Πρωτοχρονιάτικη στρατιωτική ιστορία με πρωταγωνίστρια μια αλεπού- Παν. Γερογλής

Γράφει οΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΕΡΟΓΛΗΣΤαξχος ε.α.

….Και εκεί που έφυγε τρέχοντας με 5-10 μεγάλους δρασκελισμούς, γύρισε ξαφνικά , κοντοστάθηκε μεταξύ του «Μαύρου» και του διοικητηρίου και τους κοίταξε…όχι πολύ…για 2-3 δεύτερα…και μετά με νέα ορμή ξαναβούτηξε στα χιόνια που είχαν γεμίσει όλο το τοπίο εδώ και μέρες…

…Και όμως, αυτά τα δυό -τρία δεύτερα, ήταν αρκετά για να νιώσουν μέσα από τη σπαθάτη και σπινθηροβόλα ματιά της, την αναγνώριση και την ευγνωμοσύνη…

Και κρατώντας αυτή τη μοναδική φάτσα της κόκκινης αλεπούς

και τη φουντωτή ουρά της να στέκει ορθή , όπως απομακρυνόταν με χορευτικές φιγούρες μέσα στο γεμάτο χιόνι ακάλυπτο του στρατοπέδου, άθελα του οι σκέψεις του μπλέχτηκαν ένα κουβάρι….ανάμεσα σε φαιοπράσινες, στους μαυρομπερέδες , στα τανκς και στο απέραντο λευκό …με ένα ελαφρύ μειδίαμα που γέμισε την καρδιά και ζέστανε την ψυχή, παρά τους -12…

..Ποιός είπε ότι τα ζώα δε νιώθουν…ποιος είπε ότι τα ζώα δεν έχουν συναισθήματα….

Ακόμα και τ’ αγρίμια το ‘χουν…που θα σκοτώσουν ίσαμε για να φάνε..ίσαμε για να θρέψουν τη συνέχειά τους…μηδέ παραπάνω…ενώ ο άνθρωπος…αχ, αυτός ο άνθρωπος…με την απληστία του και το διαγκωνισμό για την ισχύ και την εξουσία…που φραγμούς δε βάζει πουθενά...

..Η παράξενη «γνωριμία» τους, είχε ξεκινήσει μόλις λίγες ώρες πριν….εκείνο το πρωϊνό, πάνω στο χάραμα…

- «Πέρι, σε μιά ώρα, 7 ακριβώς, θέλω το άγημα και τ’ αυτοκίνητα, μπροστά στο διοικητήριο, όχι τζάκετ, όποιος κρυώνει να βάλει πουλόβερ από μέσα, αλλά δε θέλω να φαίνεται..»…

- «Μην ανησυχείς αφεντικό, όλα υπό έλεγχο…», ακούστηκε απ’ την άλλη πλευρά στη γραμμή του τηλεφώνου…

Βγήκε έξω από το γραφείο και ρούφηξε με μια ανάσα την πρωϊνή παγωνιά.…έκοβε καρφοπέταλα..

Ήταν ακριβώς 06:00, μαύρο ξημέρωμα.. αχάραγο ακόμα…οι προβολείς στην περίμετρο, με τα φώτα στους όρχους, σε καύσιμα και πυρομαχικά να τρυπάνε ακόμα τη μαυρίλα του σκοταδιού και να φωτίζουν αυτό το κάτασπρο σεντόνι που πήγαινε πάνω από μήνα που κάλυπτε τα πάντα στο έδαφος…

Και κάτι λαμπάκια χρωματιστά να αναβοσβήνουν μέσα από τις Ίλες, βάζοντας χρώμα στο μαύρο της νύχτας και στο άσπρο του χιονιού…

Γιορτές…χρονιάρες μέρες σκέφτηκε…η σκέψη ταξίδεψε για λίγο σε αγαπημένα πρόσωπα κι ευχές…

Ε, και !!…τιμή και περηφάνεια να σαι δω πάνω.. να χεις να θυμάσαι Θερμοπύλες μονολόγησε … και το βλέμμα χάθηκε στο άσπρο, καθώς λίγο λίγο άρχιζε να χαράζει..

