Ο ιμπεριαλισμός ως εκκλησιαστική πρακτική

Με αφορμή τα φαινόμενα εισπήδησης  του Πατριαρχείου Μόσχας

Το Πατριαρχείο Μόσχας από τότε που απεφάσισε να διεκδικήσει τα ηνία της Ορθοδοξίας, επικαλούμενο την συντριπτική πληθυσμιακή υπεροχή της χώρας του έναντι των άλλων ορθοδόξων λαών, δεν έπαυσε να υποσκάπτει το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αναζητώντας τις σχετικές προς τούτο ευκαιρίες. Τη μια φορά είναι η αιχμαλωσία του Οικουμενικού Θρόνου στην Κωνσταντινούπολη από τους Τούρκους που δεν αφήνει περιθώρια ελευθερίας κινήσεων.

Kαι την άλλη οι εσφαλμένες,

κατά τους Ρώσσους, επιλογές του Οικουμενικού Πατριάρχηκ. Βαρθολομαίου, τον οποίο δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν ευθέως ως όργανο των Αμερικανών εναντίον της Ρωσσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των επιλογών είναι, κατά τον Πατριάρχη Μόσχας κ. Κύριλλο, η προ πολλού ενίσχυση της αποσχιστικής από αυτό τάσης της Εκκλησίας της Ουκρανίας και τελικά η αναγνώριση της Αυτοκεφαλίας αυτής έναντι της Μόσχας από τον κ. Βαρθολομαίο. Και αυτό, όπως εκιμούν οι Ρώσσοι, καθ’ υπόδειξη των Ηνωμένων Πολιτειών, που θέλουν να έχουν πρόσβαση στην Ουκρανία, για να πλήξουν από αυτήν την Ρωσσία. Ότι η Ουκρανία είναι σήμερα το «μήλον της έριδος» μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων Ρωσσίας και Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στο πλαίσιο των γεωστρατηγικών τους επιδιώξεων στην περιοχή, ουδείς μπορεί ασφαλώς να αμφισβητήσει. Το ζήτημα όμως είναι, ποια σχέση έχουν οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις των ανταγωνιζομένων χωρών να εντάξουν στην σφαίρα επιρροής τους την Ουκρανία με τον φορέα άσκησης  πνευματικής εξουσίαςεπί των Ουκρανών Ορθοδόξων.

Εάν ο Ουκρανικός Λαός θέλει να είναι με τους Αμερικανούς ή τους Ρώσσους είναι θέμα αποκλειστικά δικής του αρμοδιότητας. Και η Ρωσσία που του αμφισβητεί αυτό το δικαίωμα, επειδή η Ουκρανία γειτνιάζει με την Ρωσσία, θυμίζει στο σημείο αυτό την αλήστου μνήμης Σοβιετική Ένωση, η οποία δεν δίσταζε να εισβάλει στρατιωτικά σε χώρες του ανατολικού μπλόκ, όταν δεν συνεμορφούντο με τις υποδείξεις. Αξίζει να θυμηθούμε εδώ την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Ουγγαρία το 1956 και στην  Τσεχοσλοβακία το 1968. Θα έχουμε μια νέα στρατιωτική εισβολή σήμερα της Ρωσσίας στην Ουκρανία; Τα γεγονότα της Κριμαίας πριν από λίγα χρόνια δεν αποκλείουν αυτή την εκδοχή, την οποία ενισχύει η συγκέντρωση ρωσσικών στρατευμάτων στα σύνορα της Ρωσσίαςμε την Ουκρανία. Όχι, διότι το Κρεμλίνο φοβάται αμερικανική εισβολή στην Ρωσσία, αλλά διότι θέλει να απαγορεύσει στην Ουκρανία την άσκηση του κυριαρχικού της δικαιώματος να αποφασίζει με ποιόν θέλει να είναι, εφ’ όσον αυτό επηρεάζει την ασφάλειά της. Οι Ρώσσοι μπορεί να γκρέμισαν τους Μπολσεβίκους και τον σταλινισμό, δείχνουν όμως σήμερα ότι δεν εγκατέλειψαν τις μεθόδους δράσης τους, όταν το καλεί η συγκυρία.

Η ατμόσφαιρα αυτή μας μεταφέρει το εχθρικό κλίμα που υπάρχει αυτή την περίοδο μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσσίας σε όλα τα επίπεδα. Επομένως και στο εκκλησιαστικό, το οποίο υπογραμμίζει εμφατικά τον παραλογισμό του Πατριαρχείου Μόσχας να θέλει υπό τις συνθήκες αυτές, να κρατήσει με το ζόρι υπό την πνευματική εξουσία του τους Ουκρανούς. Λες και θα ήταν ποτέ δυνατό, όπως σημείωσα και παλιότερα με άλλη ευκαιρία,  το πατριωτικό συναίσθημα του Ουκρανικού Λαού να δεχόταν την εκκλησιαστική κηδεμονία του από το Πατριαρχείο μιας εχθρικής χώρας. Ο Οικουμενικός λοιπόν Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, που αναγνώρισε την Αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας ανταποκρινόμενος σε σχετικό αίτημα της Κυβέρνησης του Κιέβου, έπραξε το αυτονόητο. Εάν δεν το έπραττε, είναι πολύ πιθανό η Ουκρανία να αυτοανακηρύσσετο ως αυτοκέφαλη έναντι του Πατριαρχείου Μόσχας, άσχετα αν αυτό θα εξακολουθούσε να χαρακτηρίζει εμπαθώς τον κ. Βαρθολομαίο ως «πράκτορα» των Αμερικανών και τους Προκαθημένους άλλων Εκκλησιών που επικρότησαν την επιλογή του ως διασπαστές της ενότητας της Ορθοδοξίας!Πιστεύω ότι, εάν το Πατριαρχείο Μόσχας είχε δικό του στρατό, δεν θα εδίσταζε να επαναλάβει σήμερα όσα έπραξαν οι Σταυροφόροι σε εκείνους που δεν αποδέχοντο την παπική εξουσία. Ορθόδοξος Πατριάρχης με την νοοτροπία του Ρωμαίου Ποντίφηκα είναι ο σημερινός Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος. Εκφράζει με τον ιδανικότερο τρόπο το ηγεμονικό σύνδρομο των Ρώσσων στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν καταφεύγει βέβαια σε δικούς του «Σταυροφόρους», για να κάμψει το φρόνημα των αντιτιθεμένων στο στερεότυπο του πρωτείου που καλλιεργεί. Πολεμάει όμως τις Εκκλησίες τους με την μέθοδο της εισπήδησης που αποτελεί μια μορφή ιμπεριαλιστικής εκκλησιαστικής πρακτικής, δηλ. ένα αρρωστημένο φαινόμενο στον «κορμό» της Ορθοδοξίας.

