5 γυναίκες που άλλαξαν τη μόδα και πρέπει να γνωρίζετε

Η μόδα είχε πάντα να κάνει με την πολιτική. Από τα power suits της δεκαετίας του '80 και τις μπλούζες με φιόγκο, μέχρι τις Χρυσές Σφαίρες του 2018, όπου οι παρευρισκόμενοι συντόνισαν τα σύνολά τους στα μαύρα για να τιμήσουν το κίνημα #MeToo, αυτό που φοράμε λέει μια ιστορία.

Και πίσω από μερικές από τις πιο ριζοσπαστικές αλλαγές στο στιλ, υπάρχει μια γυναίκα που ήταν πρόθυμη να ξεπεράσει τα όρια.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η βρετανική Independent

Αν και ο κατάλογος αυτός δεν είναι πλήρης - δεν υπάρχει η Κοκό Σανέλ, η Βικτώρια Μπέκαμ ή η Στέλλα Μακάρτνι- αυτά είναι τα ονόματα που ίσως δεν είναι τόσο αναγνωρίσιμα, αλλά σίγουρα θα έπρεπε να είναι.

Sarah Burton

Γνωστή για τον σχεδιασμό του νυφικού της Κέιτ Μίντλετον, η σχεδιάστρια Sarah Burton, ανέλαβε το τιμόνι της Alexander McQueen κάτω από τραγικές συνθήκες.

Μετά τον θάνατο του ιδρυτή, Lee Alexander McQueen, το 2010, διορίστηκε ως διάδοχός του μετά από χρόνια στενής συνεργασίας μαζί του.

Η Burton διατήρησε τον σκοτεινό ρομαντισμό του McQueen, ενώ τον τελειοποίησε με μια πιο μαλακή, πιο θηλυκή πινελιά. Το 2011, το περίτεχνο μεταξωτό σατέν νυφικό της για την τότε Δούκισσα του Κέιμπριτζ αποτέλεσε σημείο καμπής για το brand.

Με την πάροδο των ετών, ενέπνευσε τις συλλογές του McQueen με τη βρετανική κληρονομιά, τον σκοτεινό ρομαντισμό και μια ποιητική ευαισθησία, ισορροπώντας την παράδοση με τον μοντερνισμό.

Μετά από πάνω από δύο δεκαετίες στον McQueen, η Burton ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο το 2024, ως δημιουργική διευθύντρια του Givenchy, του οίκου μόδας που σχεδίασε το νυφικό της Μέγκαν Μαρκλ, το 2018.

Όλα τα βλέμματα στρέφονται τώρα στο πώς θα διαμορφώσει την επόμενη εποχή του γαλλικού οίκου μόδας με το χαρακτηριστικό της μείγμα τεχνικής ακρίβειας, αφήγησης ιστοριών και σύγχρονης θηλυκότητας.

Chemena Kamali για την Chloé

Η Chemena Kamali, που διορίστηκε δημιουργική διευθύντρια της Chloé τον Οκτώβριο του 2023, αναβίωσε το brand με τη σύγχρονη εκδοχή του boho-chic.

Η Kamali ξεκίνησε την καριέρα της ως ασκούμενη στην Chloé υπό την Phoebe Philo, ενώ αργότερα εργάστηκε στην Alberta Ferretti και στον Yves Saint Laurent.

Αλλά η γερμανικής καταγωγής σχεδιάστρια έκλεισε τον κύκλο της όταν αντικατέστησε την Gabriela Hearst στον γαλλικό οίκο μόδας, επαναπροσδιορίζοντας τη χαρακτηριστική θηλυκότητα του οίκου, συνδυάζοντας την αβίαστη γοητεία με τις ακραίες λεπτομέρειες.

Η πρώτη της συλλογή για το φθινόπωρο/χειμώνα 2024 περιείχε ελαφριές μπλούζες, over the knee μπότες και σκληρά τζιν, τα οποία αντανακλούσαν το προσωπικό της στυλ.

