρε Χάρη αγόρι μου, ότι χτυπάει το τηλέφωνό σου, αφού δεν χτυπάει; Το έχεις στη δόνηση;”

“Όχι,” απαντά, “ποιος σου είπε ότι δεν χτυπάει;”

“Αφού δεν χτυπάει,” του λέω.

“Μωρέ χτυπάει, εσύ δεν το ακούς!” και σκάει στα γέλια. “Και ξέρεις γιατί δεν τ’ ακούς; Γιατί έχεις… ωριμάσει.”

Προφανώς η απορία ήταν τώρα ακόμα πιο έκδηλη στο πρόσωπό μου, γι αυτό συνέχισε: “Έχεις κλείσει τα 30, δεν τα ‘χεις κλείσει; Προ καιρού! Ε, μετά τα πρώτα -άντα, αυτόν τον ήχο δεν τον ακούς. Είναι θέμα συχνότητας. Και ηλικίας.” Αυτό το τελευταίο, επειδή τον ξέρω, ήταν καρφί.

Δεν με συνέφερε να συνεχίσω την κουβέντα και, για να μην του πω τίποτα για τον πατέρα του, άρχισα να χαζεύω από το παράθυρο την Αττική από ψηλά.

Σύντομα προσγειωθήκαμε, πήραμε τις βαλίτσες και κατευθυνθήκαμε στο parking για να πάρουμε το αυτοκίνητο. Καθώς πλησιάζαμε στην είσοδο, ο Χάρης ξαφνικά άρχισε να φωνάζει: “Καλά, το βλέπεις; Απίστευτο! Τα άλλαξαν όλα!” Κοίταξα γύρω μου κι εγώ, ξανακοίταξα, μα δεν έβλεπα τίποτα. “Τι να δω; Τι άλλαξαν, παιδί μου;” τον ρώτησα.

“5 μέρες λείψαμε. Είναι δυνατόν;” είπε. “Κοίτα τα χρώματα, το σήμα του parking, ακόμα και το όνομα!”

Για να μην τα πολυλογώ, μου έδειξε στο κινητό του τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει για να θυμάται πού παρκάραμε. Μια από αυτές ήταν και η ταμπέλα του parking. Tη συνέκρινα με την ταμπέλα που έβλεπα μπροστά μου. Όντως, πολύ διαφορετικές. Ακόμα και το όνομα είχε αλλάξει, αλλά, αν δεν έβλεπα το πριν και το μετά, ομολογώ πως δεν θα το είχα προσέξει.

Αυτό με το parking με έβαλε σε σκέψεις. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να το εξηγήσω στον εαυτό μου. Κατέληξα στο εξής: Οι αλλαγές που έγιναν στις ταμπέλες, τις έκαναν πιο ζωντανές και μοντέρνες, που σημαίνει ότι ταιριάζουν πολύ με την εικόνα που έχω στο μυαλό μου για το  αεροδρόμιο της Αθήνας. Άρα δεν μου έκαναν εντύπωση. Όσο για το όνομα, Holiday το έλεγαν όταν παρκάραμε και ήταν μόνο 5 ευρώ τη μέρα. Μια πολύ καλή τιμή. Οπότε το νέο του όνομα, το Economy, είναι τόσο προφανές, που -και πάλι- γιατί να το προσέξω;

Με τα χρόνια, κάτι αλλάζει σιγά-σιγά μέσα μας, κάτω από τη μύτη μας, στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Δεν ξέρω αν είναι στις συνάψεις ή στις τεχνικές προδιαγραφές του εγκεφάλου, όμως πια είμαι σίγουρος: Κάπου εκεί βρίσκεται το χάσμα των γενεών και, σαν το πεπρωμένο, φυγείν αδύνατον. Η μόνη παρηγοριά έρχεται από τη λαϊκή σοφία. Γιατί, πού ‘σαι Χάρη; Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις!

The post Υπάρχει το Χάσμα των Γενεών; Και κατά πού πέφτει; appeared first on mononews.