«Φως στην παρακμή μας»; Ειρήνη Μαρούπα

Γράφει η

ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΟΥΠΑ*

Οι δυτικές κοινωνίες ζούμε μία αδιανόητη κάθετη βουτιά στην παρακμή. Σε συνδυασμό με το ότι δεν φαίνεται να τελειώνει πουθενά, είναι αναπόδραστο το τέλος. Όταν η παρακμή δεν βρίσκει πάτο, και το σκοτάδι δεν σπάει από κανένα φως, τότε είναι το τέλος. Το τέλος του πολιτισμού μας.

Ο θεσμός της οικογένειας πλήττεται ανεπανόρθωτα και πολλαπλά, από δυνάμεις που επιθυμούν συγχρόνως την μείωση του πληθυσμού και την κατάργηση της οικογένειας, όπως την έφτιαξε η φύση, δηλαδή μία γυναίκα

κι ένας άντρας να γεννούν τα παιδιά τους.

Το φιλοθεάμον κοινό κατακλύζεται από ανόητες και οχληρές λεπτομέρειες για την ζωή διαφόρων δημοσίων προσώπων, που αφενός επιλέγουν να ζούν στην δημοσιότητα, (η τραγουδίστρια εν ώρα εργασίας της φιλάει τον σύντροφό της που καπνίζει σε χώρο που απαγορεύεται, άλλος τραγουδιστής ουρεί στην πίστα που τραγουδά, και τελειωμό δεν έχει η κατρακύλα). Αφετέρου τα προβαλλόμενα επώνυμα πρόσωπα, υπηρετούν πιστά τις αρχές της πολιτικής ορθότητας (αποκηρύττουν δημόσια και με μανία, την πατρίδα, την θρησκεία, την οικογένεια), και γι’αυτό προβάλλονται. Ενώ όσοι διακηρύττουν την ορθόδοξη πίστη τους, τις ελληνικές αρχές και αξίες τους, χαρακτηρίζονται ως ρατσιστές, φασίστες, ή έστω οπισθοδρομικοί, και όχι πολύ μετά, τους τρώει το μαύρο σκοτάδι. Μόνο χάρη στο διαδίκτυο μαθαίνουμε τέτοια τολμηρά διαβήματα υπέρ πατρίδος, οικογένειας και θρησκείας.

Ταυτόχρονα, η ελληνική γλώσσα χειραγωγείται και υποβιβάζεται, κατά τον τρόπο που είχε πρεοφητικά ανακοινώσει ο Όργουελ στο 1984, ότι θα γινόταν: ξεφυτρώνουν νέες λέξεις χωρίς λόγο και χωρίς νόημα, ενώ οι παλιές αλλάζουν περιεχόμενο, προσθέτοντας νέες λεπτές εκφάνσεις νοημάτων, κατά τρόπο ώστε να αλλοιώνεται τόσο πολύ το νόημα, ώστε να εξαλείφεται η ιδέα, (γυναικοκτονία, αντί ανθρωποκτονία, ξεχνάμε τι θα πει άνθρωπος, ομόφυλα ζευγάρια, αντί ομοφυλόφιλα, ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία σεξουαλική ταυτότητα εκτός της κατά φύσιν, και συγχέουμε με άτομα της ίδιας φυλής, τεκνοθεσία, αντί υιοθεσία, μην τυχόν και μας πούνε μεροληπτικούς υπέρ των υιών/ανδρών, κοκ)…

Όαση, αχτίδες φωτός μέσα σ’αυτόν τον ορυμαγδό ασχήμιας, ξεκατινιάσματος κι έκτροπης ζωής, στην οποία το ευ ζειν ταυτίζεται με το πολύ φαί, το πολύ σεξ και τα πολλά ψώνια (κατανάλωση χωρίς μέτρο και σκοπό), ευτυχώς, ανιχνεύουμε ακόμα. Για να παίρνουμε δύναμη να συνεχίζουμε τον αιώνιο αγώνα του ανθρώπου που σηκώνει ψηλά το κεφάλι και μάχεται ψυχή τα και σώματι να γίνει καλύτερος άνθρωπος, όπως μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας.

