Λίγα λόγια από καρδιάς: Δεν αξίζω την αγάπη

Λίγα λόγια από καρδιάς: Δεν αξίζω την αγάπη02.11.2018Ρεπορτάζ

Ηρθαμε στη ζωή για να γνωρίσουμε την ευτυχία. Ο Θεός δεν μας έπλασε για τιμωρίες

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Οταν τιμωρούμαστε, νιώθουμε ότι, πάμε καλά. Οταν αυτοτιμωρείσαι, σκέφτεσαι: «Εμένα δεν μου αξίζει η ευτυχία έτσι κι αλλιώς. Γι’ αυτό και είναι βασανισμένη η ζωή μου όλη. Και τώρα που τιμωρήθηκα, καλά έπαθα. Μου αξίζει». Οχι! Μας αξίζει η ευτυχία. Δεν πλαστήκαμε για τιμωρίες. Πλαστήκαμε για την ευτυχία και τη χαρά. Φίλε μου, δέξου την αγάπη του Θεού. Δέξου και την αγάπη των ανθρώπων.

Μου

'πε μια φορά κάποιος: «Αν με ήξερε στ’ αλήθεια εμένα ο κόσμος, δεν θα μ’ αγαπούσε κανείς ποτέ». Γιατί όμως σκέφτεσαι έτσι, φίλε μου; Γιατί δεν πιστεύεις στην αγάπη των άλλων; Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν. Ασε την καρδιά σου να δεχτεί την αγάπη τους. Είναι πολλοί αυτοί που σ’ αγαπούν. Εσύ νομίζεις ότι όσοι είναι δίπλα σου όλοι είναι κακοί. Σ’ αγαπάει ο κόσμος. Εσύ όμως έχεις απορρίψει την αγάπη.

Και απ’ τον Θεό, και απ’ τους ανθρώπους. Και προτιμάς να 'σαι μέσα στην ενοχή και στις τύψεις. Και στο τέλος ξέρεις τι κάνεις; Ελκύεις επάνω σου αυτό που μυστικά ζητάς. Κάνεις τους ανθρώπους πραγματικά στο τέλος να μη σε χωνεύουν! Οχι όμως επειδή αυτοί είναι κακοί! Μα επειδή εσύ δεν τους αφήνεις να σε αγαπήσουν. Σε πλησιάζουν με καλή διάθεση, μα εσύ τους βλέπεις και λες: «Οχι, δεν το πιστεύω. Δεν μ’ αγαπάτε εμένα. Δεν αξίζω εγώ αγάπη, δεν πιστεύω στην αγάπη σας». Ετσι νομίζεις. Αυτή είναι η μεγάλη πλάνη του νου σου και της πληγωμένης καρδιάς σου.

Ασε τον Θεό να σε αγκαλιάσει. Πίστεψε ότι είσαι ένα πλάσμα που αξίζει αγάπη. Σε έπλασε ο Θεός. Για πέταμα σε έκανε; Κάνει ποτέ ο Θεός πλάσματα που 'ναι άχρηστα; Πώς είναι δυνατόν τότε εσύ να είσαι ένα άχρηστο πλάσμα ή ένα χαμένο κορμί; Ασε την ψυχή σου να νιώσει την αγάπη του Θεού, για να νιώσεις και την προστασία Του. Προσπάθησε να νιώσεις τη γαλήνη Του. Αν δεν αφήσεις αυτή την εμπειρία να μπει μες στην καρδιά σου, όλο θα φοβάσαι. Ολο θα πιστεύεις ότι κινδυνεύεις, ότι κάποιος θα σου κάνει κακό, ότι κάτι κακό θα πάθεις.

Ενώ, όταν αισθανθείς μέσα σου την αγάπη του Χριστού, θα φύγει ο φόβος. Οι ενοχές θέλουν παρέα. Οταν έχεις ενοχές, ψάχνεις κι άλλες ενοχές! Και σε σένα και στους άλλους. Και βλέπεις συνέχεια προβλήματα. Και δεν αφήνεις ούτε τον εαυτό σου να χαρεί μα ούτε και τους άλλους. Ο ενοχικός άνθρωπος βλέπει σε όλους προβλήματα. Σταδιακά γίνεται παράξενος. Και κάνει έργο του να βλέπει παντού αμαρτίες. Ο,τι κάνουν οι άλλοι το θεωρεί πολύ εύκολα αμαρτωλό και τους κάνει τη ζωή δύσκολη.

Είναι πολύ λυπηρό να νιώθουμε τόσες τύψεις και ενοχές με λάθος τρόπο, ενώ ζούμε μέσα στην Εκκλησία. Κι ενώ η Εκκλησία είναι ο χώρος που κανονικά θα 'πρεπε να καταργούνται οι ενοχές, πολλές φορές ζούμε μ’ αυτές τις ενοχές! Και γίνονται το υλικό μέσω του οποίου συνεχίζουμε και έχουμε πάρε δώσε με την Εκκλησία.
Δηλαδή καταντάμε να σχετιζόμαστε με την Εκκλησία μόνο και μόνο επειδή είμαστε ένοχοι. Παρόλο που μερικοί ζούμε πολλές δεκαετίες μέσα στην Εκκλησία, δεν μπορούμε ακόμη να νιώσουμε ότι μπαίνουμε στο σπίτι του Πατέρα μας!

* Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως