Ο 15χρονος Ήρωας – Νικόλας Μαρκαντώνης: Τον έκριναν ως μη εκπαιδεύσιμο και ο ίδιος αρίστευσε

«Κι εκείνους που τους είδαν να χορεύουν τους πέρασαν για τρελούς, αυτοί που δεν μπόρεσαν… ν’ ακούσουν τη μουσική… Εσείς ακούσατε τη μουσική και χορέψατε μαζί μου… Σας ευχαριστώ πολύ».

Μ’ αυτά τα λόγια, γραμμένα σε ένα όμορφο φλιτζάνι, ο 15χρονος Νικόλας Μαρκαντώνης αποχαιρέτησε το Γυμνάσιο, τους καθηγητές του και τους φίλους του και έβαλε πλώρη για το Λύκειο. Η ιστορία του είναι λίγο πολύ γνωστή στο

Και τα κατάφερε, αφού ο Νικόλας κατέρριψε τις αξιολογήσεις των ειδικών, οι οποίοι τον έκριναν ως μη εκπαιδεύσιμο, φοίτησε σε τυπικό γυμνάσιο, αρίστευσε στη Β’ Γυμνασίου, δημιούργησε φιλικές και κοινωνικές σχέσεις, δεν έχασε καμία ενδοσχολική και εξωσχολική δραστηριότητα, αποδεικνύοντας περίτρανα πως η ενιαία εκπαίδευση είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία αλλά και εφικτή.

Εδώ και πολύ καιρό παρακολουθώ τη δράση της μητέρας του Νικόλα, τις δημοσιεύσεις της και όσα μοιράζεται για τη ζωή του στην εκπαίδευση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα «μα πώς ένα παιδί με πολλαπλές αναπηρίες μπορεί…; Μήπως δεν μπορεί; Πώς μαθαίνει; Πώς διαβάζει;» Ζήτησα από τη μητέρα του Νικόλα να τον γνωρίσω και να ζήσω έστω και λίγο μαζί του ένα πολύ – πολύ μικρό κομμάτι της διαδρομής του στη μάθηση. Η μητέρα του, όντας πάντα ανοικτή σε τέτοιου είδους ζητήματα, δεν αρνήθηκε. Έτσι και έγινε! Διευθετήθηκε η συνάντησή μας τη μέρα που θα ερχόταν στο σπίτι τους ο συνοδός του Νικόλα, ο Κωνσταντίνος, προκειμένου να αρχίσουν σιγά-σγά την προπαρασκευή για το Λύκειο.

Και ομολογώ πως ήταν ένα από τα πιο όμορφα πρωινά που έζησα στην επαγγελματική μου πορεία. Από την πρώτη στιγμή που συνάντησα τον Νικόλα και την οικογένειά του κατάλαβα πως η όποια δυσκολία έρθει στον δρόμο του ανθρώπου, όσο πιο σύντομα την αποδεχτεί, μπορεί να τη μετατρέψει σε ευλογία. Συνάντησα ένα αγόρι με ένα πλατύ χαμόγελο και μια οικογένεια η οποία έφτιαξε τη ζωή της με πρώτο πλάνο τον Νικόλα, απολαμβάνοντας κάθε μικρή και μεγάλη νίκη του στον αγώνα του για τη μάθηση και τη διαβίωσή του. Οι αδελφές του η Ηλιάνα και η Ερατώ πάντα στο πλάι του, να τον φροντίζουν, να τον αγκαλιάζουν, σε κάθε ευκαιρία, να τον φιλούν, να παίζουν μαζί ηλεκτρονικά παιχνίδια να βλέπουν τηλεόραση και να κάνουν πράγματα όπως όλα τα αδέρφια! Το ίδιο και η υπόλοιπη οικογένεια που έμαθε νοηματική μαζί με τον Νικόλα, βρίσκοντας τους κώδικες εκείνους που θα μπορούν σε κάθε περίπτωση «να μπούν στα παπούτσια του Νικόλα» και να κατανοήσουν τα θέλω του.

