Στη μνήμη της αδελφής Αρχαγγελίας (2-7-2015)

Η αγαπημένη μας αδελφή Αρχαγγελία, η κατά κόσμον, Αθηνά Σαλούμη, γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Φοινί, κόρη ευσεβών γονέων, του Γιαννή και της Θεοδώρας Σαλούμη, και εγγονή του ευλαβεστάτου ιερέως Χριστοδούλου, στις 30 Νοεμβρίου, ημέρα εορτής του Αποστόλου Ανδρέου, το 1918. Το βρέφος ηύξανε και εκραταιούτο, όμως με μία αποστροφή στο γάλα, το οποίο δεν μπορούσε να γευθή, μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής της. Το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, ήταν το πιο αρχοντικό της περιοχής. Ο πατέρας, πετυχημένος επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης του εργοστασίου, μοναδικού στην Κύπρο,

αναψυκτικού γκαζόζας με το όνομα «Σαλούμη ». Το αρχοντικό σπίτι της Αθηνάς, με όλο τον πλούσιο οικιακό εξοπλισμό της εποχής, είναι σήμερα το πολύ γνωστό μουσείο του Φοινιού.

Παρόλ’ αυτά, μέσα σ᾿ αυτό το πλούσιο σπίτι, η μικρή Αθηνά, γεύθηκε πολλές φορές την αποδοκιμασία, την απομόνωση, την απόρριψη, την στέρηση της οικογενειακής αγάπης. Ίσως οι προκαταλήψεις και η νοοτροπίες της εποχής, ευνοούσαν αυτές τις συμπεριφορές. Για την μικρή Αθηνά, έγιναν οι αφορμές για να θωρακισθή με έναν ατσάλινο και σκληρό χαρακτήρα, που περιέκρυβε μία πικραμένη μαραζωμένη και ευαίσθητη ψυχή. Νωρίς, από την εφηβική ηλικία, σκιρτά στην καρδιά της, μια αγάπη για κάτι ανώτερο, θεϊκό, αγνό, ήδη ο Νυμφίος Χριστός, κτυπούσε με γλυκά σκιρτήματα την πόρτα της καρδιάς της. Με πλήρη επίγνωση, αποδέχεται το θεϊκό κάλεσμά της και αποφασιστικά ενημερώνει τον πνευματικό της, πατέρα Παγκράτιο, ιερομόναχο οσίας μνήμης στην γειτονική με το χωριό της, ιερά Μονή Τροοδιτίσσης. Προσπαθεί ο καλός πνευματικός, να βοηθήση τη νεαρή Αθηνά να ενταχθή σε μοναστικούς χώρους της εποχής. Κάποια εμπόδια, προσθέτουν χρόνια αναβολής και αναμονής. Η Αθηνά περιμένει, τα χρόνια περνούν, ώσπου έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.

