Οι ευθύνες για το Ασφαλιστικό

Οι ευθύνες για το Ασφαλιστικό18.02.2018Άρθρα

Αστείος ο ισχυρισμός ότι το «ναυάγιό» του προκλήθηκε επί διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή

Από τον
Αντώνη Αντωνάκο

Στην έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος (05/10/09), που «υπογράφει ο -γνωστός για τα σοσιαλιστικά του αισθήματα- Β. Μανεσιώτης, σύμβουλος του Γ. Παπακωνσταντίνου!» (Κοττάκης, «ΕΣΤΙΑ», 09/01/18), η οποία «σερβίρεται» με επιμονή ως «νέο πιάτο», παρά το γεγονός ότι είναι δημόσια γνωστό το περιεχόμενό της από τότε, καταγράφεται με ένταση και σαφήνεια ως βασική αιτία των ελλειμμάτων το Ασφαλιστικό.

Συγκεκριμένα,

η επιχορήγηση των τεσσάρων μεγαλύτερων Ταμείων (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, ΝΑΤ, ΟΓΑ) θα έφθανε τα 11,026 δισ., δηλαδή το έλλειμμά τους θα προσέγγιζε το 1/3 του συνολικού ελλείμματος.
Προσθέτοντας τα ελλείμματα των υπόλοιπων Ταμείων και τις συντάξεις του Δημοσίου είναι απολύτως κατανοητό ότι το Ασφαλιστικό ήταν το «παγόβουνο» που απειλούσε τη χώρα. Αλλωστε, σε έκθεση του ΔΝΤ το 2009 δινόταν μια εφιαλτική προοπτική για το χρέος έως το 2060, με βασική παράμετρο το Ασφαλιστικό.

Το ερώτημα, που προκύπτει αβίαστα, είναι αν το Ασφαλιστικό ήταν δημιούργημα της πενταετίας 2004-2009 ή αν η τότε κυβέρνηση το κληρονόμησε. Είναι ασφαλώς αστείος κάθε ισχυρισμός ότι το «ναυάγιο» του Ασφαλιστικού προκλήθηκε επί Καραμανλή. Το πρόβλημα έχει βαθιές ρίζες και οι ευθύνες διαχρονικά είναι μεγάλες.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη τόλμησε, το 1990 και το 1992, δραστικές παρεμβάσεις, οι οποίες έβαζαν τα θεμέλια για τον εξορθολογισμό του Ασφαλιστικού. Η αύξηση του αναγκαίου χρόνου για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος (για τις γυναίκες από τα 15 στα 25 χρόνια) και η επιβολή κρατήσεων στους δημοσίους υπαλλήλους (6,67%) κάθε άλλο παρά εύκολες ήταν. Είχε ανοίξει ο δρόμος για να κλείσει μια χαίνουσα πληγή του Προϋπολογισμού.

Η 11ετής διακυβέρνηση που ακολούθησε προσφερόταν για να ολοκληρωθεί η τομή στο Ασφαλιστικό. Τι έκαναν γι’ αυτό καταρχάς ο Ανδρέας και στη συνέχεια ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης;
Τίποτα! Δεν τόλμησαν. Ο πρώην πρωθυπουργός, που «αγιογραφείται» γιατί «τόλμησε» να διαγράψει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, κιότεψε μπροστά στις αντιδράσεις και πέταξε τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση στα σκουπίδια. Το πρόβλημα το ήξερε, αλλά, «μοιραίος και άβουλος», το έκρυψε κάτω από το χαλί της αθωότητας που του προσέφεραν -με το αζημίωτο- τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Οχι μόνο δεν τόλμησαν, αλλά αντίθετα, όταν το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή πραγματοποίησε μια νέα τομή με την ενοποίηση των Ταμείων από 133 σε 13, ο Παπανδρέου, επιβεβαιώνοντας το πολιτικό μέγεθός του, διαδήλωνε με τη γροθιά απειλητικά αναπεπταμένη ανάμεσα στους συντρόφους του προέδρους της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.

*Μαθηματικός, πρώην πρόεδρος ΟΛΜΕ