Ο Νικόλας αντιμετωπίζει επίσης σοβαρή απώλεια ακοής. Με ένα «Ναι» και ένα «Όχι» τις δυο λέξεις που αρθρώνει, ο 15χρονος Νικόλας «κινεί βουνά» από το τροχοκάθισμα. Διψά για μάθηση και αντιμετωπίζει κάθε εκπαιδευτική πρόκληση με απίστευτη χαρά και φροντίζει να το δείχνει. Με τη μητέρα του Νικόλα, αλλά και τον συνοδό του, τον Κωνσταντίνο Μαλεκκίδη, μιλήσαμε για την ένταξή του στην ενιαία εκπαίδευση.

O Νικόλας γεννήθηκε πρόωρα και αυτό του προκάλεσε εγκεφαλική παράλυση και απώλεια ακοής. Μετά το πρώτο σοκ η μητέρα του Νικόλα, Γιούλα Πιτσιάλη, έβαλε στόχο ζωής να παλέψει για να γίνει η ζωή του, αλλά και όλων των παιδιών με αναπηρίες, καλύτερη, διεκδικώντας όσα τους ανήκουν. Μια διαδρομή καθόλου εύκολη, αφού όσοι παρακολουθούν τη δράση της Γιούλας γνωρίζουν καλά πως ο αγώνας αυτός είναι συνεχής και ατέρμονας κόντρα στην ανυπαρξία κράτους πρόνοιας. Τίποτα δεν ήταν δεδομένο και γνωστό, γι’ αυτό και η Γιούλα χρειάστηκε να διαβάσει πολύ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες, να αναζητήσει κατάλληλη ενημέρωση και να το παλέψει προκειμένου το κάθε παιδί να γίνει ισότιμο μέλος της κοινωνίας με πρόσβαση σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης. Μέσα από τις διαπιστώσεις της, αλλά και με τη συμβολή άλλων γονέων, δημιούργησαν την Παγκύπρια Οργάνωση Γονέων και Φίλων Παιδιών με εγκεφαλικές και άλλες αναπηρίες «Αγκαλιά Ελπίδας», η οποία λειτουργεί εθελοντικά και βοηθά γονείς να ενημερώνονται και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

Πρόσθετα, μαζί με τους γονείς παιδιών με άλλης μορφής αναπηρίες, αφού εντόπισαν το κενό στην ενημέρωση για τα δικαιώματα των παιδιών τους, δημιούργησαν την Ομάδα Πρωτοβουλίας γονέων για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες με στόχο την ενημέρωση και τη στήριξη των ίδιων και των οικογενειών τους. Σε μια χώρα που τίποτα δεν είναι αυτονόητο και οι διακηρύξεις μένουν διακηρύξεις. Δεν είναι λίγες οι οικογένειες που κλήθηκαν να ανακαλύψουν από μόνες τους ότι τα παιδιά τους έχουν δικαιώματα στην πρόσβαση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και ίσες ευκαιρίες στη ζωή, στην ενιαία εκπαίδευση, στις υπηρεσίες υγείας και αποκατάστασης.

«Κανείς δεν είναι έτοιμος να αποδεκτεί…»- Αναπροσαρμογή και ισότιμη συμβίωση

Όταν της είπαν οι γιατροί πως ο Νικόλας έχει εγκεφαλική παράλυση, η μητέρα του δεν είχε ξανακούσει καν τον όρο. Όπως πολλές άλλες οικογένειες δεν είχαν έρθει ποτέ αντιμέτωπες με κανενός είδους αναπηρία. Και εκεί είναι που χρειάζεται, όπως ανέφερε η ίδια, στήριξη των οικογενειών για να ισορροπήσουν και να αναπροσαρμόσουν τη ζωή τους προκειμένου να συμβιώνουν ισότιμα και να έχουν τη δύναμη να στηρίξουν τα παιδιά τους. Ωστόσο, όπως μια οικογένεια έχει ευθύνη να αναπροσαρμόσει τα δεδομένα όταν έχει παιδί με αναπηρίες, το ίδιο ισχύει και για τα σχολεία, τους δημόσιους χώρους παιγνιδιών και πολιτισμικών θεαμάτων, και ότι άλλο αφορά των σχεδιασμό χώρων και κοινωνικών δρώμενων. Είναι απαράδεκτο εν έτη 2019 να σχεδιάζονται χώροι ή προγράμματα που να μην αναφέρονται σε όλους τους πολίτες.

