«Ελλάδα 2.0»: Ας πορευτούμε χωρίς μεμψιμοιρία

Κακόπιστοι θα υπάρξουν. Λάθη θα έχουν γίνει. Ακόμη και με την ελάχιστη συγκατάβαση, όμως, θα πρέπει να είναι αποδεκτό ότι το σχέδιο «Ελλάδα 2.0» έχει τα ακόλουθα κύρια γενικά χαρακτηριστικά:

-Είναι μεγαλόπνοο—διότι δεν διστάζει να μπει σε απάτητα μέχρι σήμερα χωράφια.

-Είναι σύγχρονο – διότι ανταποκρίνεται στις προκλήσεις της εποχής μας.

-Είναι συνεκτικό—διότι υπάρχει αλληλεξάρτηση στην συντριπτική πλειοψηφία των μεταρρυθμίσεων και επενδύσεων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνέργειες και άλλες εξωτερικές οικονομίες.

-Είναι ρεαλιστικό –διότι αποφεύγει να επαναλάβει τα

-Είναι επίκαιρο –διότι επιχειρεί έστω και την τελευταία στιγμή να μετατρέψει την Ελλάδα σ’ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

Γκρίνια θα ακουστεί. Θεωρείται βέβαια ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θα εξαπολύσει κατά μέτωπο επίθεση στην κυβέρνηση. Χωρίς αμφιβολία θα υπάρξουν κατηγορίες για κομματισμό, παραγοντισμό, φωτογραφικές διατάξεις και αποφάσεις, ευνοϊκές ρυθμίσεις και πάει λέγοντας.

Η κοινωνία, όμως, οφείλει να δει με μάτια καθαρά, να ακούσει με ευήκοα ώτα, και να κρίνει με ανοιχτό μυαλό.

Η προσπάθεια θα είναι τιτάνια. Από την μεταπολίτευση και μετά, ιδιαίτερα στον 21ο αιώνα, η χώρα μας χάνει διαρκώς έδαφος – σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Στην δεκαετία  2010—2019 έχασε τόσα πολλά που η τρίτη τεχνολογική επανάσταση δεν την ακούμπησε καν.

Τώρα, με το Σχέδιο «Ελλάδα 2.0» της δίνεται η ευκαιρία να ανέβει στο τραίνο της τέταρτης τεχνολογικής επανάστασης που έχει ως οδηγό την ψηφιοποίηση και την τεχνητή νοημοσύνη.

Ακόμη περισσότερο, σε σημαντικό βαθμό το Σχέδιο «Ελλάδα 2.0» προετοιμάζει την χώρα για τις επόμενες πανδημίες – των κορωνοϊών, της κλιματικής αλλαγής και της μετανάστευσης.

Το κυριότερο, όμως, είναι  πως αν το Σχέδιο υλοποιηθεί με σημαντικό βαθμό επιτυχίας, η χώρα μας θα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα για να αντιμετωπίσει το τεράστιο πρόβλημα που υποσκάπτει τα θεμέλια του φιλελεύθερου καπιταλισμού και της δημοκρατίας –που πάνε χέρι-χέρι.

Αυτό το «αν» είναι σημαντικό. Το παρελθόν δεν προσφέρει έδαφος αισιοδοξίας. Κατά κανόνα τα ελληνικά αναπτυξιακά προγράμματα στην καλύτερη περίπτωση στόλιζαν βιβλιοθήκες και στην χειρότερη κατέληγαν στα ντουλάπια των υπογείων.

Η δημόσια διοίκηση, εξάλλου, ποτέ δεν τα ασπάστηκε, διότι δεν ήθελε να τα πιστέψει. Δεν ήθελε διότι γνώριζε πως δεν είχε την  ικανότητα να τα εκτελέσει. Όπως επίσης γνώριζε πως σε πολλές μεταρρυθμίσεις θα έχανε προνόμια.

Η κυβέρνηση θα χρειαστεί να δώσει μεγάλη μάχη για την υλοποίηση του Σχεδίου. Πέρα από την δεδομένη αντίσταση της αντιπολίτευσης, που θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να το αχρηστεύσει (διότι αν πετύχει δεν θα ξαναδεί κυβερνητικούς θώκους), θα υπάρχει η φυσική αντίδραση και επιφύλαξη κάθε κοινωνικής ομάδας στην αλλαγή.

Η δια της «βίας» εφαρμογή είναι εξ’ ορισμού αποτυχία. Η συζήτηση στην Βουλή είναι άχρηστη από αυτήν την σκοπιά. Επειδή αυτό που παίζεται είναι ότι το πιο σημαντικό για την χώρα, η κυβέρνηση οφείλει να μπει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.

Οφείλει να ξεκινήσει μία τεράστια εκστρατεία ενημέρωσης της κοινωνίας για το πρόγραμμα. Όχι μόνο από την τηλεόραση αλλά με συναντήσεις από χωριό σε χωρίο, από κωμόπολη σε κωμόπολη, από  πόλι σε πόλι, από γειτονιά σε γειτονιά. Σε άμεση επαφή με τον κόσμο. Να ενημερώσει και ταυτόχρονα να ακούσει. Να κάνει την κοινωνία να αισθανθεί ότι συμμετέχει με άποψη στην προσπάθεια. Να δείξει πως νοιάζεται για την γνώμη του πολίτη.

Είναι δύσκολο και πρωτόγνωρο αυτό για την Ελλάδα. Αλλά όπου έχει χρησιμοποιηθεί – για παράδειγμα στην Ιρλανδία, στην Γαλλία, στο Μαρόκο—είχε πετυχημένα αποτελέσματα.

Ο τζόγος είναι μεγάλος. Το παιγνίδι δεν πρέπει να χαθεί. Καθολική συμφωνία για τις επιλογές της κυβέρνησης δεν μπορεί να υπάρξει. Ας αναγνωρίσουμε, όμως, πως μετά την τραγική αποτυχία των μνημονίων, αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα. Η κυβερνητική πρόταση είναι η μόνη που έχουμε. Κανένας άλλος δεν έκανε τον κόπο να παρουσιάσει εναλλακτική ρεαλιστική λύση.

Ας πορευτούμε λοιπόν χωρίς άλλη μεμψιμοιρία. Δεν θα αρέσει, αλλά έχουμε χάσει το δικαίωμα της επιλογής.