«Σοκ στο σοκ της ήττας η μόνη διέξοδος για τον Τσίπρα»

Φωτογραφία ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΛΗ

Δημοσιογράφος

Κάθε πένθος, σε ότι και αν αφορά, καταλαγιάζει και ολοκληρώνεται μέσα από πέντε στάδια. 

1 Άρνηση

2 Θυμός

3 Διαπραγμάτευση

4 Κατάθλιψη

5 Αποδοχή  

Η αποδοχή της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα το συντομότερο δυνατό είναι η καλύτερη επιλογή. 

Γι αυτήν, μάλλον δεν

φταίνε οι ψηφοφόροι του, ακόμη και αυτοί που έφυγαν. Κάποιους λόγους θα είχαν… Και λέω, μάλλον και όχι σίγουρα, διατηρώντας ακόμη μικρες επιφυλάξεις.

Ο ελληνικός λαός έκανε την επιλογή του και πρέπει να είναι απολύτως σεβαστή με όποιο κόστος. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ευθύνη να επανεξετάσει και να διορθώσει την πολιτική του, αλλά κυρίως και πάνω απ όλα τη ρητορική του σε κάθε επίπεδο. 

Βουλευτές, υποψήφιοι και στελέχη, που επικοινώνησαν το έργο και τις θέσεις του κόμματος, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, έξεθεσαν επανηλημμένως την ηγεσία του. Στα ίδια εκείνα Μέσα, που παίζοντας το δικο τους παιχνίδι, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την παρουσία μη ενημερωμένων, άτολμων, σιωπηλών, παλαιό κομματικών, αντιτηλεοπτικών ή ακόμη και φιλόδοξων εκπροσώπων. 

Πόσες φορές οι προσωπικές απόψεις δεν ήταν αντίθετες με αυτές του Προέδρου;  Πόσες φορές η διγλωσσία και μάλιστα για σημαντικά θεάματα ( Ουκρανικό, εμβολιασμοί, παρακολουθήσεις, οικονομία, Τέμπη) μπέρδεψε τον κόσμο; Και όμως δεν υπήρξε καμμία αρμόδια αντίδραση, καμμία προτροπή για απομάκρυνση τους από τον αδηφάγο ραδιοτηλεοπτικό χώρο. 

Ακόμη και ο ίδιος ο Τσίπρας που άργησε να πάρει το παιχνίδι στα χέρια του θόλωσε το τοπίο, υπεραμυνόμενος την απλή αναλογική που είχε προτείνει, υπερασπίστηκε με πάθος την απονομή δικαιοσύνης, για τις μεγάλες παρανομίες της κυβερνητικής παράταξης, αλλά τελικά δεν πρόλαβε να πείσει για τα αυτονόητα (Καλύτερη Υγεία, Παιδεία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη) που αποτελούσαν το βασικό κορμό του προγράμματος του. 

Ποιους όμως δεν μπόρεσε να πείσει ;

Ενα λαό που λατρεύει να παραμυθιάζεται, αγαπά να τιμωρεί αλλά μισεί να τιμωρείται. Πολλούς που με αφορμή την κυβερνητική ανομία και ατιμωρησία, προγραμματίζουν τις δικές τους μικρές ή μεγαλύτερες ατιμώρητες απάτες, και άλλους πάλι που ονειρεύονται να γίνουν κάτι που δεν είναι, ούτε και ποτέ ήταν. Πατσηδες στη θέση του Πάτση. Άνοδος με εύκολο αδιευκρίνιστο ανέντιμο χρήμα. Και μια υποτιθέμενη, πλήρως αμφισβητούμενη ασφάλεια, έναντι της αβεβαιότητας. Συνένοχοι όλοι, σε μικρά ή μεγαλύτερα «εγκλήματα» που ξεκάθαρα υπέθαλψε, υποδαύλισε και ανέχθηκε η ΝΔ. 

Ο εύκολος πλουτισμός και η απατηλή κοινωνική ανέλιξη, αντιμέτωπες με την κοινωνική πρόοδο και εξέλιξη. 

Κι όμως κανένας από το κόμμα δεν κατάλαβε απολύτως τίποτα ούτε γι αυτό που συνέβαινε, ούτε γι αυτό που ήρθε. 