Δεν είναι λίγες οι φορές που εκπαιδευτικοί και άλλοι φορείς δημιουργούν εξωσχολικά προγράμματα που αφορούν μαθητές, χωρίς οποιαδήποτε πρόνοια που να επιτρέπει την πρόσβαση παιδιών με αναπηρίες. Σε πολλές περιπτώσεις, σύμφωνα με την κ. Πιτσιάλη, δεν καλύπτεται το κόστος για τους συνοδούς, όταν τα παιδιά καλούνται να συμμετέχουν σε απογευματινές δραστηριότητες σε πολυδύναμα κέντρα ή στις λέσχες ή στις κατασκηνώσεις που οργανώνονται από διάφορους δήμους ή φορείς με αποτέλεσμα τα παιδιά με αναπηρίες να αποκλείονται έμμεσα αφού οι γονείς δεν μπορούν να καλύπτουν το επιπρόσθετο κόστος.

Με τη μητέρα του Νικόλα, συζητήσαμε αναλυτικά τόσο για τη στήριξη που χρειάζονται οι οικογένειες παιδιών με αναπηρίες αλλά και για την ένταξη τους στην ενιαία εκπαίδευση, με αφορμή την εμπειρία της με τον Νικόλα και τον σκληρό αγώνα που δόθηκε για την ένταξή του στο σχολείο. Ένας αγώνας που άνοιξε λεωφόρους για την πρόσβαση όλων των παιδιών με αναπηρίες στην εκπαίδευση.

O αγώνας άνοιξε τις λεωφόρους της ένταξης στην ενιαία εκπαίδευση

Τα παιδιά με αναπηρίες, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, είναι η μόνη ομάδα, η οποία για να τους επιτραπεί η είσοδος στην τάξη θα πρέπει να δοθεί άδεια από ομάδες αξιολόγησης. Όχι για να δοθούν εύλογες προσαρμογές στον τρόπο φοίτησης τους στη βάση διεθνών συμβάσεων για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες, αλλά για να κριθεί αν είναι ικανά να φοιτήσουν ή όχι, πριν καν τους προσφέρουμε τις απαραίτητες προσαρμογές. Γεγονός που αποτελεί διάκριση εις βάρος αυτών των παιδιών τα οποία καλούνται να ανταποκριθούν σε ένα πρόγραμμα και μια εκπαιδευτική ύλη που τις πλείστες φορές δεν είναι προσβάσιμη, βάσει της αναπηρίας τους για να τους επιτραπεί να εκπαιδευτούν.

Καμία αναπηρία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην εκπαίδευση αφού με την υποστηρικτική τεχνολογία, την παρουσία προσοντούχου συνοδού και την προσαρμογή της ύλης στο πλαίσιο της ενιαίας εκπαίδευσης, όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως μπορούν να ενταχθούν στα σχολεία της γειτονιάς τους και να εκπαιδευτούν βάση των δικών τους δυνατοτήτων. Η σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των παιδιών το αναφέρει ξεκάθαρα πως κάθε παιδί έχει δικαίωμα φοίτησης στην εκπαίδευση με όλες τις εύλογες προσαρμογές που απαιτούνται.