Η Kamali επαναπροσδιόρισε την ιδέα της θηλυκότητας για την οποία είναι γνωστή η μάρκα, δίνοντας το έναυσμα για τη λεγόμενη «τρέλα της Chloé», η οποία έκανε πλήθος διασημοτήτων να φορούν τη συλλογή στα κόκκινα χαλιά- από τη Daisy Edgar-Jones μέχρι την Jennifer Lopez, τη Zoe Saldaña και τη Sienna Miller.

«Ήταν σαν να άνοιγε αυτός ο κόσμος μπροστά μου», δήλωσε η Kamali για την πρώτη της εμπειρία στον οίκο. «Ήταν πραγματικά σαν να έλεγα: "Εντάξει, εδώ ανήκω. Ήταν μια από εκείνες τις αποφασιστικές στιγμές, όταν συνδέεσαι με κάτι που αισθάνεσαι διαισθητικά σωστό"».

Miuccia Prada

Η Miuccia Prada έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ταχέως μεταβαλλόμενη εξέλιξη της γυναικείας μόδας στον 20ό και 21ο αιώνα.

Ενώ η μόδα τον 20ό αιώνα ήταν μια ιστορία απελευθέρωσης - πρώτα από τους κορσέδες, στη συνέχεια από τις μακριές φούστες και τελικά από τις γόβες-στιλέτο - μια προσδοκία παρέμεινε: Τα γυναικεία ρούχα έπρεπε να είναι όμορφα. Σε αυτό το σημείο η Miuccia Prada άλλαξε το παιχνίδι.

Με σπουδές στις πολιτικές επιστήμες και πρώην μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, η Prada ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση πολυτελών δερμάτινων ειδών στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Αυτό που έκανε με το brand ήταν επαναστατικό. Αντί να ακολουθεί τις παραδοσιακές ιδέες για την ομορφιά, τις αμφισβήτησε. Η συλλογή της για την άνοιξη/καλοκαίρι του 1996 -που συχνά αποκαλείται συλλογή «ugly prints»- γιόρτασε αυτό που η μόδα είχε από καιρό απορρίψει: Tολμηρά prints σε στιλ ταπετσαρίας, χρωματικές αντιθέσεις, τετράγωνα παπούτσια με T-strap και loafers με χοντρό τακούνι.

Όπως το είχε θέσει η ίδια: «Το άσχημο είναι ελκυστικό, το άσχημο είναι συναρπαστικό. Ίσως επειδή είναι πιο καινούργιο».

Το όραμά της αναδιαμόρφωσε τη μόδα στα τέλη της δεκαετίας του '90. Ξαφνικά, οι κομψές γυναίκες δεν φορούσαν μόνο λεπτά φορέματα και ψηλά τακούνια, αλλά φορούσαν χοντρά γυαλιά, ιδιόρρυθμα prints και βαριά παπούτσια.

Η Prada συνέχισε να διευρύνει τα όρια, συνδυάζοντας μίντι φούστες με στιβαρά μποτάκια, αναμειγνύοντας babydoll tops με σορτς και κάνοντας τις κάλτσες με σανδάλια να φαίνονται αβίαστα cool.

Μετέτρεψε τα πρακτικά, καθημερινά αντικείμενα -όπως τα νάιλον φουσκωτά μπουφάν- σε υψηλή μόδα, ενώ εξακολουθούσε να σχεδιάζει λαμπερά φορέματα που αγκάλιαζαν τις καμπύλες.

Η ιδιοφυΐα της Prada έγκειται στην ικανότητά της να κάνει οτιδήποτε επιθυμητό - είτε πρόκειται για έναν απροσδόκητο συνδυασμό χρωμάτων, είτε για ένα χρηστικό ύφασμα, είτε για αντιθετικές σιλουέτες.

Η Ιταλίδα σχεδιάστρια μόδας είχε πάντα αίσθηση του σφυγμού της επικαιρότητας, γεγονός που έκανε την εταιρεία Miu Miu (που ξεκίνησε το 1993) να γίνει αμέσως επιτυχία στη νεολαία της μόδας και τη γενιά Z, δημιουργώντας πιο πρόσφατα το ενδιαφέρον για πλισέ μίνι φούστες, μπαλαρίνες me κρδέλες και geek-chic γυαλιά.