Και αν εμείς διατηρούμε μια αμφιβολία για το δικό μας φταίξιμο, σίγουρα δεν πρέπει να διατηρούμε καμμία, για το φταίξιμο των κομματικών στελεχών.. Και έπρεπε ήδη να είχαν αναλάβει την ευθύνη τους και έπρεπε ήδη να είχαν παραιτηθεί. Ποιος εγγυάτε ότι το πολιτικό τους αισθητήριο που δεν λειτούργησε τόσο καιρό θα λειτουργήσει τώρα; Και αν κάποιοι προβάλουν την ευαισθησία τους, στο να μην εγκαταλείψουν στα δύσκολα τον πρόεδρο, είμαι σίγουρη ότι θα τον αποδεσμεύσουν για καλύτερες επιλογές. Επιλογές που είναι αναγκαίες έστω και την ύστατη στιγμή. 

Επιπλέον η εκλογική αναμέτρηση με λίστες υποψηφίων, είναι μια χρυσή ευκαιρία για ανανέωση του κόμματος σε επίπεδο προσώπων. 

Πιστευω ότι ο Τσίπρας δεν θα το τολμήσει για λόγους ηθικής και φόβου απώλειας περαιτέρω ψήφων από τους διαμαρτυρόμενους αποκλεισθέντες. Για πολλούς θα έχει δίκιο. Όχι για όλους όμως. 

Ωστόσο, είναι η μόνη ουσιαστική και επιβεβλημένη παρέμβαση που μπορεί και πρέπει να κάνει. Άσχετα αν πολλοί εξ αυτών έπρεπε μόνοι τους να αποχωρήσουν, τιμώντας όχι μόνο την ιστορίας τους αλλά και την ιδεολογία της αριστεράς που προτάσει την προσφορά έναντι της νΙδιοτέλειας. Αποφασιστικά και δυναμικά λοιπόν σε ρηξικέλευθες κινήσεις, χωρίς ενδοιασμούς και φόβο. Τι να φοβηθεί άλλωστε; 

Έτσι κι αλλιώς κάποιοι άνοιξαν ήδη την εξώπορτα της Κουμουνδούρου.  Η αμφισβήτηση έχει ήδη ξεκινήσει και οι διεκδικητές παίρνουν θέση στην αφετηρία.  Τώρα, τούτη ακριβώς την ώρα. Πριν από την πιο δύσκολη μάχη. Που απαιτείται ενότητα και απόλυτη στήριξη από όλους. Ο Σεπτέμβρης του συνεδρίου φαντάζει πολύ μακρινός για τους ανυπόμονους. 

Όλα για όλα λοιπόν απο τον Αλέξη. Σοκ στο σοκ της ήττας. Όχι για την προσωπική του κομματική επιβίωση, θα την είχε εξασφαλίσει μετά την παντοδυναμία  του συνεδρίου, αλλά για την ελπίδα που φύτρωσε και δεν πρόλαβε να καρποφορήσει. 

Με στιβαρό αναστημα, θέληση, τόλμη και πυγμή για το όνειρο. Για όλους, όσοι πίστεψαν σ αυτό. Και ποιος ξερει; 

Ο κόσμος, επι της ουσίας αναζητά δυναμικές αποφάσεις και όχι μεσοβέζικες λύσεις. 

Άλλωστε, αν αποτύχει αυτή η στρατηγική, πόση σημασία θα έχει για το ΣΥΡΙΖΑ αν μείνει στο 20% ή πέσει ακόμη και πιο κάτω;

Η τελική κατάληξη του, με τυχόν απομάκρυνση Τσίπρα, θα είναι το γνωστό 3%.  Για να χαρούν επιτέλους κι οι άνθρωποι αυτοί, που κάποιοι ανεπιθύμητοι τους αναστάτωσαν τον τελευταίο χρόνο. 

Εκ των πραγμάτων τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ επέβαλαν μια διαπλεκόμενη κυβέρνηση. Προσπαθούν παράλληλα να επιβάλουν το διαπλεκόμενο ΠΑΣΟΚ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Αφού λοιπόν γίνεται της διαπλοκής, είναι η μόναδική ευκαιρία του Τσίπρα να αρθρώσει και να προτείνει διαφορετικό λόγο και έργο. 

Στις επόμενες εκλογές πρέπει να είμαστε όλοι εκεί για να αποτρέψουμε μια παντοδύναμη, ανεξέλεγκτη, ηγεμονική και αλαζονική κυβέρνηση. Μέχρι τότε,  ας προσπαθήσουμε, ας ελπίσουμε και ας στηρίξουμε οτιδήποτε τολμηρό και θαρραλέο από την πλευρά του Τσίπρα.

Για όσους δεν το έχετε καταλάβει, εκεί έξω κάνει μια υπέροχη ΑΝΟΙΞΗ.  Ας ευχηθούμε η αρχή του καλοκαιριού να μας συγχωρήσει για την «αμαρτία» μας…

The post «Σοκ στο σοκ της ήττας η μόνη διέξοδος για τον Τσίπρα» appeared first on Militaire.gr.