Το «άσπρο» δεν προλάβαινε ούτε να λιώσει... να κάτσει λίγο... και πριν περάσουν δυό-τρεις μέρες έβαζε κι άλλο.. σταθερά από τριάντα με σαράντα πόντους και έφτανε τους ογδόντα με ένα μέτρο και στα ανεμοσούρια ανέβαζε κάργα, δυό με δυόμιση και βάλε…

Τα καλοριφέρια και τα τζάκια δε σταματάγανε στα χτίρια…και τα νερά να τρέχουνε έστω και λίγο, να μην παγώσουνε και ανοίξουνε οι σωλήνες…κάργα γλυκόλη στα ψυγεία, καστορέλαιο στα φρένα και μείγματα βενζινοπετρέλαια μέσα στα θεριά, να παίρνουν μπροστά οι κινητήρες…και οι διακόπτες βγαλμένοι, μην αδειάσουν οι μπαταρίες από τυχόν διαρροές..

Τα μείον καθημερινότητα…βάραγε κάτι -14,-15,-17…μα κι η σκοπιά, σκοπιά..,μονόωρα στα δύσκολα, με τσάγια και σταφίδες, με μπέρτες ισχυρού ψύχους, με γάντια, με κασκόλια και όλα τα συναφή..

Με τα μαγνητικά στις σκοπιές να δουλεύουν όλα!!...χωρίς «ίσως, αν και θα..»... και επιπλέον racalάκια στην καβάτζα..!! (να ναι καλά ο Γιώργος που τριάντα χρόνια πίσω -χωρίς κινητά, τι ευτυχία-, οι επικοινωνίες «παίζανε», no matter what κι ο Δκτης στανταράκι θα χε και μαγνητικό στο σπίτι) …

Και η ενέδρα,ενέδρα.. και το περίπολο, περίπολο…κι η έφοδος , έφοδος…κανείς δεν έπαιζε εκεί πάνω με αυτά…κι όλα γεμάτα στην υπηρεσία…και τα πιστόλια και τα ντουφέκια…και τα θεριά φορτωμένα χοντρά-ψιλά και παραπάνω απ’ ότις έπρεπε...με readiness στο μισάωρο να ναι κάτω   στο ποτάμι…

Εξάλλου και το συμβάν του Καραγώγου, δεν απείχε και πολύ..5-6 χρόνια είχαν μόνο περάσει και όλα ήταν ακόμα νωπά…και κάτι τσαμπουκάδες στο ποτάμι.. και κάτι λαθραίοι που τους ρίχνανε από απέναντι στα ναρκοπέδια για να ιδούνε ποια είναι ψεύτικα και ποια αληθινά…

Και ανεβαίνανε καμιά μέρα στο ανάχωμα με τους μπερέδες… έτσι για τον τσαμπουκά και για σπάσιμο… και αλαλάζανε από απέναντι τα τουρκάκια..

Το χτύπημα του τηλεφώνου που τον επανέφερε, δεν πρόλαβε να χτυπήσει τρίτη φορά.. με πέντε-έξι βήματα είχε ήδη βουτήξει το ακουστικό…

- «Καλημέρα κ.Δκτά και Χρόνια Πολλά»

- «Καλημέρα, Χρόνια πολλά , είχαμε τίποτα…??»..ρώτησε ο μουστάκιας... (μορφή μεγάλη..)..

- «Όχι, όλα καλά κ. Δκτα…»

- «Οκ, προσοχή στο άγημα σήμερα,, μην αργήσετε…και προσεκτικά στο δρόμο, θα έχει πάγο και χιόνι μπόλικο.. σιγά-σιγά.. και μην ξεχάσεις να ενημερώσεις ξεκινώντας τη Μεραρχία..θα κατέβω να σας δώ..και γυρνώντας θα πάρεις και το Σταμάτη μαζί , να σε αλλάξει…έχεις τρεις μέρες μέσα τώρα με το χιονιά.. ».

- «Όλα καλά, μην ανησυχείτε κ.Δκτα, όλα ρυθμισμένα, θα ενημερώσω πριν ξεκινήσω.. θα κατέβω με το Μ3 το δικό μου (από πιτσορικάδες με Μ3, κυκλοφορούσαμε!!…μόνο που ήταν STEYER 6X6..), του φοράω εδώ και μέρες αλυσίδες και στους 6 και με το Μερσεντές το δικό μου πάλι, όλο κομπλέ..»

- «Οκ, θα σας δω κάτω στην πλατεία»…

07:00 έχει φωτίσει για τα καλά…Το άγημα κομπλέ μπροστά στο διοικητήριο , το ίδιο και τα αυτοκίνητα...

