Μαρτυρία: πως είναι η ζωή για μια κοπέλα που επέζησε από τις απόπειρες αυτοκτονίας της.

Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας που εστιάζουμε περισσότερο στην ενημέρωση της αυτοκτονίας. Σε μια προσπάθεια να αποτινάξουμε το στίγμα της αυτοκτονίας και της ψυχικής ασθένειας. Το στίγμα που κολλά πάνω στους επιζώντες μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας.

Που συνήθως δεν έχουν που να μιλήσουν χωρίς να τους επικρίνουν ή φοβούνται ότι θα είναι θύματα κριτικής. Ακόμα και από την ίδια την οικογένεια τους ή τους αγαπημένους τους. Το τι οδηγεί ένα άτομο στις αυτοκτονικές σκέψεις και στην απόπειρα αυτοκτονίας, είναι ένα πολύπλοκο μονοπάτι που το έχω αναλύσει σε παλαιότερο άρθρο.

Θεωρώ πως όσο

περισσότερο μιλάμε για την αυτοκτονία, τόσο σταματά να είναι θέμα ταμπού. Δίνουμε το πάτημα σε όσους έχουν αυτοκτονικές ιδέες, να ανοιχτούν και να μιλήσουν για όσα νιώθουν, πριν προχωρήσουν σε οποιαδήποτε απόπειρα.

Σήμερα θέλω να εστιάσουμε στο μετά, στην επόμενη ημέρα μιας κοπέλας που κατάφερε να επιζήσει από τις πολλαπλές απόπειρες στο παρελθόν. Έχει βρει το θάρρος να μιλήσει για την εμπειρία της ανοιχτά και να εκφράσει τις σκέψεις της. Τις ανασφάλειες της, τις φοβίες της αλλά το πιο σημαντικό: να εξηγήσει την εμπειρία της μετά την απόπειρα.

Πως είναι να ζει κανείς μετά από ένα τέτοιο τραυματικό γεγονός; Πως το διαχειρίζεται η ίδια; Κάνει μια υπέροχη σύγκριση για το πως θα έπρεπε να χειριζόμαστε τα άτομα που έχουν επιβιώσει. Η ιστορία της είναι μια από τις χιλιάδες, που ζουν ανάμεσα μας και πιθανόν δε το γνωρίζουμε. Μετέφρασα την ιστορία της, μένοντας πιστός στο γραπτό της.

Ameera Ladak: πως το σώμα μου θυμάται τις απόπειρες αυτοκτονίας μου ακόμα και όταν εγώ δεν τις θυμάμαι.

Πριν οκτώ χρόνια μου δόθηκε μια ακόμη ευκαιρία στη ζωή. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου δόθηκε και ούτε θα είναι η τελευταία. Είναι όμως αυτή που μου έχει μείνει περισσότερο.  Η αυτοκτονία και οι αυτοκτονικές ιδέες είναι μέρος της ζωής μου τα τελευταία 14 χρόνια. Δεν μπορώ να θυμηθώ μια στιγμή που να μην υπήρχε τίποτα στο μυαλό μου. Από το 2013, τις πρώτες ημέρες του Σεπτέμβρη, το σκέφτομαι διαφορετικά.

Συνειδητά δεν το έχω καν σαν προτεραιότητα στο μυαλό μου. Συχνά ξεχνάω το πότε είναι η ακριβής επέτειος και δε το σκέφτομαι ιδιαίτερα, όμως το σώμα μου θυμάται. Το βιολογικό μου ρολόι είναι πιο ακριβής από εμένα. Ξεκινώ να έχω εφιάλτες, ανάδρομες και το σώμα μου ξεκινά να ξαναβιώνει την απόπειρα αυτοκτονίας, λες και συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο.

Είναι κάτι που πιστεύω οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται: οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι εκ φύσεως τραυματικές. Αντιμετωπίζουμε άλλες επιθανάτιες εμπειρίες όπως τα αυτοκινητικά ατυχήματα ως τραυματικά γεγονότα. Οι απόπειρες αυτοκτονίας δε θα έπρεπε να είναι διαφορετικές.

Κάθε Σεπτέμβριο ξεκινώ να ξαναζώ το τραύμα του «παραλίγο να πεθάνω». Και ξαναζώ το τραύμα που ακολουθήσε ως αποτέλεσμα της νοσηλείας μου. Μερικές φορές επανέρχεται με έντονες ανάδρομες, τόσο δυνατές που θα μπορούσα να ορκιστώ ότι βρισκόμουν πίσω στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Οι μυρωδιές, οι ήχοι, οι εικόνες, όλα επιστρέφουν και με πλημμυρίζουν. Μερικές φορές οι αναμνήσεις έρχονται ως διαστρεβλωμένοι εφιάλτες, ένα μείγμα από τη τωρινή ζωή μου και αυτή που είχα.

Ameera LadakΣε ένα συγκεκριμένο, δύσκολο εφιάλτη, βρίσκομαι στο πίσω μέρος ενός ασθενοφόρου, καθώς με πηγαίνουν στο ψυχιατρείο.

Αντί όμως να βρίσκονται εκεί τα πρόσωπα εκείνης της βραδιάς, είναι εκεί η καλύτερη μου φίλη. Ουρλιάζει με όλη της τη δύναμη, επιβεβαιώνοντας όλες τις ανασφάλειες που είχα, και ακόμα έχω μερικές φορές, για τον εαυτό μου. Συνεχίζει να ουρλιάζει: γιατί είσαι έτσι; Γιατί επιβαρύνεις τη ζωή μου με αυτό τον τρόπο; Απλά άσε με μόνη μου, είμαι καλύτερα χωρίς εσένα. Δε σε θέλω άλλο εδώ. Στάματα να αναζητάς την προσοχή, σταμάτα να είσαι τόσο απελπιστική. Φωνάζει κάθε έναν από τους φόβους μου, που έχω πιστέψει στις πιο ευάλωτες στιγμές μου. Συχνά ξυπνάω ταραγμένη και λαχανιασμένη, μόνη με τις σκέψεις μου.

Εξαιτίας των αναδρομών, των εφιαλτών και των αναμνήσεων(αληθινών ή διαστρεβλωμένων) που είναι τόσο ζωντανοί, ξεκινώ να αποκλείω τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Κάθε φορά που τους σκέφτομαι ή τους μιλώ, δε σκέφτομαι αυτούς αλλά την τραυματική ανάμνηση της απόπειρας μου και τις ανασφάλειες που έρχονται με αυτή.

Είναι σκληρό, γιατί οι τραυματικές επέτειοι και ειδικά αυτές της απόπειρας μου, είναι οι στιγμές που χρειάζομαι τους φίλους μου περισσότερο. Να έρθουν και να μου πουν: σε βλέπω, σε ακούω, σε αγαπάω, είμαι μαζί σου. Δεν είσαι μόνη, σε θέλω εδώ, σε χρειάζομαι εδώ, είσαι σημαντική. Όμως το μόνο που κάνω είναι να τους διώχνω μακριά. Οξύνω το αίσθημα της απομόνωσης με το να απομονώνω τον εαυτό μου. Γιατί παίρνει όλη την ενέργεια μου, η προσπάθεια μου να επεξεργαστώ το παρελθόν ενώ προσπαθώ να συνεχίσω με την καθημερινότητα μου.

Δεν είμαι περήφανη για τις απόπειρες αυτοκτονίας μου, ούτε για το γεγονός ότι συχνά, ακόμα σκέφτομαι την αυτοκτονία.

Πάντα πίστευα πως μέχρι τώρα, οκτώ χρόνια μετά, θα ήμουν εντάξει και αυτές τις βίαιες πληγές δε θα τις ένιωθα τόσο φρέσκιες ακόμα. Περίμενα να είναι μια μακρινή ανάμνηση και όχι μια τόσο ζωντανή αναδρομή. Όμως το τραύμα δεν λειτουργεί έτσι, επανέρχεται ξαφνικά όταν δε το περιμένεις και σχεδόν ποτέ στο χρόνο που θα ήθελες εσύ. Αυτές τις στιγμές, που το τραύμα σε κυριεύει, είναι λες και οκτώ χρόνια προόδου σβήνουν αμέσως. Δεν έχω πλέον τον έλεγχο των συναισθημάτων μου, των σκέψεων μου ή των εμπειριών μου. Είναι απόλυτα τρομακτικό.

Μη διστάσετε να μιλήσετε, ακόμα και όταν βρίσκεστε σε κατάσταση απόγνωσης!

Το πιο παράδοξο για εμένα, είναι πως ποτέ δεν το σκέφτομαι συνειδητά.

Στην πραγματικότητα συχνά ξεχνώ ότι έχω τις επετείους τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο. Μέχρι το σώμα μου και το υποσυνείδητο μου, να μου το θυμίσουν, και τότε είναι λες και με χτυπήσαν ένας τόνος τούβλα. Τον Αύγουστο, αργά τη νύχτα, ξεκίνησα να έχω μια έντονη ενέργεια και αποφάσισα να βγω μια γρήγορη βόλτα για να την αποτινάξω. Κατέληξα να φτάσω περπατώντας στο σημείο που είχα την πρώτη μου απόπειρα, λίγα τετράγωνα από εκεί που ζω σήμερα.