Η Miuccia Prada είναι επιτυχημένη επειδή δεν σχεδιάζει απλώς ρούχα, αλλά επαναπροσδιορίζει την ομορφιά, αποδεικνύοντας ότι η αυτοπεποίθηση και η ατομικότητα θα είναι πάντα στη μόδα.

Katharine Hamnett

Πρωτοπόρος της πολιτικής μόδας, η Katharine Hamnett χρησιμοποίησε τα ρούχα ως εργαλείο ακτιβισμού.

Στο επίκεντρο της σκηνής μόδας του Λονδίνου τη δεκαετία του 1980, η Hamnett έντυσε είδωλα όπως ο George Michael, κάνοντας παράλληλα τολμηρές δηλώσεις - με πιο γνωστή τη συνάντησή της με την τότε πρωθυπουργό των Συντηρητικών Margaret Thatcher το 1984, φορώντας ένα μπλουζάκι που έγραφε «Το 58% ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ PERSHING», διαμαρτυρόμενη για τα πυρηνικά όπλα.

Τη δεκαετία του 1990, η Hamnett αποκάλυψε τις καταστροφικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις των βαμβακοπαραγωγών που πέθαιναν από τη χρήση φυτοφαρμάκων στην παραγωγή βαμβακιού.

Πήρε θέση, μετατοπίζοντας την επιχείρησή της ώστε να επικεντρωθεί στην ηθική, βιώσιμη μόδα πολύ πριν αυτή γίνει mainstream. Ενώ άλλοι κυνηγούσαν το κέρδος, εκείνη μιλούσε για την περιβαλλοντική καταστροφή και την εκμετάλλευση των εργαζομένων, αντιμετωπίζοντας συχνά αντιδράσεις από τη βιομηχανία.

Σήμερα, η επιρροή της είναι μεγάλη. Τα μπλουζάκια με συνθήματα αποτελούν πλέον βασικό στοιχείο του ακτιβισμού, η βιώσιμη μόδα είναι ένα mainstream κίνημα και η Hamnett αναγνωρίζεται επιτέλους ως οραματίστρια. Αν η βιομηχανία την είχε ακούσει πριν από 30 χρόνια, ίσως να μην βρισκόταν στην κρίση βιωσιμότητας στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Diane von Furstenberg

Μπορεί να την ξέρετε ως την εφευρέτρια του wrap dress. Η Diane von Furstenberg παρουσίασε για πρώτη φορά το ρούχο το 1974, φθάνοντας στην ιδέα όταν χώρισε από τον τότε σύζυγό της, πρίγκιπα Egon von Furstenberg, καθώς ήθελε να φοράει κάτι που να μοιάζει μοντέρνο και ανεξάρτητο, μακριά από την προηγούμενη γκαρνταρόμπα μιας σοσιαλιτέ.

«Συνήθως, το παραμύθι τελειώνει με το κορίτσι που παντρεύεται τον πρίγκιπα», δήλωσε στη Vogue το 2012. «Αλλά το δικό μου ξεκίνησε μόλις τελείωσε ο γάμος».

Μέχρι το 1976, η von Furstenberg πουλούσε 25.000 φορέματα την εβδομάδα. Καθώς το στιλ έγινε εξαιρετικά δημοφιλές, ακολούθησαν αμέτρητες απομιμήσεις, με αποτέλεσμα να σημειωθεί πτώση στις επιχειρήσεις της. Ωστόσο, σε αντίθεση με πολλούς σχεδιαστές που χάθηκαν, η von Furstenberg έκανε μια αξιοσημείωτη επιστροφή στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Το 2006, έγινε πρόεδρος του Συμβουλίου Σχεδιαστών Μόδας της Αμερικής (CFDA), έναν ρόλο που κράτησε μέχρι το 2019, όταν τον παρέδωσε στον Tom Ford.

Μέχρι τότε, μια νέα γενιά από λάτρεις της μόδας αγκάλιασε το brand της, είτε γνώριζαν είτε όχι την ιστορία του wrap dress.

Διαβάστε περισσότερα στο bovary.gr