Ιστορίες από «Ανθρώπων σκιές»

Ιστορίες από «Ανθρώπων σκιές»28.02.2018Πρόσωπα

Ο Σπ. Σμυρνής μιλά για διηγήματα γεμάτα πόνο και θάρρος που παρουσιάζει στη Ζώγια, στις 11 Μαρτίου

Από την
Ελένη Σκάρπου

Ανθρωποι που ερωτεύονται, που πονούν, που ζουν με την απώλεια ή πληρώνουν το τίμημα των επιλογών τους, που γκρεμίζονται ξανά και ξανά. Ανθρωποι που μας μοιάζουν ή που τους μοιάζουμε, που βασανίζονται και βασανίζουν, που σιωπούν ή αντιδρούν ακραία, που βουλιάζουν μέσα τους ώσπου κάποια στιγμή να λυτρωθούν. Ολοι αυτοί είναι οι ήρωες του Σπύρου Σμυρνή, που συναντιούνται στην πρώτη συλλογή διηγημάτων

του με τίτλο «Ανθρώπων σκιές», την οποία μας παρουσιάζει μαζί με φίλους στη Ζώγια την Κυριακή 11 Μαρτίου. Σκοπός; Να τον γνωρίσουμε, να γνωρίσουμε τις λέξεις και τις ιστορίες που αποτυπώνει στο χαρτί του, να γνωρίσουμε τη φρέσκια λογοτεχνική τάση, που αφήνει μια πιο ελεύθερη γλώσσα να μας παρασύρει.

«Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι... αυτοί που παλεύουν διαρκώς να βγάλουν το κεφάλι τους πάνω από τον βάλτο που λέμε ζωή και να ανασάνουν ελεύθερα, και αυτοί που τα έχουν παρατήσει καιρό τώρα, γιατί βολεύτηκαν και αναπνέουν πια με μάσκες οξυγόνου. Ανθρωποι που κάποτε ήταν αγόρια και κορίτσια. Μεγάλωσαν δυστυχώς και μοιάζουν όλο και περισσότερο με τις σκιές τους. Κάποιοι έχουν όνομα, κάποιοι όχι. Βρίζουν, πίνουν, καπνίζουν μανιωδώς, γελούν δυνατά, ερωτεύονται τυφλά, σκοτώνουν και σκοτώνονται. Είκοσι ένα διηγήματα είναι αφιερωμένα σε όλους αυτούς» αναφέρει ο Σπύρος Σμυρνής αναφορικά με αυτό το πρώτο λογοτεχνικό εγχείρημά του και μιλά για την ανάγκη του να γράψει, και δη να γράψει τόσο δυνατές ιστορίες, που σε αρκετά σημεία τους θαρρείς και είναι συναισθηματικά σουρεαλιστικές.

Σε μια τάξη

«Νομίζω πως ήταν η ανάγκη να βάλω σε μια τάξη όσα υπήρχαν στο κεφάλι μου. Αυτές τις “φωνές” που βρίσκονταν εκεί και μου υπενθύμιζαν να γράψω στο χαρτί όλες τις κλειδωμένες λέξεις που ζητούσαν διαφυγή. Κάπως έτσι προέκυψε. Οταν κάποιοι φίλοι μα και ένας δυο άνθρωποι που δεν με ήξεραν μου είπαν πως έβρισκαν μια αλήθεια στις ιστορίες μου, με ενθάρρυναν να συνεχίσω» εξομολογείται και εκμυστηρεύεται πως του αρέσει να γράφει τα βράδια και μόνο τα βράδια. «Πάντα βράδυ! Συνήθως μπροστά σε έναν υπολογιστή με τις μουσικές που γουστάρω. Αλλοτε με ηρεμούν και άλλοτε με τσιτώνουν. Πάντοτε όμως δίνουν στις λέξεις μου το ιδανικό soundtrack για να διαβαστούν». Για εκείνον όλο αυτό έχει να κάνει με όσα έχει ζήσει και όσα θα ήθελε να ζήσει.

«Σίγουρα πατάω σε προσωπικά βιώματα, αυτά καθοδηγούν την ιστορία, όμως μου αρέσει να επιλέγω για τους ήρωες ένα διαφορετικό τέλος από αυτό που βρήκε εμένα. Το αστείο είναι ότι τις περισσότερες φορές... κάποιοι που με γνωρίζουν προσωπικά θα θεωρήσουν ως φανταστικό ένα βιωματικό τέλος και το αντίστροφο. Ισως αυτή να θεωρώ την πιο σημαντική από την όποια επιτυχία έχει γνωρίσει το βιβλίο» λέει και παραδέχεται πως υπάρχουν ιστορίες που του κάνουν λίγο περισσότερο κλικ από άλλες.

Ο ήρωας του «Σημείου Μηδέν»

«Νομίζω ότι παλεύουν ο ήρωας του “Σημείου Μηδέν”, που, όταν μεγαλώσει, θέλει να γίνει Τομ Γουέιτς και να κάψει όλους τους δίσκους του, και ο Σταύρος που έκανε ιστορία και ταινία μικρού μήκους την “Πιο όμορφη ιστορία του κόσμου”. Πότε νικά ο ένας, πότε ο άλλος. Σήμερα θα πάω με αυτόν που θέλει να γίνει Τομ Γουέιτς» καταλήγει, αλλά η κουβέντα δεν σταματά εδώ, διότι σημασία έχει τελικά αυτό που θέλει ο αναγνώστης.

»Συναίσθημα. Νομίζω πως πιο πολύ απ' όλα τ' άλλα αυτό λείπει από την καθημερινότητά μας ως άνθρωποι, πολίτες, οντότητες, αναγνώστες. Κάτι που θα σε πιάσει από τον λαιμό, θυμίζοντάς σου πως τα πράγματα που έχουν αξία είναι όσα σε κάνουν να χαμογελάς, να κλαις, να πονάς και να ανασαίνεις ελεύθερα».

Οσο για τον αγαπημένο του συγγραφέα; Αυτός ακούει στο όνομα Τσαρλς Μπουκόφσκι. «Συνηθίζω να λέω πως εκείνος ήταν ευτυχισμένος γιατί έζησε όσα έγραψε και έγραψε όσα έζησε! Σίγουρα δεν θα έγραφα ένα από αυτά τα εγχειρίδια αυτογνωσίας, που πλασάρονται ως life-coaching βιβλία» εξομολογείται ο Σπύρος Σμυρνής.