Τούντας (ΕΚΠΑ): Ο κορονοϊός μεταδίδεται με τη Θεία Κοινωνία

Σύμφωνα με τον καθηγητή Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ ο ιός μπορεί να μεταδοθεί είτε μέσω της λαβίδας που εισάγεται στο στόμα του πιστού είτε μέσω της κοντινής επαφής του με τον ιερέα.

Ουδείς μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από έναν πιστό να μεταλάβει, αρκεί να μη βλάπτει τους άλλους, επικαλούμενος μάλιστα στον δημόσιο διάλογο τη μεταφυσική της πίστης σε αντιπαράθεση με τον ορθολογισμό της επιστήμης. Αυτό σημειώνει ο καθηγητής Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ,

Γιάννης Τούντας, τονίζοντας κατηγορηματικά ότι ο κορονοϊός μεταδίδεται κατά τη Θεία Κοινωνία. Η μετάδοση του ιού, δήλωσε ο καθηγητής στο iefimerida, μπορεί να γίνει είτε μέσω της λαβίδας που εισάγεται στο στόμα του πιστού είτε μέσω της κοντινής επαφής με τον ιερέα. «Ο ένας τρόπος είναι με το κοινόχρηστο κουταλάκι, το επονομαζόμενο ως λαβίδα.

Ο ιός βρίσκεται και εντός της στοματικής κοιλότητας ενός μολυσμένου ατόμου και για τον λόγο αυτό επηρεάζει, μεταξύ άλλων, και τη γεύση. »Ενα μολυσμένο άτομο τη στιγμή που μεταλαμβάνει, μπορεί να μολύνει με το στόμα του τη λαβίδα/κουταλάκι, και έτσι να μεταδώσει τον ιό και σε όσα άλλα άτομα τη χρησιμοποιήσουν πριν καθαριστεί σχολαστικά», εξηγεί ο κ. Τούντας.

Γι’ αυτό και δεν ισχύει -όπως τονίζει- το αντεπιχείρημα ότι ο ιός δεν μεταδίδεται με την κατάποση, «αφού στην προκειμένη περίπτωση εμπλέκεται η στοματική κοιλότητα, που αποτελεί κοινό όργανο τόσο του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος όσο και του πεπτικού συστήματος». Η νόσος Covid-19 αποτελεί αερογενή λοίμωξη που προκαλείται από τον ιό SARS-Cov-2, τον γνωστό πλέον κορονοϊό. Πύλες εισόδου του ιού στον ανθρώπινο οργανισμό αποτελούν η ρινική και η στοματική κοιλότητα, είτε μέσω των αιωρούμενων σταγονιδίων στον εισπνεόμενο αέρα, είτε μέσω της επαφής μολυσμένων χεριών ή αντικειμένων με τη μύτη ή το στόμα.

«Ο κορονοϊός, χάρη στον εξωτερικό μεμβρανικό του φάκελο, είναι ένας ανθεκτικός ιός που ζει από λίγες ώρες έως λίγες μέρες στην επιφάνεια αντικειμένων του περιβάλλοντος. Στις μεταλλικές επιφάνειες, όπως στα κουτάλια, επιβιώνει περισσότερο απ’ ό,τι στις χάρτινες. Πύλες εξόδου του ιού από ένα μολυσμένο άτομο αποτελούν τα σταγονίδια του εκπνεόμενου αέρα από το στόμα ή τη μύτη, τα οποία γίνονται πιο επικίνδυνα με το φτέρνισμα ή το βήξιμο», συμπληρώνει ο καθηγητής πριν αναφερθεί στον δεύτερο τρόπο μετάδοσης, δηλαδή την επαφή του ατόμου που μεταλαμβάνει με τον ιερέα: «Από τη στιγμή που δεν μπορεί να υφίσταται η προστασία της μάσκας κατά τη διενέργεια του μυστηρίου και από τη στιγμή που η απόσταση που χωρίζει τον πιστό από τον ιερέα είναι μικρότερη του έτσι κι αλλιώς επισφαλούς ορίου των δύο μέτρων, ο κίνδυνος της άμεσης αερογενούς μόλυνσης είναι υπαρκτός και για τους δύο».