Έλα παιδί μου να σου πω τι πραγματικά σημαίνει να γερνάς!

Τι είναι τελικά η ηλικία; Τι είναι να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις; Όταν είμαστε παιδιά θεωρούμε γέρους οποιονδήποτε έχει ξεπεράσει τα 35-40. Ένα παιδί δεν μπορεί ακόμα να αναγνωρίσει πως ο «μεγάλος» που βλέπει μπροστά του, δεν είναι δα και τόσο μεγάλος.

Εννοείται πως όποιο άτομο έχει αγγίξει ή ξεπεράσει τα 60, στα παιδικά μάτια είναι ήδη η γιαγιά και ο παππούς. Δικαιολογημένα όλα αυτά όμως, όταν προέρχονται από παιδιά. Αρκεί να μη μείνεις με την αυταπάτη της ηλικίας και όταν μεγαλώνεις εσύ.

Μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως ο γέρος και η γριά, πάσχουν από ζάχαρο, χοληστερίνη, πίεση και

καρδιά. Και κάποια στιγμή απλά πεθαίνουν. Τέλος η ιστορία. Πότε μεγάλωσαν, πότε γέρασαν, τι έγινε στο ενδιάμεσο, δεν μιλάει κανείς μας.

Με το που βγεις στη σύνταξη, σου μένει μόνο να περιμένεις το θάνατο; Κανείς δεν θέλει να συζητήσει, αυτό που όλοι αν είμαστε τυχεροί θα βιώσουμε, την ωρίμανση και τα πραγματικά της προβλήματα.

Ναι, πιθανόν θα αποκτήσουμε ζάχαρο, μυωπία και εκείνη η χοληστερίνη που αδιαφορούσαμε στα 35 μας, θα τη βρούμε μπροστά μας στα 65. Με τα σημερινά δεδομένα της ιατρικής, ευτυχώς αυτά τα προβλήματα είναι επιλύσιμα και διαχειρίσιμα.

Με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και τη σωστή ιατρική παρακολούθηση μπορείς να φτάσεις τα 100 και ας έχεις ζάχαρο. Τι άλλο όμως κρύβεται πίσω από την ωρίμανση; Τι κρύβεται στα 70 και στα 80; Ας μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο του σπιτιού της οικογένειας μας.

Η κατάθλιψη και η μοναξιά.

Αυτό το λυπηρό συναίσθημα που πηγάζει από τα μάτια των ηλικιωμένων, συνήθως πηγάζει από την κατάθλιψη και τη μοναξιά που βιώνουν. Είτε ζουν ακόμα με το σύντροφο τους, είτε έχουν και κάποιο εγγόνι να προσέχουν, συνεχίζουν να έχουν άπλετο χρόνο που δεν έχουν με τι να τον γεμίσουν.

Άνθρωποι που έμαθαν να δουλεύουν μια ζωή, να μοχθούν ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να χτίσουνε ένα σπίτι και μετά άλλο ένα για τους απογόνους. Που έτρεχαν το οκτάωρο τους και ενίοτε έκαναν εκείνο το έξτρα μεροκάματο, για να βγουν τα φροντιστήρια του μικρού.

Η εβδομάδα τους είχε ελεύθερη μόνο μια Κυριακή. Μέσα σε αυτήν να συναντήσουν κουμπάρους, συγγενείς και φίλους. Να τακτοποιήσουν κοινωνικές υποχρεώσεις, να παραστούν σε γάμους και βαφτίσια. Μέχρι να πεις καλημέρα, έφυγε το σαββατοκύριακο, ξεκινούσαν για το μεροκάματο. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν σταματούσαν ποτέ

. Αυτοί που διακοπές δεν έκαναν όπως κάνουμε σήμερα. Αυτοί είναι οι γέροι και οι γριές μας. Που μας κοιτάνε από τα μπαλκόνια με ένα μειδίαμα. Που θα ήθελαν τα νιάτα τους πίσω, το χαμόγελο τους ζωντανό ξανά. Τη μισή έστω ενέργεια από όση είχαν νέοι, για να ζήσουν όσα δεν έζησαν.

