Αναμνήσεις από τους θεούς και ήρωες των παιδικών μας χρόνων, στη νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Ζέρβα

Τί συμβαίνει με τους ήρωες των παιδικών και των εφηβικών μας χρόνων όταν φτάσουμε σε μια κάποια ηλικία; Με ποιον τρόπο είναι δυνατόν να ανακαλέσουμε τον Τρελαντώνη, τον Μικρό Σερίφη, τον Κουασιμόδο, τον Φιλέα Φογκ, τον Δεκαπενταετή Πλοίαρχο, τον Μιχαήλ Στρογγώφ, τον Ολιβερ Τουίστ ή τον Κόμη Μοντεχρήστο, ακόμα κι αν οι ανακλήσεις τέτοιων μορφών αποτελούν προνόμιο (αν είναι όντως προνόμιο) των παλαιότερων γενεών; Και τι συμβαίνει, επίσης, με τους θεούς της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, τον Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα, τον Δία, την Ηρα, την Αθηνά και τον Ηφαιστο, για τους οποίους παλαιότεροι και νεότεροι

ακούμε από την πρώτη σχεδόν στιγμή στο σχολείο; Τί γίνεται με τις δικές τους αναμνήσεις; Κι ύστερα, δεν είναι μόνο οι αρχαίοι θεοί και οι μυθιστορηματικοί ήρωες, αλλά και οι ποιητές που διαβάσαμε και αγαπήσαμε στα τρυφερά μας χρόνια ή οι τόποι που μας ανάθρεψαν και μας σημάδεψαν όσο ήμασταν ακόμη έτοιμοι να μάθουμε τα πάντα «Οι μικροί μου ήρωες» (εκδ. Αγρα).
Αυτά είναι τα ερωτήματα και τα ζητήματα, τα οποία ανακινεί ο Γιάννης Ζέρβας στην καινούργια ποιητική του συλλογή, που κυκλοφορεί με τίτλο «Οι μικροί μου ήρωες» από τις εκδόσεις Αγρα. Οπως κι αν ανασυστήσουμε την εποχή της αθωότητας, όπως κι αν ταιριάξουμε τις εικόνες της στον νου μας, σε όποια σειρά κι αν τις βάλουμε, όποια προτεραιότητα κι αν αποφασίσουμε να τους δώσουμε, υπάρχει κάτι το οποίο δεν αλλάζει: καμιά εικόνα δεν μπορεί να αποκατασταθεί στην αρχική της μορφή, κανένα μυθιστορηματικό ή θεϊκό πρόσωπο δεν μπορεί να εκπέμψει ξανά την εντύπωση την οποία προκάλεσε όταν ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή μαζί του. Ετσι, κάθε ανάκληση και ανακίνηση, κάθε επιστροφή στο παρελθόν έχει εκ των πραγμάτων να κάνει με το παρόν: με τις φθορές και τις εξαντλημένες αντοχές του, αλλά και με τη δύναμή του να αντλεί από τα περασμένα μιαν απαντοχή για το μέλλον.
Οι μικροί ήρωες, οι μυθολογικοί θεοί, οι ποιητές και τα ανθρωπογεωγραφικά τοπία του Ζέρβα ξαναζωντανεύουν μέσα από μια πολύ σύγχρονη και εκφραστική γλώσσα έτοιμη να αποκαλύψει άλλοτε το δράμα κι άλλοτε την ειρωνεία: δύο εξ ίσου απαραίτητοι δρόμοι προκειμένου να σκαλίσει εκ νέου ο ποιητής τις φιγούρες ενός μισοξεχασμένου καιρού, ο οποίος δεν έχει πάψει παρόλα να μας επισκέπτεται και να τροφοδοτεί την καθημερινή μας πραγματικότητα (ακόμα και επικαιρότητα), έστω κι αν πρέπει κάποτε να αλλάξει τελείως όψη για να τον αποδεχτούμε. Ενας ποιητής που ξέρει πώς να τέρψει αλλά και να συγκινήσει.
Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