«Συνεκμετάλλευση» με Τουρκία μέχρι να αποφασίσει η Χάγη

Λύση-σοκ για τα εθνικά μας συμφέροντα προωθεί η καγκελάριος Μέρκελ, σύμφωνα με αποκαλυπτικό άρθρο του Deutsche Welle

Παρασκηνιακά παιχνίδια μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, με φόντο τις κλιμακούμενες προκλήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και στην Αγία Σοφία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το Βερολίνο θέλει να σύρει την Αθήνα σε διάλογο με την Τουρκία,

με τη μόνη διαφορά ότι η τελευταία ορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις αυτού του διαλόγου, ενσωματώνοντας σε αυτόν ένα πλήρες πακέτο με τις διεκδικήσεις της.

Οι συγκεκριμένες πληροφορίες αυτή τη φορά έρχονται από την πλευρά της Γερμανίας και δη από το Deutsche Welle, όπως οι πληροφορίες για την έναρξη του διαλόγου προήλθαν από την Τουρκία. Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που η ελληνική πλευρά και προσωπικά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχουν διαμηνύσει πολλάκις ότι η μόνη διαφορά με την Τουρκία την οποία συζητά η Ελλάδα είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, για την οποία είναι έτοιμη να εξετάσει όλες τις επιλογές, ακόμη και τον δρόμο της διεθνούς δικαιοδοσίας.

Ένα άρθρο του Deutsche Welle επί της ουσίας αποκαλύπτει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη «λύση» την οποία προωθεί η Ανγκελα Μέρκελ για το Αιγαίο και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο και η οποία συνοψίζεται σε μία φράση: συνεκμετάλλευση, μέχρι να προκύψει κάποια απόφαση από ένα «διαιτητικό δικαστήριο». Πάντως, όπως αναφέρει το γερμανικό δίκτυο, αυτή η «κοινή οικονομική ανάπτυξη Ελλάδας – Τουρκίας – Κύπρου» θα μπορούσε να γίνει και μόνιμη «λύση».

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της κυπριακής εφημερίδας «Φιλελεύθερος», η Γερμανία, η οποία αυτό το εξάμηνο προεδρεύει της Ε.Ε., καταβάλλει προσπάθειες για την αποκλιμάκωση της έντασης και την έναρξη διαλόγου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, η Αγκυρα επιχειρεί διά της έντασης και τεντώνοντας το σχοινί να σύρει την Αθήνα σε έναν διάλογο με τους δικούς της όρους. Αυτό σημαίνει, σύμφωνα με την τουρκική εκδοχή του διαλόγου, ότι στην ατζέντα θα περιληφθούν τα «ζητήματα» του Αιγαίου, των νησιών (αποστρατιωτικοποίηση), των θαλάσσιων αρμοδιοτήτων, όπως και τα θέματα των ερευνών και των γεωτρήσεων στην ανατολική Μεσόγειο, της μουσουλμανικής μειονότητας και της εκλογής μουφτή στη Θράκη! Ως φαίνεται, η στρατηγική Ερντογάν όλο το προηγούμενο διάστημα, πέραν της επιδίωξης να αποδομήσει τον Κεμάλ και να κυριαρχήσει στο εσωτερικό της Τουρκίας και στον ισλαμικό κόσμο ευρύτερα, εστιάζει στη διεύρυνση της ατζέντας των διαφορών με την Ελλάδα, πάντα με «όπλο» του και το Μεταναστευτικό. Κι αν επιχείρησε μία φορά να το εργαλειοποιήσει, κατά το τριήμερο των Αποκριών στον Εβρο και λιγότερο στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα προσπαθήσει να το ξανακάνει, ίσως υπό διαφορετικές συνθήκες.

Από την πλευρά της, η Γερμανία το μόνο που δεν φαίνεται να την απασχολεί είναι το περιεχόμενο και η ατζέντα των συνομιλιών, αρκεί -ειδικά επί προεδρίας της- να αποφευχθούν τα χειρότερα. Στο πλαίσιο αυτό, το πλέον πιθανό σενάριο είναι να ενταθούν οι πιέσεις σε βάρος της Αθήνας για έναν διάλογο εφ’ όλης της ύλης και με όλα τα θέματα πάνω στο τραπέζι. Έως τώρα, όπως αναφέρεται στο άρθρο του Duetche Welle, «η Ελλάδα και η Κύπρος αρνούνται να διαπραγματευτούν με την Τουρκία για το ζήτημα των θαλάσσιων συνόρων. Έχουν τη θέση ότι έχει ήδη διευθετηθεί με διεθνείς συνθήκες. Αλλά είναι αμφισβητήσιμο εάν αυτή η θέση παραμένει αξιοποιήσιμη. Εάν η Άγκυρα, η Αθήνα και η Λευκωσία αποφασίσουν να παρουσιάσουν το θέμα σε ανεξάρτητο όργανο, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή ένα διεθνές δικαστήριο διαιτησίας, είναι ανάμεσα στις πιθανές επιλογές».

«Μέχρι να εκδοθεί απόφαση, οι χώρες θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε μια προσωρινή λύση που να προβλέπει την κοινή οικονομική ανάπτυξη των επίμαχων θαλάσσιων εδαφών, χωρίς να διατυπώνονται ισχυρισμοί και να μην υπάρχει πρόβλεψη για τη μορφή μιας μεταγενέστερης συμφωνίας» λέει η Matz-Lück, στέλεχος του Ινστιτούτου Διεθνούς Δικαίου Walther Schücking στο πανεπιστήμιο Kiel της βόρειας Γερμανίας. «Τα κέρδη μοιράζονται έως ότου μπορεί να συμφωνηθεί κάποια στιγμή», όπως προσθέτει, «ότι μια τέτοια “κοινή χρήση” μπορεί τελικά να γίνει μόνιμη λύση».