«Η Ιστορία διδάσκει, αλλά δεν έχει μαθητές»! Η φράση του Γκράμσι «πάει γάντι» για την επιμονή μας στον κατευνασμό της Τουρκίας

Σε αχαρτογράφητα νερά..!

Του Κωνσταντίνου Καράμπελα

Με τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης τελείωσε μια μακρά, πολύμηνη προεκλογική περίοδος για τη χώρα! Περίοδος στην οποία, αν και υπήρχε αρκετός χρόνος για ουσιαστικές συζητήσεις και κατάθεση προτάσεων, αυτό δεν επετράπη μες στην παρακμή της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.

Πρωταγωνίστησαν και πάλι η τοξικότητα, η χυδαιότητα, οι ύβρεις και η συνθηματολογία αντί του πολιτικού λόγου. Κι αν τέθηκαν κάποιες φορές σοβαρά θέματα στο τραπέζι, αυτά εξετάστηκαν επιφανειακά, με το διάλογο συνήθως να εξελίσσεται σε χάος!

Υπάρχει,

όμως, και χειρότερο! Ενώ διανύουμε μια κρίσιμη περίοδο για ολόκληρο τον πλανήτη, με τρομακτικές αλλαγές στους συσχετισμούς ισχύος σ’ ένα πολύ ασταθές και επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον, απουσίαζαν πλήρως από τη συζήτηση τα εθνικά θέματα. Γενικότερα, δεν βρέθηκε καθόλου χρόνος για τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής. Κι αν κάπου ακούστηκε δειλά κάτι σχετικό, ακολουθούσε συνήθως ένας αστείος –άρα και επικίνδυνος – μη πολιτικός διάλογος. Κι όλα αυτά σε μια χώρα που αντιμετωπίζει εθνική απειλή («ψιλά γράμματα» για κάποιους)!

Η Ελλάδα, είναι η χώρα των αντιφάσεων και των ψευδαισθήσεων! Ο πολιτικός διάλογος γίνεται με όρους προηγούμενων δεκαετιών, ενώ τα στελέχη των κομμάτων μπερδεύουν την έννοια της πολιτικής με αυτήν της καριέρας.

Οι παθογένειες φαίνονται εντονότερα στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Η χώρα στηρίζει το Διεθνές Δίκαιο, αλλά αρνείται να το εφαρμόσει. Βιώνει συγκεκριμένη απειλή, υφίσταται υβριδικού τύπου επιθέσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά «στρουθοκαμηλίζει» και δείχνει έλλειψη αποφασιστικότητας και πυγμής.

Η νέα κυβέρνηση, λοιπόν, αναλαμβάνει καθήκοντα σε μια κρίσιμη περίοδο. Γι αυτό και χρειάζεται τους κατάλληλους ανθρώπους στην κατάλληλη θέση. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα!

Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τις κόκκινες γραμμές της χώρας καλούνται να αντιμετωπίσουν «λύκους». Θα πρέπει να έχουν στο νου τους ότι οι λύκοι δεν αντιμετωπίζονται με νομικίστικους εξυπνακισμούς. Ούτε με ραντεβουδάκια για καφέ σε σπίτια με τους Πρέσβεις!

Κάποιοι άλλοι, ενώ έχουν δείξει χρόνια τώρα ότι αγνοούν τον ιστορικό, πολιτικό και ταυτοτικό χαρακτήρα του Ελληνισμού και το ρόλο του στην ευρύτερη περιοχή,  αναλαμβάνουν κι αυτοί κρίσιμα πόστα. Εύλογες, νομίζω, οι ανησυχίες μας!

Το αμέσως επόμενο διάστημα αρχίζει εκ νέου ο Ελληνοτουρκικός «διάλογος». Το γνωρίζουν οι πάντες. Περιμένουμε μόνο να δούμε τους όρους με τους οποίους αυτός θα διεξαχθεί.

Ας είμαστε, όμως, ειλικρινείς! Η μάστιγα του κατευνασμού καλά κρατεί στη χώρα! Τα στηρίγματα στην επιλογή αυτή πολλά. Κόμματα, πολιτικοί, «διανοούμενοι» και τα γνωστά ιδρύματα προτείνουν με φανατισμό μια τέτοια  κατεύθυνση. Εφευρίσκουν κατά καιρούς φορτισμένες φράσεις  του τύπου «στρατηγική ψυχραιμία» - όρος μη επιστημονικός που ωραιοποιεί καταστάσεις – και ισχυρίζονται ότι τάχα υπερασπίζονται την ειρήνη.

