Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου – BINTEO

Όταν είσαι παιδί ή έφηβη, θεωρείς πως είσαι άτρωτη. Πως ό,τι κι αν σου συμβεί προέρχεται από κούραση. Δεν δίνεις βάση. Πιστεύεις ότι ίσως χτύπησες και θα περάσει.

Δεν ενημερώνεις άμεσα τους δικούς για κάτι που σου έχει συμβεί.

ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΩ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ. ΜΟΥ ΕΦΕΥΓΕ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ… ΣΤΟΝ ΙΣΙΟ ΔΡΟΜΟ, ΕΠΕΦΤΑ. ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΑΣΤΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΝΟΜΙΖΑΝ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΠΡΟΣΕΚΤΗ. ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ

Τη μέρα που επισκέφθηκα με την μητέρα μου έναν οφθαλμίατρο με ειδίκευση στη νευρολογία, λόγω πτώσης του δεξιού βλεφάρου, της είπε πως θα χρειαστεί να με δει πάλι μετά τα 23 μου.

Αρχικά, στα 14 μου, είχαν πει στη μαμά μου για πιθανή σκλήρυνση κατά πλάκας, κάτι που δεν ίσχυε. Μετά τα 16 μου παρουσίασα επιληπτικές κρίσεις. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είναι κάτι, ωστόσο δεν ήταν λογικό να πιστεύω ότι όλα είναι καλά…

Ήμουν στην αβεβαιότητα και το μεγάλο «βάρος» μου ήταν να μην αγχώνω τους άλλους. Αυτό οδήγησε σε μία προσωπική απομόνωση, για να «κρύβομαι» από τους υπόλοιπους. Τα συμπτώματα, λόγω της κορτιζόνης, μειώθηκαν και συνεχίζω ακόμη αγωγή για την επιληψία.

Έχω ένα αυτοάνοσο νόσημα το οποίο ονομάζεται Stiff Person Syndrome. Τα συμπτώματα ξεκίνησαν στα 14 μου, με μουδιάσματα στα χέρια, «καψίματα» και εύκολες πτώσεις. Εκεί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά…

Ήμουν αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής και τίποτα δεν προμήνυε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα που θα δυσκολέψει τη μετέπειτα ζωή μου. Αρχίσαμε να ψάχνουμε το θέμα όταν διαπιστώσαμε ότι ανέβαζα πυρετό κάθε μέρα. Το μόνο που μου δόθηκε ήταν κορτιζόνη, καθώς όπως στα περισσότερα αυτοάνοσα, δεν έβρισκαν την αιτία. Ωστόσο, εγώ δεν βάδιζα ήδη καλά και φορούσα νάρθηκες.

Photo by: Dimitris Lampropoulos / Tourette Photography.

Τον Μάιο του 2010 έγινε η διάγνωση για το σύνδρομο, όταν το μυϊκό σύστημά μου είχε πια αδρανοποιηθεί… Μου είχαν συστήσει να μην κουράζω τον εαυτό μου και όσο μεγάλωνα εργαζόμουν κανονικά, μέχρι που δεν μπορούσα να κάνω ούτε ένα βήμα και βρέθηκα στο νοσοκομείο.

Η ανάκαμψη του οργανισμού απαιτούσε πλασμαφαιρέσεις και έτσι συνεχίζω τη ζωή μου και τον αθλητισμό, επιθυμώντας και προσπαθώντας να είμαι λειτουργική σχεδόν στα πάντα. Ζεις, βεβαίως, μέσα στην αβεβαιότητα και την απορία «πού θα φτάσει όλο αυτό;», γιατί είναι κάτι σταδιακό. Χάνεις σιγά-σιγά τη μία ικανότητα μετά την άλλη και φτάνεις και στη σκέψη για το αν, τελικά, θα ζήσεις…

Κι επειδή τα αυτοάνοσα δεν έχουν ακριβή αίτια, πολλές φορές αρκείσαι σε ένα χτύπημα στον ώμο, με τη συμβουλή να επισκεφθείς έναν ψυχολόγο. Συχνά μου έλεγαν πως όλα είναι στο μυαλό μου κι εγώ αποφάσισα απλώς να μην μιλάω. Αν οι γιατροί είχαν δώσει εξαρχής βάση σε ό,τι έγινε, δεν θα είχα φτάσει σε αυτό το σημείο.

Όταν σου συμβεί κάτι τέτοιο, ειδικά σε αυτή την ηλικία, διαπιστώνεις την απορία στο βλέμμα, τα περίεργα κοιτάγματα. Πολλά παιδιά με ρωτούσαν γιατί περπατώ όπως περπατώ και υπήρχαν και πειράγματα. Δεν με πείραζε. Προερχόμουν από μία ξένη χώρα και είχα συνηθίσει. Το «πώς περπατάς έτσι, ρε;», ήταν το λιγότερο.

ΤΟΝ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΒΙΩΣΕΙ ΛΟΓΩ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ. ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ, ΑΛΛΑ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΠΕΝΤΕ ΕΤΩΝ ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΛΕΥΚΟ ΧΡΩΜΑ ΜΟΥ ΕΜΟΙΑΖΕ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

Είχα στήριξη από πολλές πλευρές και είχα αποφασίσει να αποκρίνομαι με ειλικρίνεια και να λέω ακριβώς ό,τι μου συμβαίνει. Άλλαξα σχολείο μόνο λόγω αδυναμίας πρόσβασης.

Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου σε ηλικία πέντε ετών, με τον πατέρα της / Photo by: Προσωπικό αρχείο Αλεξάνδρας Σταματοπούλου.

Αν δεν είχα ζήσει bullying ίσως να με δυσκόλευε, όμως τότε δεν με επηρέαζε και ακόμη και αν κάποιος ήθελε να με χτυπήσει, ήξερα ότι είναι απλώς ένας ανόητος που θα επιτεθεί σε κάποια που δεν μπορεί να αμυνθεί και να του απαντήσει. Μέσα μου όλα είχαν να κάνουν με τον δικό μου φόβο για το πού θα φτάσει όλο αυτό το πρόβλημα με το αυτοάνοσο.

Η διάγνωση ήρθε όταν είχα τελειώσει το σχολείο, σπούδαζα Λογοθεραπεία κι ενώ ήμουν κοντά και στο πτυχίο Εργοθεραπείας, ένας νόμος δεν μου επέτρεψε να τελειώσω τα μαθήματα. Εργαζόμουν ήδη ως συνοδός παιδιών με αυτισμό και τα πήγαινα καλά.

Σε ηλικία 20 ετών, ενώ σπούδαζα και εργαζόμουν με παιδιά με αναπηρία, δέχθηκα μία επίθεση με μαχαίρι από ένα άγνωστο άνδρα…

Είχα ενημερώσει τις αρχές ότι ο συγκεκριμένος άνδρας, αλλοδαπός, με παρακολουθούσε και έδειχνε να έχει εμμονή μαζί μου. Είχα μιλήσει στις οικογένειες παιδιών που συνόδευα και δεν έδειχναν να με ακούν. Είχα πάει στην αστυνομία με την μητέρα μου και ο φόβος με κυρίευσε. Είχα χάσει την ελευθερία μου… Μου έλεγαν ότι πρέπει να καλέσω το 100 μόνο όταν εκείνος θα ήταν απειλητικά κοντά μου.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ, ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΩΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΩΜΟΠΛΑΤΗ. ΣΩΘΗΚΑ, ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ «ΓΟΛΓΟΘΑΣ». Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΡΜΟΝΙΚΗ. ΜΕ ΡΩΤΟΥΣΑΝ ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΝ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΕΞΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΙΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΟΤΙ ΕΛΕΓΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ «ΒΑΡΥ» ΠΟΙΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΦΥΛΑΚΙΣΤΗΚΕ ΜΟΛΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΕΝΝΕΑ ΜΗΝΕΣ…

Ακόμη και στα κρατητήρια είχε ξυράφι στη θήκη του κινητού του! Μπλέχθηκα σε μία υπόθεση η οποία δυσκόλεψε την υπάρχουσα κατάστασή μου.

Η εκδίκαση και η καταδίκη του ήταν για μένα μία εξιλέωση, αλλά τότε ήταν που το σώμα μου «κατέρρευσε»… Η πάθησή μου παρουσίασε μεγάλη έξαρση και άρχισα να χάνω πολύ μυϊκό ιστό. Φοβόμουν, επιπλέον, ότι όταν αποφυλακιστεί θα με βρει και θα με αποτελειώσει. Δεν είχα την ελευθερία να βγω έξω από το σπίτι μόνη μου.

Photo by: Dimitris Lampropoulos / Tourette Photography.

Παράλληλα, συνέχιζα τις θεραπείες, οι οποίες όμως δεν είχαν άμεσο αποτέλεσμα και επικεντρωθήκαμε με τους γιατρούς στις πλασμαφαιρέσεις στον τεχνητό νεφρό.

Αυτές με κρατούν σε ικανοποιητικό επίπεδο, ώστε να μην «πέσει» ολοκληρωτικά το ανοσοποιητικό σύστημά μου και η σωματική μάζα. Είχε κουραστεί και το κορμί και το μυαλό μου.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΜΟΥ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ. ΠΑΝΤΑ ΕΒΡΙΣΚΑ ΚΑΤΙ ΝΑ ΤΑΥΤΙΣΤΩ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΑΘΛΗΤΗ Ή ΑΘΛΗΤΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΟΡ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΑΝ. ΟΤΑΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΣΕ ΑΠΟΣΠΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙΣ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙΣ

Η αρχική ενασχόλησή μου με την ενόργανη είχε σκοπό τη διασκέδαση. Επιθυμούσα απλώς να περνάω καλά. Όσο έβλεπα πως ήμουν και καλή τόσο στη γυμναστική όσο και στη συνέχεια στην κολύμβηση, επιβεβαίωνα τον εαυτό μου και όσους με πίστευαν.

Στην αρχή δεν ήθελα να ασχοληθώ με την κολύμβηση. Ήμουν καθιστή στο αμαξίδιο και έλεγα μέσα μου ότι δεν μπορώ να κάνω κανένα σπορ. Ήθελα, ωστόσο, να βγω από το σπίτι.

Άρχισα να παρακολουθώ βίντεο αθλητών με αναπηρία και κάθε στιγμιότυπο μού έδινε δύναμη, κουράγιο και έμπνευση. Τους έβλεπα ως υπέρ-ήρωες, αλλά πίστευα ότι εγώ έχω τις υπέρ-δυνάμεις τους.

Ο θεραπευτής μου στις ασκήσεις στην πισίνα ήταν εκείνος που με «έσπρωξε», αν και φοβόμουν το νερό. Έναν χρόνο αργότερα, μου ζήτησε να βγάλουμε τα σωσίβια και τα βαράκια. Κατάλαβα τότε πως όλα είναι στο μυαλό…

Παρατήρησα δίπλα μου στην πισίνα μία κοπέλα που προετοιμαζόταν για πανελλήνια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Σκέφτηκα να το προσπαθήσω κι εγώ.

Λίγο καιρό αργότερα, σε ηλικία 23 ετών, άρχισα να την προσπερνάω! Ο προπονητής μού, Μιχάλης Νικόπουλος, είπε ότι θα δοκιμάζαμε στο πανελλήνιο. Εγώ πήγα εκεί με ένα απλό μαγιό, ενώ όλα τα άλλα κορίτσια είχαν τρία-τέσσερα ειδικά μαγιό.

Τις κοιτούσα να… «κοπανιούνται» για να πάρουν ενέργεια. Η μόνη εντολή του κόουτς ήταν να κυνηγήσω την πρώτη. Στην αρχή μου φαινόταν αντι-αθλητικό, όμως βλέπαμε πως μου έκανε καλό.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ, ΟΜΩΣ ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑ ΜΕ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΦΕΛΕΙΑ. ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΕΚΛΑΒΕΙ ΣΟΒΑΡΑ, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΒΕΒΑΙΩΣ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ. ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΤΟ 2016, ΣΤΟ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΤΗ ΦΟΥΝΣΑΛ ΚΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ S3, ΚΑΤΕΚΤΗΣΑ ΜΙΑ 2Η ΚΑΙ ΜΙΑ 3Η ΘΕΣΗ.

Ο τρις φορές χρυσός Παραολυμπίονίκης της κολύμβησης, Χαράλαμπος Ταϊγανίδης, με πλησίασε τότε και μου ξεκαθάρισε πως πλέον ήμουν κι εγώ αθλήτρια. Και μου ευχήθηκε καλή αρχή.

Αυτό μου έδωσε περισσότερο κουράγιο. Ένιωθα ότι ήμουν κι εγώ σαν τις κοπέλες που παρακολουθούσα στα βίντεο.

Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου με τον προπονητή της, Μιχάλη Νικόπουλο / Photo by: Alexandra Stamatopoulou – Facebook.

Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να ονειρεύομαι ως αθλήτρια. Έλεγα σε ανθρώπους του περιβάλλοντός μου πως θα φτάσω στην κορυφή!

ΠΙΣΤΕΥΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ «ΣΤΑΣΟΥ, ΜΗΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ». ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΩ ΒΛΕΨΕΙΣ. ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΤΑΪΓΑΝΙΔΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΝΑΥΣΜΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΩ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ.

Πριν αποκτήσω αυτές τις φιλοδοξίες, φοβόμουν. Τον φόβο, όμως, πρέπει να τον αφήνεις πίσω σου, αν και για μένα υπάρχει πάντα ο φόβος αν καταφέρνω να κάνω υπερήφανους τους άλλους, γύρω μου.

Τώρα γνωρίζω τον εαυτό μου και τις ικανότητές μου και πλέον δεν τρομάζω, γιατί έχω δουλέψει σωστά και το σώμα και το μυαλό μου.

Στο μυαλό, πάντως, μένει και ένας φόβος για το τι θα γίνει όταν όλο αυτό τελειώσει. Ξέρω ότι δεν μπορώ να είμαι για πάντα τόσο δυνατή, τόσο «σούπερ-γούμαν», όπως λέω χαριτολογώντας.

Ακόμη και αυτή την ανησυχία μπορείς να την προσπεράσεις αν έχεις «δίψα» για τη ζωή. Καταξιωμένοι είναι όλοι εκείνοι που αποφασίζουν να μην τους «λυγίσει» η αναπηρία και βγαίνουν απλώς από το σπίτι τους και ας μην κερδίζουν μετάλλια.

Ο χρυσός Παραολυμπιονίκης της κολύμβησης, Χαράλαμπος Ταϊγανίδης, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Η καραντίνα, λόγω της πανδημίας, προφανώς και επηρεάζει τη «δίψα» για τη ζωή.

ΟΜΩΣ, ΟΤΑΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ «ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ» ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ ΑΝ Η ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΡΤΙΜΕΛΕΙΣ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΝΟΥΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ. ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, ΝΑ ΜΗΝ ΨΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΕΙΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΟΥ.

Γι’ αυτό επιμένω ότι δεν διαπρέπεις μόνο αν γίνεις γιατρός, αστρονόμος, αστροφυσικός ή άλλος επιστήμονας, αλλά το πετυχαίνεις όταν κάνεις ένα βήμα μπροστά.

Ακόμη και σε 26τ.μ. στα οποία ζω εγώ, μπορείς να διαβάσεις, να μάθεις μία νέα ξένη γλώσσα, να σκεφτείς την προπόνησή σου και να διαλογιστείς για το τι πραγματικά επιθυμείς.

Η μιζέρια δεν πρέπει να μας ταιριάζει, όποια δυσκολία κι αν αντιμετωπίζεις. Συνήθως έχουμε τα ίδια άγχη. Είναι καλό ο ανθρώπινος νους, που έχει την ικανότητα να δημιουργεί από το τίποτα, τα πάντα, να συνειδητοποιεί πως έχουμε και τις ίδιες δυνάμεις, σωματικές και ψυχικές.

Μόνο εκείνος που περιμένει τα πάντα από τους άλλους δεν θα καταφέρει να «επιβιώσει». Μέχρι να καταλάβει και ο ίδιος πως είναι ξεχωριστός και δυνατός.

Μέχρι την εφηβεία μου δεν γνώριζα καν τη λέξη «αναπηρία». Μεγαλώνοντας, επειδή είχα αρχικά δυσκολία με την ελληνική γλώσσα, δυσκολευόμουν να εκφραστώ και άκουγα τη λέξη «χαζή».

Προτάσεις άρχισα να κάνω σε ηλικία επτά ετών. Όταν έβλεπα κάτι περίεργο, έκανα προσομοίωση του εαυτού μου στο πρόβλημα του άλλου και έλεγα «είναι σαν εμένα, “χαζό”»…

Οι αρχές που μου δίδαξαν οι γονείς μου, με έκαναν να μάθω πως όταν συναντώ κάποιον με οποιαδήποτε δυσκολία, οφείλω να είμαι ευγενική και να μην προκαλώ επιπλέον πρόβλημα. Μου έμαθαν να πλησιάζω κάποιον για να του προσφέρω βοήθεια. Πάντως, μου έλεγαν επίσης ότι θα βοηθώ αν ο άλλος ζητήσει τη συνεισφορά μου.

ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΚΑΝΕ, ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΟΥΣΑ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΟ Ή ΑΛΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΜΑΜΑ ΤΟΥ, ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ. ΟΣΟ ΗΜΟΥΝ ΜΙΚΡΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΕ ΑΜΑΞΙΔΙΟ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑ ΔΕΝ ΘΕΩΡΗΣΑ ΠΩΣ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΑΥΤΟ. ΕΚΑΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΘΙΣΩ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΑ ΝΑ ΦΟΡΩ ΝΑΡΘΗΚΕΣ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ. ΟΙ WALKABOUT ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΨΗΛΟΙ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΚΡΟΒΑΤΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑΝ ΣΕ ΞΥΛΟΠΟΔΑΡΑ

Τα πόδια μου δεν πατούσαν μέσα στο νάρθηκα, αλλά σταθεροποιούσαν τον κορμό μου. Το βάδισμα, ακόμη και έτσι, μου φαινόταν μεγάλο κατόρθωμα και «μαγκιά».

Όλο αυτό, μαζί με κουβέντες στήριξης από τους ανθρώπους μου, με έκανε να καταλάβω πως δεν χρειάζεται να είσαι αρτιμελής για τους άλλους. Αρκεί να είσαι απλώς ο εαυτός σου.

Photo by: Dimitris Lampropoulos / Tourette Photography.

Το αμαξίδιο μού φαινόταν αρχικά «βουνό». Το συνήθισα και, πλέον, έχω βάλει όλους τους φίλους μου να καθίσουν, αν θέλουν να δουν πώς είναι η δική μου ρουτίνα.

ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΤΟ ΑΜΑΞΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΞΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΦΟΜΟΙΩΣΩ, ΕΛΕΓΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ. ΕΧΩ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΠΙΑ ΟΤΙ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΜΑΞΙΔΙΟ. ΟΔΗΓΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩ ΟΠΩΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΣΕ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΑΝΑΠΗΡΟΣ;».

Δυστυχώς υφίσταται γενικά γύρω μας ένας διαγωνισμός μιζέριας… Αυτό και εντύπωση μού κάνει και με ενοχλεί. Στο εξωτερικό οι άλλοι θέλουν να γίνουν καλύτεροι από τους άλλους. Εμείς κοιτάμε αν είμαστε χειρότεροι, για να κερδίσουμε λίγη παραπάνω λύπηση.

Πρέπει να μάθουμε κι εδώ, αντικρίζοντας έναν συνάνθρωπο με αναπηρία, να κοιτάμε πρώτα τον άνθρωπο και όχι το αμαξίδιο.

Η Ελλάδα, επίσης, στο κομμάτι του πρωταθλητισμού, προτρέπει μεν μέσω της ΕΟΜ-ΑμεΑ, αλλά δεν ενθαρρύνει ουσιαστικά την ενασχόληση. Όταν δεις τι λαμβάνουν οι αθλητές στο εξωτερικό, απογοητεύεσαι.

Εκεί αντιμετωπίζονται ως επαγγελματίες, δίχως να ανησυχούν για εργασία ή το φαγητό τους. Σε εμάς, στα μέρη μας, υπάρχει σαφής έλλειψη κινήτρου από τους αρμόδιους…

Από το 2016 υπάρχει και η αδικία ενός αδιανόητου νόμου, βάσει του οποίου οι αθλητές με αναπηρία δικαιούνται τα πριμ μεταλλίων ή εξάδας για τους Παραολυμπιακούς μόνο αν έχουν αντιπάλους από οκτώ διαφορετικές χώρες.

Εγώ εκπροσωπώ την Ελλάδα, όμως η χώρα μου είναι εκείνη που μου ασκεί ένα ιδιότυπο βέτο γιατί σε κάποιους τελικούς, για παράδειγμα, υπάρχουν πέντε κοπέλες από την Ουκρανία.

