«Tiny Beautiful Things»: Η Νία Βαρντάλος υποδύεται τη Sugar και απαντά στις επιστολές σας

Σε μια εποχή όπου η φωνή μας συχνά χάνεται μέσα στον θόρυβο, η Sugar, η γλυκιά και αφοπλιστική ηρωίδα της παράστασης Tiny Beautiful Things την οποία υποδύεται η Νία Βαρντάλος στο Θέατρο Παλλάς, έρχεται να μας θυμίσει τη δύναμη της ειλικρινούς επικοινωνίας.

Με αφορμή τη μοναδική αυτή θεατρική παράσταση ανοίξαμε την πόρτα σε εσάς, τους αναγνώστες μας, και σας ζητήσαμε να μοιραστείτε μαζί μας τις πιο προσωπικές

Η Sugar απαντά τώρα σε κάθε σας γράμμα με τρυφερότητα, σοφία και κατανόηση, αποκαλύπτοντας τις μικρές ομορφιές της ζωής που συχνά ξεχνάμε μέσα στη φασαρία της καθημερινότητας.

Διαβάστε παρακάτω τις επιστολές, καθώς πίσω από κάθε γράμμα κρύβεται μια ιστορία που αξίζει την προσοχή.

Αγαπητή Sugar,

Είμαι 40 χρονών και πριν από τρία χρόνια έφυγα από έναν γάμο που είχε γίνει πια βαρετός και άδειος. Δεν υπήρχε κάτι οδυνηρό, αλλά ούτε και κάτι που να με κρατάει ζωντανή μέσα του. Έκανα αυτή την αλλαγή γιατί πίστεψα ότι μπορώ και αξίζω να ζήσω κάτι πιο ουσιαστικό, πιο αληθινό.

Πέρυσι γνώρισα έναν άνθρωπο που, με πολλούς τρόπους, είναι αυτό ακριβώς που ήθελα. Έχουμε όμορφη επικοινωνία, μιλάμε ουσιαστικά, υπάρχει συναισθηματική σύνδεση και νιώθω ότι με "βλέπει" με έναν τρόπο που δεν το είχα ξαναζήσει.

Όμως και αυτό είναι το «αγκάθι» δεν έχουμε καλή χημεία στο σεξ. Δεν είναι απλώς θέμα συντονισμού ή συνηθειών· είναι σαν να λείπει η επιθυμία, η ένταση, το παιχνίδι. Και το πιο δύσκολο είναι πως, ενώ έχω προσπαθήσει να του το επικοινωνήσω με ευαισθησία και χωρίς πίεση, εκείνος δεν δείχνει πρόθεση να το δουλέψουμε ή να το δούμε μαζί πιο βαθιά. Είναι σαν να μην τον αφορά.

Αυτό με έχει αρχίσει να με διαβρώνει εσωτερικά. Δεν νιώθω ποθητή, νιώθω να χάνω την αυτοπεποίθησή μου και να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου, κάτι που δεν μου έχει ξανασυμβεί έτσι.

Από την άλλη, δεν μπορώ να τον αποχωριστώ εύκολα. Είναι σημαντικός για μένα. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω σε μια σχέση χωρίς επικοινωνία, αλλά ούτε και να μείνω σε μία χωρίς ερωτική ένταση.

Sugar, να δώσω κι άλλο χρόνο; Να ελπίσω ότι κάτι θα αλλάξει; Ή μήπως, στην πραγματικότητα, έχω ήδη την απάντηση και απλώς δυσκολεύομαι να την αποδεχτώ;

Με αγάπη και εκτίμηση,

Λάουρα

ΑγαπητήΛάουρα,

Κάποτεείχα ρωτήσει έναν φίλο: «Γιατί βλέπουμετόσο καθαρά τι πρέπει να κάνει ο άλλος,αλλά δυσκολευόμαστε τόσο να δούμε τιστο καλό πρέπεινα κάνουμε εμείς;» Μου είχε απαντήσει:«Η λογική και το συναίσθημα συνυπάρχουνπάντα στις αποφάσεις μας. Η “λογική”,όμως, με την οποία μπορείς να εξετάσειςτις αποφάσεις των άλλων, δεν θα είναιποτέ ίδια με το συναίσθημα που βιώνειςτις δικές σου αλήθειες. Αν λοιπόν αυτήτην ιστορία σου την έλεγε μια φίλη, τιθα της έλεγες;»

