Λάθοςχειρισμοί από πλευράς κυβέρνησης, «λάδι στη φωτιά» από μερίδα τηςαντιπολίτευσης, η γνωστή… παράκρουση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τοπαρανοϊκό σκηνικό με την επέτειο του Πολυτεχνείου στήθηκε μια χαρά.

Μπερδέψαμετον κορωνοϊό και τα αναγκαία -πλην βαριά για την κοινωνία και την οικονομία-μέτρα με τις ατυχείς είναι αλήθεια εντολές απαγόρευσης των συναθροίσεων, μεαποτέλεσμα να χωρισθούμε για άλλη μια φορά σε δύο στρατόπεδα, έτοιμα νακαταπιεί το ένα το άλλο. Ευτυχώς που, προς το παρόν, το κάνουμε μέσω τουπληκτρολογίου, του τάμπλετ και του κινητού μας…

Για

τρεις μέρες ξαναθυμηθήκαμε τους νέους και τις νέες, του μαθητές, του φοιτητές, τους οικοδόμους, τον απλό λαό, που θυσίασαν τη βόλεψή τους -κάποιοι εξ αυτών και τη ζωή τους- για να αντισταθούν σε ένα καθεστώς το οποίο η πλειονότητα των υπολοίπων ανέχθηκε επί επτά χρόνια (για να μην ξεχνάμε).

Γιατρεις μέρες ξύπνησε μέσα μας ο «επαναστάτης», που του στερείται το δικαίωμα τηςσυνάθροισης και της διαδήλωσης, έστω κι αν οι περισσότεροι δεν θυμόμαστε απόπότε έχουμε να πάρουμε μέρος στην πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία.

Και δεν βρήκαμε χρόνο μέσα σε αυτές τις τρεις μέρες, να κλείσουμε τα κινητά μας, να σβήσουμε τους υπολογιστές μας, να πάρουμε στα χέρια μας ένα βιβλίο και να διαβάσουμε τι οδήγησε στη χούντα των συνταγματαρχών, ποιοι και ποιες πολιτικές ευθύνες φέρουν, γιατί αυτά τα παιδιά κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο αψηφώντας σφαίρες, ερπύστριες, τρομοκρατία, γιατί επί επτά χρόνια «μούδιασε» η κοινωνία…

Δεν περιορίστηκε σήμερα η ελευθερία μας εξαιτίας των μέτρων του κορωνοϊού. Δεν μας έκλεισε η πανδημία στα σπίτια μας, στους εαυτούς μας, στον μικρόκοσμό μας.

Δεν βρήκαμε χρόνο να συλλογιστούμε, ο καθένας μόνος του, τι θα έκανε εάν σήμερα αντιμετωπίζαμε αντίστοιχη κατάσταση. Θα κατεβαίναμε στον δρόμο, θα κλεινόμαστε στο Πολυτεχνείο ή θα κάναμε αντίσταση μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Δενπεριορίστηκε σήμερα η ελευθερία μας εξαιτίας των μέτρων του κορωνοϊού. Δεν μαςέκλεισε η πανδημία στα σπίτια μας, στους εαυτούς μας, στον μικρόκοσμό μας.Χρόνια γίνεται αυτό, αλλά με τρόπο που οι περισσότεροι δεν αντιλαμβανόμασταν,μη γράψω ότι μας άρεσε κι όλας.

Αυτό που άλλαξε είναι ότι σήμερα, εξαιτίας ενός αόρατου εχθρού, ο εγκλεισμός μας έγινε ορατός. Σήμερα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι τα τόσα χρόνια της απραξίας-αποδοχής μας απέναντι στην τρομοκρατία των όποιων ελίτ (πολιτικών, επιχειρηματικών, δημοσιογραφικών κ.λπ.), η ψήφος που δίναμε ελαφρά τη καρδία σε όποιον μας υποσχόταν τα περισσότερα, η αποστασιοποίησή μας από τα προβλήματα του γείτονα, του συναδέλφου, του συνανθρώπου, της Φύσης, έχουν βαρύ τίμημα. Και το χειρότερο, ουδείς μπορεί να μας διασφαλίσει ότι έχουμε το πληρώσουμε…

Ναι,δεν θα κατέβω στην πορεία σήμερα. Γιατί ντρέπομαι που δεν θυμάμαι από πότε έχωνα κατέβω στο Πολυτεχνείο. Γιατί κι εγώ είμαι μέρος του συστήματος. Γιατίεγκλωβίστηκα (βολεύτηκα) στον ρόλο του δημοσιο-γραφιά, ξεχνώντας τα πεζοδρόμιαόπου -εκτός από ειδήσεις- γεννιούνται και οι μεγάλες αλλαγές.

Γι’αυτό δεν σου κουνώ το δάκτυλο. Σε καλώ μόνο να σκεφθείς αν σήμερα είναι μέραγια πεζοδρόμιο. Ή είναι προτιμότερο να μείνουμε σπίτι, να μείνουμε ασφαλείς,αλλά όχι αδρανείς. Να θυμηθούμε, να διαβάσουμε, να σκεφθούμε και μετά -ότανέρθει η ώρα- να βγάλουμε τις μάσκες (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) και νααντιδράσουμε. Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί.

The post Δεν μας έβαλε σε καραντίνα ο κορωνοϊός – Είχαμε μπει νωρίτερα… appeared first on Ενυπόγραφα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords