Με ψυχραιμία και εγκράτεια που ταιριάζουν στον… ”μινιμαλισμό” μας

Γράφει η

Κρινιώ Καλογερίδου

(Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Η Εξωτερική πολιτική της Ελλάδας μεταπολεμικά ποτέ δεν ήταν ανέφελη στην ιστορική διαδρομή της. Ήταν πάντα γεμάτη σκιές, σαν το πρόσωπο του ελληνικού λαού που – σε κάθε αναπάντεχο που τον έβρισκε – μεταβαλλόταν από ολοκάθαρο σε γεμάτο συσπάσεις.

Την κύρια ευθύνη για το γεγονός την είχαν πάντα οι πολιτικοί του ταγοί, γιατί τα λάθη αυτών πλήρωνε ο λαός. Τα λάθη και τις παραλείψεις, με αποτέλεσμα – αντί να φοβίζουν τον ”εχθρό” – να φοβίζουν

Τα σύνορά μας, δηλαδή, τα σύνορα της πατρίδας μας, η υπεράσπιση των οποίων οφείλει να είναι ο κύριος στόχος κάθε κυβέρνησης που εκλέγεται από τον λαό με γνώμονα την προαγωγή με όρους ισχύος των εθνικών συμφερόντων της χώρας, έτσι ώστε να μεγιστοποιεί τα κέρδη και να ελαχιστοποιεί τις ζημιές της σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή.

Υπογραμμίζω το ”με όρους ισχύος” γιατί τείνει να εξαλειφθεί αυτό σε επίπεδο διπλωματικό στο πλαίσιο άσκησης της Εξωτερικής πολιτικής μας. Με αποτέλεσμα να αφήνουμε πάντα στους άλλους την ανάληψη πρωτοβουλιών και ακολουθούμε τα συμπεφωνημένα των Μεγάλων ‘φίλων’ και ‘συμμάχων’ μας οι οποίοι χαράσσουν ουσιαστικά τις κατευθυντήριες, αδιέξοδες γραμμές μας.

Τελευταία απόδειξη γι’ αυτό είναι η επανεκκίνηση των διερευνητικών επαφών Ελλάδας-Τουρκίας (63ος γύρος, Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2021) στις οποίες συρόμαστε και πάλι με  χαμηλές προσδοκίες έχοντας βιώσει την αποτυχία όλων των προηγούμενων.

Η μόνη διαφορά από εκείνες είναι ότι αυτές θα πραγματοποιηθούν στον απόηχο της ελληνογαλλικής αμυντικής συμφωνίας στην οποία ήδη αντέδρασε η Τουρκία. Και αντέδρασε επιθετικά βλέποντας την φοβική αντίδραση τη δικιά μας.

Αντίδραση την οποία εκδήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ, όπου δήλωσε – μεταξύ άλλων – ότι ”δεν μπαινουμε σε κούρσα εξοπλισμών”  (κατά το ”όχι σε εξορύξεις υδρογονανθράκων στο Αιγαίο από σεβασμό στο θαλάσσιο περιβάλλον”…, Άνοιξη 2021).

Για να μη θυμηθώ την άλλη – δια ρητορικής ερωτήσεως- αστοχία του από το Λούβρο (”είχα κάνει μια πρόβλεψη ότι θα έχουμε ήσυχο καλοκαίρι. Και γιατί να μην έχουμε ένα ήσυχο φθινόπωρο και έναν ήσυχο χειμώνα;”), που ήταν αποκαλυπτική ενός καμουφλαρισμένου πίσω από χαμόγελα φόβου.

Κι αυτό το μυρίστηκε ο παμπόνηρος  Τούρκος Πρόεδρος  ο οποίος ξεκινά σε λίγες μέρες, μετά από ένα ανενεργό επτάμηνο (16 Μαρτίου έγινε στην Αθήνα ο προηγούμενος, 62ος γύρος), την επανέναρξη διαπραγματεύσεων μαζί μας.

Διαπραγματεύσεων πλαισιωμένων απ’ τις ”αμοιβαίες υποχωρήσεις” που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός μέσα σε εμπόλεμο σκηνικό, με την παρουσία τουρκικών ερευνητικών στην υφαλοκρηπίδα Δωδεκανήσων και Κρήτης και τα τουρκικά μαχητικά να επιχειρούν υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά του Αιγαίου.

Ήταν αναμενόμενη – κατ’ εμέ – η τουρκική αντίδραση, που όμως έπιασε απροετοίμαστους και πάλι τους δικούς μας οι οποίοι διαφήμισαν δεόντως μέσα και έξω απ’ τα ελληνικά σύνορα την τακτική της ”ήπιας προσέγγισης” που ακολουθούμε στην Εξωτερική πολιτική μας.

Τακτική φορτωμένη αγαθοσύνη και έλλειψη διορατικότητας, τα οποία επιβεβαιώσαμε πρόσφατα απαντώντας στην NAVTEX πρόκληση των Τούρκων (που δήλωσαν με θρασύτητα ότι θα κάνουν ”άσκηση έρευνας διάσωσης”στην καρδιά του Αιγαίου), να πάρουν από μας την γενναιόδωρη απάντηση μιας επιπλέον μέρας σαν ”δώρο”

Αυτά είναι ανεπίτρεπτα λάθη ”αδαών” πολιτικών που μετατρέπουν τη χώρα σε παίγνιο στα χέρια των εχθρών της. Είναι ό,τι ακριβώς τόνιζα ως απευκταίο στο προηγούμενο άρθρο μου, όπου είχα υπογραμμίσει ότι με τις Belharra δεν λύνονται τα προβλήματα όσο δεν αλλάζουμε την πολιτική μας.

