Όταν τα ακραία καιρικά φαινόμενα «συναντούν» την ακραία αδιαφορία μας

Το τραγικό συμβάν στη Χαλκιδική, με τους 7 νεκρούς και τουςδεκάδες τραυματίες από την ξαφνική καταιγίδα, ξύπνησε τις μνήμες του περσινούκαλοκαιριού από τις φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική, αφού – εκτός τωνάλλων – απέδειξε ότι ελάχιστα διδασκόμαστε από τις φυσικές καταστροφές,παραμένοντας εγκληματικά πρόχειροι σε επίπεδο πρόληψης.

Το παραπάνω συμβάν, για παράδειγμα, έφερε στο φως την«είδηση» ότι ο τριψήφιος αριθμός εκτάκτου ανάγκης, με τον οποίο θαπροειδοποιούνται οι πολίτες για ακραίες καταστάσεις που απειλούν τη υγεία

καιτην περιουσία τους δεν έχει ακόμη ενεργοποιηθεί, έναν χρόνο μετά την εκατόμβηνεκρών στο Μάτι. «Είδηση» για ποιους όμως; Ποιοι ήταν υπεύθυνοι για τηενεργοποίησή του; Ποιος έδωσε τη συγκεκριμένη εντολή και γιατί δεν άσκησε τονέλεγχο που όφειλε ώστε να εκτελεστεί σε εύλογο χρονικό διάστημα; Και κυρίως,ποιος θα τιμωρηθεί γι’ αυτό;

Αν δεν απαντηθούν άμεσα τα ερωτήματα αυτά, κάθε έκφραση λύπης πολιτικών παραγόντων για την πρόσφατη, αλλά και τις προηγούμενες τραγωδίες, είναι απλώς εκδήλωση άκρατης υποκρισίας. Κουραστήκαμε να μετράμε νεκρούς και να καταγράφουμε πληθώρα δηλώσεων «αρμοδίων» για την ένταση των φαινομένων, για την κακιά την ώρα, για τα προβλήματα του κρατικού μηχανισμού, για τον κακό μας τον καιρό… Και μετά, όλα ξεχνιούνται. Η ζωή αποκτά και πάλι τους γνώριμους ελληνικούς ρυθμούς, μέχρι την επόμενη τραγωδία.

Οι μόνοι που δεν ξεχνούν είναι όσοι έχασαν τους ανθρώπους τους, όσοι γνώρισαν από πρώτο χέρι τις σοβαρότατες συνέπειες που έχει η εγκληματική ασυνέπεια κάποιων κρατικών παραγόντων. Αλλά κι αυτοί μένουν με τις επώδυνες μνήμες τους, αφού ουσιαστικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να φέρουν πίσω τους ανθρώπους τους, ούτε έχουν τη δύναμη να πιέσουν ώστε να αλλάξουν επιτέλους τα πράγματα.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι πολιτικοί μας, όταν ζυγιάζουν το πολιτικό κόστος σε σχέση με τις ανθρώπινες ζωές, τελικώς «κερδίζει» το πρώτο.

Ακόμη και η ψήφος τους απλώς εναλλάσσει στην εξουσία κυβερνήσεις που διαχρονικά έχουν αποδειχθεί ανίκανες να προστατεύσουν τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών της χώρας. Ακόμη περισσότερο, είναι συνυπεύθυνες για τη δημιουργία εκείνων των συνθηκών που είτε οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, στην εκδήλωση τραγικών καταστάσεων, είτε επιδεινώνουν επικίνδυνα τις συνέπειες των όποιων έντονων ή ακραίων καιρικών φαινομένων.

Η πραγματικότητα είναι απλή. Οι ακραίες εκδηλώσεις της Φύσης ήρθαν για να μείνουν. Αυτό δεν αποτρέπεται. Εκεί που πρέπει να ρίξουμε το βάρος είναι στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «θωράκιση» των πόλεών μας, ώστε να περιορίσουμε στο ελάχιστο τις όποιες απώλειες τουλάχιστον των ανθρώπινων ζωών. Και αυτό δεν αφορά μόνο στην ετοιμότητα επέμβασης του κρατικού μηχανισμού στις όποιες ακραίες καταστάσεις, αλλά κυρίως στη λήψη εκείνων του μέτρων που θα προ-φυλάξουν τους πολίτες, ακόμη και αν δεν είναι δημοφιλή για κάποιους εξ αυτών. Για παράδειγμα, το να «αναμασάμε», μετά από κάθε τραγωδία, τα περί πολεοδομικών αυθαιρεσιών δεν οδηγεί πουθενά. Εκείνο που χρειάζεται είναι η άμεση αποκατάσταση αυτών, ώστε να περιορίσουμε τις μελλοντικές πιθανές καταστροφές.

Μόνο που αυτό συνεπάγεται ρήξη με τους ψηφοφόρους-«πελάτες» και ανάληψη του υψηλού πολιτικού κόστους που συνεπάγεται. Και, δυστυχώς, οι περισσότεροι πολιτικοί μας, όταν ζυγιάζουν το πολιτικό κόστος σε σχέση με τις ανθρώπινες ζωές, τελικώς «κερδίζει» το πρώτο.

Αλλά κάπως, κάπου και με κάποιον τρόπο πρέπει να κάνουμε μια πραγματική «επανεκκίνηση». Αν δεν θυσιάσουμε σήμερα κάποια από αυτά που θεωρούμε «κεκτημένα» μας και δεν αποκτήσουμε περισσότερο οικολογική συνείδηση, είναι σίγουρο ότι θα γινόμαστε ολοένα και συχνότερα θεατές τραγωδιών ανάλογων της Μάνδρας, του Ματιού, της Χαλκιδικής κ.ά. Μέχρι που θα διαπιστώσουμε, αλλά χωρίς να έχουμε πλέον και τη δυνατότητα να διδαχθούμε από αυτό, ότι τέτοιου είδους καταστροφές δεν αφορούν μόνο τους άλλους…

The post Όταν τα ακραία καιρικά φαινόμενα «συναντούν» την ακραία αδιαφορία μας appeared first on Ενυπόγραφα.