Τα νηπιακά χρόνια του Νικόλα πέρασαν στο ίδρυμα Σπαστικών και Αναπήρων Παιδιών, μη έχοντας άλλη επιλογή αφού πρώτα οι γονείς του προσπάθησαν να τον γράψουν σε νηπιαγωγεία της γειτονίας τους και ήρθαν αντιμέτωποι με τον αποκλεισμό. Μάλιστα, σε μία περίπτωση, τους λέχθηκε ότι θα έπρεπε να ρωτήσουν τους υπόλοιπους γονείς εάν δέχονταν να φοιτήσει ο Νικόλας στην τάξη των παιδιών τους. Η Γιούλα ανέφερε ότι δεν γνώριζε τότε τα δικαιώματα του παιδιού της και ότι θα μπορούσε α ενταχθεί σε τυπικό σχολείο.

Αργότερα, στα χρόνια του δημοτικού ο Νικόλας, μετά από απόφαση της επαρχιακής επιτροπής ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, στάλθηκε σε ειδική μονάδα κρινόμενος ως ανίκανος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της τυπικής τάξης ( χωρίς καν να δοθούν οι εύλογες προσαρμογές), χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες εκπαίδευσης αφού η εκπαίδευση του θεωρείτο πως μπορεί να επιτευχθεί σε ένα πρόγραμμα χωρίς εκπαιδευτική ύλη, με εικόνες και τεχνολογία με κουμπιά. Για ένα παιδί που δεν μπορεί να κατακτήσει την κίνηση του πατήματος κουμπιού… και το σημαντικότερο χωρίς την ευκαιρία εκμάθησης της νοηματικής γλώσσας. Δεν είχε καθόλου φοίτηση ή πρόσβαση σε μαθήματα όπως είναι τα ελληνικά, τα μαθηματικά, η ιστορία, η γεωγραφία, όπως οι συνομήλικοί του.

Μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα της οικογένειας του, μέσα από δεκάδες επιστολές και διαμαρτυρίες, ο Νικόλας κατάφερε να βγει από την ειδική μονάδα και να ενταχθεί στην ενιαία εκπαίδευση όταν θα πήγαινε Γυμνάσιο. Και εκεί ξεκίνησε ουσιαστικά η ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση. Μαζί με τον συνοδό του, Κωνσταντίνο Μαλεκκίδη, συμμετέχει καθημερινά σε όλες τις εκπαιδευτικές διεργασίες, και ακολουθεί για πρώτη φορά αναλυτικό πρόγραμμα όπως τα άλλα παιδιά.

Από εκεί και πέρα άρχισε ένας μεγάλος αγώνας δρόμου προκειμένου να καλυφθούν τα κενά που είχαν δημιουργηθεί στη γλώσσα και στα μαθηματικά αλλά και στην νοηματική γλώσσα, για την ομαλή ένταξη του στο γυμνάσιο. Εκεί δόθηκαν όλες οι απαραίτητες προσαρμογές, το διαφοροποιημένο εκπαιδευτικό υλικό το οποίο ήταν πλέον προσβάσιμο βάση της αναπηρίας του για να μπορέσει να εκπαιδευτεί. Εκεί ξεκίνησε και ο Νικόλας να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του: γεωγραφία, ιστορία, φυσική, βιολογία. Σαν σφουγγάρι ρουφούσε τις γνώσεις που τόσα χρόνια είχε στερηθεί και το κυριότερο, με την νοηματική γλώσσα επιτέλους μπορούσε να επικοινωνήσει με τους γύρω του.

Διαφοροποιημένη και όχι απλοποιημένη σχολική ύλη

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι γονείς παιδιών με αναπηρίες έρχονται αντιμέτωποι με απόψεις του τύπου, «γιατί ζητάτε απλοποιήσεις από τη στιγμή που τα παιδιά σας λαμβάνουν απολυτήριο όπως όλα τα υπόλοιπα παιδι;» Ή «πώς γίνεται ένα παιδί που έχει απαλλαγές και διευκολύνσεις να αριστεύει;»

