Οι τράπεζες, η «ανακεφαλαιοποίηση» και η λύση

Οι τράπεζες, η «ανακεφαλαιοποίηση» και η λύση29.04.2018Οικονομία

Ο μόνος τρόπος είναι όλα τα δάνεια να μειωθούν και να ρυθμιστούν στο 25% του αρχικού κεφαλαίου

Η παροιμία λέει ότι «το ψάρι βρομάει από το κεφάλι» και μάλλον λέει και την αλήθεια. Πώς αλλιώς εξηγείται η άθλια κατάσταση που επικρατεί στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά;

Στην παραπαίουσα οικονομία μας το γαϊτανάκι καλά κρατεί.

Ολοι χρωστούν στις τράπεζες, στις συστημικές τράπεζες, όπως έμαθαν να τις αποκαλούν, και οι ατυχείς υπάλληλοι των ενοχλητικών εισπρακτικών εταιριών εκτελούν την όχι και τόσο θεάρεστη εργασία τους.
Και εδώ προκύπτουν τα ερωτήματα «Ποιος χρωστάει σε ποιον» και «Ποιος χρωστάει και πού». Οι «ανακεφαλαιοποιημένες», με χρήματα του κοσμάκη από το ΑΕΠ, τράπεζες χρωστούν στο κράτος, που χρωστά στους δανειστές, που τους χρωστούν και οι τράπεζες, στις οποίες χρωστούν οι επιχειρήσεις και ο κόσμος! Ομορφος κόσμος...
Επίσης, και αυτή η καινούργια κομψή λέξη «ανακεφαλαιοποίηση» ηχεί σοβαρή και βαρύγδουπη. Είναι, όμως, περιττή...

Υπάρχει ο ακριβής όρος και λέγεται «Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου» (ΑΜΚ) και, για να μην κουραζόμαστε, ιδού το κόστος της:
Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών σε δισ.:
Χρησιμοποιηθέντα κεφάλαια: 45,4
Ανακτηθέντα κεφάλαια: 3,2
Εκτιμώμενο ανακτήσιμο ποσό: 5,7
Αναμενόμενες ζημίες: 35,4
πηγή: «Ναυτεμπορική»

Με βάση τον ανωτέρω πίνακα, για να ισορροπήσουν κεφαλαιακά οι τράπεζες απαιτούνται 36,5 δισ. ευρώ.
Από πού και πότε θα τα εισπράξουν; «Από πουθενά και ποτέ» είναι η απάντηση!
Με σπασμωδικές κινήσεις, όπως οι αμφιλεγόμενες κατασχέσεις ή ακόμη και η εκχώρηση - πώλησή τους σε funds, αν υπάρχουν και αυτά, στην καλύτερη περίπτωση θα τους αποφέρει ένα 10% από το ανωτέρω απαιτούμενο κεφάλαιο.

Σε αυτήν την πραγματικότητα υπάρχει μια σειρά από παραδοχές αλλά και γεγονότα:
1 Η χώρα μας είναι κράτος με ελεύθερη οικονομία, στο περιβάλλον της οποίας ασκείται ελεύθερα η επιχειρηματικότητα ως αναγκαία προϋπόθεση για τη δημιουργία (παραγωγικών) θέσεων εργασίας για την ανάπτυξή της αλλά και για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού.

2 Οι τράπεζες χρηματοδοτούσαν αφειδώς και άκριτα, συντηρώντας στρατιές υπαλλήλων και πληθώρα υποκαταστημάτων. Ο αριθμός των τραπεζικών υποκαταστημάτων συναγωνιζόταν, μέχρι πρόσφατα, ως ίσος προς ίσον τον αριθμό των συνοικιακών καφενείων!

Σε πολιτικό επίπεδο, πολύς ο ντόρος για τη διαπλοκή. Ποιος, όμως, τη χρηματοδοτούσε;
■ Πώς και με ποια δικαιοδοσία δάνειζαν χρήματα οι τράπεζες στα πολιτικά κόμματα εν όψει επικείμενων εκλογών με βάση το ποσοστιαίο αποτέλεσμά τους στην προηγουμένη εκλογική διαδικασία; Ούτε στο... φεγγάρι τέτοια πατέντα!
■ Γνώριζαν εκ των προτέρων το νέο εκλογικό αποτέλεσμα ή επιθυμούσαν και εντέχνως διατηρούσαν ένα βολικά «σταθερό» πολιτικό περιβάλλον και γιατί;
■ Ποιον, εν τέλει, εξυπηρετούσε αυτή η δανειακή συμπεριφορά; Σε καμία περίπτωση την υγιή επιχειρηματικότητα!

Το τραπεζικό σύστημα σε κάθε χώρα, σε κάθε αγορά, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ανάπτυξης, υπό τον όρο να είναι και τραπεζικό και σύστημα. Εχουμε μια σειρά από χρεοκοπημένες τραπεζικές επιχειρήσεις οι οποίες δεν θα ανακάμψουν ποτέ! Γι' αυτό, άλλωστε, και οι ρυθμίσεις των δανείων που κάνουν είναι για 25 και 30 χρόνια.
Πρακτικά, δηλαδή, ένας πενηντάρης επιχειρηματίας νοικοκύρης θα ξεχρεώσει στα 80 του, αν όλα πάνε καλά. Και αν ζει, βέβαια! Για ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, αν συνεχίσουν σε αυτήν τη λογική, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε να μεγαλώσουν οι δεκάχρονοι που δεν θα έχουν και «δυσμενή».
Κάποιοι όμως ευθύνονται και πολιτικά και οικονομικά, και είναι ελεγχόμενοι τουλάχιστον για ανεπάρκεια!
Ολη η τραπεζική οικονομία μας βασιζόταν στις εγγυήσεις που έδινε το γερμανικό τραπεζικό σύστημα στα ελληνικά κρατικά ομόλογα.
Γι' αυτό άλλωστε μέχρι τη χρεοκοπία μας με τις τιμές που έκλειναν τα γερμανικά ομόλογα την προηγουμένη άνοιγαν τα αντίστοιχα ελληνικά την επομένη!
Πλήρωνε το κράτος, π.χ., 3,5% επιτόκιο στα ομόλογα εκδόσεως που αγόραζαν οι φερόμενες συστημικές τράπεζες με δανεικά και αυτές, αλλά με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο. Μα, έτσι καθένας μπορεί να κάνει τον τραπεζίτη! Να αγοράζει χρήματα με 1,5% και να τα πουλά στο κράτος με 3,5%.

Η κατάληξη; Πάλι ο κόσμος και οι επιχειρήσεις θα πληρώσουν την αποτυχία και την ανικανότητα (;) με τις «ανακεφαλαιοποιήσεις»!
Είναι πλέον καθαρό ότι επιβάλλεται θεσμικά να ρυθμίσει η κυβέρνηση αυτό το πρόβλημα και ο τρόπος είναι ένας!
Ολα τα δάνεια να μειωθούν και να ρυθμιστούν στο 25% του αρχικού κεφαλαίου τους!

Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα, ώστε να εισπραχθούν χρήματα, να ανασάνουν οι επιχειρήσεις και να πάρει μπρος η αγορά.
Οσον αφορά τους φερόμενους τραπεζίτες μας, το λιγότερο που τους πρέπει είναι «συνταξιοδότηση», όπως συμβαίνει και σε κάθε στέλεχος που «χρεοκοπεί» την επιχείρηση την οποία διευθύνει. Αυτός είναι ο νόμος της αγοράς, αν θέλουμε βέβαια να έχουμε αγορά.

* Επιχειρηματίας