Έχει καταλάβει η κυβέρνηση ότι η Ελλάδα δεν έχει το προνόμιο της αναμονής και χρειάζεται ΑΜΕΣΑ ισχυρή αποτροπή;

Άρθρο του Χρήστου Καπούτση 

Η απόσυρση των ΗΠΑ από τις διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία και η σιωπηρή παραδοχή ρωσικής στρατιωτικής υπεροχής συνιστούν κομβική γεωπολιτική εξέλιξη. Οι επιπτώσεις είναι βαθιές και για την Ε.Ε., και για την Ουκρανία, αλλά και  για την Ελλάδα,

Η απόκλιση των ΗΠΑ με την Ε.Ε. επί ουσιωδών θεμάτων  ασφάλειας συμπεριλαμβανομένου και του Ουκρανικού και ταυτόχρονα η σύγκλιση ΗΠΑ με  Ρωσία  για τα ίδια θέματα, αφήνουν  την Ευρώπη  χωρίς αμερικανικό δίχτυ ασφαλείας και  με αμφίβολη τη στρατηγική της αυτονομία.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

    Οι αυξανόμενες σε ένταση και επιχειρήματα  απόψεις για «ειρήνη με όρους Μόσχας» (π.χ. Ορμπάν, Σλοβάκοι, ακόμα και φωνές στη Γερμανία και Γαλλία) θα ενισχυθούν και ίσως αποτελέσουν κυρίαρχη άποψη στην Ε.Ε., που «διψά» για τα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα τα οποία και «απολάμβανε» σε προνομιακές τιμές, πριν από τον πόλεμο.

Ο  νέος γεωστρατηγικός συμβιβασμός (πρόταση Τραμπ που συζητά η Ρωσία, αλλά απορρίπτει μέρος της διχασμένης Ε.Ε.), με διατήρηση της Κριμαίας και του Ντονμπάς υπό ρωσικό έλεγχο, αποκλεισμό της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ και χαλάρωση των κυρώσεων σε βάρος της Μόσχας, πέρα από την αποδοχή των ρωσικών αιτημάτων (ουσιαστικά αποδοχή της στρατιωτική νίκης της Ρωσίας), σηματοδοτεί μια στρατηγικής σημασίας εξέλιξη: ότι οι ισχυροί μπορούν να αναθεωρούν σύνορα με τα όπλα, και η διεθνής τάξη προσαρμόζεται στην ισχύ. Πρόκειται για επικίνδυνο προηγούμενο. Ειδικά για την Ανατολική Μεσόγειο. Η Ευρώπη αποδεικνύεται για άλλη μια φορά στρατηγικά αδύναμη και εσωτερικά διχασμένη. Οι ΗΠΑ, από την άλλη, υπογράφουν διμερή συμφωνία με την Ουκρανία για την εκμετάλλευση στρατηγικών πόρων (σπάνιες γαίες, φυσικό αέριο),  αποκλείοντας σιωπηρά την Ε.Ε. από το μεταπολεμικό τοπίο, συμπεριλαμβανομένης και της ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης Ουκρανίας.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

 Παρότι η συμφωνία, ΗΠΑ-Ουκρανίας, για τις σπάνιες γαίες,  δεν περιέχει ρητές εγγυήσεις ασφαλείας, εντούτοις παγιώνει την αμερικανική στρατηγική παρουσία στην Ουκρανία, λειτουργώντας ως αποτρεπτικός παράγοντας έναντι της ρωσικής επιθετικότητας.

Η ουκρανική κρίση έχει μετατραπεί από περιφερειακή στρατιωτική σύγκρουση σε κομβικό γεωπολιτικό καθρέφτη των στρατηγικών ελλειμμάτων της Ε.Ε. Η Ένωση, παρά τα φιλόδοξα θεσμικά της εργαλεία, παραμένει ανίκανη να λειτουργήσει ως αυτόνομος διεθνής δρών στον τομέα της άμυνας, της ενέργειας και της διπλωματίας. Η Ε.Ε. δεν διαθέτει ενιαίο στρατιωτικό πυρήνα με επιχειρησιακή αυτονομία και παραμένει εξαρτημένη από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ ως εγγυητές ασφάλειας.

Εάν οι ΗΠΑ αποσύρουν τη στήριξή τους προς το Κίεβο, η Ε.Ε. δεν διαθέτει ούτε τα μέσα ούτε την πολιτική βούληση να καλύψει το κενό. Ο Ζελένσκι ήδη φαίνεται να προσαρμόζει τη ρητορική του στις νέες αμερικανικές απαιτήσεις, καθώς η ευρωπαϊκή στήριξη δεν μεταφράζεται σε στρατιωτική ισχύ. Παράλληλα, η Ε.Ε. αδυνατεί να σταθεροποιήσει από μόνη της το γεωενεργειακό τοπίο. Της λείπουν η στρατιωτική ισχύς, η τεχνολογική καινοτομία, η διπλωματική συνοχή και η στρατηγική αυτάρκεια που απαιτούνται για την ανάληψη ηγετικού ρόλου. Η Ε.Ε., αν και οικονομικά πανίσχυρη, είναι γεωπολιτικά και ενεργειακά εξαρτημένη και εσωτερικά διχασμένη. Μπορεί η Ε.Ε. να ασκεί πίεση, να προτείνει, να επιδοτεί, αλλά όχι να καθορίζει εξελίξεις ανεξάρτητα από τις ΗΠΑ, αλλά παραμένει παθητικό ενεργούμενο της αμερικανικής διπλωματίας.