Ξεχωρίζω κάποιους:

Τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Γεώργιο που τιμά το ράσο του, θυμίζοντας τον Χρυσόστομο Σμύρνης και τον Γερμανό Καραβαγγέλη της Μακεδονίας μας. Αγωνίστηκαν για του Χριστού την πίστη την αγία και για της Πατρίδος την Ελευθερία, θυσιάζοντας ακόμα και την ζωή τους, όταν αυτό απαιτήθηκε, αν και μπορούσαν να διαφύγουν ή να μην έχουν ποτέ ανακατευτεί με ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας. Όμως όχι. Αυτοί έπραξαν το χρέος τους στο έθνος και την διακονία τους.

Για να αντιληφθείτε το μέγεθος του ανδρός (του αρχιεπισκόπου Κύπρου),  και να τον παρακολουθείτε στενά εφεξής σε κάθε του δραστηριότητα, σας αναφέρω ελάχιστα, από την τελευταία του ομιλία στις 15/1/2024,, για το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950:

«Δεν μπορώ να βρω μία, έστω και αδύνατη, δικαιολογία για να την προτάξω στους ήρωές μας, τον Αυξεντίου, τον Μάτση, τον Παλληκαρίδη. Τι να τους πω; Ότι την ψυχική ανάταση εκείνων, διαδέχτηκε η νάρκωση η δική μας; Θυσιάστηκαν εκείνοι, για την Κύπρο και την ελευθερία της, κι ήρθαμε εμείς, ελάχιστα χρόνια μετά, να προσφέρουμε την πατρίδα μας στην Τουρκία; …

Η δημόσια ζωή μας, απωθεί πια, τα ολοκαυτώματα. Δεν έχει τον παλμό του ηρωισμού και την λαχτάρα του υψηλού. Στρουθοκαμηλίζει μπροστά στους φοβερούς κινδύνους που συνεπάγεται η κατοχή…

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ άλλοτε, ακόμη και χωρίς ανεξάρτητο κράτος, δεν κινδυνεύαμε όσο σήμερα. Τα σημεία πολλά και έκδηλα:  Εθνικός αποχρωματισμός, δημογραφική κατάρρευση, παραγωγική αποσάθρωση, πολιτισμική παρακμή, αλλοίωση της δημογραφικής φυσιογνωμίας και των ελεύθερων περιοχών, αποσύνδεση της Ορθόδοξης παράδοσης από την ταυτότητα μας, γλωσσική αλλοτρίωση.

Ένας λαός, όμως, που απειλείται και του οποίου  διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη, δεν παραδίδεται στη ραστώνη, την υπνηλία, την αδράνεια. Αγρυπνεί, κινητοποιεί όλες του τις δυνάμεις. Η επιβίωση του έθνους ήταν και μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της συνεχούς εγρήγορσης των φυσικών και ψυχικών δυνάμεων του Ελληνισμού. Ας μην ξεχνούμε ότι λαοί που θεώρησαν εξασφαλισμένη την παρουσία τους στην Ιστορία, χωρίς συνεχείς αγώνες,  χάθηκαν. Ας μας συνέχει αυτός ο φόβος. Μήπως κάποιοι σε μελλοντικά χρόνια μας αξιολογήσουν ως ανεπαρκείς  απογόνους ευκλεών προγόνων.

Ιδίως αυτή η ανησυχία του αρχιεπισκόπου, ότι ο ίδιος, είναι συνέχεια εν εγρηγόρσει ενσυνείδητα, ανησυχών, ότι έχει χρέος έναντι του έθνους, των προγόνων και των απογόνων, να πράξει και να συνεγείρει τις συνειδήσεις μας, με γεμίζει ελπίδα κι αισιοδοξία ότι μπορούμε ακόμα να τα καταφέρουμε.

