Πως το excel του μνημονίου κατέστρεψε την Ελλάδα

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Η φονική πυρκαγιά στο Μάτι αποτελεί δυστυχώς τον πάτο του βαρελιού που όλοι «έψαχναν» τόσα χρόνια καθώς συμπυκνώνει μέσα της όλα τα δεινά -δεκαετιών- της Ελλάδας.

Ελλειμματικό πολιτικό προσωπικό οριζοντίως και ανεξαρτήτως κομμάτων. Και ακόμη, αυθαιρεσία, ανοργανωσιά, μνημόνια, φτώχεια, κακομοιριά, υποκρισία και ατολμία.

Η χώρα έφτασε σε αυτό το σημείο προφανώς με τεράστια ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ

και του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν επί 40 χρόνια. Αλλά το κερασάκι αποτελεί η διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ τα τελευταία 3,5 χρόνια.

Πριν προχωρήσω στην ανάλυσή μου θέλω να κάνω την εξής διαπίστωση:

Επειδή η χώρα μας δεν είναι οργανωμένη δεν είναι μια χώρα στην οποία μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα συγχρόνως. Είναι μια μονοδιάστατη χώρα. Άρα ή από το μνημόνιο θα την έβγαζες κατεδαφίζοντας τα πάντα ή θα συγκρατούσες το άρρωστο κράτος και δεν θα έβγαινες ποτέ από το μνημόνιο. Αυτή είναι μια πραγματικότητα και τη συμμερίζομαι.

Η σημερινή κυβέρνηση με σχέδιο και… όραμα αποφάσισε να καταστρέψει τον όποιο παραγωγικό ιστό είχε η Ελλάδα προκειμένου να φέρει τη χώρα στα δικά της μικρά και ιδιοτελή μέτρα δημιουργώντας τη δική της νέα μικροαστική και αστική τάξη.

Από την αρχή βρέθηκε απέναντι σε κάθε είδους ιδιωτική πρωτοβουλία, με κάθε τρόπο (φορολογία, μη πληρωμή υποχρεώσεων, αναστολή επενδύσεων, αλλαγή νομοθεσίας κ.λπ.) με αποτέλεσμα το κράτος να έχει επιστρέψει σταδιακά στην πρωτόγονη κατάσταση που ήταν στη δεκαετία του 1970.

Από τον καθαρισμό των δημοσίων κτιρίων έως τις υπηρεσίες διαφόρων μορφών που παρείχαν ιδιώτες (φυσικά πρόσωπα ή επιχειρήσεις) όλα επέστρεψαν πίσω σε δημόσιο έλεγχο και άρα είτε διαλύθηκαν είτε –στην καλύτερη περίπτωση- υπολειτουργούν. Και για να πραγματοποιηθεί αυτό επελέγη η μέθοδος της διακοπής κάθε σύμβασης με ιδιώτες και η αντικατάσταση των υπηρεσιών τους μέσω της πρόσληψης συμβασιούχων ή μετακλητών υπαλλήλων, προφανώς με κριτήρια συμπάθειας ή και οργάνωσης στα κυβερνώντα κόμματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές γιατί εκμεταλλεύθηκε τις «τύψεις» των αστικών κομμάτων για τα όσα δεινά είχαν σωρρεύσει στον τόπο. Την ατολμία της προώθησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων και το φόβο του πολιτικού κόστους ακόμη κι όταν όλοι γνώριζαν ότι αυτό αποτελούσε μονόδρομο.

Όπως αποδείχθηκε, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε τύψεις, είχε μόνο σχέδιο. Το σχέδιο της ισοπέδωσης προς τα κάτω της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, ώστε κάθε ευρώ που θα έδινε στη συνέχεια να φαντάζει ως μάννα εξ ουρανού.

Με αυτό τον τρόπο διέλυσε ότι είχε απομείνει στον ιδιωτικό τομέα αλλά και κάθε τι που δούλευε στο δημόσιο τομέα. Και αυτό φάνηκε ανάγλυφα στην περίπτωση της φωτιάς στο Μάτι. Κακοπληρωμένοι υπάλληλοι (πυροσβέστες, αστυνομικοί κ.λπ.) χωρίς διάθεση, χωρίς επιτελικό σχεδιασμό και φυσική ηγεσία ικανή να εμπνεύσει και να αναλάβει πρωτοβουλίες κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν ένα πραγματικά δύσκολο φυσικό φαινόμενο. Μια φωτιά που -λόγω του αέρα- κινείτο με τρομακτικές ταχύτητες.

