Ταϊβάν: η ώρα της αληθείας! Ηλίας Ηλιόπουλος

Γράφει ο

Ηλίας Ηλιόπουλος*

Ο διαπρεπής ερευνητής Ian Easton παρετήρησε, προ καιρού, ότι «η Taiwan είναι το στρατηγικόν νευρικόν σύστημα της υφηλίου» (Taipei Times, 14 Φεβρουαρίου 2022). Προ πενταετίας, εξ άλλου, τον Ιανουάριο του 2017, διαρκούσης μιας ακροάσεως ενώπιον του Κογκρέσσου, ο τότε Υπουργός Αμύνης των ΗΠΑ James

Mattish υπέδειξε την επιθετικότητα της ηπειρωτικής Κίνας ως μίαν εκ των κυριωτέρων απειλών κατά της παγκοσμίου τάξεως από εποχής Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. 

Μία ματιά επί του χάρτου αρκεί για να αντιληφθούμε γιατί εις των κυριωτέρων σκοπών του Πεκίνου είναι να αποπειραθεί να «καταπιεί» την Ταϊβάν. Η πρόσβασις της ηπειρωτικής Κίνας στον Ειρηνικό Ωκεανό – κατ’ ουσίαν δε αυτή ταύτη η οδός προς Περιφερειακή Ηγεμονία – περιορίζεται υπό δύο εμποδίων: 

Το πρώτον είναι η μικρά άλυσος νήσων της Νοτίου και της Ανατολικής Σινικής Θαλάσσης. Απλή ματιά στον χάρτη αποκαλύπτει το κίνητρον της ηπειρωτικής Κίνας για την απόκτηση του ελέγχου των περί ων ο λόγος νήσων και βραχονησίδων. Εάν το Πεκίνον δεν καταφέρει να τις ελέγξει, δεν θα δύναται να ασκήσει Κυριαρχία της Θαλάσσης (Command of the Sea) στο γεωπολιτικόν υποσύστημα Ασίας-Ειρηνικού, ούτε να αναδειχθεί εις αληθώς Περιφερειακόν Ηγεμόνα (Regional Hegemon).    

Το δεύτερον εμπόδιον είναι μία ελευθέρα και υπερήφανος Ταϊβάν – η οποία, παρά το μέγεθός της και τις συντριπτικώς εις βάρος της υφιστάμενες ποσοτικές αναλογίες, επέτυχε να αναπτύξει θαυμάσιες ένοπλες δυνάμεις, προκειμένου να προασπίσει την ελευθερία και αξιοπρέπειά της από τον στραγγαλισμό της, που αποπειράται η «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας».     

«Και τι μας νοιάζει η Ταϊβάν;» ερωτά ρητορικώς ο προαναφερθείς Ian Easton. Η απάντησις είναι ηλίου φαεινοτέρα: Καίτοι οι ΗΠΑ δεν υπέχουν συμβατικήν συμμαχικήν υποχρέωσιν μετά της Δημοκρατίας της Κίνας (Ταϊβάν) – την οποίαν τυπικώς έπαυσαν να αναγνωρίζουν ως ανεξάρτητον κράτος, μετά την δραματικήν μεταβολήν της Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής, την επελθούσαν υπαιτιότητι του πολυμηχάνου Henry Kissinger κατά την δεκαετία του 1970 –, η Ταϊβάν εξακολουθεί να κατέχει σημαίνουσαν και μεστήν πολιτικών συμβολισμών θέσιν εντός του αμερικανικού συστήματος διεθνών θεσμών και συμμαχιών. 

Εάν η Παγκόσμιος Ναυτική Δύναμις εγκατέλειπε, αίφνης, την Ταϊβάν εις τας χείρας της Ηπειρωτικής Δυνάμεως Κίνας, τούτο θα ερμηνεύετο ως σημείον αδυναμίας της. Άλλα έθνη θα θεωρούσαν τότε ότι και η δική τους ασφάλεια  απειλείται. Εάν θέλομε να είμεθα ειλικρινείς, η Ταϊβάν είναι κρίσιμος για την αξιοπιστία των ΗΠΑ καθ’ όσον αποτελεί δείκτη της ικανότητος και βουλήσεως της Ουάσιγκτων να τιμήσει τις δεσμεύσεις της διεθνώς. Καθώς είπεν και ο παλαίμαχος Ναύαρχος McVadon, «η αξιοπιστία της Αμερικής ως συμμάχου (…) θα εμειούτο δραματικώς», εάν οι ΗΠΑ ήραν την υποστήριξή τους προς την Ταϊπέϊ. 

H Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν) είναι σημαντική για την Αμερική, για την Ευρώπη και για άπαντα τα ελεύθερα έθνη της υδρογείου. Διότι είναι μία διαρκής υπόμνησις του τι είναι εφικτόν στις διεθνείς σχέσεις. Αυτή ταύτη η ύπαρξις της Ταϊβάν συνιστά επαλήθευσιν της υποθέσεως ότι η ανάπτυξις, πολιτική και οικονομική, είναι δυνατή καθώς και ότι είναι εφικτός ο εκδημοκρατισμός μη Δυτικών χωρών – χωρίς να απαιτείται έξωθεν επέμβασις ή αιματοχυσία. 