Τώρα ζουν σε κλουβιά διαμερίσματα.

Δεν έχει σημασία το μέγεθος, μεγάλο ή μικρό, ένα σπίτι άδειο, σαν κλουβί το νιώθεις. Μπορεί να έχεις τα κλειδιά του, να βγεις και να γυρίσεις όποτε θες. Όμως που να πας; Οι μισοί σου φίλοι πεθαμένοι. Οι άλλοι μισοί ζουν μακριά, ανήμποροι, δεν βγαίνουν από το κλουβί, δεν τους φέρνουν τα παιδιά να συναντηθείτε.

Που λεφτά να πάρεις ταξί; Πως θα δώσεις μετά χαρτζιλίκι στην εγγόνα; Δεν αρκεί όμως η αγκαλιά της εγγόνας μια φορά την εβδομάδα, άντε όμως να τους το εξηγήσεις αυτό. Να τους πείσεις πως είναι πιο σημαντικό να βρεθούν με εκείνο το φίλο από τα παλιά. Να γελάσουν, να κλάψουν, να πουν ιστορίες. Είναι σημαντικό για την ψυχική τους υγεία, για το μυαλό τους, για το μέσα τους που μαραζώνει.

Ποτέ δεν μάθαμε έτσι εμείς παιδί μου.

Δεν είναι μόνο τα λεφτά, δεν είναι πάντα οικονομικός ο λόγος. Θα μπορούσαν να διαθέσουν 15-20 ευρώ το δίμηνο να δουν ένα φίλο, μια φίλη. Όταν μιλάω μαζί με τους ηλικιωμένους, μπορεί στην αρχή ως δικαιολογία να αναφέρουν τα χρήματα.

Πως δεν τους φτάνουν ή δεν θα τους φτάσουν μέχρι να μπει η επόμενη σύνταξη. Αν όμως ακούσεις πίσω από τις λέξεις, αν συνεχίσεις την κουβέντα, εκεί κρύβεται η αλήθεια. Εμείς δεν είμαστε σαν εσάς τώρα παιδί μου, δεν μάθαμε έτσι. Εσείς βγαίνετε για καφέ και εμείς καλούσαμε τις φίλες μας εδώ για καφέ και συμπάθεια. Τώρα ποια να βρω να καλέσω;

Εμείς δεν μάθαμε να πηγαίνουμε όλο σινεμά, θέατρο και συναυλίες. Αχ θυμάμαι μια φορά που είχαμε δει τη Βουγιουκλάκη, όταν ήρθε με το θέατρο στην πόλη. Αυτό έχουν να θυμούνται, τη μια φορά με την Αλίκη και την άλλη με τη Βλαχοπούλου.

Κάναμε οικονομία εμείς, μαζεύαμε τα λεφτά μας. Τους ρωτώ: μα τώρα που έχεις μια άνεση, που έχεις τα χρήματα που χρειάζονται, γιατί δεν βγαίνεις. Γιατί δεν πας διακοπές; Ας ξοδέψεις και κάτι παραπάνω, αν δε τα φας εσύ τα λεφτά σου, ποιος θα τα φάει; Εκεί με κοιτούν με απορία, αναρωτιούνται, τι κάνουν λάθος.

Το λάθος είναι πως δεν έμαθαν από ποτέ να το κάνουν.

Άρα δεν έχουν ούτε την αντίστοιχα κατάλληλη παρέα για να βγουν έξω. Αρκούνται στο τηλέφωνο και στην τηλεόραση. Σε αντίθεση με όσους και όσες είχαν προνοήσει. Αυτοί βλέπεις πως ανήκουν σε συλλόγους, σε γκρουπ, κάνουν τα ταξίδια τους συνέχεια.