Το δεύτερο πρόσωπο που με εμπνέει στις σκοτεινές πνευματικές μέρες που διανύουμε, είναι ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος. Λαμπρός επιστήμων άλλοτε, εξηγεί λακωνικά, επιστημονικά και θεολογικά, το αφύσικο της συζήτησης για γάμο και υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους:

«δυο άνθρωποι αγαπιούνται, συνεπώς γιατί να μην παντρευτούν ακόμα κι αν είναι του ίδιου φύλου; Όχι. Σκοπός είναι η αγάπη να δώσει ένωση. Για να γίνει ψυχοσωματική ένωση πρέπει να είναι συμπληρωματικοί οι άνθρωποι. Ανατομικά είναι ένας άντρας και μία γυναίκα, ένα. Δεύτερο πράγμα η φυσιολογία τους. Όλα τα συστήματα στον άντρα και την γυναίκα είναι ίδια. Η νεφρική τους λειτουργία, η αναπνευστική, το πεπτικό, η ηπατική. Όλα ίδια, εκτός από ένα. Το αναπαραγωγικό τους σύστημα.

Και κάτι ακόμα. Όλες οι άλλες λειτουργίες ολοκληρώνονται στο ίδιο το σώμα καθώς το υπηρετούν, γίνονται για το ίδιο το σώμα. Η αναπαραγωγική λειτουργία δεν μπορεί να λειτουργήσει για τον ίδιο τον άνθρωπο. Κι ένα τρίτο. Όλες οι λειτουργίες γίνονται αντανακλαστικά. Δεν μπορώ εγώ αυτήν την στιγμή να σταματήσω την νεφρική μου λειτουργία. Η αναπαραγωγική λειτουργία υπόκειται στον ανθρώπινο έλεγχο. Άρα μπορεί ο άνθρωπος αυτεξουσίως να την ελέγξει. Πρώτον. Και δεύτερον. Απαιτεί και δεύτερο άνθρωπο, συμπληρωματικής ανατομίας, φυσιολογίας και βιολογίας. Όλα τα κύτταρα είναι ίδια περίπου. Τα γενετικά διαφέρουν. Έχουμε τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια που έχουν απλοειδές γονιδίωμα, ενώ τα κύτταρα έχουν διπλοειδές γονιδίωμα, είναι συμπληρωμένα.

Και τι θέλουνε; θα πάει ωάριο με σπερματοζωάριο, δεν μπορεί ωάριο με ωάριο, ούτε σπερματοζωάριο με σπερματοζωάριο. Έτσι γίνεται. Και δεν κατάφερε κανείς να τα κάνει αλλιώς. Είναι η φυσιολογία. Τα πάντα εν σοφία εποίησεν».

Θυμίζοντάς μας επίσης, ότι «Είναι φοβερό να ζεις σε ζαχαροπλαστείο και να έχεις υπογλυκαιμία. Είναι τραγικό να ζεις στην Ελλάδα και να μην έχεις όραμα και ελπίδα.

Η Ορθοδοξία, η ιστορία και η παράδοσή μας είναι πηγές με νερό πλούσιο σε δύναμη, ζωη και έμπνευση.

Αν από αυτό το νερό πιείτε και έτσι πορευθείτε, τότε η ζωή σας θα είναι δημιουργία και τότε δεν θα περιμένετε να αλλάξει ο κόσμος, αλλά θα έχετε ήδη εσείς αρχίσει να αλλάζετε τον κόσμο», έχουμε τις παρακαταθήκες του αγώνα μας. Γνωρίζουμε για ποιόν σκοπό και με ποια μέσα θα αγωνιστούμε.

Το τρίτο ενθαρρυντικό σημάδι στο ηθικό τέλμα που έχουμε περιπέσει, είναι η ταινία «ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ» του Κώστα Χαραλάμπους, βασισμένη στο βιβλίο του Καζαντζάκη. Έχω πολλά χρόνια να δω κανονική ταινία, που τα μηνύματα και τα διδάγματά της, να μιλούν ίσια στην καρδιά και την ψυχή του ανθρώπου.

Ο Καπετάν Μιχάλης, διαλέγει μεταξύ ενός παράφορου έρωτα και της απελευθέρωσης της πατρίδας του, της Κρήτης, από τον οθωμανικό ζυγό, και της επέκεινα ένωσης με την Ελλάδα. Στο σφοδρό αυτό δίλημμα,  διαλέγει ανεπιφύλακτα και παρά την παραφορά του, την πατρίδα. «Ελευτερία ή Θάνατος» αναφωνεί, επικεφαλής άλλης μία εξέγερσης της Κρήτης, σίγουρος ότι το αίμα των αποτυχημένων εξεγέρσεων δεν πάει χαμένο, γιατί της λευτεριάς ο σπόρος δεν ποτίζεται με νερό, παρά με αίμα.

Ο πατέρας του, καπετάν Σήφακας, δίνοντας ορμήνιες στον ευρωπαιοσπουδαγμένο εγγονό του, ο οποίος έχει ξεχάσει την πατρίδα και λατρεύει την επιστήμη, του λέει: «ο κρητικός έχει δύο πράγματα: τον θεό και το όπλο για την πατρίδα». Γιατί, όπως με θαυμασμό λέει στον άλλο του γιο, τον δάσκαλο Τύτιρο, όταν αυτός ντύνεται την φορεσια του πολεμιστή, «τον άντρα τον κάνει η ψυχή και η απόφαση, δεν τον κάνει το σώμα κι η φορεσιά», γιατί «έρχεται μία μέρα που θα πρέπει να μπούμε κι εμείς στον αγώνα. Το χρέος, το «πρέπει» αυτό, για την λευτεριά, κυβερνάει την ζωή μας».

Ο ίδιος ο Καζαντζάκης για το έργο του αυτό, αναφέρει: «Όταν άρχισα τώρα στα γεράματα να γράφω τον Καπετάν Μιχάλη, ο κρυφός μου σκοπός ήταν τούτος: να σώσω, ντύνοντας το με λέξεις, τ' όραμα του κόσμου όπως το πρωταντίκρισαν και το δημιούργησαν τα παιδικά μου μάτια. Κι όταν λέω τ' όραμα του κόσμου, θέλω να πω το όραμα της Κρήτης.* Δεν ξέρω τι γίνουνταν, την εποχή εκείνη, στ' άλλα παιδιά της λευτερωμένης Ελλάδας· μα τα παιδιά της Κρήτης ανάπνεαν έναν αέρα τραγικό στα ηρωικά και μαρτυρικά χρόνια του Καπετάν Μιχάλη, όταν οι Τούρκοι πατούσαν ακόμα τα χώματα μας και συνάμα άρχιζαν ν' ακούγονται να ζυγώνουν τα αιματωμένα φτερά της Ελευτερίας. Στην κρίσιμη αυτή μεταβατική στιγμή, τη γεμάτη πυρετό κι ελπίδες, τα παιδιά της Κρήτης γίνουνταν γρήγορα άντρες· οι ανύπνωτες έγνοιες των μεγάλων γύρα τους για την πατρίδα, για τη λευτεριά, για το Θεό που προστατεύει τους Χριστιανούς, για το Θεό που σηκώνει το σπαθί του να διώξει τους Τούρκους, κατασκέπαζαν τις συνηθισμένες χαρές και στεναχώριες του παιδιού.» Το όραμα για έναν κανονικό κόσμο και όχι τον παρηκμασμένο που ζούμε, προσφέρουν τα εικονίσματα των ηρώων του 21 που έχει ο Καπετάν Μιχάλης στο σπίτι του, και το καντήλι που δεν σβήνει ποτέ στου Καραϊσκου το εικόνισμα.

Για του Χριστού την πίστη την Αγία και για της Πατρίδος την Ελευθερία, αδέλφια. Αυτό είναι η Ελλάδα, κι ο ελληνισμός μπορεί και πρέπει να αναστηθεί.

*Δικηγόρος Παρ' Αρείω Πάγω

The post «Φως στην παρακμή μας»; Ειρήνη Μαρούπα appeared first on Militaire.gr.