ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ

Οι «κερκόπορτες» του παρελθόντος και το κόμμα του Κ. Μητσοτάκη

Tου
Παναγιώτη Χ. Δούμα*

Σε ομιλία μου προχθές στο Κορωπί απαρίθμησα όλες εκείνες τις ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ που εκπληρώνουν μία αμιγώς αριστερή, σοσιαλ-μαρξιστική ατζέντα. Στο τέλος ωστόσο ενόχλησα κάποιους, διότι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι περισσότερες από αυτές τις ενέργειες είχαν δρομολογηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και, κυρίως, από αυτές

Υπενθύμισα, λοιπόν, ότι ο ΕΝΦΙΑ και η ποινικοποίηση της περιουσίας, τα βιβλία της Ρεπούση και η αλλοίωση της Ιστορίας, η καθιέρωση της σύνθετης ονομασίας ως στρατηγικού στόχου για το Σκοπιανό, η ανοχή απέναντι στην αριστερή τρομοκρατία των «μπαχαλάκηδων», το καλωσόρισμα των λαθρομεταναστών που μας... γονιμοποιούν από υπουργό, ο εξευτελισμός του όρου της ιθαγένειας, η στήριξη στον δικαιωματισμό και στην πολιτική ορθότητα και το κλείσιμο του ματιού στις «κοινωνικές πολιτικές», που απαξιώνουν τις παραδόσεις και την πίστη μας, δεν άρχισαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από τις «γαλάζιες» κυβερνήσεις Καραμανλή και Σαμαρά.

Η, δε, φανατική υποστήριξη της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης και η πλήρης κατάργηση του εθνικού κράτους δεν είναι κάποια ονείρωξη του Καρανίκα ή του Πολάκη. Είναι το νέο όραμα του Αδωνη Γεωργιάδη, αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας και υποτιθέμενης «πρωθιέρειας» της Δεξιάς στην Ελλάδα.

Ολα αυτά και πολλά άλλα προέκυψαν από «κερκόπορτες» που η Νέα Δημοκρατία άνοιξε στην προσπάθειά της να διευρύνει την εκλογική βάση της.
Την ίδια στιγμή που απαριθμούσα όλα αυτά στο Κορωπί, στη Βουλή η Ολγα Κεφαλογιάννη, η τομεάρχης Παιδείας της Ν.Δ., κυρία Κεραμέως, ο τ. υπουργός Παιδείας της κυβερνήσεως Σαμαρά, κ. Φορτσάκης και η τ. υπουργός Εξωτερικών επί Καραμανλή, Ντόρα Μπακογιάννη παρείχαν στήριξη στις υιοθεσίες από ομόφυλα ζευγάρια, κλείνοντας το μάτι και χαμογελώντας με συμπάθεια σε έναν μουσάτο με κόκκινο φόρεμα, που τους θωρούσε αυστηρά από τα θεωρεία της Βουλής.

Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι επιτιθέμενος κανείς στη Ν.Δ., ενόσω εκείνη αντιπολιτεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ, καθίσταται αυτομάτως δεκανίκι του. Μήπως όμως θα έπρεπε να τους προβληματίσει περισσότερο πώς η Νέα Δημοκρατία, χωρίς καν να κυβερνά, γεννά τόσες αμφιβολίες ως προς την ιδεολογική ταυτότητά της;

Η κριτική που ασκώ κατά της Νέας Δημοκρατίας είναι σε μία ιδεολογική βάση, με την ελπίδα μάλιστα να ανοίξει ουσιαστικός διάλογος για το κατά πόσο η Νέα Δημοκρατία είναι ή θέλει να είναι ένα δεξιό κόμμα. Πολύ φοβάμαι όμως, με βάση και τα ανωτέρω, ότι η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν δικαιούται καν να διεκδικεί τον -ούτως ή άλλως, ακατάληπτο και ανόητο- χαρακτηρισμό του «κεντροδεξιού» κόμματος. Καλό θα ήταν να το παραδεχτεί κιόλας, ώστε να μη χρεώνονται οι εθνομηδενιστικές πολιτικές της στη Δεξιά και σε όσους θέλουν και τολμούν να αυτοαποκαλούνται Δεξιοί.

*Eπιχειρηματίας, αντιπρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