Δεν το είχα σκεφτεί για χρόνια όμως με το που βρέθηκα εκεί, όλα γυρίσαν πίσω αμέσως και ένιωσα άρρωστη. Το σώμα μου θυμήθηκε ακόμα και όταν δεν το έκανε το συνειδητό μου. Κάθε Σεπτέμβριο, χωρίς να το καταλαβαίνω συνειδητά, η κατάθλιψη μου χειροτερεύει και οι αυτοκτονικές σκέψεις γίνονται όλο και πιο συχνές και έντονες. Πέρσι για πρώτη φορά κατάλαβα τι συμβαίνει. Είναι αστείο πως ενώ πότε δεν είχα ενώσει τις τελείες προηγουμένως, το μυαλό και το σώμα μου είχαν ένα εσωτερικό ρολόι, που μου τα θύμιζαν κάθε χρόνο.

Ενώ γίνομαι πιο στοχαστική αυτή την περίοδο του χρόνου και σκέφτομαι όλη την ανάπτυξη και πρόοδο μου, νιώθω κατά βάθος θλιμμένη και φοβισμένη. Η αυτοκτονία είναι μια τρομακτική εμπειρία, είτε είσαι αυτός που την επιχείρησε, είτε είσαι αυτός που έχασε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Είναι άσχημη, είναι σπαρακτική και δυσνόητη.

Μια εμπειρία που δεν την εύχομαι σε κανέναν, που εύχομαι να την ξεχάσω. Όμως δεν μπορώ γιατί προφανώς με έχει διαμορφώσει στο ποια είμαι σήμερα. Δε νιώθω ντροπή για τις αγωνίες που είχα και συνεχίζω να έχω. Δεν είναι ντροπή να έχεις τάσεις αυτοκτονίας και δεν είναι κακό να φοβάσαι.

Εύχομαι μια μέρα να μπορέσω να το αφήσω πίσω μου, ώστε να μη βασανίζομαι από τις τραυματικές εμπειρίες αυτής της περιόδου της ζωής μου. Εύχομαι κάποια στιγμή, ο Σεπτέμβριος να έρθει και να φύγει όπως κάθε άλλος μήνας. Μια μέρα να μπορώ να τιμήσω τη σοβαρότητα αυτών των επετείων χωρίς να με ρίχνουν. Μα πάνω από όλα ελπίζω η αυτοκτονία και οι αυτοκτονικές σκέψεις να γίνουν μια μακρινή ανάμνηση από το παρελθόν μου, παρά ένας επαναλαμβανόμενος χαρακτήρας στο παρόν μου!

Κείμενο: Ameera Ladak

www.themighty.com

Μετάφραση στα ελληνικά, σύνταξη και επιμέλεια κείμενου: Βογιατζής Ηλίας για  newsitamea.gr

Μη μένετε κολλημένοι στο ποιός μπορεί να προσφέρει βοήθεια. Απλά βοηθήστε τον συνανθρωπό σας.

Σημείωμα από τον Βογιατζή Ηλία προς τους αναγνώστες.

Το προηγούμενο άρθρο μου, αφορούσε την κατάθλιψη και πως μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει τα σημάδια της. Από μια συγκεκριμένη μερίδα αναγνωστών, δέχτηκα επίθεση ως προς το με ποια ιδιότητα έγραψα το άρθρο. Θα ήθελα αγαπητοί αναγνώστες να σας τονίσω πως όσον αφορά την ψυχική υγεία και τις ψυχικές ασθένειες, έχει το δικαίωμα να γράψει ο οποιοσδήποτε έχει περάσει από αυτό το στάδιο. Είτε ως βίωμα, είτε ένα κοντινό του πρόσωπο, είτε το γνωρίζει επαγγελματικά. Με αφορμή αυτή την επεξήγηση, να ενημερώσω το ευρύ κοινό, πως εκτός από δημοσιογράφος οι σπουδές που έχω ολοκληρώσει αλλά και αυτές που ακόμα παρακολουθώ αφορούν τον άνθρωπο.

Την αναπηρία, τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες, τη ψυχολογία, τα ανθρωπινά δικαιώματα και την υποστήριξη του ατόμου. Ότι γράφω δεν το κατεβάζω από το μυαλό μου, αλλά είναι αποτέλεσμα μεγάλης έρευνας και βαθιάς γνώσης. Παρόλα αυτά, πάντα μα πάντα, σας παροτρύνω στην αναζήτηση επαγγελματικής και ιατρικής βοήθειας από ειδικούς.

Κανένα άρθρο στο Διαδίκτυο δε θα σας γιατρέψει, ούτε θα αποτελέσει θεραπεία σε μια ασθένεια. Για αυτό και εμπιστεύομαι περισσότερο την Επιστήμη και τους επιστήμονες, και καθόλου τους δικηγόρους τους διαβόλου και του Facebook.

The post Μαρτυρία: πως είναι η ζωή για μια κοπέλα που επέζησε από τις απόπειρες αυτοκτονίας της. appeared first on Newsitamea.gr.