Ακολουθούν χωρίς καθυστέρηση τα χρόνια πολλά και πάλι με τους στρατιώτες, παρότι τα είχαν πει και κατ ιδίαν όταν είχε περάσει τα μεσάνυχτα από τις σκοπιές… και στη συνέχεια πέντε παραγγέλματα και άλλες τόσες ασκήσεις ακριβείας για ξεμούδιασμα…

Μια επιθεώρηση ουσιαστική, με έμπειρο μάτι και προσοχή στη λεπτομέρεια, έβγαλε δυο εξαρτήσεις , έναν αορτήρα κι ένα φουλάρι…είχε ξεφτίσει λίγο το κίτρινο και δε φαινόταν καλά το «ΠΑΝΤΕΣ ΑΥΤΟΠΡΟΕΡΑΙΤΩΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΜΕΝ»… (το δικό τους το "ΣΤΗΤΕ ΩΣ ΑΚΜΩΝ ΤΥΠΤΟΜΕΝΟΣ", το είχαν ήδη σε φουλάρια και εμβλήματα, αλλά το κρατούσαν για ...ειδικές στιγμές...όταν θα άρχιζε το "σόου")...

- «Πέρι, δυο εξαρτήσεις, έναν αορτήρα και ένα φουλάρι …τώρα…»

- « Εδώ τα έχω ..»..απαντάει και κάνει μια …. και τα βγάζει απ’ το τζιπάκι…

Τον είχε μάθει ο Πέρι τον Υπίλαρχο, τα χούγια του, τις παραξενιές του..τα «κλειδώματά του»…

Και διαρκώς σαν σφουγγάρι, μάθαινε … και μάθαινε κοντά του..

Το δεξί του χέρι πια…και η μηχανοδήγηση και τα κόλπα που του ‘χε μάθει και στο θηρίο και στα τζιπ και στα STEYER…και δεν κόλλαγε πουθενά…

«Επιβιβαστείτε και ξεκινάμε» ακούστηκε επιβλητικά…

Βλέποντας τους να ανεβαίνουν με δυό κινήσεις στο STEYER, τους χάρηκε και τους καμάρωνε…όπως πάντα…φρεσκοξυρισμένοι, καλοκουρεμένοι, με τις ωραίες τους τις στολές, με τους μπερέδες τους, με τα φουλάρια τους και με καμάρι και χαμόγελο…

Τι κι αν το κρύο ξύριζε, τι κι αν τα μονόωρα στις σκοπιές ήταν εξτρά ταλαιπωρία…

Τίποτα από όλα αυτά δεν φαινόταν.. Λεβέντες πραγματικοί…

- «Αφεντικό, μέρα που ναι, δε θα ‘χει κόσμο κάτω στην πλατεία με τέτοιο κρύο και το χιόνι…»

- « Δεν έχει σημασία Πέρι…για τη σημαία το κάνουμε…και για την τιμή που της πρέπει…»

Στο πήγμα του 680Μ3, ανέβηκε ο ουλαμός αποδόσεως τιμών για το άγημα της έπαρσης της σημαίας, με συνοδηγό μπροστά και στο τζιπάκι πήρε μαζί του, τους δύο εφεδρικούς που βολευτήκανε στη μία μπάντα, αφού την άλλη την είχανε «χτίσει» με ασυρμάτους για να μιλάνε σε ένα σωρό πιθανά (αλλά και απίθανα) δίκτυα, αν παρίστατο ανάγκη… Ένα ρακαλάκι ακόμα, εξασφάλιζε τη διαρκή επικοινωνία με το STEYER, παρότι αυτό ήταν σταθερά πίσω, ακολουθώντας το ρυθμό του 240GD..(..240 , αλλά με μπόλικα κομμάτια «δανεισμένα» από 290GD,  για να μην κολλάει πραγματικά πουθενά..)…

Βγαίνοντας από το στρατόπεδο, είδε το δρόμο του χωριού καθαρό….

Ας όψεται ο Μήτσος σκέφτηκε…(Μήτσος= η ψυχή του Ουλαμού Συντηρήσεως) ...

