Αδιάλειπτη προσφορά στη μάχη για την υγεία της νέας γενιάς

Αδιάλειπτη προσφορά στη μάχη για την υγεία της νέας γενιάς18.11.2019Υγεία

Η Αντιμετώπιση Παιδικού Τραύματος έχει στόχο να υπάρχει παντού στη χώρα ένα εξοπλισμένο τμήμα επειγόντων!

Ρεπορτάζ
Γιώτα Φλώρου

Περισσότερα από 20 χρόνια το μη κερδοσκοπικό σωματείο Αντιμετώπιση Παιδικού Τραύματος έχει ως βασικό όραμά του να σταματήσουν τα ατυχήματα να αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου και αναπηρίας των παιδιών στη χώρα μας. 

Όλα άρχισαν το 1995, όταν μία ομάδα γιατρών και γονέων σκέφτηκε

ότι θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να οργανωθεί στην Ελλάδα μια υποδομή για την αποφυγή των παιδικών ατυχημάτων. Ετσι, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς ιδρύθηκε η αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Πρωτοβουλία για την Ιδρυση Κέντρου Περίθαλψης και Αποκατάστασης Παιδικού Τραύματος. Τον Σεπτέμβριο του 1998 ακολούθησε η αλλαγή της επωνυμίας και από τον Ιούνιο του 1999 η Αντιμετώπιση Παιδικού Τραύματος λειτουργεί με τη σημερινή μορφή της ως ΜΚΟ.

Από τότε έως σήμερα το σωματείο έχει ανοίξει τα φτερά του για να προστατεύσει τα παιδιά από τα ατυχήματα και τους τραυματισμούς σε τέσσερις πολύ σημαντικούς τομείς: στη δημιουργία Τμημάτων Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) σε δημόσια νοσοκομεία, στην αναβάθμιση και στον εξοπλισμό με τα απαραίτητα μηχανήματα παιδιατρικών τμημάτων και ιατρείων σε νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, στην εκπαίδευση ιατρών, νοσηλευτών και διασωστών του ΕΚΑΒ για την άμεση και σωστή αντιμετώπιση των τραυματισμένων παιδιών, και στην ενημέρωση παιδιών, εκπαιδευτικών και γονέων για την πρόληψη των ατυχημάτων.

«Όταν το σωματείο δημιουργήθηκε τη δεκαετία του '90, η αρχική ιδέα ήταν να γίνει ένα νοσοκομείο σαν το ΚΑΤ μόνο για παιδιά. Ωστόσο, αυτό ήταν πολύ δύσκολο και απαιτούσε πολλά χρήματα. Οταν ανέλαβα εγώ, είχα την ιδέα να υπάρχει σε κάθε μέρος της Ελλάδα ένα πλήρως εξοπλισμένο τμήμα επειγόντων περιστατικών και ακόμα και σε περιοχές όπου δεν υπάρχει νοσοκομείο να υπάρχει στα Κέντρα Υγείας ο βασικός εξοπλισμός» αναφέρει στη «δημοκρατία» η κυρία Natasha Clive-Βρέκοσι (φωτό), που ανέλαβε πρόεδρος του σωματείου το 2009.

Ανύπαρκτες δομές

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ίδια, στη χώρα μας πριν από εννέα χρόνια οι δομές για το παιδικό τραύμα ήταν ανύπαρκτες. «Ακόμα και στα νοσοκομεία που ήταν για παιδιά υπήρχαν πολλές ελλείψεις, ενώ στα υπόλοιπα νοσοκομεία τα τμήματα επειγόντων περιστατικών ήταν στημένα για ενηλίκους. Τα παιδιά, όμως, έχουν ιδιαίτερες ανάγκες και στη δική τους περίπτωση πρέπει να χρησιμοποιηθούν συγκεκριμένα μηχανήματα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν υπήρχε ένα σωστό κέντρο αντιμετώπισης παιδικού τραύματος για επείγουσες καταστάσεις.

Όταν ένα παιδί έχει πάθει ένα σοβαρό ατύχημα, πρέπει να υπάρχει άμεσα στο νοσοκομείο, γιατί υπάρχει η λεγόμενη “χρυσή ώρα” για να κρατηθεί στη ζωή». Σημειώνεται πως η «χρυσή ώρα» είναι ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ του σοβαρού τραυματισμού ενός παιδιού και της σταθεροποίησης της κατάστασής του. Ο χρόνος αυτός πρέπει να διατηρηθεί στο ελάχιστο, ώστε το παιδί να μην υποκύψει στα τραύματά του. Όσο το διάστημα αυτό αυξάνεται, το ποσοστό επιβίωσης μειώνεται δραματικά. 

Τα πρώτα τμήματα επειγόντων περιστατικών που δημιουργήθηκαν και εξοπλίστηκαν ήταν στην Αθήνα. Συνολικά, εδώ και εννέα χρόνια η Αντιμετώπιση Παιδικού Τραύματος έχει βοηθήσει 56 νοσοκομεία, δημιουργώντας εξαρχής ή εξοπλίζοντας 31 ΤΕΠ, αναβαθμίζοντας 22 παιδιατρικές κλινικές και οκτώ παιδιατρικά ιατρεία, εξοπλίζοντας τέσσερις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας ή αυξημένης φροντίδας, προσφέροντας συνολικά 934 μηχανήματα σε παιδιατρικά τμήματα νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας. Συνολικά, όλα αυτά τα χρόνια έχουν βοηθηθεί πάνω από 700.000 παιδιά, με 220.000 να έχουν περάσει από τα ΤΕΠ και τα παιδιατρικά τμήματα μόνο το 2018, ενώ η συνολική αξία του έργου ξεπερνά σε αξία τα 2.300.000 ευρώ.

Πολύς κόσμος πιστεύει ότι το κράτος θα έπρεπε να φροντίσει να είναι πλήρως εξοπλισμένα τα δημόσια νοσοκομεία. Η κυρία Βρέκοσι απαντά: «Οταν το κράτος δεν μπορεί να αντεπεξέλθει λόγω των δύσκολων οικονομικών συνθηκών που επικρατούν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, χρειάζεται όλοι μαζί να βοηθήσουμε. Τα παιδιά είναι δικά μας. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για αυτά. Στα δικά μας μάτια κοιτούν όταν έχουν ένα πρόβλημα για να τα σώσουμε. Είναι στο δικό μας χέρι, λοιπόν, να κάνουμε κάτι».