Η σπουδαιότερη μάχη του Μοχάμεντ Άλι δεν κρίθηκε με τα γάντια

Νοέμβριος 1975. Ο Μοχάμεντ Άλι έχει στην κατοχή του τον τίτλο του Παγκοσμίου Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών, μετά τον ιστορικό αγώνα κόντρα στον George Foreman στην ζούγκλα του Ζαΐρ.Η κορυφαία αθλητική προσωπικότητα που έφυγε από την ζωή στα 74 του χρόνια, εκτός από ένας σπουδαίος πυγμάχος, αποτέλεσε μία ιστορική προσωπικότητα για την μαύρη κοινότητα και το Έθνος του Ισλάμ. Αρνήθηκε να λάβει μέρος στον πόλεμο του Βιετνάμ, απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό, ασπάστηκε το Ισλάμ και ο μεγάλος αγώνας της ζωής του δεν ήταν στα ρινγκ αλλά στους δρόμους για την δικαιοσύνη της μαύρης φυλής. Με αφορμή την συμπλήρωση 4 ετών από την ημέρα που έφυγε από την ζωή, θυμόμαστε ένας μέρος από την συνέντευξη που παραχώρησε στο Playboy τον Νοέμβριο του 1975.Ποια είναι η ευαίσθητη πλευρά σου;Τα βράδια γράφω ποίηση. Γράφω αργά τη νύχτα αφού σταματήσουν τα τηλέφωνα και είναι τόσο ήσυχα που κανείς δεν θα με ενοχλήσει. Όλοι οι σπουδαίοι συγγραφείς το κάνουν αυτό. Ανέκαθεν ήμουν ένας άνθρωπος που ενώ του άρεσαν οι κοσμικές εκδηλώσεις και ο θόρυβος της πόλης, ήθελα την προσωπική μου ηρεμία ώστε να τα βρω με τον εαυτό μου.Τι σ’ έκανε να γίνεις Μουσουλμάνος;Όλη αυτή η κοινωνική αδικία και ο ρατσισμός. Στην Αμερική, οι λευκοί αντιμετωπίζονται ως ανώτερη φυλή και οι έγχρωμοι βρίσκονται στο περιθώριο. Στη διδασκαλία του Μωάμεθ βρήκα την αλήθεια και την φωνή που στέκεται δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο κυνηγημένο άνθρωπο.Σου άρεσε η ιδέα του Ζαΐρ ως ο τόπος για τον μεγάλο αγώνα με τον George Foreman;Ήθελα πίσω τον τίτλο μου σαν τρελός, σε βαθμό που θα αγωνιζόμουν με τον George Foreman ακόμη και σε τηλεφωνικό θάλαμο. Μιλάμε για τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών, ένα τεράστιο επίτευγμα. Όταν είσαι πρωταθλητής, οτιδήποτε και να πεις ή να κάνεις αποτελεί αυτομάτως είδηση. Για να είμαι ειλικρινής, όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι ο αγώνας θα γίνει στην Αφρική, ψιλοξενέρωσα που θα θα πραγματοποιηθεί σ’ έναν κόσμο που υποτίθεται θα ήταν τόσο υποανάπτυκτο. Όταν όμως βρεθήκαμε στο Ζαΐρ και είδα το γήπεδο με τα φώτα, άρχισα να λατρεύω την ιδέα και το πόσο υπέροχο θα ήταν να πάρω τον τίτλο πίσω μέσα στην Αφρική. Ήταν το Ζαΐρ που μου άνοιξε τα μάτια.Με ποιον τρόπο;Έβλεπα μαύρους ανθρώπους να έχουν την δική τους χώρα. Έναν μαύρο Πρόεδρο ο οποίος με ταπεινούς μαύρους κατοίκους δημιούργησαν μία μοντέρνα χώρα. Είχαν την δική τους γη. Υπήρχαν αρκετοί ωραίοι δρόμοι και όμορφα μέρη που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από μία πολιτεία της Αμερικής. Κτίρια, εστιατόρια, εμπορικά κέντρα, θα μπορούσα να απαριθμήσω 1000 πράγματα που είδα και μ’ έκαναν να νιώσω καλά. Στο Ζαΐρ τα πάντα ήταν μαύρα. Από τους οδηγούς του τρένου μέχρι τους ιδιοκτήτες ξενοδοχείων και τους καθηγητές στα σχολεία. Ήταν όπως κάθε άλλη κοινωνία και επειδή ήμουν μαύρος και Μουσουλμάνος, ένιωσα σαν το σπίτι μου. Για την ακρίβεια εκεί ήταν το σπίτι μου και όχι εδώ στην Αμερική.Γιατί, όχι;Επειδή οι μαύροι άνθρωποι στην Αμερική δεν θα είναι ποτέ ελεύθεροι όσο οι λευκοί. Κάθε μορφή ζωής επιθυμεί να είναι ελεύθερη. Εμείς δεν μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι όσο δεν έχουμε την δική μας γη. Όταν χωριστεί η Αμερική και πάρουμε 10 πολιτείες, τότε θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Ελεύθεροι να φτιάξουμε τους δικούς μας νόμους, να καθορίσουμε τους δικούς μας φόρους, την δική μας δικαιοσύνη, τα δικά μας δικαστήρια, τα δικά μας σχολεία και το δικό μας νόμισμα. Και εφόσον δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά εδώ στην Αμερική, τότε θα χρειαστεί να πάμε κάπου στην Αφρική και να φτιάξουμε την δική μας χώρα από την αρχή. Δεν μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι αν δεν μπορούμε να ελέγχουμε την δική μας γη. Δεν μπορώ να κάτσω σε μία χώρα που πληρώνω φόρους και δεν υπάρχει ούτε ένα πλεονέκτημα για τους δικούς μου ανθρώπους. Οι μαύροι άνθρωποι χρειάζονται να έχουν το δικό τους Έθνος.Ο Ελάιτζα Μουχάμαντ (πνευματικός πατέρας του Μοχάμεντ Άλι) κηρύττει πως οι λευκοί είναι διάβολοι με μπλε μάτια. Το πιστεύετε κι εσείς;Γνωρίζουμε πως κάθε προσωπικότητα είναι διαφορετικοί. Υπάρχουν λευκοί που δεν είναι διαβολικοί και μαύροι άνθρωποι που είναι όντως διάβολοι. Μάλιστα οι χειρότεροι του είδους. Όταν σκέφτομαι σχετικά με τους λευκούς, είναι σαν να έχω 1000 κροταλίες έξω από την πόρτα μου και ίσως οι 100 να θέλουν να με βοηθήσουν. Αλλά από την στιγμή που δεν γνωρίζω ποιοι είναι αυτοί οι 100 που θέλουν πραγματικά να με βοηθήσουν και ποιοι οι 900 που επιθυμούν να με δαγκώσουν, θα κρατήσω κλειστή την πόρτα μου στους κροταλίες.