Πολιτική, πολιτικοί και νεόκοποι “σωτήρες”

Γράφει ο

Ανέστης Δ. Μανώλας

Αντιστράτηγος ε.α.

Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού

Πολιτική και Πολιτικοί. Δύο ομόηχες λέξεις με διαφορετική σημασία, που κάποιοι ηθελημένα ή μη τις συγχέουν, ενώ κάποιοι άλλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις αγνοούν.

Διαβάζοντας ένα λεξικό, θα δούμε ότι Πολιτική είναι “Η τέχνη και η πρακτική της διακυβερνήσεως, δηλαδή της οργανώσεως, της διευθύνσεως και της διοικήσεως των ανθρωπίνων κοινωνιών“, ενώ Πολιτικοί είναι “Αυτοί των οποίων η κύρια ή η μοναδική απασχόληση είναι η πολιτική“.

Δυστυχώς τα

τελευταία –αρκετά– χρόνια, κακοί πολιτικοί έγιναν αιτία να απαξιωθεί σε μεγάλο βαθμό η πολιτική. Έκαναν πολλούς να πίστεψαν ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι» και κατά συνέπεια «δεν αξίζει να ασχοληθούμε μαζί τους». Εξ αιτίας τους σημαντικός αριθμός πολιτών αποφεύγει να φθάσει έως την κάλπη για να ψηφίσει, ενώ άτομα ικανότατα και καταξιωμένα στον επιστημονικό ή/και επαγγελματικό στίβο, αποφεύγουν να ασχοληθούν με την πολιτική. Το χειρότερο δε είναι, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των απογοητευμένων είναι νέοι, η ελπίδα της χώρας μας.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας, έδωσαν την ευκαιρία σε νεόκοπους “σωτήρες“ και σε κομματικούς παρατρεχάμενους να ανελιχθούν σε πολιτικά αξιώματα και να κανονίζουν τις τύχες όλων μας΄ κυρίως δε το μέλλον των παιδιών μας και της Πατρίδος μας.

Όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, σχολιάζουμε την πολιτική κατάσταση. Αγανακτούμε, παραπονιόμαστε, κατακρίνουμε, πολλές φορές βρίζουμε. Δεν μας αρέσει που αυτός που ψηφίσαμε για το καλό του χωριού μας, της πόλης μας της χώρας μας, μας έχει απογοητεύσει’ αλλά οι περισσότεροι έως εκεί. Λίγοι αποφασίζουμε να αγωνισθούμε για να αλλάξουν τα πράγματα. Πώς μπορούμε όμως να παραπονιόμαστε για κάτι, όταν δεν φροντίζουμε οι ίδιοι να το διορθώσουμε; Γιατί περιμένουμε άλλοι να φροντίσουν γι΄ αυτό; Αν όχι εμείς, γιατί οι άλλοι; Αν δεν είμαστε εμείς που θα αγωνισθούμε για να διορθώσουμε ό,τι δεν μας αρέσει, γιατί περιμένουμε να το κάνουν οι άλλοι; Γιατί αφήνουμε αυτούς που αποδεδειγμένα δεν μπορούν ή όπως λένε κάποιοι «μπορούν μόνον σε όσα είναι για το προσωπικό ή κομματικό τους συμφέρον», να συνεχίζουν να μας κοροϊδεύουν;

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, Πολιτική είναι η τέχνη και η πρακτική της διακυβερνήσεως των ανθρωπίνων κοινωνιών. Υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα για να υποστηριχθεί ότι μία χώρα –δημοκρατική ή μη– είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς διακυβέρνηση, δηλαδή χωρίς μία κεντρική Κυβέρνηση η οποία να λαμβάνει αποφάσεις; Μπορεί να υπάρξει ένα χωριό, μια πόλη, ένας δήμος, μία περιοχή χωρίς τους τοπικούς άρχοντες; Τόσο τα μέλη της Κυβερνήσεως όσο και οι τοπικοί άρχοντες (κάποιοι από τους οποίους εκπροσωπούν την περιοχή τους στη Βουλή), ασκούν την Πολιτική, είναι δηλαδή οι Πολιτικοί. Το ποιοι θα είναι αυτοί οι πολιτικοί το αποφασίζουμε ΕΜΕΙΣ. (Διαφωνώ απολύτως με όσους υποστηρίζουν ότι «οι ξένοι αποφασίζουν». Αυτό μπορεί να είναι ελαφρυντικό για όσους θέλουν να ξεχνούν ότι εμείς ψηφίζουμε.)