Και τότε αποκαλύφθηκαν όλα. Ο μηχανισμός ήταν ουσιαστικά σε μόνιμες διακοπές. Δεν υπήρχαν στα συρτάρια σενάρια, δεν υπήρχαν σχέδια εκκένωσης, δεν υπήρχαν αρμόδιοι σε βάρδια, δεν υπήρξε στοιχειώδης συντονισμός μεταξύ των υπηρεσιών. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και τραγικό.

Και τώρα έρχεται πάλι η επικοινωνιακή διαχείριση, αυτή που έφερε ουσιαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Βρέθηκε ο… μοναδικός υπεύθυνος: τα αυθαίρετα.

Άλλο ένα εξαιρετικά βολικό άλλοθι προκειμένου να ισχυριστεί η κυβέρνηση ότι για τους θανάτους από τις φωτιές στο Μάτι ευθύνονται οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Ενώ και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ επί 3,5 χρόνια ακολουθεί την ίδια πολιτική νομιμοποιώντας, μη κατεδαφίζοντας και γενικότερα χαϊδεύοντας ψηφοφόρους ή εν δυνάμει ψηφοφόρους.

Έτσι, τώρα η κυβέρνηση κάνει το ίδιο λάθος που έκανε η Ν.Δ όταν κυβερνούσε στη δεκαετία του 2000, όταν έλεγε ότι για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ ακόμη και μετά από τέσσερα χρόνια στην εξουσία.

Αυτό όμως το στόρι δεν το «αγοράζει» πλέον κανένας πολίτης.

Τώρα, λοιπόν, είναι αργά για την κυβέρνηση. Όσα αυθαίρετα και αν γκρεμίσει όσα χρήματα κι αν δώσει η ζημιά έχει γίνει. Γιατί στη ζωή δεν μπορεί να μολύνεις πρώτα το νερό και μετά να διαμαρτύρεσαι γιατί δεν πίνεται.

Από την άλλη πλευρά, παρακολουθώντας την τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου διαπίστωσα ότι ο πρωθυπουργός ουσιαστικά αναγνωρίζει την ουσία του τίτλου του σημερινού άρθρου.

Όμως, αφού λέμε αλήθειες θα τις πούμε όλες. Εάν πρέπει ο πρωθυπουργός να πληρώσει το τίμημα ότι τον βρήκε μια μεγάλη κρίση πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό που μας έτυχε είναι το βασικό αποτέλεσμα του μνημονίου.

Από την άλλη πλευρά, επί της ουσίας, το βασικό ζήτημα είναι να λυθεί μία και καλή η σύγχυση των συναρμοδιοτήτων. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η έννοια της πολιτικής προστασίας δεν μπορεί να καλυφθεί πλέον. Πρέπει, επιτέλους, να απελευθερωθούν οι δυνάμεις στην τοπική αυτοδιοίκηση και πρέπει να ανεξαρτητοποιηθούν οι περιφέρειες. Να αναλάβουν την ευθύνη, μαζί και την απαραίτητη οικονομική ενίσχυση. Πρέπει τα πάντα να αποκεντρωθούν. Ένα κράτος οφείλει σωστά να αντιμετωπίσει το μνημόνιο αλλά το ίδιο κράτος σε μια χώρα τριτοκοσμική όπως είναι η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει και το θέμα των θεομηνιών. Και η Αττική ήταν το γήπεδο στο οποίο αυτό αποδείχθηκε δις, μια φορά στη Μάνδρα και μία τώρα.

Οι μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς είναι η μοναδική λύση για την ανάπτυξη, για την αύξηση των κρατικών εσόδων και τελικά για την έξοδο από την κρίση που διαφορετικά δυστυχώς θα συνεχιστεί ανεξαρτήτως της τυπικής εξόδου από τα μνημόνια.