Καφέ της Χαράς: Το Δημαρχείο Κολοκοτρωνιτσίου είναι κρυμμένο στο κέντρο της Αθήνας

Ανεβαίνοντας τις σκάλες στο μετρό Ομόνοιας το βάθος του ορίζοντα κρύβεται από το μεγάλο κτίριο όπου κάποτε στεγαζόταν η Εθνική Τράπεζα. Συνέχισα παράλληλα με τις μπεζ, ακανόνιστες και ογκώδεις πλίθες ως τη μικρή στοά που οδηγεί στην Πατησίων και από εκεί όλο ευθεία μέχρι την Θεμιστοκλέους. Το κέντρο της Αθήνας τα πρωινά δίνει μια οξύμωρη αίσθηση ησυχίας, ενώ από τα μικρά τυροποτάδικα της Ομόνοιας, στα «νυσταγμένα» ακόμη καφέ των Εξαρχείων και τα ψιλικατζίδικα πίσω από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας δημιουργείται έντονη μια αίσθηση ζεστασιάς, αληθινής γειτονιάς.Περπάτησα όλη την οδό Θεμιστοκλέους και μόλις άφησα πίσω μου την Καλλιδρομίου, έστριψα σε ένα μικρό στενό δεξιά – το στενό θα συνειδητοποιούσα λίγο αργότερα πως οδηγεί στο πλάτωμα του «Τηνιακού» που αν υπήρξες φοιτητής στην Αθήνα, σίγουρα θα το είχες τιμήσει – και έψαχνα τον αριθμό 14. Από την γωνία του δρόμου παρατήρησα ένα κτίριο, αρχοντικό, καλοδιατηρημένο, με μεγάλα παράθυρα που θύμιζαν παλιό σχολείο. «Αυτό πρέπει να είναι» σκέφτηκα και επιτάχυνα το βήμα μου, πριν με σταματήσει ο αριθμός 4 στην κόχη της εισόδου. Συνέχισα κοιτώντας ψηλά, δεξιά, αριστερά, σαν να ενσαρκώνω τον περίφημο τρόπο προσανατολισμού των Πολιτών που αποτύπωνε με τόση μαεστρία ο Μπουλμέτης στην «Πολίτικη Κουζίνα».Το νεοκλασικό που κρύβει το Δημαρχείο του Καφέ της Χαράς«Δεν μπορεί;» είπα μέσα μου... στο νούμερο 14 βρήκα ένα κτίριο από εκείνα που προσπερνάμε κάπως αηδιασμένοι και με φόβο για το τι θα ξεπηδήσει από μέσα τους. Έμοιαζε εγκαταλελειμμένο και μόνο η παρουσία ενός άνδρα της παραγωγής με έπεισε πως αυτό ήταν το σπίτι που έψαχνα. Με δυσκολία κατάφερα να σπρώξω το αριστερό φύλλο της ξύλινης πόρτας και να μπω στο εσωτερικό του κτιρίου... μερικά ξύλινα σκαλοπάτια και η ψηλοτάβανη οροφή με τα περίτεχνα, όσο και ταλαιπωρημένα γύψινα, όπως και οι γυριστές λεπτομέρειες στην εσωτερική πόρτα με τα καρέ παράθυρα που χώριζε τον έναν χώρο από τον άλλον, άρχισαν να λιώνουν μέσα μου την πρώτη εκείνη παγωμάρα.Πολύ σύντομα άλλωστε θα ανακάλυπτα πως είχα μόλις εισέλθει σε έναν μικρό ξεχασμένο παράδεισο του ελληνικού σινεμά, ένα πεδίο στο οποίο είχε περπατήσει η Γεωργία Βασιλειάδου με τον Βασίλη Αυλωνίτη. Και φυσικά, ήξερα πως δεν με χώριζε πια παρά ένας όροφος από το θρυλικό Κολοκοτρωνίτσι.Στη μεγάλη αίθουσα δεξιά είχε στηθεί όπως, όπως το βεστιάριο, ενώ από τον πρώτο όροφο ακούγονταν φωνές, που το ηχείο των μεγάλων δωματίων έκανε να μοιάζουν με τα λόγια των πρωταγωνιστών μιας παράστασης, όπως περίπου αντηχούν στο καμαρίνι των παρασκηνίων. Συνέχισα διστακτικά να ανεβαίνω τα σκαλιά μιας ξύλινης σκάλας, η οποία φυσικά και είχε «ορκιστεί» να με προδώσει σε όλους, τρίζοντας κάτω από τα παπούτσια σε κάθε σκαλί.Πηγή: iefimerida.gr