Η κοινωνία της Ταϊβάν εκπροσωπεί όλες εκείνες τις θεμελιώδεις αξίες του πάλαι ποτέ Ελευθέρου Κόσμου, τις οποίες η Δύσις αποπειράται, από καιρού εις καιρόν, να διαδώσει αλλαχού – πλην όμως εις μάτην και προκαλούσα ποταμούς αίματος (όρα Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Κοσσυφοπέδιον, Βοσνία και αλλαχού). Αντιθέτως, η Ταϊβάν επέτυχε πάντα ταύτα. Και τα επέτυχε μόνη – εις πείσμα όλων των περιορισμών, των αδίκως επιβληθέντων εις βάρος της, από της δεκαετίας του 1970 και εντεύθεν. 

Η εμπειρία της Ταϊβάν δηλοί, όμως, και πόσον ευάλωτος είναι, τω όντι, η ελευθερία των κρατών. Αποκαλύπτει ότι η ελευθερία, την οποίαν τα περισσότερα των εθνών εκλαμβάνουν ως δεδομένη, εδράζεται επί της βουλήσεως και αποφασιστικότητος ενός λαού (και επί της βουλήσεως και αποφασιστικότητος της Ηγεσίας του, της Διπλωματικής Υπηρεσίας του, των Ενόπλων Δυνάμεων, των ακαδημαϊκών ελίτ και, εν τέλει, του ιδίου του εν λόγω λαού) όπως διατηρήσει και προασπίσει τον κώδικα αξιών και τον τρόπον βίου του και όπως σχεδιάσει και εφαρμόσει ευφυείς Στρατηγικές Εθνικής Ασφαλείας και Στρατηγικές Συμμαχιών και Εξισορροπήσεως. 

Η Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν) είναι Κυρίαρχον Κράτος, διαθέτον ωρίμους δημοκρατικούς θεσμούς, ίδιες Ένοπλες Δυνάμεις, διεθνείς διπλωματικούς εταίρους, πρώτης τάξεως ανθρώπινον δυναμικόν και μίαν εκ των μεγαλυτέρων Οικονομιών του πλανήτου. Σημειωτέον δε ότι, ιστορικώς, η Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν) ουδέποτε απετέλεσε τμήμα της επικρατείας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Συνεπώς, η τελευταία ουδεμίαν νόμιμον αξίωσιν έχει επί της Ταϊβάν.

Εν τούτοις, με την αξιοσημείωτον εξαίρεσιν των Κυβερνήσεων Ronald Reagan και Donald Trump, όλες οι Αμερικανικές Κυβερνήσεις της τελευταίας τεσσαρακονταετίας, της σημερινής Κυβερνήσεως Joe Biden συμπεριλαμβανομένης, ενέμειναν στην «άρνησιν πραγματικότητος», όπως προσφυώς το έθεσε ο Ian Easton. Τι είναι, άραγε, η Ταϊβάν, κατά την αντίληψιν της γραφειοκρατίας του Σταίητ Ντηπάρτμεντ; Μην είναι χώρα; Μην είναι, απλώς, χώρος; Ή μήπως, κάποιο αυτοδιοικούμενον σύμπλεγμα νήσων; Το Σταίητ Ντηπάρτμεντ επιμελώς αποφεύγει την απάντησιν – εμμένοντας στον διαβόητον δόγμα της «Στρατηγικής Ασαφείας» («Strategic Ambiguity»)! Περιττόν δε να λεχθεί ότι το υβριδικόν μόρφωμα της λεγομένης Ευρωπαϊκής Ενώσεως δεν διαθέτει καν δόγμα εν προκειμένω!

Πλην όμως, εν όψει της αναδύσεως της ηπειρωτικής Κίνας ως Αναθεωρητικής Δυνάμεως (Revisionist Power) και υπό το κράτος των από του έτους 2016 και εντεύθεν ολοένα αυξανομένων στρατιωτικών προκλήσεων της εις βάρος της Ταϊβάν – προκλήσεων κλιμακωθεισών εις τον σημερινόν αεροναυτικόν αποκλεισμόν της νησιωτικής πολιτείας (air-naval blockade) υπό του ηπειρωτικού Σινικού «Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού» (PLA) –, οι ΗΠΑ οφείλουν να εγκαταλείψουν την πολιτική Στρατηγικής Ασαφείας και να συγκεκριμενοποιήσουν, εκ των προτέρων, την δέσμευσή τους έναντι της αμύνης της Ταϊβάν. Η παρατεταμένη Στρατηγική Ασάφεια δυνατόν όπως παρασύρει την ιθύνουσα κρατική-κομματική γραφειοκρατική ελίτ του Πεκίνου στο σφαλερόν συμπέρασμα ότι δύναται να επιχειρήσει επίθεσιν εναντίον της νησιωτικής πολιτείας και να μη αποκρουσθεί. Και, άρα, να ενδώσει στον πειρασμόν να προβεί εις μοιραία βήματα. Δι’ ο και η Δύσις πρέπει να καταστήσει στο Πεκίνον ηλίου φαεινότερον ότι θα υπερασπισθεί την ελευθερία της Ταϊβάν, εις πάσαν περίστασιν.    

Και βεβαίως, ήγγικεν η ώρα, ίνα εξετάσουν η Ουάσιγκτων και οι σύμμαχοί της όχι, πλέον, το εάν αλλά το πότε και τίνι τρόπω θα αναγνωρίσουν διπλωματικώς την Ταϊβάν.

*Ο Καθηγητής κ. Ηλίας Ηλιόπουλος διδάσκει σήμερα στο Τμήμα Τουρκικών και Συγχρόνων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε επί σειράν ετών Καθηγητής της Ναυτικής Σχολής Πολέμου και του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος.

The post Ταϊβάν: η ώρα της αληθείας! Ηλίας Ηλιόπουλος appeared first on Militaire.gr.