Όσο δεν εκδηλώνουμε πολιτική βούληση και ψυχή, για να δώσουμε στα υπερσύγχρονα νέα όπλα τη δυνατότητα να μεγαλουργήσουν. Όσο καθυστερούμε να χαράξουμε ένα εθνικό σχέδιο δράσης για όλα τα πιθανά και απίθανα τουρκικά σενάρια, ώστε να μην είμαστε μόνιμα ”αργοπορημένοι”.

Όσο παίζουμε καθ’ έξιν τον ρόλο του Επιμηθέα στη σύγχρονη ιστορία μας και τρέχουμε πίσω απ’ τα γεγονότα ως ηττημένοι, αφού προηγουμένως ανεχθήκαμε τα καπρίτσια των Σκοπιανών με την διακωμώδηση της συμφωνίας των Πρεσπών, με συνοδό επακόλουθο τις αποκαλύψεις των Βουλγάρων που μας γελοιοποιούνε.

Μας γελοιοποιούνε γιατί μιλούν για  άρνηση της Ελλάδας να τους στηρίξει έναντι των Σκοπίων (βλ. άρνηση των Βουλγάρων απ’ τον Σεπτέμβριο του ’20 να αναγνωρίσουν στην ΕΕ ως γλώσσα των Σκοπιανών την ”μακεδονική”), αν και αυτό επιτάσσουν τα εθνικά μας συμφέροντα.

Μ’ αυτές τις ”ιδιαιτερότητες” όμως της Εξωτερικής πολιτικής μας που δείχνουν ότι έχουμε εθιστεί στο να ρίχνουμε επανειλημμένα το ”γάλα που αρμέξαμε”, δώσαμε θάρρος στον Τούρκο ”χωριάτη” Ταγίπ Ερντογάν (που ψάχνει αφορμή για ”θερμό επεισόδιο” με την Ελλάδα, για να σωθεί πολιτικά) να ανέβει στο ”κρεβάτι” μας και, κουνώντας μας το δάχτυλο με φόβητρο τα πυρηνικά, να μας απειλεί δια στόματος του ΥΠΕΞ του.

– Οι μαξιμαλιστικές αξιώσεις της Ελλάδας για θαλάσσιες περιοχές δικαιοδοσίας και στον εναέριο χώρο είναι αντίθετες με το διεθνές δίκαιο. […] Τέτοιες μάταιες προσπάθειες θα αυξήσουν περαιτέρω την αποφασιστικότητά μας να προστατεύσουμε τόσο τα δικά μας δικαιώματα όσο και τα δικαιώματα της “ΤΔΒΚ” στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. […] Αντί συνεργασίας, η πολιτική εξοπλισμού της Ελλάδας και η προσπάθειά της να απομονώσει και να αποξενώσει την Τουρκία είναι μια προβληματική πολιτική, που θα βλάψει τον εαυτό της και την ΕΕ, της οποίας είναι μέλος, και θα απειλήσει την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα.

Η απάντηση της Αθήνας στα φαιδρά και ανιστόρητα του εκπροσώπου Τύπου του Μεβλούτ Τσαβούσογλου ήταν η συνήθης σιωπή, τη στιγμή που θα έπρεπε να βγει και να καταγγείλει διεθνώς η κυβέρνηση τις μόνιμες υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών F16 πάνω από τα ελληνικά νησιά (πάνω απ’ το Μακρονήσι και τους Ανθρωποφάγους, αυτήν τη φορά), ώστε να καταδείξει ποιος είναι αυτός που απειλεί την περιφερειακή ειρήνη.

Αλλά, φευ!, ξέχασα πως εμείς δεν υψώνουμε ποτέ τον τόνο της φωνής μας από ευγένεια και δεν αντιδράμε στις προκλήσεις των Τούρκων ανταπαντώντας. Αντίθετα, ενόψει και του 63ου κύκλου των διερευνητικών επαφών, κάνουμε το ανθρωπίνως δυνατόν για να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των ”Μεγάλων” συμμάχων μας επιστρατεύοντας την ”ψυχραιμία” και εγκράτεια που ταιριάζουν στον… μινιμαλισμό μας.

”Ψυχραιμία” που μας αποτρέπει από ”επιθετικές” πολιτικές και διπλωματικές πρωτοβουλίες εξισορρόπησης του επικυρίαρχου τρόμου τον οποίο ενσπείρει η Τουρκία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Πρωτοβουλίες που θα μπορούσαμε να πάρουμε αν είχαμε  την πολιτική βούληση και την ψυχή να το κάνουμε, για να κατοχυρώσουμε μια και καλή  τα κυριαρχικά δικαιώματά μας με την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας μας…

The post Με ψυχραιμία και εγκράτεια που ταιριάζουν στον… ”μινιμαλισμό” μας appeared first on Militaire.gr.