Πυρκαγιές: Ο “στρατηγός άνεμος” , ο καύσωνας και τα σχέδια

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Αφού ο… «στρατηγός άνεμος» η ο ανώνυμος Νερών κατέκαψαν περισσότερα από 700.000 ανεκτίμητου δάσους, η κυβέρνηση … άπλωσε και εξάντλησε όλα τα «εξειδικευμένα» πλάνα προστασίας, αντιμετώπισης και εκκένωσης των καρβουνιασμένων εκτάσεων, και η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου διέταξε ερεύνα για να διαπιστωθεί αν πίσω από την οικολογική πανωλεθρία υπάρχει οργανωμένο εγκληματικό σχέδιο, και τέλος αφού η προπαγάνδα της εξουσίας έκανε καλά την δουλειά της, ήρθε η ώρα να πούμε αλήθειες και να καταγγείλουμε τα ψέματα της μεγάλης πύρινης εθνικής τραγωδίας που έκαναν

Αλήθεια πρώτη.

Μέσα σε τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα ξέσπασαν 60.000 πυρκαγιές.
Σ’ αυτό το διάστημα, η Αστυνομία συνέλαβε περισσότερους από 4000 υπόπτους για εμπρησμό.
Καταδικάστηκαν σε πρώτο βαθμό 700.
Στη φυλακή πήγε ένας.

Τι πάει στραβά; 

Και ποιοι είναι αυτοί, τελικά, που βάζουν τις φωτιές;

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΕΜΠΡΗΣΤΗ

«Όπως και στην τυπολογία άλλων εγκλημάτων  έτσι και στον εμπρησμό  υπάρχει μια τεράστια  ποικιλία  αιτίων και κινήτρων, από τα καθαρά ωφελιμιστικά μέχρι τα παθολογικά», λέει ο καθηγητής εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ (και διάσημος συγγραφέας παιδικών βιβλίων) Ευγένιος Τριβιζάς. 

«Όταν είχα γράψει  για παράδειγμα  το διήγημα «Ο Ερωτευμένος Πυροσβέστης»  δεν γνώριζα ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα ακόμα και περιπτώσεις εμπρηστών οι οποίοι βάζουν φωτιές για να  εμφανίζονται ηρωικοί σβήνοντάς τις, η άλλοι που καίνε οι ίδιοι τα σπίτια τους για να  προσελκύσουν  τον οίκτο των συνανθρώπων τους».

Τις πιο έγκυρες μελέτες για το προφίλ του εμπρηστή τις έχουν κάνει Αυστραλοί εγκληματολόγοι. Σύμφωνα με αυτές, τα κυριότερα αίτια πίσω από τους εμπρησμούς είναι τα εξής:

1. Η κάλυψη ενός εγκλήματος (μιας ληστείας, ας πούμε, ή ενός φόνου)

2. Οικονομικοί λόγοι

3. Ασφαλιστική απάτη

4. Ψυχολογικοί λόγοι

5. Εκδίκηση

6. Τρομοκρατία

Από αυτούς, οι συχνότεροι που συναντάμε στην Ελλάδα είναι ο 2ος (οι οικοπεδοφάγοι) και ο 4ος. 

Οι πυρομανείς.

Το 40% των εμπρηστών που καταδικάστηκαν από το 1986 και μετά αποδείχτηκε ότι είχαν βάλει περισσότερες από μία φωτιές.

«Η πυρομανία ανήκει στις διαταραχές ελέγχου των παρορμήσεων, όπως η κλεπτομανία, και η χαρτοπαιξία» λέει ο Δημήτρης Σούρας, Διευθυντής του Ψυχιατρικού Τμήματος στο Νοσοκομείο Metropolitan. 

«Ο ασθενής βάζει φωτιές σκόπιμα για την ευχαρίστηση, την ηδονή που αντλεί από την πράξη. 

Τη στιγμή αμέσως πριν βάλει τη φωτιά νιώθει μια έντονη διέγερση συναισθημάτων, «φτιάχνεται», η αδρεναλίνη του ρέει, κοκκινίζει, νιώθει ότι κάτι πολύ σπουδαίο θα συμβεί.

 Είναι ένας ερεθισμός που μοιάζει πολύ με τη σεξουαλική διέγερση.

 Στη συνέχεια ελκύεται από τη θέα της φωτιάς, γοητεύεται από αυτήν, στη θέα της νιώθει ηδονή.

 Ο πυρομανής μπορεί να ικανοποιείται ακόμα κι από φωτιές που δεν έχει βάλει ο ίδιος. 

Η θέα της είναι που τον συναρπάζει».

Δεν υπάρχουν ποσοστά για το πόσοι είναι οι πυρομανείς στην Ελλάδα –ή οπουδήποτε στον κόσμο. 

Πρόκειται για διαταραχή πολύ δύσκολο να διαγνωστεί και να μελετηθεί.

 «Είναι, πάντως μια διαταραχή σπάνια», τονίζει ο Δημήτρης Σούρας. 

«Συνήθως εμφανίζεται σε ανθρώπους που είχαν μαθησιακά προβλήματα, αδέξιους, που δεν έχουν πολύ ανεπτυγμένη κοινωνικότητα».

Το 2001 η Διεύθυνση Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού (ΔΑΕΕ) της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας εξέδωσε μια μελέτη με τίτλο «Εγκληματολογική Προσέγγιση των Εμπρησμών». Επιμελημένη από τον Διευθυντή της Υπηρεσίας και έγκριτο νομικό Ανδριανό Γκουρμπάτση, επρόκειτο να είναι μια έκθεση γραμμένη στα αμερικανικά πρότυπα. 

Όπως οι profilers του FBI συντάσσουν εκθέσεις για τους ανθρωπότυπους των εγκληματιών, που τους βοηθούν στην επίλυση εγκλημάτων, έτσι και οι Έλληνες ομόλογοί τους, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν από Αμερικανούς ειδικούς το 2000, προσπάθησαν να σκιαγραφήσουν το προφίλ του Έλληνα εμπρηστή.

Αυτό αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολο. 

Αν και τα στοιχεία μπόρεσαν να δώσουν μια εικόνα (πολυμήχανος, με γυναίκα και παιδιά, γύρω στα 45, με απολυτήριο Γυμνασίου), αυτή δεν ήταν καθόλου αντιπροσωπευτική. 

Η έκθεση παραδέχεται ότι ο Έλληνας εμπρηστής μπορεί δυνητικά να έχει οποιαδήποτε ηλικία, να έχει πτυχίο πανεπιστημίου, να είναι ακόμα και γυναίκα.

Από τα 4267 άτομα που καταδικάστηκαν για εμπρησμούς στη χώρα στο διάστημα 1986-1998, τα 417 ήταν, πράγματι, γυναίκες. 

Τα 270, δε, ήταν ανήλικοι.

Στη χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν φωτιές, κι αυτοί είναι κυρίως δύο ειδών: Αυτοί που βάζουν για το κέρδος, και αυτοί που βάζουν για την ικανοποίησή τους.

Μπορούμε να σταματήσουμε και τους δύο.

Είμαστε σε θέση  να ακυρώσουμε το κίνητρο των πρώτων, εύκολα και γρήγορα, με την σύνταξη πλήρους Κτηματολογίου και Δασολογίου.

 Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι από τις τελευταίες στον πλανήτη) όπου δεν υπάρχει ένας σαφής χάρτης που να λέει σε ποιον ανήκει η γη. 

Οι λαϊκιστικοί νόμοι και τα διατάγματα όλων των κυβερνήσεων που έχουν περάσει τα τελευταία 30 χρόνια είναι που βάζουν τα στουπιά στα χέρια των οικοπεδοφάγων.

Οι δε πυρομανείς εμπρηστές είναι αναπόφευκτοι, θα είναι εκεί έξω και θα βάζουν φωτιές για να ερεθιστούν στη θέα της φλόγας –αλλά μπορούμε να τους πιάσουμε. 

Κι όταν τους πιάσουμε, μπορούμε να εφαρμόσουμε τους νόμους και να μην τους επιτρέψουμε να ξανακάψουν.

