Πτώση “Χιούι” 2017: Αντί Μνημοσύνου

Από τον Συνταγματάρχη (ε.α.) Κωνσταντίνο Τσιάκαλο

Μια τέτοια μέρα πέρσι τέσσερις στρατιωτικοί βρήκαν το θάνατο κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του καθήκοντος. Όπως και τόσοι άλλοι στο παρελθόν έφυγαν το πρωί από τα σπίτια τους και δεν ξαναγύρισαν ποτέ, κάτι που είναι βέβαιο πως θα συμβεί και στο μέλλον. Όμως αυτό είναι μέρος της μοίρας εκείνων που επέλεξαν να κάνουν αυτή τη δουλειά, και το ξέρουν όλοι όσοι φορούν τη στολή αλλά και οι δικοί τους άνθρωποι.

Όταν μαθεύτηκε το νέο της πτώσης του μοιραίου ελικοπτέρου και ο θάνατος των τεσσάρων αξιωματικών, το γνωστό συναίσθημα του

κενού συνοδεύτηκε κι από εκείνο του πόνου που νιώθουμε όταν χάνουμε δικούς μας ανθρώπους. Και κυβερνήτης στο μοιραίο ελικόπτερο ήταν ένας δικός μου άνθρωπος.

Είναι μια περιοχή των Θεσσαλικών Αγράφων ξεχασμένη κι από τον ίδιο το Θεό, μια περιοχή που ακόμα και τώρα είναι τόσο δύσβατη κι επικίνδυνη που πραγματικά θέλει θάρρος για να τη διαβείς. Λέγεται Αργιθέα κι έχει ακόμα και τώρα μόνιμους κατοίκους, κατοίκους που είναι ένα με τη γή τους. Από την Αργιθέα, από το χωριό Ανθηρό, λοιπόν καταγόταν ο Ταγματάρχης (ΑΣ) Δημοσθένης Γούλας, γιός του φίλου και πατριώτη γιατρού Γιώργου Γούλα. Ενός ανθρώπου που όπως και πολλά άλλα παιδιά καταγόμενα από την ορεινή αυτή περιοχή, ήρθαν πεινασμένα και φτωχά στην πρωτεύουσα στις δεκαετίες του 1950 – 1960, κι αγωνίστηκαν και σπούδασαν και πρόκοψαν.

Κι έμαθαν τα παιδιά τους ν’ αγαπάνε την πατρίδα και το Θεό, αυτό το Θεό που τον είχαν δει με τα μάτια τους όταν κοιμόταν όπου έβρισκαν κι έτρωγαν ότι μπορούσε να φαγωθεί, αλλά το βιβλίο δεν το αποχωρίζονταν από τα χέρια τους. Ο Δήμος ήταν τέτοιο παιδί που αγαπούσε την Πατρίδα, το Στρατό, το Θεό. Κι Εκείνος τον πήρε κοντά του νέο, τον έκανε ήρωα κι έδωσε στα παιδιά του τιμή, αλλά τους στέρησε τον πατέρα τους. Δίκαιο ή όχι δεν μπορώ να το κρίνω, προσωπικά θα προτιμούσα να τον έχουμε κοντά μας.

Ο πατέρας του, γιατρός Γιώργος Γούλας, κάθε Κυριακή ψέλνει στην εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους Ιλισίων, όπως έκανε εδώ και χρόνια, με τον πόνο του πατέρα που έχασε το παιδί του να κρύβεται πίσω από την αγάπη του για το Θεό, όχι αυτόν που ζει στους ουρανούς, αλλά αυτόν που βρίσκεται εδώ στη γή κοντά μας.

Μαζί με το Δήμο στο περσινό ατύχημα έφυγαν κι άλλοι συνάδελφοι εξίσου άριστοι αξιωματικοί και άξιοι οικογενειάρχες. Ο Υποστράτηγος Ιωάννης Τζανιδάκης, ο Συνταγματάρχης Θωμάς Αδάμος κι ο Υπολοχαγός Κωνσταντίνος Χατζής έφυγαν κι αυτοί για το μεγάλο ταξίδι. Σώθηκε ως εκ θαύματος η Αρχιλοχίας Βασιλική Πλεξίδα η οποία εκτινάχθηκε από το ελικόπτερο.

Η ζωή όμως συνεχίζεται και χωρίς υπερβολές, μεγαλοστομίες και υποκρισίες θα θυμόμαστε τους απόντες συναδέλφους μας, θα σεβόμαστε στη μνήμη τους και θα είμαστε κοντά στις οικογένειες τους. Αιωνία τους η μνήμη.

*Η φωτογραφία δείχνει τον αείμνηστο Τχη (ΑΣ) Δημοσθένη Γούλα με τον πατέρα του, εξαιρετικό άνθρωπο κι επιστήμονα, οδοντίατρο Γεώργιο Γούλα. Υπερήφανος και για τους δύο.

The post Πτώση “Χιούι” 2017: Αντί Μνημοσύνου appeared first on ArmyNow.Net.