Πηγαίνουν εκδρομές, συχνά και μόνοι. Χήρες και χήροι, που ξέρουν πως τους έμειναν δυο, πέντε, δέκα χρόνια ζωής; Ίσως και είκοσι. Γιατί να καθίσουν να μιζεριάσουν στο σπίτι; Γιατί να χαρτζιλικώνουν συνέχεια τα παιδιά και τα εγγόνια; Ας δουλέψουν όσο σκληρά δουλέψαμε εμείς να τα καταφέρουν. Και άμα χρειαστούν βοήθεια, εντάξει, τότε θα τους στηρίξω. Αλλά όχι με το παραμικρό.

Η ευθύνη των παιδιών και το πως στραγγίζουν τους γονείς τους.

Τα παιδιά πρέπει να συνέλθουν και να βγουν από το ροζ συννεφάκι τους. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν είναι μόνο για το ντάντεμα των εγγονιών. Αντιθέτως, να ψάξετε να βρείτε άλλους τρόπους. Όπως κάνουν σε όλες τις μοντέρνες χώρες.

Δεν μπορεί να θες να βγεις με τον άντρα σου για δείπνο, να θες να ανεβάσεις φωτογραφίες στο Ίνσταγκραμ για το πόσο ωραία πέρασες και τα θηρία σου να τα κρατάει η γιαγιά επανειλημμένα! Ναι, ναι, γνωρίζω, της δίνει χαρά να είναι με τα εγγόνια της, εκείνη το ζητάει, εκείνη επιμένει.

Να φανταστώ δεν δυσκολευτήκατε να δεχτείτε την πρόταση της; Σίγουρα η γιαγιά είναι μια υπεροχή λύση, όμως μην εκμεταλλεύεστε τους γονείς σας.

Αυτοί έτσι έχουν μάθει, δεν θα πουν όχι. Χαρά τους και καμάρι τους να φυλάξουν τα εγγονάκια. Εσείς όμως πρέπει να τους πιέσετε, πως δεν μπορεί να είναι αυτή πάντα η λύση. Αλήθεια, να ρωτήσω κάτι άλλο: να φανταστώ πως αν χρειαστεί να φυλάξετε τον άρρωστο πατέρα σας για να βγει έξω η μάνα σας, θα το κάνετε; Ναι, εκείνη η μάνα που νταντεύει και το μπαμπά σας, έχει ανάγκες και ας μη το λέει.

Ας μη το αναγνωρίζει ούτε η ίδια. Να την πάρετε, να την πατέ για καφέ, να βγάλετε τον πατέρα σας για φαγητό στο ταβερνάκι που του αρέσει. Πριν σας το ζητήσουν, προνοήστε για τις δικές τους ανάγκες.

Αν τους αφήσεις, θα σε αφήσουν.

Το μυαλό τους θα ατροφήσει, θα ξεκινήσουν να ξεχνούν, τα πόδια τους δε θα σηκώνονται, η υγεία τους θα χειροτερέψει. Μιλήστε τους ανοιχτά για όλα αυτά. Θα καταλάβουν, εξηγήστε τους γιατί είναι σημαντικό να μην κλειστούν στο σπίτι και να βλέπουν τηλεόραση ολημερίς.

Από τη σύνταξη μέχρι το τέλος της ζωής, μεσολαβούν 20-30 χρόνια κατά μέσο όρο. Είναι μια γενιά ανθρώπων που η πλειοψηφία τους δεν έχει μάθει τις μοντέρνες συνήθειες και τις ανάγκες που έχει ο άνθρωπος σε κάθε ηλικία.

Αντί να τους στραγγίζετε, ήρθε ο καιρός να ανταποδώσετε όσα έκαναν αυτοί για εσάς. Αν είστε τυχεροί και εκπαιδεύσετε σωστά τα παιδιά σας, θα κάνουν το ίδιο για εσάς, όταν έρθει η ώρα. Δείξτε τους στην πράξη τι πραγματικά σημαίνει να μεγαλώνει ο άνθρωπος και όχι να γερνάει!

Κείμενο – σύνταξη: Βογιατζής Ηλίας  για  www.newsitamea.gr

Email επικοινωνίας: [email protected]

The post Έλα παιδί μου να σου πω τι πραγματικά σημαίνει να γερνάς! appeared first on Newsitamea.gr.