Το παζλ της Ουκρανίας

Του Λευτέρη ΣτάικουΜετά τις συνομιλίες-παρωδίες στην Κωνσταντινούπολη, καιρός πια να καταλάβει και ο πλέον δύσπιστος πως έχουν τα πράγματα, για να συνθέσει και την μεγάλη εικόνα.Το «παιχνίδι» στην Ουκρανία έχει κριθεί εδώ και καιρό και ο νικητής από τον χαμένο έχει ξεχωρίσει. Με νευρικές κινήσεις και απέλπιδες προσπάθειες, οι Ευρωπαίοι «πρόθυμοι» επιχειρούν να αναστήσουν μια χώρα -πτώμα η οποία στηρίζεται από την αρχή του πολέμου στις πλάτες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, απομυζώντας τεράστιους οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους. Αυτή η χώρα -πτώμα, έχει ξεπουλήσει τον ορυκτό της πλούτο μετά την πρόσφατη συμφωνία με τον Τραμπ και έχει χάσει το 30% των εδαφών της στη μάχη, πασχίζοντας διπλωματικά, αυτά να μην αναγνωριστούν στον νικητή. Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά στην Ουκρανία επομένως είναι δύο: ή να συνεχίσει να πολεμάει μέχρι ο ρωσικός στρατός να καταλάβει το Κίεβο, ή να παραδοθεί και να συνεχίσει πλέον συρρικνωμένη, ουδέτερη και αποστρατιωτικοποιημένη μέχρι να ξεσπάσει ο επόμενος γύρος σύγκρουσης.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Οι ΗΠΑ, μετά την αλλαγή στο τιμόνι της διακυβέρνησής τους, έχουν αλλάξει την εξωτερική τους πολιτική, η οποία σε πολλούς φαντάζει φιλορωσική. Προσδιοριζόμενη κατά βάση από μια άνευ προηγουμένου δασμολογική επίθεση και μια διάθεση να κλείσει ανοιχτά μέτωπα, στόχος του Τραμπ δεν είναι να φέρει την ειρήνη. Κάθε άλλο. Επιδίωξη είναι ο οικονομικός προστατευτισμός υπέρ της εγχώριας παραγωγής και το σπάσιμο της συμμαχίας Πεκίνου - Μόσχας για να μπορέσει το αμερικανικό κεφάλαιο να επικεντρωθεί σε έναν μόνο αντίπαλο.Η σινορωσική συμμαχία όμως, που σφυρηλατείται στα χρόνια και θεμελιώνεται ιδεολογικά στο δόγμα της αντι-Δύσης και σε έναν ιστορικά εδραιωμένο αντιαμερικανισμό και αντιευρωπαϊσμό, είναι προς ώρας, αρραγής. Όχι μόνο δεν σπάει, αλλά δείχνει να ενισχύεται ολοένα. Οικονομικά, ενεργειακά, στρατιωτικά, ιδεολογικά. Όταν οι ΗΠΑ εμπεδώσουν το αδιάσπαστο της συμμαχίας, θα στραφούν -όπως έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν- να προσεγγίζουν για να αποσπάσουν από το αντίπαλο στρατόπεδο, τον νέο ανερχόμενο γίγαντα, την Ινδία.Αντίθετα, στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, οι σχέσεις αποδείχθηκαν κι αποδεικνύονται πιο ασταθείς. Η ΕΕ περνάει σιγά σιγά στο παρασκήνιο και έρχεται τρίτη στην κούρσα, αδυνατώντας να αντέξει τον σκληρό ανταγωνισμό από ΗΠΑ και Ασία, ενώ ο εμπορικός πόλεμος με την Ουάσιγκτον είναι «κλωτσιά στα αχαμνά» για τις Βρυξέλλες.