Τους ακούμε συνεχώς να λένε δημόσια ότι απέναντι στα μηνύματα του αναθεωρητικού γείτονα δεν πρέπει να κλιμακώνουμε! Είναι, άραγε, κλιμάκωση η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου; Είναι κλιμάκωση να ζητάμε για τον Ελληνικό λαό δικαιώματα που όλοι οι άλλοι λαοί απολαμβάνουν; Μήπως δεν βλέπουν όλοι αυτοί ότι μια τέτοια συμπεριφορά αποθρασύνει την Τουρκία, η οποία αυξάνει συνεχώς τις απαιτήσεις της; Κι έπειτα έρχεται το ερώτημα, μέχρι που υποχωρούμε; Πότε βάζουμε ένα τέλος ασχέτως του κόστους; Είναι ζητήματα που το επόμενο διάστημα θα τεθούν μετ΄ επιτάσεως.

Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει την τραγική εξέλιξη μιας τέτοιας διαδρομής. Καταλήγει σε αδιέξοδο!

Οι πιθανότητες να αποφύγεις την κρίση και τον πόλεμο αυξάνουν όταν δείχνεις αποφασιστικότητα, όχι όταν υποχωρείς. Γιατί έρχεται μια στιγμή, που ο χώρος τον οποίο άφηνες στον καταπατητή στενεύει τόσο τον δικό σου, που δεν έχεις πλέον άλλη επιλογή από τη σύγκρουση. Μόνο που αυτή τελικά γίνεται με δυσμενέστερους όρους. Τα παραδείγματα άπειρα, σε κάθε στροφή της Ιστορίας!

Ήταν Σεπτέμβριος του 1938 όταν οι Πρωθυπουργοί Ηνωμένου Βασιλείου και Γαλλίας, Τσάμπερλεϊν και Νταλαντιέ, εκλιπαρούσαν τον Χίτλερ για μια συμφωνία που θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις των Ναζί, με αντάλλαγμα την ειρήνη! Η χαρά του Γάλλου Προέδρου για τη συμφωνία του Μονάχου που τελικά υπεγράφη και η οποία παρέδιδε τη Σουδητία, ήταν τόσο μεγάλη ώστε απευθυνόμενος στο Γαλλικό λαό είπε ότι η Ευρώπη είχε πια κερδίσει την ειρήνη για δεκαετίες.

Η συνέχεια γνωστή! Την επόμενη χρονιά ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος,  με δυσμενέστερους για τους Συμμάχους όρους.

«Η Ιστορία διδάσκει, αλλά δεν έχει μαθητές» έλεγε ο Γκράμσι!

Οι δύο κοντόφθαλμοι πολιτικοί αδυνατούσαν να κατανοήσουν πού οδηγούσε ο κατευνασμός και πώς «διάβαζε» την υποχωρητικότητα η άλλη πλευρά. Η πρόθεσή τους όμως για «πάση θυσία» ειρήνη δεν τους επέτρεπε να δουν τα σημάδια των καιρών. Ίσως να τους βασάνιζε και εκείνους το γνωστό ερώτημα «και τι να κάνουμε τώρα, πόλεμο;».

Εν κατακλείδι, πρέπει κάποτε στη χώρα μας να συμφωνήσουμε στα βασικά! Αν δείξουμε διάθεση περιορισμού τότε αφήνουμε ένα μεγάλο κενό. Στις διεθνείς σχέσεις όμως συμβαίνει ότι και στη ζωή.. Κανείς δεν αφήνει τα κενά, μόνο σπεύδει να τα συμπληρώσει!

Η Τουρκία έχει θέσει ως στρατηγικό της στόχο να γίνει κυρίαρχος της περιοχή και να καταστήσει την Ελλάδα κομπάρσο περιορισμένης κυριαρχίας. Η Ελλάδα, από την άλλη, πορεύεται χωρίς στρατηγική, δίχως όραμα, κι όπου πάει..!

Η Ιστορία παρακολουθεί και θα μας κρίνει!

The post «Η Ιστορία διδάσκει, αλλά δεν έχει μαθητές»! Η φράση του Γκράμσι «πάει γάντι» για την επιμονή μας στον κατευνασμό της Τουρκίας appeared first on Militaire.gr.