Με την ευχή του πνευματικού της, πατρός Νήφωνος, πάλιν της Μονής Τροοδιτίσσης, γίνεται το μεγάλο βήμα, η είσοδος της στην ιερά Μονή Αγίου Μηνά. Πάντοτε στα λόγια της, ήταν ευγνώμων για αυτόν τον πνευματικό της πατέρα Νήφωνα, που ακόμα και στα επόμενα χρόνια στάθηκε βοηθός και καθοδηγητής της. Εισάγεται στην ιερά Μονή Αγίου Μηνά, στις 25 Μαρτίου, ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το 1968, σε ηλικία 50 ετών, πρόθυμη για υπακοή και υποταγή, με μόνη αδυναμία της την μεγάλη αγάπη της για την φροντίδα των δένδρων και των κήπων. Σύντομα γίνεται ρασοφόρα, με το όνομα Αντωνία μοναχή. Ζει στην Μονή του Αγίου Μηνά, πέντε έτη και επιλέγει να εγκατασταθή πλέον στην νεοσύστατη μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Αναλιόντα. Παρακαλεί τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να ευωδώση το νέο ξεκίνημά της και φτάνει στον Αναλιόντα, ένα χειμωνιάτικο βράδυ, στις 24 Ιανουαρίου 1972 και κλίνει γόνυ και καρδία στην νεαρή τότε Γερόντισσα Μαριάμ. Και οι δύο ομού, μένουν αχώριστες, συναγωνιζόμενες, συνασκούμενες, συμπάσχουσες στα ποικίλα προβλήματα της ανοικοδόμησης της μονής, για 43 ολόκληρα χρόνια. Θαυμάζουμε όλοι εμείς το αποτέλεσμα: Tα έρημα βουνά γίνονται καταπράσινα, τα περιβόλια καρποφορούν και αποδίδουν ποικίλα φρούτα αξέχαστα σε όλους μας. Μα, προπαντώς, αξέχαστη θα μείνη για όλους μας η γλυκυτάτη μορφή και φιγούρα της κοιμηθήσης αγαπημένης μας αδελφής Αρχαγγελίας. Με συγκίνηση πάντοτε θυμάται η Γερόντισσα μας Μαριάμ, την πλήρη υπακοή της, την προθυμία της, και την φιλοξενία της. Όλοι την θυμούνται να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια της κουζίνας με τον δίσκο στα χέρια, για να κεράση κρύο νερό και γλυκό, δικής της παραγωγής. Είμαστε και εμείς αυτόπτες μάρτυρες, ακούραστης εργασίας στους κήπους και στα χωράφια, στα καζάνια για την παρασκευή των γλυκών, της προθυμίας και του σεβασμού προς την Γερόντισσά της, έστω και αν ήταν η ίδια μεγαλύτερή της κατά 10 χρόνια. Πάντοτε ήταν συνήθης η υπόκλισή της για να πάρει ευχή και να σκεπασθούν έτσι, όλα τα μικρο-πταίσματα της ημέρας που πέρασε. Η μεγαλοσχημία της, από τα χέρια του τότε πνευματικού της μονής, πατρός Λαζάρου Σταυροβουνιώτη, της χαρίζει το όνομα του προστάτου της μονής, Αρχαγγελία μοναχή

Όπως  είπαμε, παραδίδει τον εαυτό της σε σκληρές διακονίες, για χάρη της ανοικοδόμησης της μονής. Αλλά παραδίδει και νουν και καρδία και στον Νυμφίο Χριστό. Χειμωνιάτικες ώρες ατελείωτες, διαβάζοντας παρακλήσεις, Αγία Γραφή, εκκλησιαστικά βιβλία, προσευχόμενη αδιαλείπτως και ακούραστα για δεκάδες ονόματα που ζητούσαν την προσευχή της. Όλα από μνήμης, χωρίς να καταγράφει κάτι. Στα τελευταία χρόνια, μέχρι σήμερα, η όψις της έγινε γλυκυτάτη, η ευγένειά της εντυπωσιακή, συγκινητική, τα λόγια της χαριτωμένα, αλλά και βαθυστόχαστα. Σιγά-σιγά, το σώμα έσβηνε, εξαντλείτο, αλλά η γλυκύτητα και η Χάρις της αυξήθηκαν και πρόδιδαν την βέβαιη δικαίωσή της και αγιότητά της ενώπιον Του Κυρίου. Αυτό ευχόμαστε, την ανάπαυση και απόλαυση της ψυχής της των αιωνίων αγαθών, εν τη βασιλεία των ουρανών. Ετελειώθη εν Κυρίω, ημέρα Πέμπτη, 2 Ιουλίου 2015, ημέρα εορτής της Καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Παναγίας μας, αλλά και η αμέσως επομένη της εορτής των Αγίων Αναργύρων, αγίων τους οποίους ελάτρευε  και ετιμούσε, μια και στο χωριό της, υπάρχει το καθολικό της ερειπωθείσης μονής, αφιερωμένης στους Αγίους Αναργύρους.

The post Στη μνήμη της αδελφής Αρχαγγελίας (2-7-2015) appeared first on Dogma.