Αμάν κ. Χαρδαλιά μου, δεν σου ζητάμε και κάτι δύσκολο…

Διαβάζω κι ακούω τελευταίως ότι κάποιους εξ ημών έχει ενοχλήσει το ύφος του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεως, Νίκου Χαρδαλιά. Και νομίζω δεν έχουμε άδικο!

Πολύ«τσαμπουκάς», πολύ αυστηρός -για μην γράψω «ξινός»-, μας κουνάει συνεχώς τοδάκτυλο… Δεν το καταλαβαίνουμε αυτό.

Δενθα μπορούσε να είναι πιο γλυκός, πιο προσηνής; Να βγαίνει με το χαμόγελο και ναμας ενημερώνει ότι σήμερα πέθαναν 100, αύριο 200, μεθαύριο 1.000 από τονκορωνοϊό και ταυτόχρονα να μας συγχαίρει που είμαστε τόσο σοφός

Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτό το βλοσυρό ύψος του υφυπουργού. Τι, δηλαδή, επειδή έρχεται κάθε μέρα αντιμέτωπος με τον θάνατο, γνωρίζει πράγματα τα οποία δεν τολμά να μοιραστεί ούτε με τη γυναίκα και τις κόρες του, μπορεί να κοιμάται το βράδυ και να σκέφτεται τι θα αντιμετωπίσει την επόμενη μέρα, θα πρέπει να… ξεσπά πάνω μας;

Γιαστάσου βρε Νίκο μου, δεν σου ζητάμε και μεγάλα πράγματα. Να μας χαμογελάσειςσου ζητάμε και να προσπαθήσεις με γλυκύτητα να πείσεις όσους ανεγκέφαλους από εμάςθεωρούμε ότι του Έλληνος ο τράχηλος… ιό δεν υπομένει, έστω και με «κορώνα».

Καισε κάθε περίπτωση, δεν σου ζητάμε τίποτε περισσότερο από αυτό που ζητάμε απόκάθε πολιτικό. Να μας κλείνεις το μάτι, να μας χτυπάς φιλικά στην πλάτη και ναμας παραμυθιάζεις, να μας ταΐζεις σανό και να μας λες καθησυχαστικά ότι «όλα θατακτοποιηθούν».

Έτσι, μάθαμε -ή μας έμαθαν;- βρε αδελφέ. Πώς έρχεσαι τώρα εσύ να μας τ’ αλλάξεις όλα; Πόσο θράσος μπορείς να έχεις για να νομίζεις ότι θα επιβιώσεις πολιτικά, χωρίς φιλικό επικοινωνιακό ύφος, σε μια κοινωνία που θεοποιεί το «φαίνεσθαι», ακόμη και όταν «παίζεται» η ίδια η επιβίωσή της;

Κάτι μου λέει, όμως, υφυπουργέ ότι ελάχιστα σε νοιάζει αυτό. Σαν από ένστικτο -ίσως και… λίγη πληροφόρηση- νομίζω ότι θα συνεχίσεις έτσι μέχρι την πολυπόθητη μέρα που θα βγεις και θα ανακοινώσεις ότι «ο συναγερμός έληξε». Και ίσως τότε να γείρεις πίσω στην καρέκλα σου, να χαλαρώσεις το ύφος σου και να χαρίσεις ένα χαμόγελο στην κάμερα, που τόσο πολύ το αναζητά.

Και να είσαι σίγουρος ότι τότε θα χαμογελάσουμε πολλοί μαζί σου και ίσως να σε χειροκροτήσουμε κι όλας, όχι από τα μπαλκόνια μας, αλλά από τους δρόμους, τις πλατείες, τα σχολεία, τις εργασίες μας…

Μέχριτότε, σε παρακαλώ, μείνε «ξινός»!

The post Αμάν κ. Χαρδαλιά μου, δεν σου ζητάμε και κάτι δύσκολο… appeared first on Ενυπόγραφα.