Που βγήκε προχθές το βράδυ με το θηρίο το Μ88 μπροστά και ένα «παπί» φορειοφόρο από πίσω, την ώρα που λύσσαγε ο χιονιάς,  πήγανε πρώτα στο Διδυμότειχο να πάρουν γιατρό και ασθενοφόρο και να πάνε στη Μάνη να πάρουν μια ετοιμόγεννη να την πάνε νοσοκομείο… Ευτυχώς όλα καλά…

Και όταν ξημέρωσε, μέχρι να τον ξανακατεβάσουνε με το «παπί» πίσω, έπιασε ο Μήτσος τη «χοντρή κυρία» και αφού έκανε «αεροδρόμιο» το στρατόπεδο στους όρχους και στην πύλη, μιλήσανε με το διοικητή και βγήκε έξω το Μ88 και άνοιξε και το χωριό και τους αγροτικούς…να ‘χουνε οι ανθρώποι να πάνε να ταϊσουν τα ζωντανά…

Και κει που ζυγώνουν στη διασταύρωση, λίγο πριν βγούν στο δρόμο από το Ευγενικό, μια αλεπού πεσμένη κάτω στα αριστερά του δρόμου, μισή στα χιόνια, μισή στο δρόμο…

Θα την εχτύπησε κανα αμάξι σκέφτηκε…αλλά αίματα δεν είχε ούτε στα χιόνια, ούτε στο δρόμο…και τι αμάξι τέτοιες ώρες και τέτοια μέρα.. ψυχή, δεν κυκλοφοράει τέτοια ώρα..

Κοιταχτήκανε με τον Πέρι…

- «Σταμάτα Πέρι…»

Κατεβαίνει κάτω, και πλησιάζοντας την είδε.. ανοιγόκλεισε τα μάτια και η ουρά της κουνήθηκε σπασμωδικά…και απ’ το στόμα της…σα να τρεχε νερό…

- «Ψοφάει .. μάλλον άρρωστη είναι "....άκουσε τον Πέρι , να του λέει που ‘χε πλησιάσει…

- «Πάμε..δεν έχουμε χρόνο…στις 08:00 πρέπει να μαστε στην πλατεία», αποφάσισε..

Και συνέχισαν..και έφτασαν στην πλατεία ….στο Διδυμότειχο...

Και έγινε η έπαρση της σημαίας με τα 21 παλικάρια να ψέλνουν τον εθνικό ύμνο … και να σπάνε την παγωνιά και να τρυπάνε την πρωινή ησυχία και να ζεσταίνουν τις καρδιές των ανθρώπων της μεθορίου, λέγοντας τους αταλάντευτα ότι ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ !!!...ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ..!!!...

Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού, και στρίβοντας μέσα από τη διασταύρωση για την Καρωτή, εννιά δεν είχε πάει ακόμη, ξανασταυρώνονται με την αλεπού, έχοντας την τώρα από τη δεξιά μπάντα…

..Δεν είχε σαλέψει μέτρο…ακριβώς στο ίδιο σημείο που την είχαν αφήσει…

- «Σταμάτα ρε Πέρι λίγο…», είπε και με το που σταμάτησε το 240, κατέβηκε δίπλα της…

Την είδε που ανοιγόκλεισε πάλι τα μάτια, την είδε που κοντανάσαινε, είδε πάλι ένα σπασμωδικό κούνημα της ουράς…και πάλι κάτι σαν νερό να τρέχει απ’ το στόμα της…σκέφτηκε για καμιά λύσσα.. αλλά δεν είδε άφρη….κοιταχτήκανε πάλι με τ’ αγρίμι…εκείνη τον εκοίταγε ανήμπορη κι αποκαμωμένη…και την ελυπήθηκε…

- «Τι θα κάνουμε αφεντικό..??..»

- «Θα την πάρουμε Πέρι», του είπε ..και έβγαλε το χιτώνιο του και το έριξε πάνω της απαλά για να μην βλέπει και την τρομάξει…την τύλιξε και την έβαλε στο τζιπ, μπροστά στα πόδια του , με το καλοριφέρ να δουλεύει στο φούλ…

Σε πέντε-δέκα λεπτά είχανε φτάσει μέσα …

Η  εν λόγω κυρία, είχε ήδη χωθεί , όσο μπορούσε, κάτω από το καλοριφέρ του 240…το τζιπ ήδη μύριζε αυτή τη μυρωδιά του αγριμιού που μόνο όποιος την έχει μυρίσει την ξέρει… την έπιασε πάλι κουκουλωμένη,  και απ’ ότι είδε την κοιλιά της μάλλον κοντογεννημένη πρέπει να ήταν, την πήρε στην αγκαλιά και την έβαλε όπως ήταν μέσα στο «Μαύρο», μπροστά στο τζάκι…

Ο «Μαύρος» ήταν η ψησταριά της Μονάδας, πέρα από το ΚΨΜ…

Εκεί ψήνανε, είχανε τζάκι, τηλεόραση, κανά σκάκι, κανά τάβλι, φέρνανε καμιά κιθάρα, κανά μπουζούκι…να λιγοστεύουνε το χρόνο, όταν δεν ήτανε στα θηρία και δεν είχε σκοπιά και άσκηση..

