Όταν συναντάτε ανθρώπους με αναπηρία, σας παρακαλώ μην τους αποκαλείτε τεμπέληδες ή ότι δε θέλουν να δουλέψουν!

Στα χρόνια που ασχολούμαι με την αναπηρία, έχω κυρίως δουλέψει ή συνεργαστεί με ενήλικες. Είτε με εκ γεννητής αναπηρία είτε επίκτητη, ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι η εργασιακή απασχόληση. Όλοι τους όμως, χωρίς εξαιρέσεις. Ακόμα και αν έχουν σπουδάσει και αποφοιτήσει με τους καλύτερους βαθμούς στην ειδικότητα τους. Ακόμα και αν πριν αποκτήσουν την αναπηρία τους κρατούσαν θέσεις-κλειδιά σε πολυεθνικές ή σε μεγάλες εταιρίες. Είναι το εργασιακό σύστημα έτσι δομημένο που δεν αντέχει το βάρος της αναπηρίας.

Γιατί είναι λάθος χτισμένο και σε σαθρές βάσεις,

αν σκεφτεί κανείς πως όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι. Από τον εργαζόμενο σε ένα μικρό κατάστημα μέχρι την πιο υψηλά αμειβόμενη θέση σε μια εταιρία. Δεν είναι τυχαίο πως κατά μέσο όρο το 85-90% των ατόμων με αναπηρία σε ολόκληρο τον κόσμο παραμένει εκτός εργασίας(πηγή Π.Ο.Υ.). Και αναγκαστικά συντηρείτε από τα προνοιακά επιδόματα και με την φροντίδα του οικογενειακού περιβάλλοντος, αν υφίσταται.

Όταν είσαι εργασιακά αποκλεισμένος, βρίσκεσαι και κοινωνικά αποκλεισμένος.

Αν δεν βγεις από το σπίτι πώς να γνωρίσεις και να συναναστραφείς με κόσμο. Πώς να βγεις όταν τα οικονομικά σου δεν αρκούν για μια έξοδο. Ακόμα και για ένα καφέ, ένα άτομο με αναπηρία, κάθε είδους αναπηρία, πρέπει να σκεφτεί όλες τις παραμέτρους. Θα είναι προσβάσιμο το μέρος που θα επισκεφτώ, θα χρειαστώ ειδικό μεταφορικό μέσο, θα χρειαστεί να έχω μαζί μου κάποιον φροντιστή; Έχω αρκετά χρήματα αν χρειαστεί να γυρίσω με ταξί γιατί ξαφνικά με έπιασαν αφόρητοι πόνοι, να θυμηθώ να έχω μαζί μου όλα τα φάρμακα και βοηθήματα μου και πολλά ακόμα.

Νιώθει να γίνεται βάρος σε φίλους και οικογένεια, γιατί αναγκάζεται να ζητήσει βοήθεια. Αντί να αλλάξει η κοινωνία και να γίνει προσβάσιμη προς όλους, οδηγούμε το άτομο με αναπηρία στον κοινωνικό αποκλεισμό, στη διατήρηση του στίγματος της αναπηρίας και στην απομόνωση. Οι περισσότεροι δεν τα σκέφτονται αυτά, νιώθουν ότι ποτέ δεν θα συμβεί σε αυτούς, πιστεύουν ότι είναι άτρωτοι. Ζουν στην ψευδαίσθηση ότι η αναπηρία δεν είναι για αυτούς. Λες και κάποιος το κάνει από επιλογή ή ότι μπορεί να το ανατρέψει.

Η Σίντι(Cindy Belz) μοιράστηκε την προσωπική της ιστορία. Για το πώς έχοντας τη δουλειά των ονείρων της, βρέθηκε να τα χάνει όλα. Το κείμενο της ίσως βοηθήσει πολλούς από εσάς να εκτιμήσετε τα όσα έχετε στο σήμερα και να σας προβληματίσει για το αύριο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, πόσο μάλλον η υγεία μας και η σωματική/ψυχική μας κατάσταση.

Cindy BelzΤι εύχομαι να καταλάβαιναν οι άνθρωποι για το πώς είναι να χάνω την καριέρα μου λόγω της αναπηρίας μου.

Το 2003 η καριέρα μου σταμάτησε λόγω του συνδρόμου Ehlers-Danlos. Μέχρι τότε είχα μια υπέροχη δουλειά. Είχα ένα πολύ καλό εισόδημα και ήμουν πολύ χαρούμενη με ότι έκανα και ότι είχα σχεδιάσει να κάνω. Τότε δεν ήξερα αυτά που ξέρω τώρα. Όταν έπρεπε να μιλήσω στο αφεντικό μου και να του πω πως πλέον δεν μπορούσα να εργαστώ, ήμουν ήδη στη συγκεκριμένη εργασία σχεδόν 10 χρόνια. Ήταν η πιο δύσκολη συζήτηση που είχα ποτέ μου.

