Η μονάδα 731 της Ιαπωνίας και τα απάνθρωπα πειράματα σε αμάχους

Γράφει ο Δημήτρης  Σταυρόπουλος

Η καταστροφή, η φρίκη και ο θάνατος ενός πολέμου δεν είναι ορατά μόνο στα πεδία των μαχών.

Στα μετόπισθεν έγιναν τα μεγαλύτερα, τα πιο απάνθρωπα και τα περισσότερα εγκλήματα, που τα πιο πολλά έμειναν ατιμώρητα.

Αν για τις θηριωδίες των ναζί η ανθρωπότητα, έμαθε αμέσως με τα παράδοση της  Γερμανίας, για τον σύμμαχο της την Ιαπωνία, χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες να βγουν στο φως τα όσα ξεπερνά κάθε σαδιστική

Και κυρίως για την «δράση» της περιβόητης Μονάδας «731»…

Αυτός ο μυστικός στρατιωτικός σχηματισμός, ξεκίνησε τη λειτουργία της  το 1938 κοντά στην κινεζική πόλη Χαρμπίν με επικεφαλής τον Ιάπωνα γιατρό Σίρο Ίσι .

Επίσημα οι αρμοδιότητες της ήταν η πρόληψη επιδημιών, ωστόσο λειτούργησε μέχρι το τέλος του πολέμου ως πεδίο δοκιμών για μεθόδους βιολογικού πολέμου.

ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στην πραγματικότητα βασικός σκοπός της Μονάδας ήταν η κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής που θα χρησιμοποιούνταν κατά του πληθυσμού της Κίνας και κατά των αμερικανικών και σοβιετικών στρατευμάτων σε περίπτωση που χρειαζόταν.

Γι’ αυτό συνέλαβαν και συγκέντρωσαν δεκάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά κυρίως από την κατεχόμενη Μαντζουρία.

Χιλιάδες άνθρωποι -κυρίως Κινέζοι, αλλά και Κορεάτες, Ρώσοι και κρατούμενοι οκτώ συνολικά εθνικοτήτων, όπως αποκάλυψε ο Μοριμούρα υποβλήθηκαν σε ιατρικά πειράματα που έμοιαζαν και πολλές φορές ξεπερνούσαν σε σαδισμό αυτά του ναζιστή γιατρού Γιόζεφ Μένγκελε.

Μεταξύ των δραστών ήταν πολλοί Ιάπωνες γιατροί που θεωρούνταν αξιοσέβαστοι.

Ένα από τα αντικείμενα της μονάδας ήταν η μελέτη των τραυμάτων και των επιπτώσεων των ασθενειών, για να βοηθήσουν τους στρατιώτες στο μέτωπο.

Αρχικά, χρησιμοποιούνταν εθελοντικά Ιάπωνες στρατιώτες για μια μη επεμβατική παρατήρηση, ωστόσο οι γιατροί θέλησαν να μελετήσουν ακόμα καλύτερα τα τραύματα και τις ασθένειες ξεπερνώντας κάθε όριο ιατρικής ηθικής.

Έτσι, επέλεξαν για ακόμα μια φορά τους κρατούμενούς τους.

Τα θύματα χαρακτηρίζονταν ως «κούτσουρα» (maruta) και χρησιμοποιούνταν ως πειραματόζωα.

Τους μόλυναν με ασθένειες, όπως τύφο, τυφοειδή πυρετό, χολέρα, άνθρακα και πανώλη και στη συνέχεια τους κατακρεουργούσαν ενώ ήταν ακόμα ζωντανοί και χωρίς να τους χορηγείται αναισθητικό. Οι ερευνητές μπορούσαν έτσι να αφαιρέσουν τα όργανά τους όσο ήταν ακόμα «ζωντανά» και να παρατηρήσουν τις επιπτώσεις της ασθένειας στο ανθρώπινο σώμα.

«Τον άνοιξα από το στήθος μέχρι το στομάχι  και ούρλιαζε τρομερά, ενώ το πρόσωπό του σφάδαζε από την αγωνία.

Έκανε αυτόν τον ασύλληπτο ήχο, ούρλιαζε τόσο φρικτά.

Αλλά τελικά επιτέλους σταμάτησε», είπε ένα ανώνυμο μέλος της μονάδας στους New York Times το 1995 καθώς θυμόταν ένα θύμα που είχαν μολύνει με πανώλη και στη συνέχεια τον άνοιξαν για να τον εξετάσουν.

«Αυτό ήταν σαν μια οποιαδήποτε τυπική μέρα στη δουλειά για τους χειρουργούς, αλλά εμένα μου χαράχτηκε στο μυαλό γιατί ήταν η πρώτη μου φορά», συμπλήρωνε.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον υπήρχε για τη μελέτη της σύφιλης.

