Η άφθαρτος αγνεία της καρδιάς

Του Δημητρίου Λυκούδη,

Διευθυντού Σύνταξης εφημ. «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»

Συνηθίσαμε εντός της Εκκλησίας να ομιλούμε μεταξύ μας, ξέρετε, όλοι εμείς που αυτοχρισθήκαμε «πνευματικοί» ή, αλλέως, άνθρωποι «λειτουργημένοι» (όχι απαραίτητα και λειτουργικοί!!!) και όχι κοσμικοί, συνηθίσαμε λέγω να επικολλούμε ιδιότητες και «ταμπέλες» σε ανθρώπους. Μάλιστα, δε, σε αυτές τις «ταμπέλες» έχουν το τιμητικό προβάδισμα τα πορνικά αμαρτήματα, τα πάθη του σώματος, τα «σαρκικά» ως λέγονται και καλούνται αμαρτήματα, λες και η ορθόδοξη

πνευματικότητα περιορίζεται αυστηρά μέσα στα παντελόνια των ανδρών και στις αντίστοιχες φούστες των γυναικών, αν και αυτή η ενδυματολογική αναφορά, τελευταία, τυγχάνει τόσο συγχυσμένη ωσάν και αυτή η κοινωνία μας!

Βέβαια, ασφαλώς και η διατήρηση της αγνότητας του σώματος είναι ευαγγελική αρετή και απόκτηση ιερά, πλην όμως, άνευ της επενέργειας του Παναγίου Πνεύματος, άνευ δηλαδή ταπεινοφροσύνης και εν γένει εγκρατείας των αισθήσεων, αυτή η σωματική αγνότητα όχι μόνον αφ᾿ εαυτής δεν εξασφαλίζει σωτηρία, εννίοτε δε, δύναται και να κολάσει τον υψηλόφρονα «αγνό» χριστιανό.

Ενθυμούμαι τον Όσιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, ο οποίος, είναι αλήθεια, δεν έχει λάβει μέσα στα θεολογικά και νηπτικά γράμματα τη θέση που τού αξίζει.

Γράφει ο ίδιος: Μην παίρνης θάρρος και νομίζης ότι λόγω της εγκρατείας σου θα σωθής από την πτώσι. Κάποιος χωρίς να τρώγη τίποτε, έπεσε από τον ουρανό» (Κλίμαξ, Εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, 1998, σελ. 209).

Μαζί, λοιπόν, με την αγνότητα του σώματος ενυπάρχει και η αγνότητα της καρδίας, η «άφθαρτος αγνεία της καρδίας» ως ονομάζεται στη χριστιανική γραμματολογία. Πρόκειται δηλαδή, για την καλοσύνη της καρδιάς, την απλότητα και ουχί απλοϊκότητα, το ανεπιτήδευτο της διαγωγής και ουχί την επίδειξη της συμπεριφοράς, τη γενική εικόνα του προσώπου και ουχί τη μονομέρεια της ατομικής προβολής.

Οι Πατέρες δε, εισέτι, τονίζουν πως το ακατάκριτον διασφαλίζει αυτή την αγνότητα, την καλλιεργεί, τη συντηρεί, την περιφρουρεί και την εξαγιάζει. Διότι, ακατάκριτη συμπεριφορά σηματοδοτεί και μετανοούσα καρδία, άνθρωπο που αγωνίζεται όχι απλώς για την επάνοδο του νου, αλλά για την παύση της αμαρτίας, της καταστάσεως δηλαδή που ονομάζεται «προπτωτική»  ή και «χαριτωμένη».

Ιδού, λοιπόν, η αγνότητα της καρδίας μάς προσκαλεί στον πνευματικό στίβο και στα καθημερινά διαπροσωπικά αγωνίσματα. Και όσο περισσότερο θα ενισχύεται και θα περιφρουρείται αυτή η καρδιακή αγνότητα, τόσο περισσότερο, έμπλεοι πίστεως, ελπίδος και αισιοδοξίας, θα προσδοκούμε την παραδείσια οικείωση από την παρούσα ζωή.

The post Η άφθαρτος αγνεία της καρδιάς appeared first on Dogma.