Είχα παλέψει με όποιο τρόπο μπορούσα για να κρατήσω τη δουλειά μου. Είχα πέσει στις μισές μέρες που ήμουν στο γραφείο, μετά δούλευα από το σπίτι. Παρόλα αυτά δεν ήταν αρκετό. Νιώθω ευγνώμων και ευλογημένη που έφτασα μέχρι εδώ και για όσα μπόρεσα να καταφέρω. Ξεκίνησα ως διευθύντρια γραφείου και έφτασα σχεδόν στη θέση της αντιπροέδρου της εταιρίας. Ήμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου.

Τα αφεντικά μου ήταν υπέροχα. Πέρασαν τόσα πολλά μαζί μου. Τις εγκυμοσύνες μου, τα χειρουργεία για τη μέση μου, έπρεπε να με τρέξουν στα επείγοντα αρκετές φορές, να με πάνε στο γιατρό όταν ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσα να οδηγήσω. Κατανοούσαν ότι είμαι άρρωστη γιατί είχα ένα απαίσιο ανοσοποιητικό σύστημα. Μου είχαν αγοράσει και μια ακριβή καρέκλα γραφείου ώστε να μπορώ να κάθομαι και να ξαπλώνω άνετα, όμως ο πόνος ήταν τόσο ισχυρός που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ.

Δεν μπορούσα καν να οδηγήσω οπότε στη δουλειά με έφερνε και με έπαιρνε πίσω ο σύζυγος μου. Όμως στις 11 το πρωί υπέφερα τόσο από τον πόνο όταν προσπαθούσα να καθίσω που το αφεντικό μου έπρεπε να με φέρει σπίτι και να με βοηθήσει να ανεβώ τις σκάλες του σπιτιού μου.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;

Μοιράζομαι όλες αυτές τις πληροφορίες γιατί είναι επώδυνο και σκληρό όταν οι άνθρωποι νομίζουν πως εμείς με κάποια αναπηρία απλά καθόμαστε όλη μέρα στο σπίτι, τρώμε λιχουδιές και απολαμβάνουμε. Έχω ακούσει από κάποιους πράγματα όπως: “πρέπει να είναι πολύ ωραίο να κάθεσαι όλη μέρα στο σπίτι ή εύχομαι να μπορούσα και εγώ να βλέπω τηλεόραση όλη μέρα”. Δεν έχουν ιδέα για το μέγεθος του πόνου, τα συμπτώματα που πρέπει να διαχειριστώ, τη ναυτία, τους πονοκεφάλους, τη ζαλάδα, τις λιποθυμίες μου, τις αρθρώσεις μου που πετάγονται μέσα-έξω από τη θέση τους.

Το να καταφέρω να κάνω το μπάνιο μου το νιώθω σαν μαραθώνιο. Ακόμα και όταν ξαπλώνω ακίνητη, νιώθω τόσο πόνο που με κάνει να θέλω να κόψω να πόδια μου. Πρέπει να πάρω ένα τόνο από φάρμακα για να συνεχίσω να λειτουργώ. Οπότε όχι, δεν είναι ευχάριστο, μακάρι να μπορούσα να το αλλάξω και να μπορούσα να δουλέψω.

Οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν πως όταν χάνεις την καριέρα σου, χάνεις κάτι περισσότερο από μια δουλειά. Όταν το σώμα σου στο παίρνει αυτό από εσένα, είναι ένα από τα πιο εκνευριστικά πράγματα στον κόσμο. Νιώθεις ότι χάνεις την ανεξαρτησία σου, το τι αξίζεις, την ικανότητα σου να γίνεις πρότυπο. Χάνεις το εισόδημα σου, την ευκαιρία να χαρίσεις στα παιδιά σου όμορφα Χριστούγεννα και να φροντίσεις τον εαυτό σου, οικονομικά και σωματικά.

Οι άνθρωποι παραπονιούνται για θέματα στη δουλειά τους που εγώ θα έκανα το παν για να μπορώ να τα αντιμετωπίσω ξανά. Θα έκανα οτιδήποτε για να είχα μια διαφωνία με έναν συνάδελφο ή να καθίσω σε ένα μικρό γραφείο ή να πάρω μέρος σε ένα meeting.

Ποτέ δεν είχα καταλάβει πόσο τυχερή ήμουν μέχρι που τα έχασα.

Όταν συναντάτε ανθρώπους με αναπηρία, σας παρακαλώ μην τους αποκαλείτε τεμπέληδες. Σας παρακαλώ μην σκέφτεστε ότι δε θέλουν να δουλέψουν. Μην νομίζετε ότι με κάποιο τρόπο προσπαθούν να εξαπατήσουν το σύστημα και σας παρακαλώ μην τους κάνετε να νιώσουν ακόμα χειρότερα. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει τίποτα που μπορείτε να τους πείτε που δεν το έχουν ήδη ακούσει. Λίγη συμπόνοια μπορεί να κάνει τη διαφορά και να έχει θετική επίδραση.

Μετάφραση – σύνταξη – επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας

Πηγή: Themighty.com

The post Όταν συναντάτε ανθρώπους με αναπηρία, σας παρακαλώ μην τους αποκαλείτε τεμπέληδες ή ότι δε θέλουν να δουλέψουν! appeared first on newsitamea.gr.