Για να αποφασίσουμε όμως σωστά, πρέπει να έχουμε κρίση΄ αλλά για να έχουμε κρίση πρέπει πρωτίστως να έχουμε γνώση. Πρέπει πριν φθάσουμε στην κάλπη (και θα πρέπει όλοι να φθάνουμε στην κάλπη) να έχουμε αποφασίσει ποιόν ή ποια θα ψηφίσουμε και κυρίως γιατί θα τον/την ψηφίσουμε. Θα πρέπει να έχουμε μάθει ποιος/ποια είναι αυτός/ή που με τη μοναδική ψήφο μας θα εξουσιοδοτήσουμε να μας εκπροσωπήσει σε τοπικό, περιφερειακό ή κεντρικό επίπεδο. Να ξέρουμε ποια είναι η διαδρομή του/της στη ζωή, ποιες είναι οι γνώσεις και οι εμπειρίες του/της, τι πέτυχε σε αυτά με τα οποία ασχολήθηκε και κυρίως πόσο αγαπά τον τόπο του/της. Διότι όποιος/α αγαπά πραγματικά τον τόπο του/της, αγαπά και τους κατοίκους του τόπου του/της και δεν θα προσπαθήσει να τους κοροϊδέψει με μεγάλα λόγια και ψεύτικες υποσχέσεις που θα ξεχάσει το βράδυ των εκλογών και θα ξαναθυμηθεί την παραμονή των επομένων. Αν έτσι αποφασίσουμε για το ποιόν/ποια θα τιμήσουμε με την ψήφο μας, σπανίως θα απογοητευθούμε.

Παράλληλα, όσοι/ες αγαπούν το χωριό, την πόλη, την περιοχή τους, έχουν θέληση και πιστεύουν ότι έχουν τις δυνατότητες να προσφέρουν, πρέπει να ασχοληθούν με την πολιτική, χωρίς απαραιτήτως να είναι αναγκαίο να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί… Δεν πρέπει για κανέναν να είναι «ελαφρυντικό» ή «εμπόδιο» η ηλικία. Όλοι χρειάζονται. Οι μεγαλύτεροι με τις γνώσεις και την εμπειρία τους΄ οι νεότεροι με τις σύγχρονες γνώσεις και ιδέες, και κυρίως με την ορμή της νιότης τους. Η αγάπη για τον τόπο, η θέληση για προσφορά και η ύπαρξη δυνατοτήτων για επίτευξη αποτελέσματος, μπορούν να οδηγήσουν στην επιτυχία’ και αναφέρομαι στην επιτυχία του κοινού συμφέροντος και όχι του προσωπικού. Διότι πρέπει κάποτε να φροντίσουμε για το ΕΜΕΙΣ και όχι για το ΕΓΩ. Πρέπει να φροντίσουμε για το καλό του χωριό μας, της πόλης μας της χώρας μας. Διότι όπως όλοι μας δεν είμαστε ίδιοι, έτσι και οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι. Στο χέρι μας είναι να δείξουμε ότι υπάρχουν και πολιτικοί που ο μοναδικός λόγος που ασχολούνται με την πολιτική είναι η αγάπη για τον τόπο τους.

Άλλως τε, όπως έγραψε ο Πλάτων χιλιάδες χρόνια πριν: “Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους πολύ κατωτέρους τους“.

Δημοσιεύθηκε στο ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ της Κατερίνης.

The post Πολιτική, πολιτικοί και νεόκοποι “σωτήρες” appeared first on Militaire.gr.