Έτσι για την Ευρώπη, ο πάλαι ποτέ πιστός σύμμαχος, μετατρέπεται σε άσπονδο εχθρό, με τη Βρετανία να επανεμφανίζεται σε ρόλο ενοποιητή της γηραιάς ηπείρου και ενορχηστρωτή της ευρωπαϊκής «αντεπίθεσης», αντικαθιστώντας με έναν τρόπο την πολιτικά αβέβαιη Γερμανία που παραδοσιακά είχε την θέση του πρώτου βιολιού στην οργάνωση της ευρωπαϊκής στρατηγικής.Εν γένει το οικοδόμημα της ΕΕ όμως αποδεικνύεται σαθρό, κι αυτό το ανέδειξε πιο καλά από οτιδήποτε άλλο ο πόλεμος στην Ουκρανία.Στην τεταμένη συγκυρία των τελευταίων τριών χρόνων, αναδύθηκαν στην επιφάνεια οι σοβαρές και ιδιαίτερα οξυμένες εσωτερικές αντιθέσεις από τις οποίες μαστίζεται το μπλοκ.Η τρομερή ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο, ήταν καθοριστική κι αυτό φάνηκε ήδη από τις αρχές του πολέμου. Στην πορεία, και μετά από 17 πακέτα κυρώσεων σε ρωσικές οντότητες, έγινε ξεκάθαρο ότι το μπλοκ των 27 έχει σπάσει και οι λίγες χώρες-μέλη που επιμένουν να θέλουν διατήρηση και ενίσχυση των δεσμών τους με τη Μόσχα έχουν γίνει τα «μαύρα πρόβατα». Όπως και να 'χει, η ΕΕ δεν θα είναι ποτέ πια αυτό που ήταν.Και ενώ ανοίγουν (και κλείνουν) διάφορα νέα πολεμικά μέτωπα, η τάση έχει διαφανεί εδώ και καιρόΑς δούμε τη μεγάλη εικόνα του παζλ.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Είναι ολοφάνερο πως το μεγάλο παιχνίδι παίζεται ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Αυτοί είναι οι δυο μνηστήρες που μάχονται για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ας μην ξεγελαστεί κανένας. Δεν έχουμε εδώ σύγκρουση ανάμεσα σε δύο συστήματα, όπως διατείνονται πολλοί. Δεν υπάρχει ένα καπιταλιστικό και ένα σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Η πάλη διεξάγεται ανάμεσα σε δύο καπιταλιστικούς γίγαντες και τις λιγότερο ή περισσότερο εύθραυστες συμμαχίες τους.Με το κυνήγι των ορυκτών και των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και ενέργειας να βρίσκεται στον πυρήνα, η αντιπαράθεση αρχίζει να παίρνει πολεμικά χαρακτηριστικά και αυτό επιβεβαιώνεται από την συνολική μετάβαση -όχι μόνο της Ευρώπης - στην πολεμική οικονομία. Η ειρήνη «με το πιστόλι στον κρόταφο» μπορεί πολύ πιο εύκολα να δώσει την σκυτάλη στον πόλεμο όταν οι ανταγωνισμοί εξαντλούν τα διπλωματικά τους περιθώρια και τα πεδία που μπορούν να φιλοξενήσουν τα νέα «νεκροταφεία» των λαών είναι πολλά. Ταϊβάν, Κασμίρ, Κόσοβο, Λατινική Αμερική, Αφρική.Μέχρι στιγμής, -για να έρθουμε και στα δικά μας-, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας...το Αιγαίο που αποτελεί διαχρονικά το μήλον της Έριδος με τους γείτονες, προορίζεται για συνεκμετάλλευση. Καζάν Καζάν που λένε και οι ΝΑΤΟϊκοί φίλοι μας στην Άγκυρα.Το κατά πόσο όμως μια τέτοια προοπτική κλείνει ή ανοίγει την όρεξη περισσότερο στον ανταγωνιστή σου, είναι προς συζήτηση....

The post Το παζλ της Ουκρανίας appeared first on Militaire.gr.