Ντελόρ και Σόιμπλε, η ημέρα και η νύχτα της Ευρώπης

Την ίδια μέρα, Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου, πέθαναν από σύμπτωση δυο διεθνούς εμβέλειας πολιτικοί. Ο Ζακ Ντελόρ στα 98 του και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στα 81 του. Οι δυο αυτοί πολιτικοί ενσάρκωναν τα δυο πρόσωπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την οραματική Ευρώπη της ανάπτυξης, του πολιτισμού, της ενοποίησης, της προόδου ο Ντελόρ και την πεζή, τιμωρητική, υφεσιακή Ευρώπη ο Σόιμπλε.

Στις ελληνικές ειδήσεις, ο θάνατος του Σόιμπλε “έπαιξε” πιο δυνατά.
Ποιος θυμάται τον Ντελόρ, θα μου πείτε, ποιος θυμάται τους πακτωλούς χρήματος που δόθηκαν στην Ελλάδα και χρηματοδότησαν ότι βλέπουμε γύρω μας, ποιος θυμάται τον μεγάλο μας σύμμαχο;
Όλοι θυμούνται τον “κακό” Σόιμπλε, αυτόν που ήθελε να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να εκχωρήσει τη χρηματοδότηση της στις ΗΠΑ, ανταλλάσσοντας μας με το Πόρτο Ρίκο!
Ίσως ο θάνατος του Σόιμπλε να έχει για τους Έλληνες μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Είναι αμφίβολο αν υπήρξε έστω και ένας που λυπήθηκε για τον Σόιμπλε, αφού αυτός είχε βάλει τη χώρα μας στο στόχαστρο και ήταν ο άνθρωπος στον οποίο χρεώσαμε - δικαίως ή αδίκως - όλη τη φτώχεια και τη μιζέρια των μνημονίων.
Για αυτό μάλλον ήταν ο Σόιμπλε πρώτη είδηση και ο Ντελόρ στα “ψιλά”, επειδή η είδηση του θανάτου του, δίνει στον Έλληνα αναγνώστη τη δυνατότητα να ασκήσει το αγαπημένο του χόμπι, να βρίσει.
Άνθρωποι όπως ο Σόιμπλε, επιμένοντας σε στενοκέφαλες πολιτικές, κράτησαν την Ευρώπη πίσω επί δεκαετίες, εμπόδισαν τελικά την ολοκλήρωση της ενοποίησης παρόλο που ήταν αναμφίβολα ευρωπαιστές, μετρούσαν τα πάντα με κριτήριο το στενό οικονομικό όφελος της Γερμανίας, μας εγκλώβισαν στη μικρονοϊκή πολιτική του Συμφώνου Σταθερότητας και λειτουργούσαν με τη λογική της τιμωρίας των “κακών μαθητών” για παραδειγματισμό. Έτσι η Ευρώπη δεν κατάφερε ποτέ να ενωθεί πραγματικά, να προχωρήσει δηλαδή σε οικονομική και πολιτική ενοποίηση όπως οραματιζόταν πάντα ο Ντελόρ και τελικά κατέληξε από ηγέτιδα δύναμη να ξεπέσει σε ουραγό των διεθνών εξελίξεων.
Οι ευκαιρίες δεν έχουν φυσικά τελειώσει, πάντα υπάρχει περιθώριο ενίσχυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρκεί να “στρίψουμε” τις ευρωπαϊκές πολιτικές προς τη λογική που ενέπνευσε τους ιδρυτές της και τον Ζακ Ντελόρ, τη λογική της ισχυρής, ανθρώπινης Ευρώπης, της Ευρώπης που θα είναι ένας φάρος πολιτισμού στον υπό διαμόρφωση νέο κόσμο. Σήμερα, ο εκφραστής των πολιτικών της ενοποίησης, ο μεγαλύτερος οραματιστής και ταυτόχρονα πραγματιστής πολιτικός στην Ευρώπη είναι ο Μάριο Ντράγκι, σε προχωρημένη βέβαια και αυτός ηλικία, ο οποίος επίμονα συστήνει: Η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει σε πολιτική και οικονομική ενοποίηση άμεσα, αλλιώς θα παραμείνει στο διεθνές περιθώριο.