Είπε του μάγειρα να φέρει κανά κρεατικό, κανά κοτόπουλο, λίγο νερό, να τα αφήσουν δίπλα και να κλειδώσουν , να την αφήσουνε να ησυχάσει…

Φώναξε και το γιατρό, ένα παλικάρι από την Αθήνα (ναι , τότε οι Μονάδες είχανε γιατρό), μπας και είχε τίποτα κατάλληλο να της δώσει μπας και  πάρει τα πάνω της…

Σε κανά τρίωρο, έρχεται ο Πέρι στο γραφείο… «την είδαμε απ’ το τζάμι…έχει σηκωθεί…έχει φάει..και φέρνει γύρω γύρω , ψάχνοντας να φύγει…»

Χάρηκε πραγματικά , άφησε κάτω το manual που διάβαζε για τα θερμικά του άρματος και πήγανε να την εδούνε απ’ το τζάμι…

Να σβουρίζει γύρω -γύρω, ζωντανεμένη και να μην τη χωράει ο τόπος…

Σε δυό λεπτά της είχανε ανοίξει την πόρτα…

Δειλή στην αρχή, πλησίασε την ανοιχτή πόρτα και στη συνέχεια, με δυό – τρεις πήδους, βρέθηκε πρώτα στο χώρο αναφοράς και μετά έκοψε κατά την πίσω μεριά των μαγειρείων, μεταξύ του «Μαύρου» και του διοικητηρίου, προς το ρέμα…

Και κάπου εκεί ξαφνικά κοντοστάθηκε…σταμάτησε…και γύρισε και κοίταξε πίσω…

Με μια ματιά τόσο σπαθάτη και σπινθηροβόλα μαζί… που μόνο μια κόκκινη αλεπού θα μπορούσε να βγάλει…

Δεν ήξερε αν το βλέμμα αυτό έβγαζε ευγνωμοσύνη…δεν ήξερε αν -εφόσον δεχτούμε ότι υπάρχει μετεμψύχωση- ο Ρόμελ θα μπορούσε να βρεί καλύτερο ταίριασμα…

Όμως..πέρα από κάθε αμφιβολία..

Ήταν Πρωτοχρονιά!!!...ήταν η πρώτη μέρα ενός καινούριου χρόνου!!...

Ήταν μια Πρωτοχρονιά!!...μία από όσες είχαν προηγηθεί...αλλά και από όσες ακολούθησαν…

Με συναδέλφους και με στρατιώτες, όλοι μαζί μια «οικογένεια» να υπηρετούν την Ελλάδα...μια οικογένεια που αν δεν τη ζήσεις, δεν πρόκειται ποτέ να την κατανοήσεις !!

Με μια Πρωτοχρονιά να μυρίζει παντού Ελλάδα !!

Μόνο τιμή και περηφάνεια για τις ΕΔ !!

Μόνο σεβασμό και ευγνωμοσύνη για αυτούς που προηγήθηκαν και για αυτούς που συνεχίζουν !!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΣΑΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ !!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΕΔ !!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΜΠΕΡΕ !!

ΝΑ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΟΘΕΟΣ ΚΑΛΑ !!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!!

Υ.Γ. : Μετά από κάποιες μέρες συναντησε έναν παππού στο χωριό και του 'πε την παράξενη ιστορία...

-"γεννημένη ήταν παλικάρι μου'...του 'πε ο παππούς..."και έπεσε ο χιονιάς, δεν εβρήκε τίποτα να φάει....και ντράπηκε να γυρίσει χωρίς φαί στα μικρά..και έφαγε χιόνι για να ψοφήσει..."...

Αυτή ήταν η συμπεριφορά ενός... αγριμιού..!!..

Μην κάνουμε συσχετισμούς με τον ανθρώπινο κόσμο σήμερα..θα χάσουμε..

The post Πρωτοχρονιάτικη στρατιωτική ιστορία με πρωταγωνίστρια μια αλεπού- Παν. Γερογλής appeared first on Militaire.gr.