Κάκιστο παράδειγμα στρατιωτικής διοίκησης

Στον Στρατό δεν χωρούν πολυλογίες, αμφισβητήσεις της ηγεσίας, ανυπακοή στις διαταγές, έλλειψη της αίσθησης του μέτρου και απώλειας του συναισθηματικού ελέγχου.

Ολα τούτα δεν γίνονται ανεκτά ούτε στους οπλίτες ούτε στα στελέχη ούτε στους αξιωματικούς.

Δυστυχώς, όπως επισημαίνει σήμερα η «δημοκρατία» σε σχετικό ρεπορτάζ της, στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας -τόσο σε πολιτικό όσο και σε ανώτατο στρατιωτικό επίπεδο- έχουν εκδηλωθεί τέτοιου είδους συμπεριφορές, οι οποίες προβληματίζουν τους πάντες.

Από τη μια, κυκλοφορούν ειδήσεις

για απαξιωτικές αναφορές του Α/ΓΕΕΘΑ, στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου, στον υπουργό Εθνικής Αμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο. Από την άλλη, βλέπουμε σε βίντεο τον ίδιο τον υπουργό σε κομματική εκδήλωση στην Αλεξανδρούπολη να εκφράζεται χυδαία και μειωτικά για τον αρχηγό του ΓΕΣ και τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ!

Η αθλιότητα είναι πολύ πιο μεγάλη απ’ όσο αρχικά φαντάζει. Το ασόβαρο στιλ του υπουργού, η αυθόρμητη εκδήλωση της αντιπάθειάς του για την ηγεσία του Στρατεύματος αλλά και ο τόπος που επέλεξε για να τα πει αυτά, η Αλεξανδρούπολη, στον ακριτικό Εβρο, φανερώνουν ότι έχει αναπτυχθεί σχέση αντιπαλότητας και σφοδρής αντιπάθειας μεταξύ στελεχών της διοίκησης, που θα έπρεπε να είναι ενωμένοι σαν γροθιά!

Υπό κανονικές συνθήκες, η ειδησεογραφία θα έπρεπε να ασχολείται με τις Ενοπλες Δυνάμεις μόνο για ζητήματα που αφορούν εξελίξεις στη διοίκηση (κρίσεις κ.ά.) και σε εξοπλιστικά ζητήματα καθώς και στα μισθολογικά και στο Ασφαλιστικό των στρατιωτικών μας, και όχι για συγκρούσεις πολιτικών με στρατιωτικούς, κουτσομπολιά και υβριστικά σχόλια…

Η Ελλάδα δεν συνορεύει με το Λουξεμβούργο, την Ελβετία το Μονακό, αλλά με την Τουρκία και χώρες όπως η Αλβανία και τα Σκόπια. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Ενοπλες Δυνάμεις πρέπει να μένουν μακριά από τους μικροκομματικούς ή άλλους ανταγωνισμούς, που ταλανίζουν υπηρεσίες και θεσμούς του ελληνικού κράτους.

Από τη στιγμή που η «κόντρα» μεταξύ του υπουργού Εθνικής Αμυνας και της ηγεσίας του Στρατεύματος συνεχίζεται, ο ιεραρχικά ανώτερος όλων οφείλει να τη σταματήσει – κι αυτό μπορεί να γίνει, αν υποχρεωθούν όσοι μετέχουν σε αυτήν να πάνε σπίτια τους.