Η απάντηση της μητέρας του Νικόλα ήταν απλή! Οι προϋποθέσεις της φοίτησης των παιδιών με αναπηρίες  δεν περιλαμβάνουν απλοποιήσεις αλλά διαφοροποιήσεις. Οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους καλούνται να δώσουν αναλυτικές και ξεκάθαρες οδηγίες στο σχολείο ανάλογα με την περίπτωση του κάθε μαθητή. Και στην εξήγηση της, μας έδειξε ένα μέρος των σημειώσεων του Νικόλα οι οποίες είναι όλες γραμμένες μέσω του  συμβολογράφου. Κάθε πρόταση απεικονίζεται με εικόνες και σύμβολα τα οποία είναι οικία στον Νικόλα. Τις έχει μαζί του στην τάξη κατά τη διάρκεια του μαθήματος μετά από ανάλογη προετοιμασία από τον καθηγητή κάθε μαθήματος. Με τη συμβολή του συνοδού του κατά τη διάρκεια του μαθήματος ο οποίος καλείται να κάνει διερμηνεία στον Νικόλα στη νοηματική και να παρακολουθήσει το μάθημα όπως όλα τα άλλα παιδιά.

Εξετάζεται με ερωτήσεις κλειστού τύπου και πολλαπλής επιλογής αφού το γεγονός ότι δεν γράφει δεν του επιτρέπει να απαντήσει ερωτήσεις ανάπτυξης. Έχει απαλλαγές από κάποια δευτερεύοντα μαθήματα προκειμένου να παρακολουθεί ατομικά μαθήματα στα κύρια και εξεταζόμενα μαθήματα ενώ στα πρακτικά μαθήματα όπως για παράδειγμα η τέχνη και η γυμναστική εξετάζεται και βαθμολογείται σε θεωρητικό επίπεδο. Στη γυμναστική διάβασε και έκανε διαγωνίσματα για τους κανόνες των διάφορων αθλημάτων, ενώ στην τέχνη έχει εξεταστεί στα διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα. Ωστόσο το δωμάτιο του κοσμούν πίνακες από τις καλλιτεχνικές του δημιουργίες από το μάθημα της τέχνης! Γιατί για όλα υπάρχει ο τρόπος! Αρκεί κανείς να το θελήσει.

Δεν είναι λίγες οι φορές κατά την συνάντηση μας που αναφέρθηκε η αναγκαιότητα του καθολικού σχεδιασμού της εκπαίδευσης. Κατά τη φοίτηση του Νικολα στη Γ’ Γυμνασίου, η μητέρα του Νικόλα, το είδε να συμβαίνει στην πραγματικότητα σε ένα συγκεκριμένο μάθημα. Η καθηγήτρια είχε σχεδιάσει την ύλη του μαθήματός της με τρόπο που να απευθύνεται στο σύνολο των μαθητών. Και στον άριστο μαθητή, και στον μέτριο μαθητή, αλλά και στον Νικόλα χωρίς να χρειάζεται προετοιμασία επιπλέον υλικού, γεγονός που κράτησε το ενδιαφέρον των μαθητών κατά τη διάρκεια των μαθημάτων αμείωτο.

Πολύτιμος συνοδοιπόρος και συνεργάτης ο συνοδός

Γνωρίζοντας τον συνοδό του Νικόλα, τον Κωνσταντίνο Μαλεκκίδη, αυτό που κράτησα από τα λεγόμενά του ήταν ότι με τον Νικόλα δεν νιώθει πως είναι βοηθός ή συνοδός. Είναι συνοδοιπόροι και πολύ καλοί συνεργάτες στο ταξίδι για τη μάθηση!

Ο Κωνσταντίνος Μαλεκκίδης μπήκε στη ζωή του Νικόλα τα τρία τελευταία χρόνια με την ένταξη του στο Γυμνάσιο. Και αυτή  σχέση για τους δυο δεν θα μπορούσε να σταθεί στις τυπικές υποχρεώσεις του Κωνσταντίνου για υποστήριξη του Νικόλα σε εκπαιδευτικό επίπεδο κατά τη διάρκεια των ωρών του σχολείου. Βοήθησε στον μέγιστο βαθμό το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος είναι προσοντούχος συνοδός και κατάφερε αρχικά να «ξεκλειδώσει» την μεγαλύτερη πόρτα του Νικόλα! Αυτή της επικοινωνίας. Τον βοήθησε να κατακτήσει την επικοινωνία με τους γύρω του αφού τον εκπαίδευσε στη νοηματική γλώσσα. Στη συνέχεια το ίδιο έκανε και με τα μέλη της οικογένειας του Νικόλα. Το σημαντικότερο ήταν που πίστεψε από την αρχή στις δυνατότητες του παιδιού , είδε πέρα από την αναπηρία του και σεβάστηκε τον Νικόλα ώς μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Αυτό τον οδήγησε να κάνει αυτό το οποίο φάνταζε σε όλους αδύνατο , ακόμη και όταν οι πλείστοι κατά την φοίτηση τους στην Α τάξη έβλεπαν με επιφύλαξη την απόφαση να φοιτήσει ο Νικόλας σε σχολείο και παρότρυναν την εγγραφή του σε Ειδικό Σχολείο. Ο Κωσταντίνος έμεινε βράχος δίπλα στον Νικόλα όταν ρατσιστικές συμπεριφορές στην Α’ Γυμνασίου έκαναν την φοίτηση του ακόμη πιο δύσκολη. Στην Β’ Γυμνασίου αναγκάστηκαν να αλλάξουν σχολείο , να πάνε στο σχολείο της Γειτονιάς του Νικόλα στο Γυνμάσιο Παλλουριώτισσας και ευτυχώς εκεί τα πράγματα ήταν καλύτερα.

Η Διευθυνση εκεί αλλά και το εκπαιδευτικό προσωπικό, είχαν την θέληση και την γνώση και προσάρμοσαν όλη την εκπαιδευτική κοινότητα με τρόπο που να μπορεί ο Νικόλας να είναι πλέον ισότιμο μέλος της. Στην οικογένεια του Νικόλα δεν έφθασαν ποτέ οποιαδήποτε προβλήματα προέκυπταν στο σχολείο, αφού η διαχείρηση της αναπηρίας του παιδιού της γινόταν με επαγγελματισμό και αμεσότητα. Όσο για τους συμμαθητές του, μερικοί ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο να τους δείξει κάποιες εκφράσεις στη νοηματική για να μπορέσουν να επικοινωνούν άμεσα με τον Νικόλα.

Γνωρίζοντας κανείς τον Κωνσταντίνο θα μπορούσε να πει πως είναι μέλος της οικογένειας του Νικόλα αφού αναπόφευκτα οι σχέσεις τους δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν σε επαγγελματικό επίπεδο. Είναι ο άνθρωπος που περνά μαζί με τον Νικόλα ένα πολύ μεγάλο μέρος της μέρας, μοιράζονται μαζί το ταξίδι στη γνώσης, συνεργάζονται και πετυχαίνουν στόχους. Όταν μιλά για τον Νικόλα, τα ρήματα περιλαμβανουν το «εμείς»! «Θα διαβάσουμε, θα βγούμε στο διάλειμμα, θα μάθουμε, θα μπούμε στην τάξη, θα πάμε εκδρομή».

Μαζί οι δυο τους, μέσω των εναλλακτικών μορφών επικοινωνίας, τη διδασκαλία της νοηματικής γλώσσας και της ανάπτυξης διάφορων δεξιοτήτων κατέκτησαν πάρα πολλούς στόχους αφού ο Νικόλας δεν απουσιάζει από καμία δραστηριότητα εντός και εκτός σχολείου. Για παράδειγμα, ο Νικόλας είναι μέλος της χορωδίας του σχολείου με τον Κωνσταντίνο να εξηγεί τους στοίχους των τραγουδιών στη νοηματική και ενίοτε σε κάποια τραγούδια η σχολική χωρωδία να ακολουθεί.

Για τον Νικόλα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του, η κοινωνικοποίηση του με άλλα παιδία στο σχολικό χώρο. Συμμετείχε στα μαθήματα, στις παρελάσεις, στις εκδρομές, ήταν μέλος του μαθητικού συμβουλίου της τάξης του και τοποθετήθηκε σε ζητήματα, έκανε ομαδικές εργασίες με τους φίλους του εκτός ωρών του σχολείου. Παράλληλα, ανέπτυξε συναισθηματική  αντίληψη εκτός από τις γνώσεις. Δημιούργησε φιλίες, αγάπησε και αγαπήθηκε από τη σχολική κοινότητα. Αν κανείς ρωτήσει τον Νικόλα σήμερα αν θα ήθελε να εγκαταλείψει το σχολείο και να ενταχθεί σε πρόγραμμα κατ’ οικον φοίτησης, ή σε κάποιο ειδικό σχολείο θα έρθει αντιμέτωπος με ενα ηχηρό ΟΧΙ!

Ο Νικόλας σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το παιδί που γνώρισε ο Κωνσταντίνος πριν από τρία καλοκαίρια λίγο πριν την ένταξη του στο γυμνάσιο. Πλέον είναι γεμάτος γνώσεις , έφηβος , ώριμος έτοιμος να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε πρόκληση. Πέτυχαν στόχους και ετοιμάζονται να κατακτήσουν τους επόμενους αφού από το Σεπτέμβρη θα φοιτήσουν στο Λύκειο στον εμπορικό κλάδο και θα ζήσουν μαζί άλλες τόσες εμπειρίες.

Οι δυο αναφέρθηκαν επανειλημμένα στην αναγκαιότητα του καθολικού σχεδιασμού της ενιαίας εκπαίδευσης. Μιας εκπαίδευσης που θα περιλαμβάνει όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά χωρίς διακρίσεις. Να μην χρειάζονται αγώνες και κατακτήσεις για τα αυτονόητα. Δεν είναι το Α και το Ω για όλα τα παιδιά η αριστεία στα μαθήματα. Για κάποια παιδιά είναι πιο σημαντική η κοινωνικοποίση και η πρόσβαση στη γνώση.

Με το τέλος της κουβέντας μας η μητέρα του Νικόλα μας δείχνει φωτογραφίες του Νικόλα από τη σχολική του ζωή με τους φίλους και τους συμμαθητές του, οι οποίες απεικονίζουν όλες τις στιγμές και το νόημα της ενιαίας εκπαίδευσης. Στιγμές που οι μαθητές και καθηγητές αγκάλιασαν  με όλο τους το είναι τον Νικόλα ως ένα αναπόσπαστο μέρος της σχολικής κοινότητας. Αυτά τα παιδιά αύριο σίγουρα θα είναι καλύτεροι πολίτες , έμαθαν να σέβονται την αναπηρία και να συνυπάρχουν με αυτήν.

Οι καθηγητές του μας είπαν ότι έγιναν καλύτεροι εκπαιδευτικοί , και ότι έμαθαν περισσότερα από όσα αυτοί δίδαξαν στον Νικόλα. Ήταν μια εμπειρία που θα τους μείνει αξέχαστη μας είπαν , και ότι η εξέλιξη του Νικόλα ήταν γι αυτούς η καλύτερη ικανοποίηση των προσπαθειών τους. Στον αγώνα του Νικόλα το σύνολο της σχολικής κοινότητας στάθηκε δίπλα του. Πολύτιμοι συνοδοιπόροι και είδαν έζησαν και έμαθαν από το ταξίδι του στη σχολική ζωή! Γι΄αυτό άλλωστε και το βράδυ της αποφοίτησης του απέδωσαν τον τίτλο του ήρωα της χρονιάς.

Μυρτώ Ζουμίδου / www.philenews.com

ΠΗΓΗ: Ο 15χρονος Ήρωας – Νικόλας Μαρκαντώνης: Τον έκριναν ως μη εκπαιδεύσιμο και ο ίδιος αρίστευσε Γράφτηκε απο το Newsitamea.