Το εξίσου σημαντικό είναι ότι, η ρωσο-ουκρανική στρατιωτική σύγκρουση αποκάλυψε  μια βαθιά αλλαγή στον χαρακτήρα του σύγχρονου πολέμου. Οι συμβατικοί στρατοί χάνουν την κυρίαρχη υπεροχή τους απέναντι σε τεχνολογικά εξελιγμένα μέσα. Η τεχνοστρατηγική επανάσταση με drones, δορυφορική επιτήρηση, κυβερνοπολέμους και αλυσίδες logistics υψηλής ακρίβειας,  αποσταθεροποιεί τις υπάρχουσες ισορροπίες ισχύος και διαβρώνει το διεθνές νομικό σύστημα. Η διεθνής τάξη αδυνατεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά τέτοιες μεταβάσεις, εντείνοντας την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των θεσμών ασφάλειας.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

 Η Ελλάδα δεν πρέπει να επιλέξει μεταξύ της «αιώνιας σύγκρουσης» που εκφράζει η γραμμή Μακρόν–Κάλας και της «παράδοσης στην ισχύ» που συνεπάγεται το σχέδιο Τραμπ. Οφείλει να υποστηρίξει μια στρατηγική ειρήνης που θα βασίζεται στη δικαιοσύνη και στο διεθνές δίκαιο, αποτρέποντας τη δημιουργία τετελεσμένων που ενθαρρύνουν άλλους αναθεωρητικούς δρώντες στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως την Τουρκία.

Η ελληνική θέση μπορεί να στηριχθεί σε μια αρχή: καμία αλλαγή συνόρων δεν πρέπει να γίνεται μέσω στρατιωτικής βίας.

Παράλληλα, η ελληνική διπλωματία οφείλει να επιμείνει στη διασφάλιση ότι οι μικρές χώρες δεν είναι μόνες απέναντι σε ισχυρούς, αναθεωρητικούς γείτονες. Η Ελλάδα, μαζί με άλλες χώρες, πρέπει να υπερασπιστεί μια πολυμερή και σταθερή διεθνή τάξη,  που να αποτρέπει την καταστρατήγηση της κυριαρχίας κρατών.

Η πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στα κατεχόμενα και η προσπάθεια αναβάθμισης της αποσχιστικής τουρκοκυπριακής οντότητας ενισχύουν το αδιέξοδο στο Κυπριακό. Παράλληλα,  η παρουσία της Άγκυρας στη Συρία , συναντά την αντίδραση αραβικών χωρών και του Ισραήλ, αλλά την αποδοχή του νέο συριακού καθεστώτος των τζιχαντιστών του Τζολάνι. Από την άλλη όμως, η συνάντηση Μελόνι–Ερντογάν και οι υπό διαμόρφωση  πιθανές εξοπλιστικές συμφωνίες Ιταλίας - Τουρκίας, υπενθυμίζει,  ότι η Άγκυρα, κάθε άλλο παρά  είναι απομονωμένη. Η Τουρκία, ελίσσεται, επανατοποθετείται δυναμικά, «βάζει πόδι» στην ευρωπαϊκή άμυνα με την αγορά οπλικών συστημάτων από Ευρωπαϊκές Πολεμικές Βιομηχανίες, επενδύοντας σε στρατιωτική ισχύ και διπλωματική ευελιξία.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί αναμφίβολα, κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, όμως η δυτική αντίδραση συχνά αγνοεί το γεωστρατηγικό υπόβαθρο. Η Μόσχα θεωρεί την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ υπαρξιακή απειλή. Η  ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας που δεν θα περιλαμβάνει και την  Ρωσία και η επέκταση του ΝΑΤΟ υπήρξε, αλαζονική και κοντόφθαλμη για την συλλογική Δύση (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε.) και έχει μέρισμα ευθύνης για την στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία,  που ωστόσο, με βάσει τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου ήταν,  είναι και παραμένει απαράδεκτη.

