«Οργισμένα νιάτα» στο σανίδι

H Πέγκυ Τρικαλιώτη μάς αποκαλύπτεται, ενώ μιλά για το έργο στο οποίο παίζει!

Από την
Ελένη Σκάρπου

Τα νιάτα. Η διαδρομή από το «τα πάντα» έως το «για πάντα». Τα χρόνια όπου όλα είναι θυελλώδη... οι σχέσεις, οι λέξεις, οι στιγμές. Στην παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί η Πέγκυ Τρικαλιώτη θα τα νιώσουμε όλα αυτά ανεξαρτήτως της ηλικίας μας και των βιωμάτων μας. Το θεατρικό έργο «Οργισμένα νιάτα» διαδραματίζεται σε τρεις Κυριακές, σε ώρες ανίας και αυτοκαταστροφής, σε εκείνα τα απογεύματα της υπαρξιακής μελαγχολίας, όπου το φως από τις γρίλιες του παραθύρου σε εξουθενώνει.

Η πρεμιέρα της παράστασης πραγματοποιήθηκε χθες στο θέατρο Αυλαία. Εδώ ο Τζίμι και η Αλισον δίνουν νόημα ο ένας στη ζωή του άλλου και μέσα από το έντονο σαρκικό πάθος τους θα ανακαλύψουν το αταίριαστό τους, αυτό που θα καθηλώσει κι εμάς και θα μας θυμίσει πως ο έρωτας είναι θύελλα και καταφύγιο μαζί, πόνος και χαρά ταυτόχρονα. Στη σκηνή μαζί με την Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι ο Σήφης Πολυζωίδης, ο Χάρης Τζωρτζάκης και η Ολυμπία Σκορδίλη, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κίρκη Καραλή.

«Είναι τέσσερις ισότιμοι ρόλοι. Με έναν τρόπο όλοι έχουν τον χώρο τους μέσα στη διάρκεια του έργου και σε σχέση με το πώς προχωράει η ιστορία. Εγώ υποδύομαι μια πολύ νέα γυναίκα, που είναι παντρεμένη με τον άντρα της τρία χρόνια. Η ίδια είναι από μια σημαντική κοινωνική τάξη, δεν της έχει λείψει τίποτα στη ζωή της και ερωτεύεται ένα αγόρι -τον Τζιμ ή Τζίμη ή Δημήτρη, μια και το έργο μπαίνει σε διάφορες εποχές, διάφορες πόλεις- που είναι το ακριβώς ανάποδο. Οι δυο τους προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τη ζωή τους, την τεράστια κοινωνική απόσταση μεταξύ τους. Αυτός την κακοποιεί λεκτικά, αυτή τον αντιμετωπίζει με μια σιωπή και μια ειρωνεία ταυτόχρονα. Ενα γεγονός έρχεται στη ζωή τους όμως και η Αλισον καλείται να πάρει μια απόφαση. Οι δυο τους επίσης ενηλικιώνονται μέσα στο έργο, βρίσκουν την επόμενη μέρα και το επόμενο βήμα, καθένας έχοντας να αντιμετωπίσει όσα έρχονται με διαφορετικό τρόπο» αναφέρει η Πέγκυ Τρικαλιώτη και μας εισάγει στον κόσμο του Τζον Οσμπορν.

«Η παράσταση μιλάει πολύ για τις σχέσεις των νέων ανθρώπων, που παραμένουν και θα παραμένουν πάντα ίδιες. Αν οργίζονται τα νιάτα, είναι γιατί θέλουν κάτι να αλλάξουν στον εαυτό τους, στον σύντροφό τους, στη χώρα όπου ζουν και στην πολιτική κατάσταση ακόμη» επισημαίνει η ίδια και επιμένει πως δεν υπάρχει τίποτα που να συνηθίζεις να παίζεις στο θέατρο.

«Αυτό που κάποιοι ονομάζουν μανιέρα είναι πολύ δύσκολο να το έχεις και να μπορείς να το φτιάξεις. Είναι ούτως ή άλλως δύσκολο να ανεβαίνεις στη σκηνή κάθε μέρα, να ζεις μέσα σε έναν άλλον άνθρωπο και να εκφράζεις τα δικά του συναισθήματα. Σίγουρα δεν θα καθόμουν με έναν άνθρωπο που με κακοποιεί και σίγουρα δεν ήταν εύκολο να συνειδητοποιήσω ότι η Αλισον το κάνει. Οσο πιο πολλά οικονομικά προβλήματα υπάρχουν σε μια οικογένεια τόσο πιο πολύ ανθεί το θέμα της κακοποίησης. Πολλές φορές αυτό γίνεται σωματικό. Εδώ δεν υπάρχει το σωματικό, αλλά θα μπορούσε να υπάρξει ως κατάσταση» τονίζει η γνωστή ηθοποιός.