Οι γιατροί μετέφεραν στη Μονάδα «731» θύματα μολυσμένα με τη νόσο και σταμάτησαν να τα υποβάλουν σε θεραπεία για να παρακολουθήσουν την πορεία της ασθένειας.

Κάποιες φορές τα υπέβαλαν σε θεραπεία, για να παρατηρηθούν οι παρενέργειες.

Για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα «ξεμείνουν» από ασθενείς, οι άντρες με σύφιλη εξαναγκάζονταν να βιάζουν τόσο γυναίκες όσο και άντρες αιχμάλωτους, οι οποίοι στη συνέχεια θα παρακολουθούνταν για να παρατηρηθεί η έναρξη της νόσου.

Σε περίπτωση που αποτύγχανε η μετάδοση της νόσου με την πρώτη επαφή, τα θύματα βιάζονταν μέχρι να νοσήσουν.

Ο σαδισμός των πειραμάτων δεν είχε τέλος. Οι ερευνητές έκλειναν τα θύματα σε θαλάμους πίεσης έως ότου τα μάτια τους έβγαιναν από τις κόγχες.

Άλλες φορές τα υπέβαλαν σε μεταγγίσεις αίματος αλόγου, για να δουν ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα και να υπολογίσουν τον χρόνο πήξης του αίματος.

Σε άλλους κρατούμενους έκοβαν τα άκρα τους και τα τοποθετούσαν σε άλλο μέρος του σώματος, για να δοκιμάσουν αποτελεσματικές μεθόδους μεταμόσχευσης άκρων, ή έκοβαν την κυκλοφορία του αίματος, για να παρατηρήσουν την εξέλιξη της γάγγραινας.

Με παρόμοιο τρόπο δοκιμάζονταν ξιφολόγχες, ξίφη και μαχαίρια και συνήθως έδεναν τα θύματα για αυτές τις δοκιμές. Δοκιμάστηκαν επίσης φλογοβόλα, τόσο σε καλυμμένο όσο και σε ακάλυπτο δέρμα. Επιπλέον, δημιούργησαν θαλάμους αερίων και ανάγκαζαν τους κρατούμενους να εκτεθούν σε αέρια νεύρων και σε αέρια που προκαλούσαν έντονες δερματικές βλάβες.

Παράλληλα έριχναν βαριά αντικείμενα πάνω σε δεμένα θύματα για να μελετήσουν τα τραύματα που μπορούσαν να προκληθούν από τη συντριβή.

Άλλες φορές, στερούσαν από τους ανθρώπους τροφή και νερό για να μάθουν πόσο καιρό θα μπορούσαν να επιβιώσουν χωρίς αυτά ή τους έδιναν να πίνουν μόνο θαλασσινό νερό.

Επίσης, τους υπέβαλαν σε παρατεταμένη έκθεση σε ακτίνες Χ οδηγώντας χιλιάδες σε θάνατο.

Για να μελετήσουν τις επιπτώσεις των δυνάμεων G σε πιλότους και αλεξιπτωτιστές, το προσωπικό της Μονάδας «731» έβαζε κρατούμενους σε μεγάλες φυγόκεντρες μηχανές και τους περιέστρεφε με όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες μέχρις ότου έχαναν τις αισθήσεις τους και πολλές φορές πέθαναν.

Αυτό συνήθως συνέβαινε γύρω στα 10 με 15G, αν και τα μικρά παιδιά έδειχναν χαμηλότερη ανοχή στις δυνάμεις επιτάχυνσης.

ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΩΡΙΑ

Είναι δύσκολο να υπολογιστεί ακριβώς πόσοι άνθρωποι υπέφεραν στη Μονάδα «731», αλλά μέσα από τις διάφορες μαρτυρίες και καταγραφές υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 3.000 άνθρωποι πέθαναν κατά τη διάρκεια των σαδιστικών πειραμάτων.

Ωστόσο, τα πειράματα δεν σταματούσαν μέσα στο εργαστήριο.

Η Μονάδα «731» δοκίμαζε μικροβιακές βόμβες σε κινεζικές πόλεις, για να προκαλεί επιδημίες ασθενειών.

Ορισμένες εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών αναφέρουν ότι φτάνουν τις 200.000, αν και είναι δύσκολο να επαληθευτεί ο ακριβής αριθμός.

«Μάρτυρες θυμούνται ότι έβλεπαν ιαπωνικά αεροπλάνα να απελευθερώνουν μικρά πουλιά στις πτήσεις γύρω από το χωριό τους. Αυτά τα πουλιά είχαν καλυφθεί με τον βάκιλο του άνθρακα και καθώς πετούσαν τα φτερά τους μετέφεραν τα μικρόβια στους ανθρώπους.