Αυτή η τόσο κοινότυπη , και ίσως «πεπαλαιωμένη», συμβουλή, σε μένα ξεκλείδωσε κάτι. Κατάφερα, μέσα από αυτή τη σκέψη, να διώξω ό,τι με σταματούσε από το να δώσω μια σαφή απάντηση στα ερωτήματά μου. Και τότε άρχισα να βλέπω όλα τα «πρέπει», τα «μπορώ» και τα «θέλω» μου να ξεμπλέκονται και να παίρνουν το καθένα τη κατεύθυνση που του αρμόζει. Αν, λοιπόν, η «φίλη» αυτή τέλειωνε τη διήγησή της με το ερώτημα: «μήπως, στην πραγματικότητα, έχω ήδη την απάντηση και απλώς δυσκολεύομαι να την αποδεχτώ;» θα της απαντούσες: «Αν έχεις φτάσει να το ρωτάς αυτό, τότε ίσως ήδη ξέρεις ποια είναι η απάντηση.»

Αυτό που μπορώ να σου πω εγώ, είναι ότι: Μας αξίζει να είμαστε σε σχέσεις που μας κάνουν να νιώθουμε ποθητές, παρούσες, ζωντανές. Να μας βλέπουν, να μας ακούν, να μας θέλουν. Αν το να νιώθεις ποθητή έχει για σένα τόση «δύναμη», που όσα παίρνεις από αυτή τη σχέση δεν μπορούν να «αντισταθμίσουν» την έλλειψη αυτή, τότε ξέρεις ποια είναι η απάντηση. Αν, όμως, αισθάνεσαι ότι όσα σου δίνει αυτή η σχέση σε γεμίζουν τόσο, ώστε να υπερκαλύπτουν αυτό που «λείπει», τότε κι αυτή είναι απάντηση. Ό,τι κι αν αποφασίσεις, ας είναι αυτό που τιμά τις πραγματικές ανάγκες και τα «θέλω» σου.

Υπογραφή,
Sugar

Αγαπητή Sugar,

Εδώ και καιρό, παρατηρώ ότι εξαφανίζεται το φαγητό μου από το κοινόχρηστο ψυγείο στη δουλειά. Στην αρχή νόμιζα πως ίσως κάποιος έκανε λάθος. Τελικά όμως, μετά από λίγη παρακολούθηση και μερικές… δοκιμές, ανακάλυψα ποια είναι η ένοχη -μια συνάδελφος που ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρεί το φαγητό μου «κοινό αγαθό».

Το πρόβλημα είναι πως δε θέλω να το κάνω θέμα και να φανώ μικρόψυχη. Από την άλλη, δεν μπορώ κάθε μέρα να πεινάω ή να σκέφτομαι τρόπους να κρύψω το φαγητό μου λες και είμαι σε reality επιβίωσης.

Έχω σκεφτεί να της το πω ευθέως, αλλά φοβάμαι ότι θα δημιουργηθεί ένταση και κακή ατμόσφαιρα στο γραφείο. Υπάρχει τρόπος να της περάσω το μήνυμα κομψά αλλά αποτελεσματικά;

Πες μου εσύ, Sugar. Πώς αντιμετωπίζεις κάποιον που σου τρώει το φαγητό και το ξέρεις; Help

Γ.Γ

Αγαπητή Γ.Γ.,

Θυμάμαι ακόμα, όταν ήμουν πέντε, ένα αγόρι, ο Αρχέλαος, με είπε «χοντρή» και μου άρπαξε το σάντουιτς από τα χέρια. Δεν αντέδρασα. Τον άφησα.

Αξίζει να σημειωθεί πως εκείνο το σάντουιτς ήταν ό,τι πιο κοντά είχα φτάσει, τότε, και ίσως ακόμη και τώρα, στο «θαύμα». Ήταν η πρώτη φορά που η μαμά μου αποφάσισε να μου ετοιμάσει φαγητό για το σχολείο. Η πρώτη φορά που κράτησα στα χέρια μου κάτι που είχε φτιαχτεί αποκλειστικά για μένα. Εικοσιπέντε χρόνια και άπειρες απογοητεύσεις μετά, θυμάμαι ακόμη αυτή τη μικρή απώλεια.

Από τότε, κάθε φορά που κάποιος μού παίρνει κάτι δικό μου, λέω: «Την επόμενη φορά θα μιλήσω. Θα διεκδικήσω ό,τι είναι δικό μου». Και κάθε φορά είτε για να μην ταράξω ισορροπίες είτε για να μη χαλάσω σχέσεις σιωπώ. Και συνεχίζω, περιμένοντας αυτή την «επόμενη φορά»: για ένα σάντουιτς, για έναν γκόμενο, για μια δουλειά που δικαιωματικά μου ανήκει.