Υπενθυμίζεται ότι κατά τις διαπραγματεύσεις για την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, ο τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ  διαβεβαίωσε τον Γκορμπατσόφ πως το ΝΑΤΟ «δεν θα επεκταθεί ούτε μια ίντσα προς Ανατολάς». Παρότι η υπόσχεση αυτή δεν αποτυπώθηκε επίσημα, η αγνόησή της καλλιέργησε ρωσικές ανησυχίες και ενίσχυσε την αφήγηση περί περικύκλωσης. Αυτή η αντίληψη, δικαίως ή αδίκως,  συνέβαλε στην ρωσική απόφαση εισβολής το 2022. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι απλώς ένα πεδίο μάχης. Είναι ένα ιστορικό εργαστήριο γεωστρατηγικής αναδιάταξης, όπου διασταυρώνονται οι πολιτικές της ισχύος, τα όρια της διπλωματίας, οι τεχνολογικές μεταλλάξεις και η κρίση νομιμοποίησης της διεθνούς τάξης. Και σε αυτό το ασταθές διεθνοπολιτικό περιβάλλον, προβάλλονται κρίσιμα διλήμματα για την Ελλάδα.  Η ελληνοτουρκική ισορροπία βρίσκεται ήδη υπό αναθεώρηση. Ο Ερντογάν ενισχύεται , με ιταλική και γερμανική στήριξη και ευρωπαϊκά εξοπλιστικά ανοίγματα. Εμφανίζεται πλέον όχι ως προβληματικός νατοϊκός σύμμαχος, αλλά ως "επιτήδειος ενδιάμεσος" μεταξύ Ευρώπης, Ρωσίας και Ανατολής.

Το μήνυμα είναι σαφές: η γεωπολιτική δεν επιβραβεύει τους αμυντικούς θεατές αλλά τους ενεργούς παίκτες. Αν η Δύση αποδέχεται ότι η Ρωσία έχει δικαίωμα σφαίρας επιρροής, τότε γιατί όχι και η Τουρκία στο Αιγαίο ή στην Κύπρο;

Η Ελλάδα δεν έχει το προνόμιο της αναμονής. Χρειάζεται, άμεσα ισχυρή  αποτροπή χωρίς ετεροεξάρτηση.  Διπλωματική τόλμη με πολυμερείς πρωτοβουλίες για τη θεσμική ασφάλεια των μικρών κρατών έναντι αναθεωρητικών πολιτικών που εκδηλώνονται με τη χρήση στρατιωτικής βίας.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Η Ελληνική Κυβέρνηση, αδυνατεί να αντιληφθεί το μέγεθος της απειλής από τη Τουρκίας και να την εντάξει στο αναρχο και αναθεωρητικό και συγκρουσιακό διεθνές περιβάλλον... Οι κ.κ. Μητσοτάκης και Γεραπετρίτης, δεν τόλμησαν να αποδοκιμάσουν τις αναθεωρητικές δηλώσεις Ερντογάν από τα κατεχόμενα του ψευδοκράτους.   Η παθητική έως μοιρολατρική στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης απέναντι στις μαξιμαλιστικές και αναθεωρητικές πρακτικές της Τουρκίας σε Αιγαίο, Θράκη και Κύπρο, που στηρίζονται στην στρατιωτική ισχύ της γείτονος και συμμάχου χώρας, γεννούν αβίαστα ερωτηματικά,  για την σοβαρότητά ή μη , της Κυβέρνησης Μητσοτάκη....

Συμπερασματικά  Η εγκατάλειψη της Ουκρανίας δεν είναι το τέλος ενός πολέμου. Είναι το άνοιγμα ενός νέου γεωπολιτικού κύκλου. Πιθανή παρόμοια εξέλιξη στην Ανατολική  Μεσόγειο.  Η Ελλάδα δεν μπορεί να βασίζεται σε «βεβαιότητες» περί  αμερικανικής ή γαλλικής εγγύησης για τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Αυτά αποτελούν «εφηβικές  ονειρώξεις» ώριμων ανδρών επιφορτισμένων με την ευθύνη της άμυνας , της διπλωματίας και την αξιοπιστία της χώρας στο διεθνοπολιτικό περιβάλλον μεταβαλλόμενης ισχύος.   Η παγκόσμια αρχιτεκτονική ασφάλειας καταρρέει, όχι θεωρητικά , αλλά πρακτικά και «επί του πεδίου», χειροπιαστά. Ό,τι δεν υπερασπίζεται, χάνεται. Και η Ελλάδα δεν έχει το περιθώριο να περιμένει , τι θα αποφασίσουν «οι άλλοι» σύμμαχοι, εταίροι και γείτονες για κυριαρχικά και οιονεί , κατά κάποιο τρόπο π.χ. ΑΟΖ,  κυριαρχικά της δικαιώματα ...

Πρέπει να είναι ενεργός παρούσα, με πατριωτική ευθύνη,  με αποφασιστική πυγμή, ώστε να αποτρέψει οδυνηρές  εξελίξεις που αφορούν την έμπρακτη αμφισβήτηση εθνικής κυριαρχίας.

The post Έχει καταλάβει η κυβέρνηση ότι η Ελλάδα δεν έχει το προνόμιο της αναμονής και χρειάζεται ΑΜΕΣΑ ισχυρή αποτροπή; appeared first on Militaire.gr.