Η άγνωστη μέχρι τότε ασθένεια του άνθρακα σύντομα τους μόλυνε προκαλώντας το θάνατο σε πολλούς», έγραψε ο μελετητής Ντάνιελ Μπάρενμπλατ στην Washington Post το 2001.

«Ακόμη και σήμερα, ένα χωριό στην επαρχία Τσετσιάνγκ της Κίνας που έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να έχει το παρατσούκλι «χωριό με σάπια πόδια» επειδή πολλοί ηλικιωμένοι κάτοικοι έχουν ακόμα ουλές από τα σημάδια του δερματικού άνθρακα από τις επιθέσεις που έγιναν εκεί το 1942».

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Για χρόνια, οι ΗΠΑ απέρριπταν τις αναφορές για τα πειράματα της μονάδας ως προπαγάνδα του Ψυχρού Πολέμου.

Στην πραγματικότητα όμως γνώριζαν τα πάντα από πολύ νωρίς.

Ο Ντάγκλας ΜακΆρθουρ, ο Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων και υπεύθυνος για την ανοικοδόμηση της Ιαπωνίας κατά τη διάρκεια της συμμαχικής κατοχής είχε συνάψει συμφωνία με τους Ιάπωνες.

Χορήγησαν κρυφά ασυλία στους γιατρούς της Μονάδας «731», συμπεριλαμβανομένου του επικεφαλής Σίρο Ίσι, με αντάλλαγμα η Ιαπωνία να παρέχει στις ΗΠΑ αποκλειστικά τα αποτελέσματα των ερευνών.

Οι ΗΠΑ ήθελαν με αυτόν τον τρόπο να διασφαλίσουν ότι αυτά δεν θα καταλήξουν στα χέρια των Σοβιετικών.

Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα τους Guardian, μετά το τέλος του πολέμου, με το πρόσχημα της ανάπτυξης εμβολίων, πρώην μέλη της Μονάδας «731» διεξήγαγαν πειράματα σε Ιάπωνες κρατούμενους, μωρά και ψυχικά ασθενείς, με μυστική χρηματοδότηση από την αμερικανική κυβέρνηση.

Σύμφωνα με Αμερικανούς αξιωματούχους, η ιαπωνική κυβέρνηση συνέχισε να αρνείται να βοηθήσει τις αμερικανικές προσπάθειες να συμπεριλάβουν τους δράστες σε έναν κατάλογο εγκληματιών πολέμου στους οποίους απαγορεύεται η είσοδος στις ΗΠΑ.

Ο Ίσι έζησε ελεύθερος μέχρι που πέθανε από καρκίνο στο λαιμό το 1959.

Οι Times ανέφεραν ότι ένας άλλος βετεράνος της Μονάδας «731» έγινε κυβερνήτης του Τόκιο, πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου της Ιαπωνίας και επικεφαλής της Ιαπωνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

Οι περισσότεροι ιθύνοντες της Μονάδας συνέχισαν τις ζωές τους χωρίς πρόβλημα καθώς τα περισσότερα αρχεία καταστράφηκαν.

Ακόμα και μετά τις αποκαλύψεις για χρόνια δεν συνέβαινε τίποτα με τα περισσότερα ιαπωνικά δικαστήρια να απορρίπτουν τις διάφορες αγωγές λέγοντας ότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να στοιχειοθετήσουν την υπόθεση.

Τα μέλη των οικογενειών των θυμάτων χρειάστηκε να εμπλακούν σε μια μακροχρόνια δικαστική διαμάχη και τελικά μόλις το 2002 ένα δικαστήριο του Τόκιο αναγνώρισε ότι η Ιαπωνία είχε διεξάγει βιολογικό πόλεμο στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης που αρνούνταν τα όσα έγιναν.

Όμως το δικαστήριο δεν επιδίκασε αποζημίωση στους Κινέζους ενάγοντες λέγοντας ότι τα θύματα έχουν αποζημιωθεί ήδη από τις διάφορες διεθνείς συνθήκες.

Το 2003, ο τότε Ιάπωνας πρωθυπουργός, Ζονιτσίρο Κοϊζούμι, αναγνώρισε την ύπαρξη και τη δράση της Μονάδας, ωστόσο τόνισε ότι δεν υπάρχουν έγγραφα που να αποδεικνύουν επακριβώς τη δράση της (όλα τα έγγραφα καταστράφηκαν εσκεμμένα μετά τη διάλυση της Μονάδας) και υποσχέθηκε ότι σε περίπτωση που εντοπιστούν στο μέλλον κάποια έγγραφα θα δημοσιοποιηθούν.

Είκοσι χρόνια μετά δεν έχει βρεθεί τίποτα καινούργιο.

Πληροφορίες

Janus.gr

Jessica Hyde

The post Η μονάδα 731 της Ιαπωνίας και τα απάνθρωπα πειράματα σε αμάχους appeared first on Militaire.gr.