Blue Barrel: Οι «ένοχοι» γιορτάζουν τη... 10ετία!

Blue Barrel: Οι «ένοχοι» γιορτάζουν τη... 10ετία!18.12.2017Πρόσωπα

Η Αρετή Βαλαβανοπούλου μιλά για τους Guilty, για όσους συνεργάστηκαν με την μπάντα και τη μεγάλη δυσκολία να βρουν μουσική στέγη στην πόλη

Από την
Ελένη Σκάρπου

Εχει κάνει ήδη τα πρώτα βήματα της μουσικής καριέρας της στη Θεσσαλονίκη, έχει ήδη αποφασίσει ότι η πόλη είναι το σπίτι της, και ας παραμένει η Καβάλα ο τόπος που τη γέννησε

και την έκανε να αγαπήσει τη μουσική, και το Σάββατο μαζί με το συγκρότημα στο οποίο τραγουδά, τους Guilty (Ενοχοι), μας περιμένει σε ένα ροκ πάρτι αγαπημένων φίλων μουσικών.

«Στη σκηνή του Blue Barrel, με αφορμή τα 10 χρόνια ύπαρξης των Guilty, θα κάνουμε ένα επετειακό live με καλεσμένους όλους όσοι συνεργάστηκαν και συμμετείχαν στο συγκρότημα όλο αυτό το διάστημα» αναφέρει η νεαρή ερμηνεύτρια και ξεδιπλώνει το κουβάρι του συγκροτήματος λίγο λίγο. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Guilty δημιουργήθηκαν το 2007 με πρωτοβουλία του ντράμερ Χρήστου Κιάτα, ο οποίος κάλεσε τους φίλους Βασίλη Παυλίδη (κιθάρα), Γιώργο Μωυσίδη (κιθάρα) και Χρήστο Αυγερινό (μπάσο) για να ενώσουν τις μουσικές δυνάμεις τους σε έντονους και σκληρούς ρυθμούς.

Αμιγώς χαρντ ροκ στιλ

«Σύντομα αποφάσισαν να βγουν στο κοινό, οπότε το στιλ μουσικής έγινε πιο soft και ήρθε η πρώτη τραγουδίστρια Μαρία Θουκυδίδου. Εκτοτε έχουν περάσει από τους Guilty οι κιθαρίστες Masaki Kobayasi, Παύλος Γεωργιάδης και Γιάννης Μουχτσής, ο μπασίστας Κώστας Δομενικιώτης και οι τραγουδίστριες Αίγλη Μπογδάνου, Ευτυχία Σπυριδάκη και Βενετία Σιταροπούλου. Σαν guest έχουν συμμετάσχει οι κιθαρίστες Γιώργος Ματίκας και Κώστας Βρετός, και η τραγουδίστρια Κατερίνα Βαΐτση.
Εγώ μπήκα στο συγκρότημα το 2011, περίπου έναν χρόνο αργότερα ήρθε και ο Τάσος Ιακωβίδης (κιθάρα), και από τότε οι Guilty υπάρχουν με την τελική τους σύσταση και το αμιγώς χαρντ ροκ στιλ τους έως και σήμερα» εξηγεί η Αρετή Βαλαβανοπούλου, που συνάμα είναι και ραδιοφωνική παραγωγός σε γνωστή ροκ συχνότητα της πόλης, αλλά και δασκάλα φωνητικής.

Οχι ως μέσο βιοπορισμού

Η ίδια μοιράζεται μαζί μας τις δυσκολίες ενός τοπικού μουσικού σχήματος, όταν πρόκειται να διανύσει μια σταθερή, ενεργή πορεία στη Θεσσαλονίκη με τις υπάρχουσες συνθήκες. «Η αλήθεια είναι ότι πλέον είναι δύσκολο για ένα πενταμελές συγκρότημα να βρίσκει μουσική στέγη.

Από την άλλη, εξαρτάται και τι στόχους έχει η κάθε ομάδα. Εμείς ποτέ δεν είδαμε αυτό το σχήμα ως μέσο βιοπορισμού. Περνάμε υπέροχα μαζί, είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοι έπειτα από τόσα χρόνια και τα λάιβ που έχουμε μας καλύπτουν ώστε να παίξουμε τη μουσική που αγαπάμε και να τη μοιραζόμαστε με το κοινό» επισημαίνει και δηλώνει χαρούμενη που είναι η μοναδική γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο group.

«Εχουμε γίνει οικογένεια»

«Με έχουν στα όπα όπα! Επειδή ξεκίνησα από τα 16 μου μού ήταν πολύ οικείο να βρίσκομαι σε ανδροκρατούμενα σχήματα. Με τους συγκεκριμένους έχουμε γίνει πλέον μια οικογένεια. Τους αγαπώ βαθιά, όπως και αυτοί, και απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου επί σκηνής και μη. Για μένα οι άνθρωποι, οι αναμνήσεις μου, τα συναισθήματά μου, οι σκέψεις για το μέλλον, η καθημερινότητα, το ποτήρι που βλέπω τώρα στο τραπέζι είναι έμπνευση. Κάθε φορά κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό ή και όλα μαζί.

Εχω κάνει πολύ ωραία λάιβ όντας χαρούμενη, έχω κάνει το καλύτερό μου λάιβ όντας λυπημένη, έχω καταλήξει να έχω την περισσότερη ενέργεια όντας πολύ κουρασμένη. Και θεωρώ ότι πέρα απ' όλα αυτά, ένας καταλυτικός παράγοντας και πηγή έμπνευσης είναι η ενέργεια του εκάστοτε κοινού που παρευρίσκεται σε κάθε λάιβ» εξομολογείται και μας μεταφέρει εκείνο το ωραίο κλίμα που δημιουργεί η ροκ στον κόσμο και στους νεότερους που δεν έχουν ζήσει τις χρυσές εποχές.

«Για τους παλιούς, η νοσταλγία, η αγάπη και η ψυχική ανάταση που προκαλεί αυτή η μουσική είναι μαγευτικές. Οι ροκάδες είναι πολύ ισχυρό κύτταρο και όταν κάτι τους αρέσει, το στηρίζουν. Από την άλλη, οι νεότεροι ανακαλύπτουν τον κόσμο!
Πολλές φορές έπειτα από κάποια εμφάνιση υπάρχουν νέα παιδιά που ρωτούν τίτλους τραγουδιών και ονόματα συγκροτημάτων από αυτά που παίζουμε γιατί τους αρέσουν και θέλουν να τα αναζητήσουν. Νομίζω ότι τα πραγματικά καλά τραγούδια αγαπιούνται εξίσου από κάθε γενιά» καταλήγει η Αρετή Βαλαβανοπούλου.