Η ευθύνη είναι δική μας.

 Τις φωτιές τις βάζουμε εμείς.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ

Αλήθεια δεύτερη από τον  Μαρτίνο Γκαίτλιχ, βιολόγο-περιβαλλοντολόγο και συγγραφέα πολλών βιβλίων για το ελληνικό τοπίο και το φυσικό περιβάλλον.

 «Υπάρχουν σίγουρα αρκετοί αστικοί μύθοι γύρω από το θέμα αυτό. 

Ας αρχίσουμε απομυθοποιώντας τον τελευταίο που αναφέρατε, με τη βοήθεια της απλής λογικής:

 Συχνά ακούμε ότι οι Τούρκοι ή κάποιοι «ξένοι πράκτορες» βάζουν τις φωτιές στα δάση της χώρας μας, όμως ας θυμηθούμε ότι οι δασικές πυρκαγιές δεν είναι ένα αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα αλλά, αντιθέτως, είναι ένα συχνότατο φαινόμενο στις χώρες της Μεσογείου, καθώς και σε άλλες περιοχές που έχουν παρόμοιο κλίμα, όπως η Καλιφόρνια και η Αυστραλία. 

Αν ίσχυε λοιπόν η θεωρία των «ξένων πρακτόρων», τότε ποιοι βάζουν τις φωτιές στην Ισπανία; 

Μήπως οι Πορτογάλοι;

Οι Καναδοί στους Αμερικανούς η οι Νεοζηλανδοι στους Αυστραλούς ; 

Ας προσεγγίσουμε λοιπόν το θέμα βασιζόμενοι στα δεδομένα και όχι σε θεωρίες συνωμοσίας. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών, οι περισσότερες δασικές πυρκαγιές οφείλονται αποδεδειγμένα σε αμέλεια.

Όσοι λοιπόν διατείνονται ότι πίσω από τις δασικές πυρκαγιές στην Ελλάδα βρίσκονται πάντα κάποιοι εμπρηστές, κάνουν μία εσφαλμένη απλούστευση και αστοχούν στην προσέγγιση της ουσίας του προβλήματος.

 Και, ακόμα χειρότερα, απομακρύνουν τη συζήτηση από τη βαθύτερη κατανόηση του φαινομένου των πυρκαγιών στα μεσογειακά δάση.»

ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΗΦΘΗΣΑΝ

Αλήθεια τρίτη.

Μέτρα προστασίας.

Στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής πυροπροστασίας, μπορούν και πρέπει να ενταχθούν και μέτρα διαχείρισης που θα περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, τόσο την επιλεκτική υλοτομία όσο και τη βόσκηση. 

Η εφαρμογή τέτοιων διαχειριστικών πρακτικών, έχει επιπροσθέτως και οφέλη για την τοπική οικονομία και απασχόληση, καθώς οι συγκεκριμένες δραστηριότητες παρουσιάζουν και παραγωγικό ενδιαφέρον.

 Άλλα μέτρα που σίγουρα θα συμβάλλουν στην προστασία των δασών, είναι η υπογειοποίηση του ηλεκτρικού δικτύου, η ολοκλήρωση των δασικών χαρτών και η διασφάλιση του δασικού χαρακτήρα της χρήσης γης και μετά τη φωτιά. 

Ως προς την κλιματική αλλαγή, είναι σαφές ότι οι καύσωνες θα γίνουν συχνότεροι και ότι θα σημειώνονται και εκτός των θερινών μηνών, οπότε πρέπει αρχικά να διευρυνθεί η θεσμοθετημένη αντιπυρική περίοδος.

 Υπό το πρίσμα αυτών των μελλοντικών συνθηκών, θα πρέπει να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εργαλεία πυροπροστασίας και πυρόσβεσης, τα οποία έχουν ήδη δείξει θετικά αποτελέσματα, στην Ελλάδα ή και σε άλλες χώρες.

Προς αυτήν την κατεύθυνση, μπορούμε να μάθουμε να δουλεύουμε μαζί με τη φωτιά, είτε με ελεγχόμενη καύση σε επίφοβες περιοχές κατά τους χειμερινούς μήνες, είτε με το λεγόμενο «αντιπύρ», δηλαδή τη χρήση φωτιάς μικρής έντασης και ελεγχόμενης συμπεριφοράς η οποία θα ανακόψει την πυρκαγιά. 