ΚΑΤΕΚΤΗΣΑ ΧΡΥΣΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ 5Η ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΤΟΥ ΡΙΟ ΝΤΕ ΤΖΑΝΕΪΡΟ. ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΑΝ ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ. ΩΣΤΟΣΟ, ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΤΟΥ 2018 ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΤΟ ΔΟΥΒΛΙΝΟ, ΕΝΗΜΕΡΩΘΗΚΑ ΜΕ Φ.Ε.Κ. ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΩΝ, ΓΙΑΤΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗΝ ΠΙΣΙΝΑ ΜΙΑ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ.

Μαζέψαμε υπογραφές με τον Χαράλαμπο Ταϊγανίδη και ούτε το ασημένιο του 2019, στο παγκόσμιο του Λονδίνου, άλλαξε την κατάσταση. Πάλι δεν έλαβα το πριμ…

Είμαι, κοινώς, κάτι σαν εθελόντρια και είναι σαν η πολιτεία να με τιμωρεί ή να μου λέει να μην το ξανακάνω. Όλες οι προσπάθειές μας απορρίφθηκαν και μόνο αν παλέψουμε συλλογικά θα έχουμε ελπίδες να αντιστρέψουμε την κατάσταση.

Ζητούμε αλλαγή του νόμου, ο οποίος είναι παράλογος, διότι τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είναι δυνατό να παίξεις σε τελικό με αντιπάλους από οκτώ διαφορετικές χώρες.

Photo by: Dimitris Lampropoulos / Tourette Photography.

Αυτές είναι έγνοιες και ανησυχίες που προφανώς δεν βοηθούν στην προετοιμασία μου για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Λαμβάνουμε ένα επίδομα 1.000 ευρώ τον χρόνο από την ομοσπονδία, η οποία ωστόσο μάς ζητά αποδείξεις.

ΕΓΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΣΥΝΑΘΛΗΤΕΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΜΑΓΙΟ ΑΞΙΑΣ 400 ΕΥΡΩ Ή ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ ΠΟΥ, ΚΑΝΟΝΙΚΑ, ΣΕ ΕΝΑ ΣΩΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ 500 ΕΥΡΩ ΜΗΝΙΑΙΩΣ. ΜΑΣ ΑΠΟΤΡΕΠΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΕΡΓΟ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΚΑΙ Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Θέλουμε οι προσπάθειές μας να βοηθήσουν και τις επόμενες γενιές αθλητών, ώστε να μην βιώσουν και να μην υποστούν όσα εμείς. Εγώ ό,τι είχα να χάσω το έχασα και δεν με νοιάζει πια προσωπικά. Παρότι με τα χρήματα που στερηθήκαμε θα μπορούσα να αγοράσω ένα σπίτι…

Εγώ μπορώ να μιλάω και να «γαβγίζω» μόνη μου, όμως ουσιαστικά δεν «δαγκώνω» και αν δεν αντιδράσουμε συλλογικά δεν θα γίνει κάτι.

Photo by: Dimitris Lampropoulos / Tourette Photography.

Δεν μου άρεσε ποτέ να επιχειρώ να περάσω ένα μήνυμα με τη ζωή ή την ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό.

Γιατί δεν ρωτούν σχεδόν ποτέ έναν αρτιμελή ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να στείλει;

Δεν πιστεύω πως είμαι η κατάλληλη να περάσω ένα μήνυμα. Τα «θέλω» μου μπορώ να τα αναφέρω. Το πιο κλισέ που θα είχα να πω, βεβαίως, θα ήταν να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι με αναπηρία ισάξια και με τις ίδιες ευκαιρίες.

Θα ήθελα τους αθλητές με αναπηρία να τους λαμβάνουν ως επαγγελματίες αθλητές, γιατί η προετοιμασία τους είναι η ίδια με των αρτιμελών.

ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΡΕΨΟΥΝ. ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ. ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΓΝΩΡΙΖΩ, ΩΣΤΟΣΟ, ΠΩΣ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Μπορείς με τον τρόπο σου να καλυτερεύεις το «εγώ» σου και να μην γίνεσαι βάρος στους άλλους. Αυτό ισχύει και για αρτιμελείς και για ΑμεΑ. Η Ελλάδα έχει μείνει στο κλισέ «ήρωες της ζωής», όμως ήρωες μπορούν να είναι όλοι. Ήρωες μπορούμε να είμαστε όλοι.

Photo by: Dimitris Lampropoulos / Tourette Photography.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

athletestories.gr

The post Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου – BINTEO appeared first on Newsitamea.gr.