Η ίδρυση Ρωσσικής Εξαρχίας στην Αφρική, περιοχή της πνευματικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρίας, έχει εκδικητικό-τιμωρητικό χαρακτήρα προς το δεύτερο τη τάξει Ορθόδοξο Πατριαρχείο, επειδή ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος συντάχθηκε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο ζήτημα της Αυτοκεφαλίας της Ουκρανικής Εκκλησίας.Ανάλογη είναι και η εισπήδηση που απεργάζεται προ πολλού το Πατριαρχείο Μόσχας και στην Κωνσταντινούπολη με πολύ καλύτερες προοπτικές μάλιστα εκεί, όπου θα έχει όχι μόνο την ανοχή, αλλά ενδεχομένως και την ενεργό στήριξη της Τουρκίας, εάν αναλογισθεί κάποιος αφ’ ενός μεν τις πολύ καλές σχέσεις Ρωσσίας-Τουρκίας αυτή την εποχή, αφ’ ετέρου δε την χλιαρή αντίδραση της Μόσχας στην επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας ως μουσουλμανικού τεμένους. Δεν αποκλείεται δε η ίδρυση Εξαρχίας και στην Αθήνα, αφού η Εκκλησία της Ελλάδος συμπεριλαμβάνεται και αυτή, για τους ίδιους λόγους, στο «πεδίο βολής» του Πατριαρχείου Μόσχας.

Παράλληλα προς όλα αυτά ο κ. Κύριλλος διαμορφώνει συμμαχίες, για να δώσει το τελικό χτύπημα: την πραξικοπηματική δηλ. ανάληψη των ηνίων της Ορθοδοξίας. Έχει ήδη με το μέρος του τα Πατριαρχεία της Σερβίαςκαι της Βουλγαρίας, ενδεχομένως και της Ρουμανίας, καθώς επίσης και το Πατριαρχείο Ανιοχείας, ενώ προσπασθεί να προσεταιρισθεί και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Αυτά όλα μας δείχνουν καθαρά ότι ο κ. Κύριλλος εργάζεται συστηματικά για την επίτευξη των στόχων του, το δε ζήτημα της Ουκρανικής Εκκλησίας είναι απλά η αφορμή, για την επίσημη κήρυξη του  πολέμου της Μόσχας εναντίον του Οικουμενικού Θρόνου. Η Ουκρανία, για να το πω αλλιώς, είναι η Ελένη του Τρωϊκού Πολέμου. Κάποια αφορμή έπρεπε να δοθεί, για να γίνει ο προσχεδιασμένος πόλεμος στηριζόμενος σε αίτια που τα επισκιάζει η αφορμή. Γι’ αυτό δεν είναι εκ πρώτης όψεως ορατά.Εκτιμώ ότι ο «δρόμος» που έχει επιλέξει να πορευθεί ο κ. Κύριλλος είναι «δρόμος» χωρίς επιστροφή. Δεν γνωρίζω, τι είναι εκείνο που θα μπορούσε να τον πείσει να υπαναχωρήσει από τα σχέδιά του. Μπορεί η επιλογή του να δημιουργεί το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα σχίσμα στην ιστορία της Ορθοδοξίας. Μπορεί να μάς πληγώνει αυτή η επιλογή, διότι αποτελεί την «χολή» της Ρωσσίας προς τον Έλληνο-Ορθόδοξο πολιτισμό έναντι του «μάνα» που έλαβε από αυτόν δια της πολιτιστικής της «γαλουχίας» στα χρόνια της βαρβαρότητας που την εμάστιζε, αλλά έτσι είναι, δυστυχώς, ο κόσμος.

Έτσι ήταν από τα προχριστιανικά χρόνια και ίδιος παρέμεινε μετά την Σταύρωση του Χριστού. Η «χολή» είναι το αρνητικό συναλλακτικό μέγεθος που οδηγεί διαχρονικά σε κατάρρευση όλα τα «χρηματιστήρια» των ηθικών αξιών. Είναι η «σταθερά» σε όλα τα μήκηκαι τα πλάτη του κόσμου. Εάν κοιτάξει κάποιος την «καμπύλη» της αχαριστίας, θα διαπιστώσει ότι ξεκινάει πάντα με ψευδαισθήσεις και τελειώνει με απογοήτεύσεις. Έχει γίνει πια γνωμικό αυτή η «καμπύλη» που μας λέει μια μεγάλη αλήθεια της ζωής, ότι δηλ. δεν υπάρχει ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα.

The post Ο ιμπεριαλισμός ως εκκλησιαστική πρακτική appeared first on Dogma.