Μπροστάστο γράμμα σου, και ούσα τόσο κοντά στοπρόβλημά σου, ένιωσα την ανάγκη να ζητήσωσυμβουλή από κάποιον τρίτο. Η απάντησήτου ήταν: «Πες της, στο επόμενο ταπεράκιπαστίτσιο, να κρύψει μέσα και τοναγαπημένο της μικροσκοπικό δονητή.Ενέχει, βέβαια, τον κίνδυνο της κλοπήςκαι αυτού του αγαθού, αλλά norisk,nogain,noglory,nopain,που λέει και μια αγγλική ρήση». Γέλασα.Το σκέφτηκα. Αλλά μετά αναρωτήθηκα: «Πώςθα βοηθήσει αυτό, όμως, την Γ.Γ.; Πώς θαβοηθήσει κι εμένα να μη δεχόμαστε πιανα μας παίρνουν ό,τι είναι δικό μας;»

Σκέφτηκαπολύ. Ρώτησα κι άλλους. Και, δύο ώρες καιάπειρες σκέψεις μετά, κατάλαβα τοαυτονόητο: όσους "ύπουλους" τρόπουςκι αν αναζητήσεις για να ανατρέψειςαυτή τη συνθήκη, ο μόνος δρόμος πουμπορεί πραγματικά να δουλέψει είναι οαπλός, ο ευθύς. Να αποφασίσεις πως αυτήτη φορά, το δίκιο σου και το κεκτημένοσου θα υπερισχύσουν της όποιας αναστολής.

Αν, λοιπόν, η «Μαρία» και μαζί της ένα μεγάλο μέρος της εταιρείας ακούσει: «Αν πεινάς, δεν έχεις χρόνο, λεφτά, ή σου αρέσει το φαΐ μου περισσότερο από το delivery, πες μου να σου φέρνω ταπεράκι. Το να μου κλέβεις κάθε μέρα το φαγητό δεν βοηθά κανέναν», τότε όχι μόνο η Μαρία, αλλά και ο Μπάμπης θα το ξανασκεφτεί πριν «πάρει» κάτι από εσένα. Και ο κύριος Διευθύνων θα δει ένα άλλο πρόσωπο της Γ.Γ. εκείνης που διεκδικεί, που βάζει στη θέση του όποιον και ό,τι χρειάζεται, που μένει πιστή στον χαρακτήρα της.

Υπογραφή,
Sugar

Καλησπέρα, το τελευταίο διάστημα νιώθω χαμένη με έναν κουραστικό τρόπο που με φθείρει καθημερινά. Έχω μια κανονική ζωή. Δουλειά, υποχρεώσεις, σχέσεις όλα όπως πρέπει. Αλλά μέσα μου νιώθω σαν να μην είμαι «εκεί». Δεν νιώθω τον ενθουσιασμό που είχα κάποτε. Δεν ξέρω αν αυτό είναι απλώς μέρος του να μεγαλώνεις ή αν έχω αφήσει τον εαυτό μου να χαθεί μέσα στη ρουτίνα. Αναρωτιέμαι αν το νιώθουν κι άλλοι αυτό. Αν είναι φυσιολογικό. Αν υπάρχει τρόπος να ξαναβρώ αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που ήθελε κάτι παραπάνω από απλώς «να περνάει η μέρα». Ίσως και να μην είμαι η μόνη που νιώθει έτσι. Θα ήθελα τη συμβουλή σου για το πώς μπορώ να το διαχειριστώ.

Με εκτίμηση,
Α

ΑγαπητήΑ,

Δεν είναι πολλά αυτά για τα οποία μπορώ να μιλήσω με σιγουριά στη ζωή μου, αλλά σίγουρα ένα απ’ αυτά είναι πως δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι. Το να παρασυρθείς από τη ρουτίνα της καθημερινότητας όσο «ενδιαφέρουσα» κι αν είναι είναι το πιο εύκολο πράγμα. Η δουλειά, οι υποχρεώσεις, τα βάρη των άλλων, όσα υπομένουμε, αντέχουμε, αποδεχόμαστε... γίνονται τελικά η άγκυρα που μας τραβάει σε μια αέναη ρουτίνα.