Αντιθέτως, ξεπερασμένες πρακτικές και εσφαλμένες παρεμβάσεις, όπως η πρόσφατη αποψίλωση της αναγέννησης του δάσους Κουκουναριάς στον Σχινιά για αντιπυρικούς λόγους υποτίθεται, αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή. Μας δείχνουν, δυστυχώς, ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να μάθουμε να προστατεύουμε τα δάση μας με γνώση και αποτελεσματικότητα.»

ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ

Αλήθεια τέταρτη

«Ο γενικός κανόνας είναι ότι η καλύτερη αναδάσωση είναι η φυσική αναδάσωση. Αυτό βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι θα αφήσουμε τη φύση ανενόχλητη και εφόσον δεν αλλάξει η χρήση γης μετά τη φωτιά.

 Στα πευκοδάση, η μεσολάβηση ενός χρονικού διαστήματος δεκαπενταετίας ή εικοσαετίας ανάμεσα σε δύο διαδοχικές πυρκαγιές, δεν εμποδίζει την αναγέννηση και διατήρηση των πευκοδασών. 

Πρέπει λοιπόν να γίνει από όλους κατανοητό, ότι ένα πευκοδάσος που έχει καεί, θα ξαναγίνει δάσος, μετά από δυο δεκαετίες περίπου, μέσω της φυσικής αναδάσωσης. 

Εάν όμως οι φωτιές επαναληφθούν σε μικρότερα χρονικά διαστήματα, τότε τα πεύκα δεν προλαβαίνουν να φτάσουν στην ηλικία παραγωγής κουκουναριών, άρα και σπερμάτων, οπότε το πευκοδάσος δεν μπορεί να αναγεννηθεί. Αντιστοίχως, για τους λόγους που προανέφερα, αυτή η αδυναμία αναγέννησης ισχύει και στις κατηγορίες των δασών που δεν είναι προσαρμοσμένα στις πυρκαγιές.

 Κατά συνέπεια, οι τεχνητές αναδασώσεις είναι μερικές φορές αναγκαίες.

 Ωστόσο, στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν απαιτούνται, και, σίγουρα, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως πανάκεια.

 Επίσης, δεν μπορούν να γίνουν από τον οποιονδήποτε φορέα, καλοπροαίρετο έστω, χωρίς επιστημονικό σχεδιασμό. 

Αναφέρω ενδεικτικά ορισμένα χαρακτηριστικά λάθη που γίνονται στις αναδασώσεις, όπως για παράδειγμα να γίνονται οι φυτεύσεις από ανεκπαίδευτους εθελοντές, συχνά σε λάθος εποχή ή με λάθος είδη δέντρων. Επίσης, ακόμα συχνότερα, δεν λαμβάνεται υπόψη η διαδικασία της φυσικής αποκατάστασης που μπορεί να έχει ήδη ξεκινήσει σε μια καμένη έκταση, ούτε η ευπαθής άγρια χλωρίδα που αναπτύσσεται στις περιοχές αυτές, όπως για παράδειγμα κάποια ενδημικά αγριολούλουδα τα οποία μπορεί να απειληθούν από τις, κατά τα άλλα καλοπροαίρετες, δενδροφυτεύσεις. Δυστυχώς βλέπουμε αρκετά τέτοια παραδείγματα, όπου γίνεται περισσότερο κακό παρά καλό. 

Η αποκατάσταση ενός καμένου δάσους είναι μια πολυσύνθετη και σίγουρα όχι άμεση διαδικασία, ενώ ο κόσμος θέλει γρήγορες λύσεις και εύπεπτες απαντήσεις.»

Πληροφορίες

Θοδωρής Γεωργακόπουλος

Ηλίας Ευθυμιοπουλος

ATHENS voice

The post Πυρκαγιές: Ο “στρατηγός άνεμος” , ο καύσωνας και τα σχέδια appeared first on Militaire.gr.