Ενδοσχολική βία: Ρόλο δεν έχουν μόνο οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι γονείς

Το ζήτημα της προερχόμενης από τα παιδιά βίας στις μέρες μας, δεν είναι τόσο αποτέλεσμα των παιχνιδιών βίας ή των τραγουδιών υποκουλτούρας με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα τα παιδιά, όσο αποτέλεσμα των πραγματικών βιωμάτων των εφήβων. Η διαπίστωση αυτή έγινε στο πλαίσιο εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στα Χανιά με θέμα τη σχολική βία, κατά τη διάρκεια της οποίας ειδικοί ομιλητές προσέγγισαν το φαινόμενο από την πλευρά των ψυχικών και κοινωνικών προεκτάσεων.

Ο Γιώργος Νικολαϊδης, Ψυχίατρος – Διευθυντής της Διεύθυνσης Ψυχικής

Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, υποστήριξε ότι ρόλο στο ζήτημα της αντιμετώπισης της σχολικής βίας έχουν όχι μόνο οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι γονείς οι ίδιοι, λέγοντας ότι είναι ανάγκη όλοι να μάθουμε στα παιδιά να επενδύουν στον άνθρωπο.

«Το θέμα της βίας από τα παιδιά θα πρέπει να το προσεγγίσουμε ως κοινωνία ως μια υποπερίπτωση της βίας προς τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά που ασκούν βία δεν είναι παρά μια έμπρακτη απόδειξη της αστοχίας των ενηλίκων να δώσουν άλλη διέξοδο ακόμα και στον θυμό των παιδιών. Αντί να επενδύουμε ως κοινωνία σε τεχνολογίες ασφάλειας και επιτήρησης, που ξέρουμε με βάση τη διεθνή πρακτική ότι αυτές δεν αποδίδουν στον έλεγχο της βίας, θα πρέπει να δουλέψουμε μαζί με τα παιδιά για να τους ξαναμάθουμε την αξία της επένδυσης στον άλλο άνθρωπο.

Ρόλο έχουν οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι γονείς οι ίδιοι. Ακόμα και στην εκφοβιστική βία, το bullying, είναι πάρα πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε στα παιδιά ότι είμαστε μια κοινωνία που έχει κανόνες και μέρος αυτών των κανόνων είναι να προασπίζουμε τα δικαιώματα ιδιαίτερα των πιο αδυνάτων.

Το θέμα της βίας δεν είναι τόσο θέμα παιχνιδιών ή τραγουδιών ή υποκουλτούρων. Είναι μάλλον αποτέλεσμα των πραγματικών βιωμάτων των εφήβων σήμερα. Ένας σημερινός έφηβος τι έχει να θυμάται; Από τότε που θυμάται τον εαυτό του θυμάται οικονομική κρίση δηλ. «καταστρεφόμαστε», υγειονομική κρίση δηλ «θα πεθάνουμε» και αμέσως μετά γεωπολιτική κρίση. Δε θυμάται κάποια επαγγελία ότι η ζωή μας θα γίνει καλύτερη.

Είμαι προβληματισμένος γιατί στα παιδιά που της πρωτοβάθμιας που μόλις έβγαιναν στο κοινωνικό περιβάλλον στα χρόνια της πανδημίας και κανονικά θα ανακάλυπταν στον άλλο άνθρωπο τη χαρά του παιχνιδιού, σε εκείνη την ηλικία τι του είπαμε; ότι ο άλλος άνθρωπος είναι θανάσιμη απειλή για σένα και εσύ ο ίδιος είσαι θανάσιμη απειλή για τους άλλους. Υπονομεύσαμε σε αυτά τα παιδιά τη φυσιολογική διαδικασία να επενδύσουν στον άλλο άνθρωπο.»

Από την πλευρά του ο Παναγιώτης Κατηφές, κοινωνιολόγος – σύμβουλος εξαρτήσεων και Πρόεδρος Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας, τόνισε ότι το φαινόμενο της σχολικής βίας δεν έχει καθαρά ενδοσχολικές αιτίες:

«Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στην ένταση του φαινομένου. Θεωρούμε ότι είναι ζητήματα που άπτονται και των κοινωνικών σχέσεων που διαμορφώνουν τα παιδιά, το πώς το ίδιο το σχολείο και σαν δομή και σαν περιεχόμενο πρέπει να στηρίζει ολόπλευρα την προσωπικότητα των παιδιών. Δε θεωρούμε ότι τα φαινόμενα αυτά έχουν καθαρά ενδοσχολικές αιτίες αλλά σχετίζονται με τα πρότυπα και τις αξίες που μεγαλώνουν τα παιδιά. Προτεραιότητα δεν πρέπει να έχει η καταστολή αλλά η πρόληψη του φαινομένου που σημαίνει να υπάρχουν κοινωνικοί επιστήμονες στα σχολεία, να στηρίζεται η προσωπικότητα των παιδιών με εξωσχολικές και εξωταξικές δραστηριότητες, ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν και οι ίδιοι οι γονείς και τα μηνύματα που δίνουν στα παιδιά σε μια κοινωνία που επικρατεί ο ατομισμός, πώς εμείς δείχνουμε την ανάγκη της συλλογικότητας. Μάγκας είναι όχι αυτός που χτυπά τον αδύναμο αλλά που μάχεται για όλους τους αδύναμους.»

Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που πραγματοποιεί η ΕΛΜΕ Χανίων σε συνεργασία με τον ΣΕΠΕ Χανίων και την Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων Δήμου Χανίων για τα φαινόμενα σχολικής βίας.