Σε αντίστοιχη φάση με σένα, κάποιος μου θύμισε τα «μικρά, όμορφα πράγματα» της ζωής αυτά που, παρά το μικροσκοπικό τους μέγεθος, μπορούν να φέρουν τόση ομορφιά, ικανή να αντισταθμίσει όλες τις άγκυρες, μικρές και μεγάλες, που αναπόφευκτα θα συναντήσεις.

Δενμπορώ να σου πω εγώ ποια είναι αυτά γιασένα. Το ξέρεις ήδη. Είναι δικά σου,προσωπικά. Μια βόλτα, μια συναυλία, έναταξίδι, ένα νέο άθλημα. Και μέσα απόαυτά, στην απαρχή μιας νέας ζωής, η ίδιαη ζωή αλλάζει και αναγεννιέται.

Υπογραφή,
Sugar

Αγαπητή Sugar,

Με τον σύντροφό μου είμαστε μαζί εδώ και τρία χρόνια. Περνάμε καλά. Υπάρχει αγάπη, έλξη, τρυφερότητα. Δεν υπάρχουν καβγάδες, δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για να φύγω. Υπάρχει όμως κάτι άλλο: στασιμότητα. Δεν κάνουμε σχέδια. Δεν μιλάει ποτέ για το μέλλον. Κι όταν το κάνω εγώ, αλλάζει θέμα ή λέει «μη βιαζόμαστε».

Μένω γιατί τον αγαπώ. Αλλά κάθε τόσο αναρωτιέμαι: με αγαπάει κι εκείνος ή απλώς του είναι εύκολο να είναι μαζί μου; Είμαι αυτή με την οποία μοιράζεται τη ζωή του ή απλώς περνάει τον χρόνο του μέχρι να βρει άλλη;

Δεν θέλω να πιέσω για κάτι. Αλλά φοβάμαι ότι αν δεν μιλήσω, θα απογοητευτώ τελικά. 

Sugar, πώς ξέρεις αν ο άλλος θέλει πραγματικά να είναι μαζί σου; Και πώς φεύγεις από κάτι που μοιάζει καλό, αλλά δεν σε γεμίζει πια;

Φιλικά,

Αθανασία

ΑγαπητήΑθανασία, 

Τοαν παίρνεις αγάπη μπορείς να το νιώσειςμόνο εσύ σύμφωνα με το τι σε κάνει νααισθάνεσαι ότι σε αγαπούν. Μένεις γιατιτον αγαπάς. Εσύ γιατί τον αγαπάς; Γιατίέχεις βρει στο πρόσωπό του την αγάπη ήγιατί περιμένεις να μετουσιωθεί σε κάτιάλλο που εσύ επιθυμείς; Εσύ βιάζεσαι,εκείνος αποφεύγει. Και οι δύο μπορεί ναέχετε δίκιο και οι δύο όμως μπορεί ναυποκρίνεστε ότι είστε ευχαριστημένοιή να περιμένετε κάτι άλλο.

Δενείναι κακό να ζεις τη στιγμή και νααφήσεις το χρόνο να δείξει. Καταλαβαίνωότι βιάζεσαι, θέλεις να τρέξεις, νακρατήσεις αυτό που έχεις και να το παςπαρακάτω σκεπτόμενη ίσως ότι το παρακάτωμπορεί να γίνει και πιο ταιριαστό σεαυτό που έχεις στο μυαλό σου. Κι ανεκείνος θέλει το χρόνο του για να είναισίγουρος για το παρακάτω; Για να είναιπιο τίμιος με εσένα και τον εαυτό του;

Πρώταθα σου πρότεινα να επικοινωνήσεις πωςαισθάνεσαι. Είστε τρία χρόνια μαζί,κάποιοι παντρεύονται σε έναν μήνακάποιοι επειδή η ζωή τους πήγε αναγκαστικάπαρακάτω, όμως ο κάθε άνθρωπος έχει τοδικό του χρόνο. Συζήτησε πως νιώθειςγια εκείνον και τι σκέφτεσαι. Αν έχειςτο θάρρος να πεις την αλήθεια σου τότεέχεις το θάρρος να ακούσεις και τηναλήθεια του άλλου, όποια κι αν είναι. Κιαν πάλι σου ζητήσει χρόνο, ξέρεις εσύποια είναι τα όριά σου. Και κυρίως...εμπιστεύσου το ένστικτό σου! Αυτό που,θάβεται εκεί πίσω από αυτό που θα θέλαμενα συμβεί και ξεχνάμε να ακούσουμε αυτόπου συμβαίνει πραγματικά. Τιλέει το ένστικτό σου;

Υπογραφή
Sugar

Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr