Τσακαλώτος κατά Τσίπρα: Ιδεολογία κατά πολιτικού αμοραλισμού

Το προφανές ερώτημα είναι γιατί ο Τσακαλώτος έδωσε την συγκεκριμένη συνέντευξη με τις ειδικές εντυπωσιακές αναφορές; Τι γνωρίζει δηλαδή και αποφάσισε να δράσει τώρα και μάλιστα κατ’ αυτόν τον τρόπο; Το κρίσιμο συναφές ερώτημα, όμως,  που κρύβεται πίσω από την συνέντευξη είναι: μέχρι που είναι διατεθειμένος να …το πάει.

Θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι ο πρώην και από τους μακροβιότερους υπουργός οικονομικών δεν γνώριζε τι έκανε. Ή, ότι παρασύρθηκε. Ή, ότι τα ελληνικά του δεν είναι καλά—οπότε άλλο ήθελε να πει και άλλο είπε τελικά.

 Όσοι γνωρίζουν τον άνθρωπο,

βάσιμα και με πειθώ θα ισχυριστούν ότι ποτέ δεν πράττει απερίσκεπτα. Ότι μπορεί τα ελληνικά του να μην είναι λογοτεχνικού επιπέδου αλλά έχει πλήρη συνειδητοποίηση των λέξεων και των εννοιών τους. Ότι, οι θέσεις που υιοθετηθεί είναι προϊόν ιδεολογίας αλλά ταυτόχρονα στρατηγικής σκέψης.

Ο Τσακαλώτος γνωρίζει ήδη τι έχει αποφασίσει ο Τσίπρας.

Οι…διορθωτικές δηλώσεις που ακολούθησαν ήταν αναμενόμενες βέβαια. Στα αριστερά κόμματα οι αψιμαχίες διεξάγονται δημόσια. Ακολουθεί η σύγκρουση εμπροσθοφυλακών στα επίσημα όργανα, αλλά οι πραγματικές, οι αιματηρές, μάχες δίνονται υπόγεια. Στα μουλωχτά. Το κοινό σχεδόν δεν παίρνει είδηση. Απλά, κάποια στιγμή μαθαίνει το αποτέλεσμα, που είναι όμως, πάντα ωραιοποιημένο—με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο.

Η καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις δεν χωνεύεται εύκολα. Τα εξ αμάξης σούρνουν του Μητσοτάκη αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει κέρδος. Αντίθετα η προοπτική της  αναβίωσης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχει μετατραπεί γι’ αυτούς σε Φάντασμα της Όπερας.

Στον ΣΥΡΙΖΑ η διαμάχη διεξάγεται σε δύο επίπεδα. Το ένα αφορά τους αρμούς της κομματικής εξουσίας. Θα ήταν λάθος να θεωρηθεί πως τα στελέχη που βλέπουν την κρατική εξουσία ως χειραγωγήσιμο λάφυρο  έχουν διαφορετική αντίληψη για την κομματική. Η απήχηση στην λαϊκή βάση που θέλει ο Αλέξης Τσίπρας είναι περίπου αιρετική για ένα κόμμα της αριστεράς που πάντως δεν έχει μολυνθεί από τον ιό της δημοκρατίας.

Σε δεύτερο μέτωπο εξελίσσεται έτσι η στροφή προς το κέντρο. Εδώ ο πολιτικός αμοραλισμός (ρεαλισμός θα τον χαρακτήριζαν μερικοί) του Αλέξη Τσίπρα συγκρούεται με τους βέρους ιδεολόγους του κόμματος. Ο πρώτος θα κάνει το παν για να πάρει την εξουσία—όπως απέδειξε στην περίοδο 2012-2016. Οι δεύτεροι επιλέγουν να μείνουν μακριά από την εξουσία προκειμένου να φανούν πιστοί στην ιδεολογία τους.

Ο Πολλάκης, ο Τζανετόπουλος, η Χριστοδουλοπούλου, δεν θέλουν να δώσουν την  μάχη σε ιδεολογικό μόνο επίπεδο. Θέλουν την εξουσία κι ας συνεπάγεται αυτό «στροφή προς το κέντρο».  Αντίθετα, σημαντικό μέρος του ΣΥΡΖΑ θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έχει ως ίνδαλμα τον Γκράμσι. Ο Πολλάκης θέλει να φέρει την επανάσταση με τα χέρια. Ο Τσακαλώτος με τις ιδέες.

Η συνέντευξη του κορυφαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος από τις αψιμαχίες που από εδώ και πέρα θα πυκνώνουν. Οι εμπροσθοφυλακές ήδη μάχονται στο κόμμα με κείμενα και τσιτάτα. Στο Συνέδριο θα φανεί ο νικητής και ο ηττημένος. Ο πόλεμος, όμως, θα έχει ήδη λήξει τότε.

Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν ανησυχήσει με την φαινομενική άνοδο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Μάλλον βιάζονται – όπως βιάζεται και ο Σκανδαλίδης που ξαφνικά ονειρεύεται πως το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό και δεν κρύβει την έπαρση του.

Ας υπάρξει ψυχραιμία. Η μάχη θα είναι για το κέντρο. Θα είναι λάθος, όμως, να θεωρηθεί πως βρέθηκε ήδη νέος ιδιοκτήτης που πρέπει να εκδιωχθεί. Η έξωση θα έρθει σε μεγάλο βαθμό αυτόματα: εκτός κι αν ο Ανδρουλάκης καταφέρει να αρθρώσει πειστικό πολιτικό λόγο που πράγματι να τον διαφοροποιεί από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Προς το παρόν τέτοιες ενδείξεις δεν υπάρχουν.

Ας περιμένουμε λοιπόν. Λίγη υπομονή δεν βλάπτει.

Διαβάστε επίσης

Έχει βάρκα να πατήσει ο κ. Ανδρουλάκης;